Αυτήν την ταινία από τη Δανία την είδα πριν από λίγες ημέρες. Ίσως εξηγεί κάποιες υφέρπουσες αντιλήψεις του Ευρωπαϊκού Βορρά, που αποδεικνύουν ότι μόνο τέλειες δεν είναι οι κοινωνίες εκεί, όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε.
Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο αδέρφια, ένα δικηγόρο και ένα φορτηγατζή. Ο φορτηγατζής θα προκαλέσει θανατηφόρο ατύχημα. Και θα ρίξει το φταίξιμο σε ένα βετεράνο πολέμου, πολιτικό πρόσφυγα από τη Βοσνία. Το πλήθος παίρνει το νόμο στα χέρια του…
Η ταινία θέλει να πραγματευτεί πολλά θέματα μαζί. Η αλήθεια είναι ότι το τραβάει από τα μαλλιά, μιας και κάπου από τη μέση και μετά γίνεται υπερβολικά βίαιη, χωρίς (τόσο) προφανή λόγο. Όμως δεν παύει να δείχνει αντιλήψεις, ακόμα και αν ο σκηνοθέτης δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να γυρίσει θρίλερ ή ταινία με κοινωνικά νοήματα. Ως ταινία πάντως βλέπεται και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Άλλωστε, το είπαμε, θρίλερ γίνεται από τη μέση και μετά, όχι αισθηματική.
Υ.Γ. Τρελός και παράφρων ο μακελάρης Νορβηγός; Ό,τι έκανε ήταν απόλυτα προβλεπόμενο, σχεδιασμένο στην εντέλεια, με λογική αλληλουχία πράξεων και πολύμηνη προετοιμασία. Απλά απέχει από τη κοινωνικά ανεκτή συμπεριφορά, όχι όμως και από τη συμπεριφορά της ομάδας του, στα μάτια της οποίας είναι ήρωας. Για αυτό σοκάρει. Γιατί τα πιστεύει όσα έκανε. Όχι, λοιπόν, δεν ήταν τρελός, όπως τρελός δεν είναι και ο μουσουλμάνος που ανατινάζεται αλλαλάζοντας. Ήταν οπαδός μιας ακραίας ιδεολογίας μίσους που το παράλογο σε κάποιους το έκανε λογικό, όπως λογικό θεωρείται (το τοποθετώ ως αναλογία ιδεολογίας - ιδεοληψίας και όχι ως αναλογία επικινδυνότητας) για τη μισή και βάλε Ελλάδα να προσκυνά τίμια ξύλα, εικόνες και να φιλά χέρια παπάδων. Και αυτό αλλού φαίνεται παράλογο. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι δεν είναι Δημοκρατία να εκφέρονται απόψεις και κηρύγματα μίσους, είτε θρησκευτικά, είτε πολιτικά. Γιατί οι wannabe Breibik (ή κάπως έτσι) και σήμερα που μιλάμε (γραπτώς) γαλουχούνται στις κατά τόπους χρυσές αυγές. Ας τις βγάλουμε εκτός νόμου, πριν να έχουμε και άλλες εκατόμβες…
