Σάββατο 19 Μαΐου 2012

CLOSED DUE TO GOOGLE & GREEK GOV


Κλείσαμε και δεν σας περιμένουμε! Ως εκ θαύματος, αν βάλεις μετά την κατάληξη του blogspot το .gr αντί του .com, τότε ανοίγει αυτή η σελίδα. Βλέπεις η παράνοια που ζούμε επιφυλάσσει ιντερνετικά γούστα τύπου Κίνας και άλλο που δε θέλει η Google και (όπως έκανε σε όλα τα τριτοκοσμικά καθεστώτα) έχεσε ελευθερίες λόγου και μαλακίες και παρέδωσε τη διεύθυνση. Αποτέλεσμα είναι όλα τα blogspot να υπάγονται στην ελληνική νομοθεσία, αν και, όποτε υπήρχε η υπόνοια αξιόποινης πράξης, ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ, η Google, όπως έπρεπε, έδινε τα στοιχεία.

Από εδώ και πέρα λοιπόν βρίσκομαι στην ολόιδια διεύθυνση του wordpress με ένα blog το οποίο έφαγα τα νιάτα μου για να φτιάξω πιο καλαίσθητο από αυτό (περίπου 14 λεπτά...)



Υ.Γ. Μετά από λίγο καιρό αυτό το blog θα καταστραφεί, τα posts έχουν μεταφερθεί...

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

GOD BLESS AMERICA (2011)






Πώς θα ήταν μία ταινία που θα συνδύαζε τον Ταραντινικού τύπου χαβαλέ με τα νοήματα ενός Requiem for a Dream; Η απάντηση είναι αυτή εδώ η απολαυστική ταινία, ένας συνδυασμός απερίγραπτου μακελέματος και απίστευτα αιχμηρών διαλόγων, άκρως επίκαιρος για μια χώρα που ζει την προεκλογική περίοδο μπροστά στην τηλεόρασή της.



Ο μεσήλικας ήρωας μας είναι χωρισμένος και μίζερος, ενώ περνάει την ώρα του βλέποντας σκουπίδια στην τηλεόραση.  Μαθαίνει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο. Το ίδιο βράδυ βλέπει ένα ριάλιτι με ηρωίδα μία κακομαθημένη 16χρονη που βρίζει τους γονείς της γιατί της πήρανε δώρο άλλο αυτοκίνητο από αυτό που ήθελε. Και αποφασίζει να τη σκοτώσει. Επάνω στο φονικό γνωρίζει μία άλλη 16χρονη με τις ίδιες ιδέες (σχεδόν) και το σπλάτερ αρχίζει. Καθυστερημένοι ήρωες ριάλιτι, Τea Party, τηλεπλασιέ, μέλη της εκκλησίας των Βαπτιστών πρωταγωνιστούν σε ένα απολαυστικό σφαγείο. Κύριος στόχος, αλλά όχι μοναδικός, είναι τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τα κηρύγματα μίσους.


Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Η ταινία είναι απολαυστική και μόνο από την υπόθεση καταλαβαίνει κάποιος το κοινωνικό σχόλιο. Αυτό που δεν περιμένει είναι το βάθος κάποιων διαλόγων. Έκπληξη είναι και οι ομοιότητες που έχουν πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην ταινία με μια μακρινή χώρα που απλώνεται, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φόβος για το διαφορετικό και οι θεωρίες συνωμοσίας…



Υ.Γ.1  Πριν από λίγο 16 ιερόδουλες κρίθηκαν προφυλακιστέες γιατί (ίσως να) κόλλησαν AIDS κάποιους μαλάκες που ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ είναι ιερόδουλες πλήρωσαν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για να πηδήξουν χωρίς προφυλακτικό. Οι ιερόδουλες βγήκαν από τα δικαστήρια με ΜΑΣΚΕΣ, όχι για να μην αναγνωριστούν, αλλά προφανώς για να μην αναπνεύσουν στον αέρα μας και κολλήσουμε AIDS. Το θέμα αποτελεί ξεκάθαρη και μαζί τραγική εξέλιξη του υστερόγραφου της 10ης Μαρτίου…


Υ.Γ.2  Περί εκλογών, στην … επόμενη ταινία.


Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΤΟ ΓΑΛΑ (2011)






«Το Γάλα» το είχα φάει στη μάπα σε τουλάχιστον 20 κυριακάτικες εφημερίδες τα τελευταία 4 χρόνια, σαν μία πολύ πετυχημένη θεατρική παράσταση, αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που σηκώνεται να πάει στο θέατρο, χάρηκα ιδιαίτερα όταν η θεατρική παράσταση ως άλλο βουνό έγινε κινηματογραφική ταινία προκειμένου να προσεγγίσει τον Μωάμεθ της.


