RUBBER (2010)

‘Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτό το πράγμα να είναι καλή ταινία’, αναρωτήθηκα μόλις διάβασα την πιο καμένη πλοκή ταινίας ever…



O Pόμπερτ είναι ένα λάστιχο αυτοκινήτου (μ’ αρέσει που έχει και όνομα), ξεχασμένο και θαμμένο στην έρημο της Kαλιφόρνια. Mια μέρα όμως ξυπνάει (!) και αρχίζει να κυλάει. Εντάξει το τελευταίο είναι ελαφρά φυσιολογικό. Μόνο του κυλάει, επομένως δεν είναι. Πατάει κάτι ζωάκια, αλλά μπροστά του βρίσκει ένα γυάλινο μπουκάλι που δεν μπορεί να συνθλίψει. Και εκεί καταλαβαίνει κάτι επίσης απόλυτα φυσιολογικό. Είναι ένα λάστιχο προικισμένο με τηλεπάθεια. Δολοφονική τηλεπάθεια. Και ξεκινάει ένα ταξίδι ανατινάζοντας μετά το μπουκάλι κεφάλια ζώων και ανθρώπων. Tαυτόχρονα, μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκεται επίσης στην έρημο, αλλά σε απόσταση τον παρακολουθεί με κιάλια και σχολιάζει τις κινήσεις του. Βλέπουν ταινία μέσα στην ταινία.



Τρελή εισαγωγή, σουρεαλισμός στο έπακρο, αδιαφορία για κάθε τύπο κινηματογραφικής αφήγησης, ιδιορρυθμία και εξυπνάδα. Μινιμαλιστική Γαλλική ταινία είναι, μη περιμένετε κανένα σκοτωμένο b-movie με σφαγές. Άλλος είναι ο λόγος ύπαρξής της (αν υπάρχει). Είναι ταινία με άλλη κεντρική πλοκή και άλλο κεντρικό θέμα. Πάντως βλέπεις κάτι που εμφανώς σε φτύνει και σε γράφει ως θεατή. Και ταυτόχρονα σε αποθεώνει. Κυρίως όμως σε ειρωνεύεται, άσχημα κιόλας. Το βρήκα απίστευτο, διασκεδαστικό, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι θα αρέσει σε πολλούς…



Υ.Γ.  Οι κατσαρίδες κρύβονται σε χαραμάδες. Προκειμένου να βρουν τροφή, βγαίνουν από τις τρύπες τους όταν δεν τις καταλαβαίνεις, όταν δεν τις υποψιάζεσαι, όταν τα φώτα είναι σβηστά. Εδώ και δύο ημέρες οι πρώην συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων, κατέλαβαν το δημαρχείο ζητώντας επαναπρόσληψη. Δεν κρίνω το θέμα τους, δεν είναι αυτοί οι αιτία που τα γράφω αυτά. Από τις δημοτικές παρατάξεις, όλες αποχώρησαν από το δημοτικό συμβούλιο εκτός μίας. Η χρυσή αυγή μέσω του (λίγο μαυριδερού είναι η αλήθεια) αρχηγού της, κάλεσε τους διαδηλωτές να καταλάβουν το δημαρχείο, τονίζοντας ότι είναι στο πλευρό του Έλληνα εργαζόμενου. Και μόνο του Έλληνα, τι δεν καταλαβαίνετε. Κάτι σαν κομμουνιστικός εθνικισμός ένα πράγμα, που πέρασε μιας και ο τύπος αντιμετωπίστηκε ως λαικός ήρωας από τους συγκεντρωμένους. Την επόμενη ημέρα, ο δήμαρχος Αθηναίων αποκάλεσε τους συμβασιούχους 'χρυσαυγίτες'. Ακόμα ένα σημάδι ότι οι πολιτικοί, ακόμα και οι πιο νέοι και άφθαρτοι στην πολιτική, ζούνε κάπου αλλού. Είδε την κατσαρίδα, έβαλε ψιχουλάκια στο χέρι του και την τάισε. Και μάλιστα μέσα από τα ΜΜΕ, ώστε να είναι σίγουρο ότι θα υπερπροβληθεί και η κατσαρίδα θα γίνει ένα εκτρωματικό τέρας, ίδια με την αδερφή της που μένει λίγο παρακάτω στον Παντελεήμονα και μοιάζει σαν να βγήκε από τη Φουκουσίμα. Ας ανοίξουμε λοιπόν το γαμωφώς, να τη δούμε τη γαμημένη την κατσαρίδα. Όσο το κρατάμε σβηστό, έτσι θα κινείται. Ύποπτα, ύπουλα και πολύ πιθανόν αποτελεσματικά. Και μη ξεχνάμε να κρατάμε και μια παντόφλα στο χέρι...

