GET HIM TO THE GREEK (2010)

Λίγο πριν από τη μεγάλη παγανιστική και κυρίως οργιαστική γιορτή των Σατουρναλίων (sorry, Χριστουγέννων από τότε που χάσαμε την επαφή μας με τη φύση κλείνοντας εισιτήριο για τη μετά θάνατον ζωή) και η διάθεσή μας ανεβαίνει. Όχι πολύ μιας και δεν μας παίρνει να ψωνίσουμε φέτος, αλλά ανεβαίνει. Κάποιοι κακοπροαίρετοι και παπάρες ισχυρίζονται ότι η διάθεσή μας έφτιαξε επειδή οι πολιτικοί στη μ.Χ εποχή (μετά Χατζηδάκη εννοώ), δεν τολμούν να ξεμυτίσουν, αλλά το αντιπαρέρχομαι. (Είμαι πολύ συγκινημένος που το Office Word δεν υπογράμμισε το ‘αντιπαρέρχομαι’ με εκείνο το εκνευριστικό κόκκινο κυματάκι ως λέξη με ορθογραφικό λάθος – μου πέρασε η συγκίνηση μόλις είδα ότι υπογράμμισε το ‘παπάρες’)


Ανεβαίνει λοιπόν η διάθεσή μας και γι αυτό σήμερα προτείνουμε φοβερή κωμωδία, μπλοκμπαστεριά, αλλά το καλό να λέγεται. 20χρονος nerd χοντρός που δουλεύει σε δισκογραφική προτείνει στο αφεντικό το μεγάλο κόλπο. Να ‘αναστήσει’ (Χα! Ούτε Πάσχα να ήτανε! Παρεπιπτόντως στο Mega τι ναρκωτικά παίρνουνε και παραμονή Χριστουγέννων δείχνουνε το ‘Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο’ που είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε παραλία...). Να αναστήσει λοιπόν ο χοντρός παρηκμασμένο και βυθισμένο στις εξαρτήσεις ροκ σταρ δέκα χρόνια μετά τη μεγάλη του επιτυχία. Πάει, τον παίρνει από την Αγγλία και αρχίζει το πάρτι.


Πρωταγωνιστής σε μια ψιλοαυτοβιογραφική ταινία, μιας και ο ίδιος τραβιόταν με εθισμούς, ο standup βρετανός κωμικός Russel Brand, ο οποίος το έχει. Και η ταινία το έχει. Σατιρίζοντας όλο το ροκ σύμπαν μαζί με την υστερία που δημιουργούν τα media γύρω από τους ροκ σταρζ. Απολαυστική η κωμωδία, τρελό το γέλιο, δεν είναι τυχαίο που κάπου στους τίτλους τέλους εμφανίζεται ο πατέρας της νεοκωμωδίας της τελευταίας πενταετίας, αυτός που έβγαλε όλους τους νέους κωμικούς, ο Apatow. Καιρό είχαμε να γελάσουμε τόσο με κωμωδία εξ Αμερικής. Όχι πολύ καιρό, αλλά είχαμε…


Υ.Γ.1 Μία λέξη εδώ και μία εβδομάδα είναι αυτή που χρίζει σχολιασμού. Η λέξη βία. Ερωτήματα για homework και θα επανέλθουμε. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι είναι βία; Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, αλλά και όποιας μορφής είναι; Μπορούν να αποτελέσουν βίαιη ενέργεια οι πράξεις μιας κυβέρνησης ή ενός εργοδότη; Η βία δικαιολογείται ως αντίδραση σε αυτόν που ασκεί βία; Η βία δικαιολογείται όταν στη δημοκρατία οι τρεις εξουσίες δεν λειτουργούν σωστά, δηλαδή δεν αποδίδεται ουσιαστικά Δικαιοσύνη; Αν ΟΛΟΙ αύριο πούνε να καεί η Βουλή και να λυντσαριστούν οι πολιτικοί, τι είναι νόμιμο και τι όχι, μιας και η νομοθετική εξουσία πηγάζει από την βουλευτική, ενώ από την άλλη υπάρχει το κοινό αίσθημα;


Υ.Γ.2 Βοηθητικό στο προηγούμενο υστερόγραφο. Ο ‘Νόμος του Λύντς’, ουσιαστικά η αυτοδικία, το ‘παίρνω τον νόμο στα χέρια μου’, εφαρμόστηκε παράνομα σε μέρη των ΗΠΑ, σε περιόδους που τα τακτικά δικαστήρια ήταν ανεπαρκή ή δεν τα είχε εμπιστοσύνη ο κόσμος. Το πλέον περίεργο είναι ότι τα δικαστήρια κατά κόρον δεν τιμωρούσαν τους δράστες λυντσαρίσματος (βλ. 1947 Greensville, South Carolina. 31 δράστες, εκ των οποίων πολλοί παραδέχθηκαν την συμμετοχή τους, αθωώθηκαν). Συνολικά στις ΗΠΑ από όσους συμμετείχαν σε λυντσάρισμα στα χρονικά τιμωρήθηκε το 1%!