Τελικά, μάλλον χάνω που δεν το είδα νωρίτερα στο θέατρο, ή καλύτερα θα έχανα αν δεν είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο, καθώς πρόκειται για ένα μεγαλειώδες έργο. Άρρωστο, πιεστικό, καταθλιπτικό, αλλά υπέροχο. Ουσιαστικά βλέπουμε το ψυχικό κόσμο μιας δεμένης τριμελούς οικογένειας (μητέρα και δύο γιοί) από την Τυφλίδα. Ο πρωτότοκος γιος ανακοινώνει ότι παντρεύεται και τότε όλα αλλάζουν.


Δεν ξέρεις που να σταθείς σε αυτήν την ταινία. Η υπόθεση είναι συγκλονιστική, ενώ ολόκληρη η παραγωγή μοιάζει με ταινία που δεν έχει γίνει στην Ελλάδα. Μοναδικές είναι και οι τέσσερις ερμηνείες. Ο μεγάλος γιος που προσπαθεί να φέρει στα συγκαλά του τον μικρό. Ο μικρός που προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία και στην οικογένειά του. Η μάνα που δεν παραδέχεται την αλήθεια που βλέπει. Η φίλη του μεγάλου αδερφού που μπαίνει σε μια οικογένεια αμήχανα, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.


Όπως και να έχει, είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, ισάξια σε καλλιτεχνική και νοηματική αξία ακόμα και με τον πολυβραβευμένο "Κυνόδοντα".


Υ.Γ. Δεν έχει...

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

SUPER (2010)




Ο Φρανκ ειναι ένας κλασσικός loser. Όταν η γυναικα του τον παρατά για εναν γοητευτικό έμπορο ναρκωτικών γίνεται σουπερ ήρωας - ο Φλογερος Κεραυνος - για να πατάξει το κακό και να την ξανακερδίσει. (Το σινεμά αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή αντιγράφει το σινεμά? ... κλασσική λάθος ερώτηση). Το ντοκιμαντερ Superheroes (2011) παρακολουθεί την καθημερινότητα και τη δράση αληθινών σουπερ ηρώων. Χωρίς υπερδυνάμεις οι αυτοαποκαλούμενοι μαχητές του εγκλήματος, με αυτοσχέδιες στολές και μάσκες, κυκλοφορούν στους δρόμους πολεμώντας το έγκλημα.



Ένας απο αυτούς είναι και ο Φρανκ (Rainn Wilson). Αγαθός, δειλός, αδέξιος, μίζερος και θρήσκος - το αντίθετο του awesome και cool τύπου - μια ζωή ανάμεσα στη ξεφτίλα και την απόρριψη. Επηρεασμένος απο μια άθλια χριστιανική τηλεοπτική εκπομπή - The Holy Avenger - μετατρέπεται σε ένα θεόσταλτο τιμωρό του εγκλήματος. Με όπλο ένα γαλλικό κλειδί ψάχνει να βρει αθώους και να τους προστατέψει από τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού σαν απομηχανής θεός. Μαζί του - όπως κάθε σωστός σουπερ ήρωας - έχει βοηθό την Boltie, μια νευρική αθυρόστομη 20αρα (Ellen Page) που δουλεύει σε κατάστημα με κόμικς -"Φράνκ, κάνε ομάδα μαζί μου, ορκίζομαι στον γαμημένο Θεό οτι θα πιάσουμε εκείνους τους ψωλορουφήχτρες που έκλεψαν την γυναίκα σου". Η χοτ ναρκομανής γυναίκα του Φράνκ είναι η Liv Tyler,ο μαφιόζος ειναι ο Kevin Bacon και το δεξί του χέρι είναι ο Michael Rooker (ο Henry απ'το Henry: Portrait of a Serial Killer.1986).



Ανήκει σε αυτό που αποκαλείται "indie cinema".Δεν έχει καμια σχέση ευτυχώς με το Kick-Ass.Αν και αστεία, έξυπνη, ψυχαγωγική, με τραγελαφικές σκηνές και μυθικές ατάκες, στον πυρήνα της κρύβει το δράμα ενός ταλαιπωρημένου απο τη ζωή ανθρώπου, που αποκαλύπτεται αιφνίδια και ευθρασώς προκαλώντας αμήχανο γέλιο στο θεατή. Το χιουμορ είναι τόσο μαύρο που κάποιες στιγμές ενοχλεί, ενω η απρόσμενη αυξάνουσα βία ξαφνιάζει θετικά μέχρι και το αποστομοτικό φιναλε που δεν χαρίζεται ούτε στον ήρωα ούτε στο θεατή..... Shut up, crime!