NEVER LET ME GO

Κυρίες και κύριοι έφτασε και αυτή η ώρα, που κανένας βλέποντας τις ταινίες που ποστάρω δεν θα περίμενε. Θα γράψω καλό λόγο για μελόδραμα. Και όχι για απλό μελόδραμα, αλλά για ταινία του κλάματος, που όταν τελειώνει σου έχει μαυρίσει τη ψυχή. Πιο μαύρη και από τα πνευμόνια της Λιάνας Κανέλλη, πιο μαύρη και από το αμέσως προηγούμενο αποτυχημένο χιούμορ…



Να διευκρινίσουμε κάτι. Η ταινία περιγράφεται σαν μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι μελλοντικό και δεν έχει σχέση με επιστημονική φαντασία όπως την εννοούμε συνήθως. Βασικά εμπλέκει πολλά είδη, αφήνοντας να υπεισέρχεται το μελό και το ρομαντικό σε ένα pure δράμα 100%. Θα το έλεγα περισσότερο δυστοπικό μιας και ο Καζούο Ισιγκούρο…


Όπα, όπα, όπα. Ποιος είναι ο Ισιγκούρο; Είναι ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ που έγινε αυτή εδώ η ταινία, ενώ έχει γράψει και τα απομεινάρια μιας μέρας. Ποια είναι η δυστοπία τώρα που έντεχνα τοποθετείται το 1978 (μόνος ρωτάω, μόνος απαντάω). Σε ένα ορφανοτροφείο μεγαλώνουν και συνδέονται φιλικοερωτικά οι τρεις πρωταγωνιστές, δύο γυναίκες και ένας άντρας. Όμως αυτό το ορφανοτροφείο είναι διαφορετικό από τα κανονικά όσον αφορά το μέλλον των παιδιών. Μέλλον εφιαλτικό, ζωή πολύ μικρή. Θα έλεγα γιατί αλλά δείτε το και θα το μάθετε στο πρώτο 20λεπτο και θα αρχίσει σιγά-σιγά να μαυρίζει η ψυχή σας.


Πάντως αναρωτιέμαι γιατί αυτή η βρετανική ταινία δεν ήταν πουθενά στα Όσκαρ. Είχε φοβερές ερμηνείες (ποιοι παίζουν βλέπε πάνω στην αφίσα), πρωτότυπο και περίεργο στόρι, πολύ καλή σκηνοθεσία, φωτογραφία και σκηνοθεσία. Ειδυλλιακά τοπία σε δυστοπική ταινία, σπάνια βλέπεις. Η αντίθεση τεράστια. Το αρνητικό είναι ότι το στόρι είναι κάπως αφελές μιας και δημιουργεί εξ αρχής κάποιες συμβάσεις που δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει. Αλλά τι σκατά… (πω πω επίπεδο…), ταινία είναι, οι συμβάσεις επιτρέπονται…


Υ.Γ. 1 Σε όποιον στο τέλος του δημιουργηθεί το μεγάλο και αυτονόητο ερωτηματικό, ας θυμηθεί τον Κυνόδοντα και θα με θυμηθεί (και μένα με τη σειρά μου)


Υ.Γ.2 Αν έγραφα το κείμενο αυτό στο ύφος της ταινίας, θα πάθαινα κατάθλιψη…

WINTER 'S BONE (2010)

Όπως είπα, θα γράψω για το σύνολο των ταινιών που έφτασαν στην δεκάδα των υποψηφίων για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ανεξάρτητα αν τις βρίσκω καλές ή όχι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε άλλους δεν θα αρέσουν μιας και συνήθως πρόκειται για ‘βαριές’ ταινίες και παίζουν ρόλο από τα βιώματα, ως και τη διάθεση και την παρέα που τις βλέπεις.



