I SPIT ON YOUR GRAVE (2010)

Για να γράφω για ταινία δεύτερη συνεχόμενη ημέρα πρέπει να είδα πολύ καλή ταινία. Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση. Γυναίκα συγγραφέας ρομαντικών βιβλίων νοικιάζει ένα εξοχικό στη μέση του πουθενά για κάνα δυο μήνες προκειμένου να τελειώσει το τελευταίο της βιβλίο μέσα στην ηρεμία του δάσους. Όμως τραβάει τη προσοχή μιας παρέας ανδρών, που θα την υποβάλουν σε μια νύχτα βασανιστηρίων και βιασμών, προτού την παρατήσουν ημιθανή στο ποτάμι. Τελικά επιβιώνει και λίγες εβδομάδες μετά θα επιστρέψει για να τους εκδικηθεί.


Η ταινία είναι remake ομώνυμης ταινίας του 1978 που λογοκρίθηκε άσχημα. Δεν έφτασε καν στη Βρετανία, ενώ 'ψαλιδίστηκε' και σε πολλές άλλες χώρες. Κατηγορήθηκε ότι ωραιοποιεί το βιασμό (χωρίς να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει) και ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις. Πόσο μάλιστα που ο δεύτερος τίτλος της ήταν ‘Η Ημέρα Της Γυναίκας’, και ποιος είδε τις φεμινίστριες και δεν τις φοβήθηκε. Ένα remake θα ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον με αυτήν την αφίσα. Ένας θελκτικός κώλος γυναίκας μετά από βιασμό! Νέες διαμαρτυρίες! Δεν χρειάζεται να μαντέψετε η νέα ταινία, πότε έκανε πρεμιέρα. Την Ημέρα της Γυναίκας!


Δεν τα χρειαζόταν αυτά η ταινία. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ταινιών εκδίκησης σε μεγάλο βαθμό. Μοιάζει με το προπέρσινο εκπληκτικό ‘Last House On The Left’, του Ντένις Ηλιάδη. Μόνο που τώρα εκδικείται η ίδια η παθούσα. Δεν είμαι ιερόσυλος λέγοντας ότι όποιος το δει, κάνει άνετα τις συγκρίσεις σαν να βλέπει ένα σημερινό ‘Oldboy’, με κακοποίηση ‘Irreversible’ και εκδίκηση ‘Saw’. Είναι φοβερά καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετική πλοκή. Σε κρατάει 110 λεπτά με αμείωτο ενδιαφέρον. Όμως χρειάζεται άντερα. Είναι από τις πιο σκληρές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Παρακαλάς να τελειώσουν τα βασανιστήρια. Και από τις δύο πλευρές. Αυτό δε σημαίνει ότι και αυτή η ταινία, όπως οι προηγούμενες, που αναφέρω παραπάνω, δεν αποτελούν μοναδικές εμπειρίες.


Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι οι ταινίες εκδίκησης είναι πάντα θελκτικές. Τελικά ποια είναι η στάση μας στο θέμα της αυτοδικίας; Ένα θέμα που κανένας δεν συμφωνεί, αλλά τελικά τι είναι στη φύση μας; Μήπως δεν μας τρομάζουν οι βίαιες σκηνές αυτοδικίας που βλέπουμε, αλλά τα συναισθήματά που γεννιούνται απέναντι σε αυτές;


Υ.Γ. 1 Το πολιτικό σύστημα αν και στην εντατική με μηχανική υποστήριξη, πνιγμένο στα σκατά του, συνεχίζει να προκαλεί γέλιο. Παραπέμπονται για Siemens 12 πρώην υπουργοί για νέα διερεύνηση τυχόν πολιτικών ευθυνών. Ενώ ξεκάθαρα λέει το πόρισμα ότι δεν μπορεί να αποδείξει ότι κάποιος έφαγε λεφτά. Άσε που ήδη για τους περισσότερους τα τυχόν αδικήματα έχουν παραγραφεί. Ζήσε Μάη μου... Σαφέστατα δεν είμαι υπέρ της άποψης της μάζας να βρεθεί εξιλαστήριο θύμα. Αλλά και η κοροϊδία έχει τα όριά της.