Υ.Γ. Όπως πάντα, με κόκκινο τα κείμενα είναι copy - paste. Ήθελα ούτως ή άλλως να γράψω για αυτή την ταινία, αλλά βρήκα αφορμή να "διαφημίσω", χωρίς να πάρω άδεια αναδημοσίευσης, ένα blog με απίστευτες και κυρίως ψαγμένες ταινίες. Keep writing ...     

http://cinetentas.blogspot.com/ 






Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

HUGO (2011)




Από τα λίγα, ή καλύτερα το μοναδικό, 3D που θα ήθελα να δω στον κινηματογράφο. Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε που παραπροχθές (sic) ήταν υποψήφια για τα περισσότερα Όσκαρ και έχασε τα σημαντικότερα από αυτά από το ‘The Artist’ (δεν το είδα ακόμα, θα επανέλθω…)



Ο Hugo είναι ένα ορφανό παιδί στο Παρίσι του 1930 και ζει στο σιδηροδρομικό σταθμό κυριολεκτικά μέσα στους τοίχους. Μπαινοβγαίνει σε ένα λαβύρινθο αεραγωγών, κλιματισμών, πορτών, ρολογιών και πάει λέγοντας. Στόχος είναι να μαζέψει υλικά για να θέσει σε λειτουργία ένα ρομπότ. Εκεί μπλέκεται ο πατέρας του, αλλά και ένας παππούς με παιδικά παιχνίδια, που έχει ένα μαγαζί στο σταθμό.



Ονειρική ταινία, τελεία και παύλα. Αποθέωση της εικόνας, της φωτογραφίας, των σκηνικών, ταινία που μυρίζει πολύ καλό κινηματογράφο. Δίκαια πήρε σχεδόν όλα τα τεχνικά βραβεία που διαγωνίστηκε. Χωλαίνει στην υπόθεση, που είναι λίγο κλισεδιάρικη, αλλά χαλάλι. Επειδή ο κινηματογράφος είναι κυρίως εικόνα (προσωπικά πιστεύω ότι η υπόθεση έχει τον κύριο λόγο στο βιβλίο και μετά στις υπόλοιπες τέχνες – διάβασε και δες Stephen King, και όχι μόνο, για να καταλάβεις...) λόγω λοιπόν της εικόνας, αξίζει με τα χίλια να δεις αυτή την ταινία, να τη βιώσεις σαν οπτικό υπερθέαμα. Ο κινηματογράφος είναι παραμύθι και ο Σκορτσέζε το αποδεικνύει με τους παπάδες που φτιάχνει για τα μάτια μας…