Εδώ δεν είχε τίποτα η διάθεση ή η παρέα λέω εγώ, αλλά η ταινία που είναι τρελά υπερεκτιμημένη, όπως και το Jennifer Lawrence που πρωταγωνιστεί επίσης. Το Τζένιφερ είναι ένα 17χρονο που ο πατέρας του έβαλε υποθήκη το σπίτι για εγγύηση αποφυλάκισης μέχρι να δικαστεί. Ήρθε η ώρα να δικαστεί αλλά είναι άφαντος. Η μικρή μεγαλώνει δύο μικρά αδέρφια μιας και η μάνα έχει πάθει λαλά. Τώρα αναγκάζεται μαζί να ψάξει και τον μπαμπά για να μη χάσει το σπίτι.


Στο ζουμί λοιπόν. Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα trailer park στον καθυστερημένο αμερικανικό νότο. Όλοι είναι σχεδόν βλαμμένοι και δεν φτάνει μόνο αυτό, κάνουν και χρήση κρακ (όπως και παραγωγή, από αυτό ζουν) για να αποτελειώσουν και το μοναδικό ζωντανό εγκεφαλικό κύτταρο. Ταυτόχρονα είναι καχύποπτοι, κλειστοί και εχθρικοί. Η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται περίφημα, όπως και περίφημες είναι σκηνοθεσία και φωτογραφία, εξού – φαντάζομαι – και οι αποθεωτικές κριτικές. Όμως η υπόθεση έχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει, αυτό είναι το πρόβλημά της. Δεν γίνεται στην ταινία τίποτα σχεδόν. Δεν απογειώνεται, δεν τρέχει, έχει την πρωτοτυπία που έχει η παρακολούθηση ενός ταχυδρόμου που πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και παραδίδει γράμματα. Ταχυδρόμου που ούτε σκύλος δεν καταδέχεται να δαγκώσει, άντε να τον κυνηγήσει λίγο...


Και εδώ γεννιέται ένα θέμα. Ο κριτικός κινηματογράφου που το αποθεώνει, γράφει για το κοινό ή για την κλειστή κλίκα των κριτικών που ούτως ή άλλως θα τη δουν την ταινία; Να είναι στα Όσκαρ οκ, μιας και στα βραβεία η ταινία κρίνεται ως ολότητα με τα τεχνικά της στοιχεία, αλλά η αποθέωση σε κάτι τόσο βαρετό σε ΜΜΕ, γιατί; Τι χρωστάει αυτός που πάει να ψυχαγωγηθεί (με όποιο τρόπο επιθυμεί, από το ψυχοπλακωτικό δράμα και τον τρόμο, μέχρι την χαζοκωμωδία) να δει ένα τίποτα;

Υ.Γ. Σε όλα τα ενημερωτικά sites, πρώτη είδηση είναι οι καθυστερήσεις στην επιστροφή από το τριήμερο. Καθυστερήσεις που προκλήθηκαν ως επική συμπαραγωγή ηλίθιας κυβέρνησης και καθυστερημένων πολιτών. Οι πρώτοι δεν είχαν τον παραμικρό σχεδιασμό (δεν απαγόρευσαν ως είθισται τις νταλίκες γιατί πλέον οι εκδρομείς είναι λιγότεροι!) και οι δεύτεροι δεν είχαν… αλυσίδες και, εζ γιούζουαλι, οδηγική συμπεριφορά. Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη είδηση, ενώ χθες χάθηκαν 13 άτομα στο Αιγαίο και πριν από κανένα δίωρο κάηκαν έξι σε βιοτεχνία στο Αιγάλεω. Οι μεν ήταν Μπαγκλαντεσιανοί, οι δε Κινέζοι και όλοι μετανάστες. Δεν πάνε να πεθάνουν και 300 σε μια μέρα… (έχω κάποιους στο μυαλό μου). Δε γαμείς… Χιόνισε, πάμε έξω να φτιάξουμε (καθ’ ομοίωσίν μας) χιονάνθρωπους…

127 HOURS (2010)

Οι εργασίες του μεταπτυχιακού τον Φλεβάρη δεν επέτρεψαν την θέαση ούτε καν ΜΙΑΣ ταινίας! Μόνο λίγα επεισόδια από τις αμερικανικές σειρές που βλέπω είδα (κάποια στιγμή θα γράψω για φέιβοριτς) και πάλι φουλ της εργασίας (άντε και λίγο μπάλα).