Υ.Γ.3 Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το θέμα δεν είναι απλό, ούτε μάντης για να προβλέψεις ότι μετά από άντε δυο ταινίες λέω εγώ, σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε. Οι δρόμοι της σύγκρουσης, γίνονται πανευρωπαϊκά λεωφόροι…


Υ.Γ.4 Η επίταξη που καταστρατηγεί το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας είναι βία ή είναι βία και η απεργία; Αυτό μπορεί να απαντηθεί και σήμερα με τα λεωφορεία στην Αθήνα, μιας και αυτά είναι ο λόγος που η αγορά πάει κατά διαόλου. Μια αγορά που παρουσιάζει την ίδια μεγάλη πτώση με αυτή της Θεσσαλονίκης όπου δεν απεργεί κανένας...



PEEPLI LIVE (2010)

Τελικά η Ινδία δεν είναι μόνο σαχλαμαρίτσες τύπου bollywood, αλλά όταν θυμάται κάνει και κινηματογράφο. Αυτή η ταινία είναι – είτε το πιστεύετε, είτε όχι – πολιτική σάτιρα. Μάλιστα το αντικείμενο της σάτιρας είναι η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της χώρας! Τις παραμονές των εθνικών εκλογών στο χωριό Peepli, δύο φτωχοί αγρότες είναι αντιμέτωποι με το να χάσουν τη γη τους λόγω ενός απλήρωτου δανείου. Απογοητευμένοι, ζητούν βοήθεια από έναν τοπικό πολιτικό. Αυτός ελαφρά τη καρδία τους προτείνει να αυτοκτονήσουν για να επωφεληθούν ενός κυβερνητικού προγράμματος που παρέχει βοήθεια σε οικογένειας θανόντων αγροτών. Όταν ένας δημοσιογράφος ακούει τον Budhia που μαλώνει με τον Natha για το ποιος από τους δύο θα κάνει αυτό που πρέπει για το καλό της οικογένειας τους, ξεσπάει ένας πολέμος των ΜΜΕ σχετικά με το αν ο Natha πρέπει να αυτοκτονήσει ή όχι. Τα μίντια εγκαθίστανται έξω από το σπίτι του υποψηφίου αυτόχειρα. Βλέποντας τη δημοσιότητα που παίρνει η ιστορία, σκάνε μύτη και οι πολιτικοί. Παράλληλα, έχει έρθει όλο το χωριό, περίεργοι, μικροπωλητές, τσίρκο η περιοχή.


Ερασιτέχνες ηθοποιοί, πολύ ευχάριστη ταινία, όχι κάτι το συγκλονιστικό στην ιστορία του κινηματογράφου. Όμως είναι συγκλονιστικές οι ομοιότητες τόσο των πολιτικών όσο και των ΜΜΕ της τριτοκοσμικής χώρας (μιλάω για τις συνθήκες ζωής των πολιτών, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο) με την Ελλάδα. Ομοιότητες που αγγίζουν τα όρια του σκανδάλου...


Υ.Γ. 1 Όλα τα είχαμε, αρχίσανε να διαδηλώνουν και οι ακροχριστιανοί για την κάρτα του πολίτη με το 666 και τον αντίχριστο. Αν και κατά βάθος μέσα τους το ξέρουν και αυτοί. Όσο ήρθε ο χριστός (ως θεάνθρωπος), άλλο τόσο θα έρθει και ο αντίχριστος. Α! Αποδοκίμασαν και τον Ιερώνυμο, γιατί δεν είναι Χριστόδουλος! Πάντως οι φωτογραφίες του χθεσινού ρεπορτάζ, είναι όλα τα λεφτά… ε χάντρεντ περσέντ Καιάδας… http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=11&pubid=46452948&imgid=39909540 )


