Μια ακόμα αληθινή ιστορία από αυτές που μένουν άγνωστες αν δεν καταγραφούν στο πανί. Άγνωστες σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί η ηρωίδα Saartjes Baartman έχει γίνει σύμβολο στη Νότια Αφρική. (Παρεμπιπτόντως πριν και μετά το Μουντιάλ έχουμε δει τόσες ταινίες-αληθινές ιστορίες με Νότιο Αφρική, όσες δεν έχουμε δει για όλα τα υπόλοιπα κράτη της Αφρικής ανά τους αιώνες)
Η πρωταγωνίστρια μεταναστεύει από τη Νότια Αφρική στην Ευρώπη και λόγω ιδιαίτερων σωματικών προσόντων της φυλής της, δουλεύει σε ένα freak show σε ένα τσίρκο της Αγγλίας. Ένας θηλυκός άνθρωπος-ελέφαντας. Παρακολουθούμε ολόκληρη την πορεία της μέχρι την κατάληξή της στα πορνεία της Γαλλίας. Περνώντας από παντού. Μέσα από χαμαιτυπεία γεμάτα με βρώμικους υπάνθρωπους που χαλάνε το συκώτι τους. Μέσα από ιατρικές σχολές και επιστήμονες που τη θεωρούν το ενδιάμεσο του ανθρώπου με τον πίθηκο. Μέσα από την αστική τάξη..., ώ η αστική τάξη..., χωρίς περισσότερα σχόλια.
Σκληρή ταινία με πολύ καλή σκηνοθεσία, φοβερή ηθοποιία (το παντελώς κενό βλέμμα της πρωταγωνίστριας, μπορεί να στοιχειώσει κόσμο) έχει να δώσει και η υπόθεση, ένα κακό έχει. Μεγάλη μπορεί να είναι και μία ταινία χωρίς να είναι 152 λεπτά. Δε με πείραξε επειδή την είδα σε δύο δόσεις, αλλά στα μισά της, μπορούσαν κάποια πράγματα να κοπούν στο μονταζάκι.
Το ζουμί είναι ότι η αληθινή αυτή ιστορία έλαβε χώρα τα έτη 1808-1815. Κι όμως δε σου βγαίνει από το μυαλό ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Τα freak shows μπήκαν στο γυαλί της τηλεόρασης. Άστεγοι και πένητες καταστρέφουν το συκώτι τους σε σοκάκια και ταβερνεία. Ο ρατσισμός και η αποστασιοποίηση των επιστημόνων από τον κόσμο μεγαλώνει (Ένας Jobs θεοποιείται γιατί έκανε το αυτόνόητο, προσάρμοσε την τεχνολογία στις ανάγκες του κόσμου, ή της αγοράς για άλλους. Μεγάλη συζήτηση, δεν θα την ανοίξω εδώ). Και τέλος η αστική τάξη του σήμερα..., ώ η αστική τάξη…
Αν δεν δείτε την ταινία δεν θα μάθετε ποτέ τι έκανε η αστική τάξη, έτσι για να μάθετε…
Υ.Γ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να φορολογήσει, δε της βγαίνει και κάθε μέρα τα αλλάζει, φτάνοντάς τα πλέον σε μη βιώσιμο σημείο για τους πολίτες κάνοντας ό,τι της έρθει στο κεφάλι. Οι βουλευτές της παραιτούνται ή δεν παραιτούνται, φωνάζουν αλλά ψηφίζουν τα μέτρα. Η αντιπολίτευση μεγαλώνει το αδιέξοδο μιας και δεν έχει να δώσει ούτε μισή χρήσιμη ιδέα, έστω για το γαμώτο, για μια προοπτική ρε αδερφέ, αν τύχει και κάποιος πούστης αύριο (συν)κυβερνήσει. Η ανάπτυξη της χώρας ταυτίζεται με όσα σας είπα παραπάνω για την αστική τάξη, δηλαδή τίποτα, μηδέν, νάδα. Τα εργασιακά έχουν καταπατηθεί σε βαθμό που κάθε αφεντικό μπορεί να επικαλεστεί ότι είναι χάρη που δουλεύουμε για αυτόν, είναι ο λόγος που στο ‘δουλειά’ η οξεία μεταφέρθηκε στη παραλήγουσα. Οι συνδικαλιστές είναι εγκλωβισμένοι σε στείρες επαναλήψεις απεργιών που δεν φαίνεται να βοηθούν σε τίποτα εκτός και αν έχεις Λάτση και δουλεύεις στα διυλιστήρια και εξαιρεθείς. Οι εργαζόμενοι βάζουν πέντε μπροστά να κάνουν κατάληψη γιατί το μεροκάματο είναι βασικότερο από τη δουλειά που δε θα έχουν αύριο, κατεβαίνουν μάλλον με κόλλυβα και παξιμαδάκι στις πορείες, απαντώντας βαριεστημένα ‘ναι’ όταν ο ντουντούκας τους ρωτάει ‘θα νικήσουμε’. Το ερώτημα παραμένει. Υπάρχει κανένας λόγος να σωθεί αυτό το πράγμα ή μήπως τελικά η χρεοκοπία θα μας σώσει από όλο αυτό που φτιάξαμε;