Ας περάσουμε λοιπόν στην πρώτη οσκαρική ταινία που (εδέησα και) είδα…


Δε μας χέζεις ρε Ντάνι Μπόιλ… Έχεις γαμώ τα σενάρια και φτιάχνεις μια τόσο μεγάλη παπαριά; Εξηγούμαι ξεκινώντας από το σενάριο που ήταν αυτοβιογραφικό βιβλίο δηλαδή αληθινή ιστορία. Δε στόρι ιζ του Άρον Ράλστον, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει μετά από ορειβατικό ατύχημα, περνώντας 127 ώρες εγκλωβισμένος κάτω από έναν τεράστιο βράχο και τελικά διέφυγε κόβοντας το χέρι του.


Ωραίο στόρι αλλά στην ταινία ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεσαι με τον φλώρο πρωταγωνιστή, έναν Τζέιμς Φράνκο που ποιος πούστης τον προωθεί δεν ξέρω και τον έβαλε να παρουσιάσει και τα φετινά όσκαρ και ήταν πιο ξενέρωτα από ποτέ. Δεν μπαίνεις στο έργο ρε παιδί μου. Όσο για το κόψιμο του χεριού η μούφα του αιώνα. Όχι σαν εφέ. Ο πρωταγωνιστής γράφει στο βιβλίο του ότι ΗΤΑΝ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟ καθώς δεν περνούσε αίμα για 127 ώρες από το σημείο. Στην ταινία ο Φράνκο ξεσήκωσε όλη την έρημο με τις τσιρίδες. Άσε που ο Μποιλ μετέφερε μόνο το μισό βιβλίο γιατί το υπόλοιπο δεν του άρεσε!


Επίσης ρε Μπόιλ πουλάκι μου, την γαμωβαρεθήκαμε την βιντεοκλιπίστικη λογική. Τρεις ταινίες σοβαρές έκανες, και στις τρεις ακριβώς τα ίδια. Φτάνει, μπάστα, έλεος! Ας μην ήταν η μεγάλη απεργία του 2008 και αν έβλεπε το Σλάμντογκ όσκαρ θα καθόμουν να μου κόψεις το χέρι μετά από 127 ώρες τρεινσπότινγκ (εντάξει αυτό ήταν καλό)


Συμπέρασμα, μ’ άρεσε η ταινία, να τη δείτε (πλάκα κάνω). Οι κριτικές της ήταν πολύ καλές (εδώ δεν κάνω πλάκα)


Υ.Γ.1 Γράφω για αυτήν όπως θα γράψω και για τις εννιά φετινές οσκαρικές. Βγάζω το Toy Story 3 που πήρε όσκαρ καλύτερου animation και ήταν και στις καλύτερες ταινίες. Το είδα, βλέπεται, μέχρι εκεί…


Υ.Γ.2 Για να ληστέψεις ένα περίπτερο χρειάζεσαι ένα τζιπ μάρκας VOLVO κλεμμένο, πινακίδες κλεμμένες από άλλο όχημα, καλάσνικοφ με πάνω από 100 σφαίρες, πιστόλια και τέσσερις μαντράχαλους. Ψιτ ε, φτάνει η κοροιδία ρε πούστη μου…


Υ.Γ.3 Ο λαός της πλάκας αμέσως μετά τα χθεσινά έχει συμψηφίσει σε social media, δελτία ειδήσεων και συζητήσεις τα απίστευτα! Πορείες, ΔΝΤ, μολότοφ σε μπάτσους, απεργίες, Γρηγορόπουλο, μετανάστες, ΔΙΑΣ που πατάνε κόσμο, απεργούς πείνας, Μαρφίν, πολιτικούς, τρομοκρατία, Siemens, αναρχικούς, βία, Λαζόπουλο, Ράδιο Αρβύλα και το 1821 του ΣΚΑΙ (τα τρία τελευταία βόλευαν μιας και παίζονταν χθες, ευτυχώς που ο ΠΑΟΚ παίζει σήμερα, χθες δεν θα την γλίτωνε, θα έφταιγε και αυτός)