Υ.Γ. 2 Τι δουλειά έχει πάλι ο Νταλάρας με συναυλίες για τον άγιο Παντελεήμονα; Και άσε το Νταλάρα, γιατί μαζεύτηκαν όλοι εκεί (πρόεδρος της δημοκρατίας, αρχιεπίσκοπος κτλ.); Έλυσαν το πρόβλημα της περιοχής, ή νομίζουν ότι θα το αντιμετωπίσουν με καμεράτες και μαλακίες; Αλλά τι να κάνεις… σαν τις επικοινωνιακές φιέστες, δεν έχει…που καιρός για πολιτικές λύσεις. Συνεχίστε με την ανυπαρξία σας και τη συνενοχή σας να αβαντάρετε τα φασισταριά και μετά θα τρέχετε να συμμαζέψετε τα ασυμμάζευτα...

ENTER THE VOID (2009)

Σινεφιλιά μέχρι αηδίας. Ναι, με τον τόνο στη λήγουσα. Χειμώνιασε, ή τουλάχιστον μοιάζει να χειμωνιάζει, και αρχίζω να βλέπω πιο σοβαρές και ψαγμένες ταινίες. Αυτή είναι μια απίστευτη ευρωπαϊκή ταινία, γυρισμένη στην Ιαπωνία, που αποδεικνύει ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη που ζεις με το σύνολο των αισθήσεών σου (δεν γράφω, ζωγραφίζω). Σκηνοθέτης είναι ο Noe. Όχι αυτός με το καημένο το κροκοδειλάκι, αυτός του ‘Μη Αναστρέψιμος’ με Μπελούτσι, βιασμούς κτλ. Η υπόθεση. Νεαρός μικροέμπορος ναρκωτικών σκοτώνεται σε κακόφημη περιοχή του Τόκιο. Όμως μεταθανάτια, το πνεύμα του επιστρέφει για να φροντίσει την αδερφή του.



Έχουν γίνει πολλές ταινίες με κεντρικό άξονα τα ναρκωτικά. Όμως εδώ μιλάμε για ταινία - ναρκωτικό, ένα ταξίδι, ένα τριπάκι 135 λεπτών. Δες την αφίσα και θα καταλάβεις. Μια ταινία που απαγορεύεται για επιληπτικούς γιατί ο σκηνοθέτης παίζει με τα έντονα χρώματα σε όλη τη διάρκειά της. Ουσιαστικά αποτελείται από τρία μέρη (με ισάριθμες κινηματογραφικές τεχνικές) που μπερδεύονται αριστοτεχνικά. Η περιήγηση του ήρωα, φτιαγμένου, πριν τον θάνατο με χρήση πρωτοπρόσωπης κάμερας. Η μεταθανάτια εξωσωματική του πτήση πάνω από το Τόκιο παρακολουθώντας τους υπόλοιπους ήρωες και την εξέλιξη της ιστορίας. Οι ‘παραμυθένιες’ αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και το δέσιμο με την αδερφή του.


Αυτά τα λίγα γιατί οι εικόνες της ταινίας, το ταξίδι μεταξύ ζωής και θανάτου και η αυξανόμενη ψυχεδέλεια δεν μπορούν να περιγραφούν. Υπόθεση και ηθοποιία σε τέτοιες ταινίες δεν ενδιαφέρουν και πολύ, όχι ότι είναι άσχημες, αν και το τέλος της χωλαίνει. Απαραίτητη σύσταση. Να έχετε 135 συνεχόμενα λεπτά καιρό για να τη δείτε, μην τη κόψετε στη μέση, γιατί αποτελεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Για πιο hardcore καταστάσεις υπάρχει και η φεστιβαλική κόπια των Καννών στα 162 λεπτά…


Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράφω το υστερόγραφο τουλάχιστον τέσσερις φορές, με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Έγραφα με μανία τέσσερις – πέντε προτάσεις. Στη μέση το έσβηνα γιατί δεν μου άρεσε. Γιατί δεν ήθελα να συνεχίσω. Όχι ότι δεν είχα κάτι να πω, αλλά όλα τα πράγματα δεν είναι για να τα μοιράζεσαι. Ιδιαίτερα τα συναισθήματα που μου γεννά αυτή η μέρα. Αύριο μάλλον θα τα ξαναπούμε, με ή χωρίς ταινία, μιας και υπάρχει και το twitter δίπλα (που έφτασα...διαφημίζω τον εαυτό μου…)