Υ.Γ. "Ανοίγει" η υπόθεση γιαούρτωμα, προφανώς θα "ανοίξει" και η υπόθεση προπηλακισμός. Αρχικά ήταν οι 300 ή τελοσπάντων οι διακόσιοιτριάνταβάλε που ψήφισαν το μνημόνιο, τώρα είναι και ο Νταλάρας και ακολουθεί και ο κάθε Νταλάρας. Προφανώς και κανένας δεν προσπαθεί να σκοτώσει με γιαούρτι (τουλάχιστον όσο είναι σε κεσέ και όχι σε πήλινο) ή με το νερό (αν και τον Νταλάρα τον αρρώστησαν και τίποτα δεν το έχει να πάθει μια πνευμονία, είναι και επιρρεπής από τότε που πήγαινε στα Γιάννενα χειμωνιάτικα με δυο παπούτσια πάνινα). Στόχος είναι, γιατί πρέπει να υπάρχει στόχος, ο διασυρμός του θύματος, να το δούμε γιαουρτωμένο, όπως το πλέον αλησμόνητο χιτ, τον Πρετεντέρη με το κάπρι το καλοκαίρι στην Ίο.
Όμως καλό το μπουγέλο και το γιαούρτωμα, αλλά αναπόφευκτα έρχεται ένα «γιατί» ή ένα «σε τι βοηθάει», αλλά επειδή είμαι λάτρης του σουρεαλισμού, δε γαμείς, μπορεί να γίνεται ως ψυχοθεραπεία, ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω, σιγά μην όσοι το κάνουν βγάλουν και προκήρυξη, έκλεισε και η Ελευθεροτυπία και που να τηλεφωνήσουν, έτσι θα μείνει στον κάδο και θα την πάρει το σκουπιδιάρικο.
Και το κράτος; Τι κάνει το κράτος; Όπως κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του καταδικάζει. Όμως επειδή «ακούει» και τον πολίτη, τον ακολουθεί. Διασυρμό θέλει ο πολίτης; Διασυρμό θα του δώσω. Εκατομμυριούχος βουλευτής; "ΟΝΟΜΑ ΤΩΡΑ!", έκραζαν τα τηλεοπτικά κανάλια αποτελούμενα από αθώες κορασίδες του κατηχητικού της Αγίας Αικατερίνης του Αιγάλεω. Τις προάλλες, ένας έκλεψε μια κάμερα και την πούλησε στην Ομόνοια και είδε τη φωτογραφία του φάτσα κάρτα από την αστυνομία, λες και ήταν το καταζητούμενο δεξί χέρι του Σικελού αρχινονού. Επιχειρηματίες φοροδιέφευγαν και μάθαμε τα ονόματα όλων τους τόσο καταιγιστικά που δεν θυμόμαστε κανένα. Και να θυμόμασταν τι θα τους κάναμε; Ντά; Εδώ δε θυμόμαστε ποιο προιόν απέσυραν από τα LIDL πριν από ένα μήνα και ψωνίζουμε το ίδιο! Το καλύτερο; Σήμερα δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία αυτών που υπεξαίρεσαν λεφτά από το ΙΚΑ της Καλλιθέας. Αποτελούν λοιπόν ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ, ΑΧΤΟΥΝΓΚ - ΑΧΤΟΥΝΓΚ για την αγνή, άσπιλη και αμόλυντη κοινωνία μας κάτι γιαγιάδες (Χ.Σ. έτος γέννησης 1944 και Μ.Θ. έτος γέννησης 1946) που έφαγαν λεφτά. ΘΑΝΑΤΟΣ!
Το θέμα είναι ότι το κράτος μπήκε στο τρυπάκι. Στον φαύλο κύκλο του διασυρμού, που λίγες διαφορές έχει από τον φαύλο κύκλο της βίας που το κράτος ξεκίνησε με επαχθή μέτρα και τώρα εξελίσσεται. Εκτός της βίας θέλει και διασυρμό λοιπόν. Ας μη καταδικάζει μετά τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων…



Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

MADE IN DAGENHAM (2010)



Λόγω αφίσας και ελληνικού τίτλου (με τον οποίο θα ασχοληθώ αργότερα) να διευκρινίσω κάτι. Δεν είναι μια γυναικεία ταινία τύπου "Sex And The City"!! Είναι μια αληθινή ιστορία που έρχεται από τη Μεγάλη Βρετανία του 1968 και είναι απίστευτα επίκαιρη για την Ελλάδα του 2012. Πρόκειται για τη μεγάλη απεργία που έκαναν 188 γυναίκες που έραβαν καθίσματα αυτοκινήτων στο εργοστάσιο της Ford στο Dagenham με ένα και μόνο αίτημα. Να παίρνουν μισθούς και επιδόματα ανάλογα με τους άνδρες εργαζόμενους. Θεωρείται ότι αυτή η απεργία ήταν ο σταθμός που σηματοδότησε την ισότητα στην μισθοδοσία των δύο φύλων στη Βρετανία.



Σαν ταινία είναι εκπληκτική, μιας και εξισορροπεί μεταξύ των πραγματικών γεγονότων και μικρότερων στιγμών στη ζωή των πρωταγωνιστών (στιγμές που δίνονται μάλιστα και με το γνωστό αγγλικό χιούμορ), με αποτέλεσμα το στόρι να έχει ένα ακόμα ελκυστικότερο περίβλημα. Ως αγγλική ταινία είναι ούτως ή άλλως άρτια τεχνικά.


Όμως ο βασικότερος λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι η συνειδητοποίηση της έννοιας Απεργία και κυρίως της απεργίας διαρκείας μέχρι την τελική δικαίωση. Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι πολιτικοί και τα media δεν έδιναν στις 188 γυναίκες καμία σημασία (το εργοστάσιο απασχολούσε χιλιάδες άντρες εργαζόμενους), η εργοδοσία, αλλά και οι σύζυγοι των γυναικών ήταν αντίθετοι. Τρομάζει η αποτύπωση των προσπαθειών να σταματήσει η απεργία μιας και ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται και στη χώρα μας 44 χρόνια μετά! Περισσότερα επί της οθόνης. Ιδιαίτερα για την περίοδο που διανύουμε, αξίζει τον κόπο μια ματιά σ' αυτήν την βαθιά πολιτικοκοινωνική ταινία.