THE ROAD (2009)

Είναι από τις σπάνιες φορές που θα γράψω καλό λόγο για blockbuster. Αλλά αυτή η ταινία είναι εφιαλτική, σε πνίγει. Έχει γίνει λοιπόν μια ακαθόριστη καταστροφή και στην ερειπωμένη γη έχουν μείνει ζωντανοί μετά την αποκάλυψη ελάχιστοι. Στόχος μόνο η επιβίωση μιας και ζώα και καρποί δεν υπάρχουν. Μόνο κονσέρβες και … άλλοι άνθρωποι είναι τα φαγώσιμα. Εμείς παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός πατέρα με το παιδί του να φτάσουν στο νότο.


Όπως είπα όμως η ταινία είναι εφιαλτική. Δεν θες να τελειώσει γιατί είναι συναρπαστική, γεμάτη ένταση. Θες να αλλάξει γιατί λες δεν μπορεί, όλο και κάτι καλό θα απέμεινε από την καταστροφή. Μετά θες να τελειώσει γιατί δεν αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο. Το αντίθετο μάλιστα. Βλέπεις να πηγαίνουν σε μια Ιθάκη που δεν υπάρχει. Και παρακολουθείς. Τη σχέση πατέρα – γιού, τα καλύτερα μετα-αποκαλυπτικά τοπία, αποκτηνωμένους ανθρώπους, τον υπερπροστατευτισμό, την απόγνωση…

Μαζί με το περιεχόμενο και την εικόνα, στα συν και οι τεράστιες ερμηνείες του Μόρτενσεν και του μικρού. Η Θερόν ως μαμά του παιδιού παίζει λίγο (ως όνειρο παίζει μιας και δεν άντεξε την κατάσταση και αυτοκτόνησε ήδη από την αρχή).

Κοινωνικοπολιτικό, αλληγορικό, με μπόλικη δράση και εφέ, αλλά κυρίως επικεντρωμένο στον άνθρωπο και το δράμα του.

Υ.Γ. Πάαααλι τα ίδια. Τρομολαγνεία φουλ στα κανάλια, μετάδοση κάθε ηλίθιας πληροφορίας, ενοχοποίηση ατόμων χωρίς να έχει πάει έστω και ένας συλληφθέντας στον εισαγγελέα, ενοχοποίηση ιδεών και αντιλήψεων, αποκλειστικές πληροφορίες my ass, μπαρουφολογία ολκής, προβλέψεις καλύτερες από αυτές του 090, διαστρέβλωση γεγονότων, σύνδεση με άλλα άσχετα γεγονότα, εικασίες, υπερβολές, κινδυνολογία. Δεν έλειπε ούτε ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά από το 15λεπτο που κράτησε το ρεπορτάζ για την τρομοκρατία. Αν και Σάββατο, όλοι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με το που μυρίστηκαν αίμα, σαν εμετός ξεχύθηκαν…

METROPIA (2009)

Είναι η πρώτη φορά που προτείνω ταινία για άλλους λόγους εκτός του περιεχομένου της. Το Metropia αξίζει για δύο λόγους που μάλιστα αλληλοσυνδέονται. Από την αφίσα και μόνο κάνει μπαμ η διαφορετική τεχνοτροπία στο animation. Πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα σε φωτογραφίες που επεξεργάστηκαν στον υπολογιστή για να αποκτήσουν μια χροιά animation και μετά ως δισδιάστατα, μπήκαν σε τρισδιάστατο χώρο. (δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, κόπι πέιστ το έκανα)


Το αποτέλεσμα είναι πανέμορφα άσχημο ή το ανάποδο. Εδώ έρχεται και ο δεύτερος λόγος που προτείνω την ταινία. Έχω μια απεριόριστη λατρεία για τις δυστοπικές ταινίες, ταινίες που παρουσιάζουν μελλοντικούς κόσμους της καταστροφής, στυλ Blade Runner, Metropolis, Gotham City και πάει λέγοντας. Στην ταινία αυτή (άσχετο, αλλά είναι Σκανδιναβική – συμπαραγωγή Σουηδίας, Δανίας, Νορβηγίας, Φινλανδίας, άλλη χώρα δεν έχει η χερσόνησος) βρισκόμαστε σε κοντινό μέλλον (2024) οπότε και τα αποθέματα πετρελαίου έχουν τελειώσει και η Ευρώπη κινείται μόνο υπόγεια, με το μετρό που τη συνδέει ολόκληρη. Κατά την περιήγηση σε αυτές τις σήραγγες, ο ήρωας ακούει φωνές, μία κάθε φορά. Αναζητώντας έναν τρόπο να απαλλαγεί από την φωνή οδεύει όλο και πιο βαθιά σε μια περίεργη συνωμοσία ελέγχου στο μυαλό και το σώμα.