Υ.Γ. Επειδή η μαλακία σε αυτή τη χώρα πάει σύννεφο και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν «Γυναίκες Έτοιμες Για Όλα», προφανώς ως αντιδιαστολή στο παντελώς άσχετο με αυτήν την ταινία «Full Monty». Εστιάσαμε δηλαδή στα πέντε κωμικά στοιχεία και αφήσαμε στην απέξω τα δεκάδες σοβαρά και επίκαιρα κοινωνικά νοήματα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έγινε συμπτωματικά…




Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

THE DEVIL'S DOUBLE (2011)





Με την αλλαγή του χρόνου, εκτός από τη χρεοκοπία της χώρας μας, μας απασχόλησε και το πανηγυράκι γύρω από το θάνατο του βορειοκορεάτη δικτάτορα και τη διαδοχή του. Μάθαμε λοιπόν ότι την ηγεσία θα πάρει ο τρίτος γιος του ως πιο νορμάλ, μιας και ο πρώτος πούλησε την Επανάσταση για τη Ντίσνειλαντ και ο δεύτερος την πούλησε για τον Μπάμπη μιας και είναι … θηλυπρεπής, όπως πολύ διακριτικά αναφέρεται σε τέτοια καθεστώτα ο Μπάμπης. Μεταξύ μας ο φρικαρισμένος χοντρός με τα καρφάκια δεν με φαίνεται ότι είναι και πολύ καλά. Όχι πως ο νεκρός πλέον πατέρας του δεν ήταν τρελός. Έχοντας πάρει και αυτός την εξουσία από το μπαμπά του έκανε μνημειώδεις εξυπνάδες, όπως το να γράφει πολύωρες όπερες και να αναγκάζει το λαό να τις ακούει σε εθνικό δίκτυο. Κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα τα καμώματα κι άλλων παιδιών δικτατόρων, τόσο των παιδιών του Χουσείν, όσο και του Καντάφι για παράδειγμα.


Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Η ταινία έχει να κάνει με μια αληθινή ιστορία. Την εμπειρία του αξιωματικού του ιρακινού στρατού Λατίφ Γιαχία, τον οποίο ο γιος του Σαντάμ Ουντάι Χουσείν διέταξε να γίνει σωσίας του. Δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου στην ταινία την εξέλιξη των γεγονότων που άφησαν ιστορία (πόλεμος Ιράκ-Κουβέιτ και μετέπειτα πόλεμος του Κόλπου), αλλά την ιστορία χλιδής και παράνοιας του γιού του Σαντάμ. Ουσιαστικά βλέπεις μια ταινία για το Ιράκ χωρίς ίχνος αμερικανού στρατιώτη, αλλά και - δεδομένων των αναλογιών απλών πολιτών του Ιράκ!


Πάντως αξίζει μιας και έχει καταιγιστική δράση, πανέμορφη φωτογραφία, ατμόσφαιρα 80s και όλα αυτά γύρω από μια αληθινή και συναρπαστική ιστορία σε ένα low budget φιλμ, που γυρίστηκε στη Μάλτα σε φυσικές περιοχές της που άνετα τις περνάς για το Ιράκ. Η έκπληξη είναι και ο πρωταγωνιστής  (Dominic Cooper) που παίζει και τους δύο ρόλους εκπληκτικά, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι ότι δεν είναι δύο διαφορετικά άτομα. Αυτή η ταινία άλλωστε του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Hollywood.


Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα αυτών των κατάπτυστων κληρονομικών δικτατορικών εξουσιών με ανάλογες ‘κληρονομικές’ καταστάσεις σε μακρινές, εξωτικές δημοκρατίες είναι τυχαία. Όποιος σκέφτεται ότι συμβαίνουν αυτά και σε πιο κοντινές «δημοκρατίες», είναι απλά κακοήθης και παπάρας…


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

BIUTIFUL (2010)




Ο Ιναρίτου έχει πρόβλημα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, αποτυχημένος γάμος, τον παρατήσαν τα παιδιά του, δεν του βγήκαν τα όνειρά του, δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να γυρνάς ΤΟΣΟ καταθλιπτικές ταινίες ρε παιδί μου, κάτι τρέχει. Ούτε στην Ελλάδα του 2011 να ζούσες…



Υπόθεση. Ο ήρωας πεθαίνει από καρκίνο στη Βαρκελώνη και προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του πριν πεθάνει. Κινείται σε μια Βαρκελώνη πρωτόγνωρη, βρώμικη και απόκοσμη μακριά από τη πόλη που συναντάμε στα τουριστικά φυλλάδια, Μια Βαρκελώνη της σήψης και της παρακμής. Οι άνθρωποι που συναντά είναι πιο μίζεροι από ένα καρκινοπαθή με 6 εβδομάδες ζωής, απεγνωσμένοι, νεκροί...


Θα ήθελα τρελά να κανιβαλίσω την ταινία (όπως έκανα παλιότερα με το ανεκδιήγητο ‘Precious’), γιατί εδώ εκτός της μιζέριας, φαίνεται και μια υπεροψία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου μαζί) της ταινίας. Υπεροψία του στυλ «πόσο γαμάτος είμαι» και «τι ωραία που θα σου γαμήσω την ψυχολογία» και «πόσο αληθινές είναι οι ταινίες μου».


Όμως αυτό δεν γίνεται. Αφενός η αφήγηση είναι εκπλητική και η ταινία τεχνικά είναι άρτια. Αφετέρου το σενάριο είναι δουλεμένο, ώστε να υπάρχει τόσο καλή αλληλεπίδραση των προσώπων, που πετυχαίνει το μίνιμουμ της αληθοφάνειας. Γιατί παραπάνω αλήθεια δεν πετυχαίνει, παραμένει υπερβολική. Τέλος, ο Μπαρδέμ. Απλά απογειώνει το ρόλο σε τέτοιο βαθμό, που και μόνο για αυτή την ερμηνεία, αξίζει να δει κάποιος την ταινία.


Το ξαναλέω πάντως. Η ταινία είναι βαθιά καταθλιπτική, πολύ περισσότερο από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, που αποτελούσε μια ελεγεία στην απόγνωση (21 Gramms). Πάντως, αν ο σκηνοθέτης επιμείνει σε αυτόν τον μονοθεματικό κινηματογράφο θα γίνει γραφικός και η επόμενη ταινία του θα κανιβαλιστεί πάραυτα…



Υ.Γ. Ξημερώνει Κυριακή. Το «Έθνος της Κυριακής» έχει δημοσκόπηση. Αφού λοιπόν αποκαλεί τον τραπεζικό υπάλληλο «μεγάλη προσδοκία», παρουσιάζει τρία στοιχεία του γκάλοπ ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από το μεγάλη προσδοκία, τρία στοιχεία που δικαιολογούν προφανώς δια της ατόπου το πόσο πια μεγάλη είναι η προσδοκία μας ως λαός από αυτόν.

Το 75% θέλει τη δημιουργία νέων κομμάτων (που κολλάει ο Παπαδήμος ακριβώς κανείς δεν ξέρει…).

Το 40% θέλει εκλογές στο τέλος της τετραετίας (που κολλάει η ερώτηση; ποιάς τετραετίας; της κυβέρνησης που έπεσε; νέα τετραετία από την ορκωμοσία Παπαδήμου και μετά; κανείς δεν ξέρει άσε που είναι το 40%, δηλαδή όσοι θέλουν εκλογές πλειοψηφούν με 60%, εκτός και αν ένα 30% δεν θέλει να γίνουν εκλογές ποτέ ξανά, οπότε και μοιράζεται…)

Και ακολουθεί το τελειωτικό, ότι το 47% θα ψήφιζε κόμμα Παπαδήμου στις εκλογές!!! (ούτε αρχές και περιεχόμενο κόμματος, ούτε σύνθεση προσώπων, ούτε πρόγραμμα, απλά δημιουργούμε εντυπώσεις). Ή απλά μιας και κυβέρνηση μονοκομματική δε βγαίνει, τον συνεχίζουμε και αργότερα. Θα έχει πλέον και προυπηρεσία στη θέση...

Η ενημέρωση γίνεται πειθώ και προπαγάνδα με εργαλείο στημένες δημοσκοπήσεις. Όχι στα αποτελέσματά τους, δεν χρειάζεται άλλωστε. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς διατυπώνονται τα ερωτήματα. Εδώ πλέον μιλάμε για ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, που συνεπάγεται από τρία άσχετα και αποπροσανατολιστικά ερωτήματα. Ολόκληρη επιστήμη δηλαδή. Και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι είναι ενορχηστρωμένη η αβάντα Παπαδήμου, μπορεί να δει και το πρωτοσέλιδο του «Βήματος». Όχι άλλης μέρας, το σημερινό.