Έξυπνη ιδέα με τους κλασικούς οργουελιανούς εφιάλτες, όχι τόσο καλή σεναριακά η εκτέλεσή της. Πάντως αξίζει τον κόπο ως πειραματική ματιά σε ένα πανέμορφο, ενήλικο animation με μέλλον, ένα κόσμο φτιαγμένο για να τον χαζεύεις…


Υ.Γ.1 Να γελάσεις ή να κλάψεις; Σήμερα έστησαν κάθετα κλούβες και παρέταξαν διμοιρίες απέναντι από τους ανάπηρους.Οι διανοητικά καθυστερημένοι...


Υ.Γ.2 Πότε πέρασαν κιόλας δύο χρόνια…

THE ONION MOVIE (2008)

Λίγα λόγια για την ιστορία πίσω από την ταινία. Το ‘Onion Network’ είναι εδώ και καμιά εικοσαετία το κύριο μέσο σάτιρας στις ΗΠΑ. Πρώτα σε έντυπη και μετά σε ηλεκτρονική μορφή. Το παρακολουθώ περίπου ένα χρόνο και είναι εντυπωσιακό το έξυπνο χιούμορ του, που θυμίζει περισσότερο την Αγγλία των Monty Pythons, παρά την Αμερική του ‘Scary Movie’. Οι ιθύνοντες (πολύ ουάου λέξη) όταν ανέβηκαν στο διαδίκτυο, άρχισαν να κάνουν και σατιρικά βιντεάκια και πλέον αποφάσισαν να γυρίσουν και ταινία. Η ταινία έχει τη μορφή δελτίου ειδήσεων και τα θέματα αυτού του δελτίου σατιρίζουν τα πάντα. Φυλετικές διακρίσεις, αμερικανικό όνειρο, άραβες τρομοκράτες που γουστάρουν δύση, διαφήμιση, ξεφτιλισμένοι δημοσιογράφοι, ΑΜΕΑ, στρατός, σύστημα σωφρονισμού, pop stars και πολλά άλλα. Σε τέτοιο σημείο, που φτάνουν να σατιρίζουν την ίδια την ταινία!


Εύπεπτο με νοήματα. Κάτι σαν South Park και Family Guy χωρίς τα καρτούν. Αν και έχει το προσθετικό ‘movie’ που τα τελευταία χρόνια αποτελεί απωθητικό σημείο αναφοράς για κάθε κωμωδία, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα εν λόγω σκουπίδια. Έχει χιούμορ και χωρίς όρια σάτιρα με αντίληψη. Ή τουλάχιστον με αντίληψη που συμφωνεί με τη δική μου…

Υ.Γ. 1 Μιας και μιλάμε για Αμερική, παρακολουθώ την ιστορία των wikileaks και των επιπτώσεων που έχουν. Είναι απίστευτο ότι επίσημα έγγραφα δημιουργούν περισσότερες θεωρίες συνομωσίας από αυτές που ήδη υπήρχαν, ενώ το αντίθετο θα ήταν λογικό. Κατά τα άλλα η υπεροψία και η καχυποψία της Αμερικής απέναντι σε όλο τον κόσμο ήταν γνωστές και προηγουμένως. Αναμένουμε καλύτερες αποκαλύψεις αν υπάρχουν…

Υ.Γ. 2 Είναι επίσης απίστευτο πως κάποιοι κύκλοι στη χώρα μας διαστρέβλωσαν το πρώτο κιόλας έγγραφο σχετικό με την Ελλάδα μιλώντας για ανεπιθύμητο Καραμανλή και αρεστό Παπανδρέου. Και τελείως παρανοικό, οι πολλοί που άκουσα να το αναπαράγουν χωρίς να έχουν διαβάσει τη σχετική ξεκάθαρα γραμμένη παράγραφο. Δημιουργία εντυπώσεων σε περίεργες εποχές...

Υ.Γ. 3 Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρέπει να κατεβούμε στους δρόμους! Σε 15 χρόνια θα έρθουν καλύτερες ημέρες…