Αλλά δε γαμιούνται αυτά, πάμε να ψωνίσουμε για τα χριστούγεννα, Κυριακή σήμερα, είναι ανοιχτή και η αγορά…





Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

THE INFIDEL (2010)



Καταρχήν να ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την άστοχη και ηλίθια αφίσα της ταινίας. Όταν φτιάχνεις μια ταινία με σχετικά ‘ψαγμένο’ χιούμορ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δημιουργείς μια αφίσα που παραπέμπει σε αμερικανιά με ηλίθια gags. Το «Infidel» δεν είναι αμερικανιά.



Ο ήρωας, με τον οποίο γελάς μόνο που βλέπεις τα μούτρα του, ζει στο ανατολικό Λονδίνο με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και είναι μουσουλμάνος. Όχι τόσο παραδοσιακός, όσο είναι ο γιός του, αλλά ψιλοαλλοτριωμένος από το δυτικό τρόπο ζωής. Ο θάνατος της μητέρας του αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό. Είναι υιοθετημένος και οι γονείς του είναι Εβραίοι. Αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια του μοναδικού Εβραίου που γνώρισε καταλάθος, ενός αλκοολικού ταξιτζή.


Η ταινία είναι κωμωδία και έχει αρκετό γέλιο. Πιστεύω ότι ασχολείται με θέματα που είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις γέλιο χωρίς να προσβάλλεις, όμως τα καταφέρνει μια χαρά. Και εκτός από αυτό δίνει μια άλλη πλευρά μιας από τις πιο πολυπολιτισμικές κοινωνίες, αυτή της προσπάθειας των μεταναστών να μην «αλλοιωθούν» (σε εισαγωγικά γιατί έτσι το αντιλαμβάνονται αυτοί), ζώντας μέσα σε ένα άλλο περιβάλλον από αυτό των κοινωνιών τους. Και μαζί προβάλλονται και θέματα ηθικής. Της θρησκείας ως αποτέλεσμα της καταγωγής, της αλλαγής θρησκείας, της οικογένειας κτλ. Αξίζει τον κόπο η μιάμιση ώρα από πολλές απόψεις.


Υ.Γ.1 Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γράψω υστερόγραφο. Πλέον με Παπαδήμο, όλα κυλούν ρολόι σε αυτή την χώρα. Είμαι από τους πολίτες που πιστεύω, έστω και εν μέρει, τις δημοσκοπήσεις των ΜΜΕ, ότι δεν είναι κατασκευασμένες, ότι έχουν κάποια βάση και δεν το λέω ειρωνικά. Απλά είναι βέβαιο ότι είναι αποτέλεσμα και πλύσης εγκεφάλου, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Όπως φαίνεται πάντως δεν δίνουμε μία για το έλλειμμα Δημοκρατίας με την έντεχνη παράκαμψη των εκλογών, αλλά μας αφορά να μη «χάσουμε και άλλα λεφτά», ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι μια κυβέρνηση έχει πέσει (καθαρά μέσα από το ΠΑΣΟΚ, συγνώμη που στο χαλάω συγκυβερν… αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης) και δεν εκλέγεται νέα. Η τσέπη πάνω και από τη Δημοκρατία λοιπόν. Η best of the best εκσπερμάτωση του καπιταλιστικού συστήματος…


Υ.Γ.2 Πάλι καλά που δε θα έγραφα υστερόγραφο…





Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

VENUS NOIRE (2010)



Μια ακόμα αληθινή ιστορία από αυτές που μένουν άγνωστες αν δεν καταγραφούν στο πανί. Άγνωστες σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί η ηρωίδα Saartjes Baartman έχει γίνει σύμβολο στη Νότια Αφρική. (Παρεμπιπτόντως πριν και μετά το Μουντιάλ έχουμε δει τόσες ταινίες-αληθινές ιστορίες με Νότιο Αφρική, όσες δεν έχουμε δει για όλα τα υπόλοιπα κράτη της Αφρικής ανά τους αιώνες)



Η πρωταγωνίστρια μεταναστεύει από τη Νότια Αφρική στην Ευρώπη και λόγω ιδιαίτερων σωματικών προσόντων της φυλής της, δουλεύει σε ένα freak show σε ένα τσίρκο της Αγγλίας. Ένας θηλυκός άνθρωπος-ελέφαντας. Παρακολουθούμε ολόκληρη την πορεία της μέχρι την κατάληξή της στα πορνεία της Γαλλίας. Περνώντας από παντού. Μέσα από χαμαιτυπεία γεμάτα με βρώμικους υπάνθρωπους που χαλάνε το συκώτι τους. Μέσα από ιατρικές σχολές και επιστήμονες που τη θεωρούν το ενδιάμεσο του ανθρώπου με τον πίθηκο. Μέσα από την αστική τάξη..., ώ η αστική τάξη..., χωρίς περισσότερα σχόλια.


Σκληρή ταινία με πολύ καλή σκηνοθεσία, φοβερή ηθοποιία (το παντελώς κενό βλέμμα της πρωταγωνίστριας, μπορεί να στοιχειώσει κόσμο) έχει να δώσει και η υπόθεση, ένα κακό έχει. Μεγάλη μπορεί να είναι και μία ταινία χωρίς να είναι 152 λεπτά. Δε με πείραξε επειδή την είδα σε δύο δόσεις, αλλά στα μισά της, μπορούσαν κάποια πράγματα να κοπούν στο μονταζάκι.


Το ζουμί είναι ότι η αληθινή αυτή ιστορία έλαβε χώρα τα έτη 1808-1815. Κι όμως δε σου βγαίνει από το μυαλό ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Τα freak shows μπήκαν στο γυαλί της τηλεόρασης. Άστεγοι και πένητες καταστρέφουν το συκώτι τους σε σοκάκια και ταβερνεία. Ο ρατσισμός και η αποστασιοποίηση των επιστημόνων από τον κόσμο μεγαλώνει (Ένας Jobs θεοποιείται γιατί έκανε το αυτόνόητο, προσάρμοσε την τεχνολογία στις ανάγκες του κόσμου, ή της αγοράς για άλλους. Μεγάλη συζήτηση, δεν θα την ανοίξω εδώ). Και τέλος η αστική τάξη του σήμερα..., ώ η αστική τάξη…


Αν δεν δείτε την ταινία δεν θα μάθετε ποτέ τι έκανε η αστική τάξη, έτσι για να μάθετε…


Υ.Γ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να φορολογήσει, δε της βγαίνει και κάθε μέρα τα αλλάζει, φτάνοντάς τα πλέον σε μη βιώσιμο σημείο για τους πολίτες κάνοντας ό,τι της έρθει στο κεφάλι. Οι βουλευτές της παραιτούνται ή δεν παραιτούνται, φωνάζουν αλλά ψηφίζουν τα μέτρα. Η αντιπολίτευση μεγαλώνει το αδιέξοδο μιας και δεν έχει να δώσει ούτε μισή χρήσιμη ιδέα, έστω για το γαμώτο, για μια προοπτική ρε αδερφέ, αν τύχει και κάποιος πούστης αύριο (συν)κυβερνήσει. Η ανάπτυξη της χώρας ταυτίζεται με όσα σας είπα παραπάνω για την αστική τάξη, δηλαδή τίποτα, μηδέν, νάδα. Τα εργασιακά έχουν καταπατηθεί σε βαθμό που κάθε αφεντικό μπορεί να επικαλεστεί ότι είναι χάρη που δουλεύουμε για αυτόν, είναι ο λόγος που στο ‘δουλειά’ η οξεία μεταφέρθηκε στη παραλήγουσα. Οι συνδικαλιστές είναι εγκλωβισμένοι σε στείρες επαναλήψεις απεργιών που δεν φαίνεται να βοηθούν σε τίποτα εκτός και αν έχεις Λάτση και δουλεύεις στα διυλιστήρια και εξαιρεθείς. Οι εργαζόμενοι βάζουν πέντε μπροστά να κάνουν κατάληψη γιατί το μεροκάματο είναι βασικότερο από τη δουλειά που δε θα έχουν αύριο, κατεβαίνουν μάλλον με κόλλυβα και παξιμαδάκι στις πορείες, απαντώντας βαριεστημένα ‘ναι’ όταν ο ντουντούκας τους ρωτάει ‘θα νικήσουμε’. Το ερώτημα παραμένει. Υπάρχει κανένας λόγος να σωθεί αυτό το πράγμα ή μήπως τελικά η χρεοκοπία θα μας σώσει από όλο αυτό που φτιάξαμε;