Υ.Γ.2 Στο νέο site της ΝΔ, όποιος δικτυώσει τους περισσότερους φίλους του στο κόμμα κερδίζει μια συνάντηση με τον Σαμαρά. Επιβράβευση με αρχίδια. Αναρωτιέμαι τελικά. Εμείς είμαστε οι μαλάκες και στέλνουμε στο πολιτικό σύστημα λάθος μήνυμα, ή αυτοί είναι τόσο μαλάκες και δεν το λαμβάνουνε…


Υ.Γ.3 Και όπως ακούω γύρω μου, τώρα όλοι θα λάβουν το μήνυμα, μιας και δεν πληρώνουμε διόδια, μιας και δεν πληρώνουμε ΟΑΣΘ. Μπορεί. Μπορεί όμως μια κυβέρνηση αφήνοντας τον κόσμο να κάνει (ή να νομίζει ότι κάνει) μικρές ‘επαναστάσεις’, που σε τελική ούτε νομικά παράνομες δεν είναι, να τον κυβερνάει πιο εύκολα…

THE A-TEAM (2010)

Θα το κλείσω το blog, δεν τη γλιτώνει! Πριν από κάνα ενάμισι χρόνο ήτανε, λέω (είπα) και δεν γράφουμε για καμιά καλή ταινία να σώσουμε κανένα άνθρωπο από το να βλέπει παπαριές; Εμένα ποιος θα με σώσει όμως; Ψάχνω blockbusters, ψάχνω ψαγμένες, τζίφος παντού. Εντάξει, μειώθηκε το ποσό ταινιών που βλέπω την εβδομάδα, αλλά το τι παπαριά έχω φάει στη μάπα, δε λέγεται. Τι κοινότοπες ισπανικές (25 Kilates), τι και καλά κωμωδίες (Cyrus), τι βαρετές σάτιρες (The Informant!)…



Σταματάω όμως να κλαίγομαι, που δεν είναι και του χαρακτήρος μου, γιατί κάτι καλό είδα. Και μάλιστα blockbuster, επομένως πιάνουμε όλοι μαζί τα ποπ κορν. Γνωστή η φάση της A-Team ως σειρά της δεκαετίας του 80 μπλα μπλα μπλα. Έγινε και ταινία και μάλιστα πετυχημένη και διασκεδαστική. Η ομάδα των τεσσάρων, λοιπόν, πέφτουνε θύματα μιας συνομωσίας και καταδικάζονται από στρατοδικείο. Και προσπαθούν να καθαρίσουν τα ονόματά τους. Δράση και πολύ γέλιο σε μια σχετικά ευρηματική ιστορία. ΟΚ, η ιστορία είναι και λίγο στρατόκαβλη, αλλά τι περιμένεις από action movie. Πάντως καλά περνάς μετά βεβαιότητος. Έχει και ωραία εφέ, αλλά μάταια το αναφέρω μιας και αυτό εξυπακούεται. Είναι σαν να λες πάω στα στερ για να δω θρι ντι…


Υ.Γ. 1 Ναι, ξέρω. Εξεγέρσεις παντού. Πολλές γύρω μας. Για τη φτώχεια και την ανέχεια. Να διευκρινίσουμε όμως δύο πράγματα. Πρώτον, μιλάμε για φτώχεια και ανέχεια. Εδώ φτώχεια και ανέχεια δεν έχουμε και μάλιστα απέχουμε πολύ. Δεύτερον, έχουν στρατιωτικές δικτατορίες και θέλουν να τις ρίξουν. Σιγά τη δημοκρατία που έχεις θα με πεις και θα συμφωνήσω. Όμως το αντίπαλο δέος εκεί είναι ο ισλαμισμός. Άλλοι καμένοι δηλαδή. Επομένως δε μιλάμε για επανάσταση. Μια από τα ίδια και χειρότερα θα έχουνε.


Υ.Γ. 2 Φανταστείτε σε λίγα χρόνια να γίνει εξέγερση στην Ελλάδα, και να πρωτοστατεί η εκκλησία. Μπρρρρ…

CHRISTMAS GOODIES (2010)

Κατ' αρχήν καλή χρονιά και δημιουργική. Με τύχη (ελπίζουμε) και τείχη (μας προέκυψε). Όπως και πέρισυ τα χριστούγεννα, μας χτύπησε προφανώς η ετήσια, παραδοσιακή γκαντεμιά και είδαμε πάμπολλες παπαριές. Όμως ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιες ταινίες που βλέπονταν. Βλέπονταν, αλλά δεν αποφάσιζα εύκολα να γράψω για αυτές. Μπορεί γιατί αμφιταλαντευόμουνα, μπορεί γιατί βαριόμουνα (σαν πολύ σοβαρά να το έχω πάρει το blog...). Μετά όμως από απαίτηση χιλιάδων αναγνωστών, θα πούμε δύο λόγια για τις καλύτερες τέσσερις από αυτές. Για να ακριβολογούμε, επειδή μας αρέσει να μιλάμε με νούμερα, όταν λέμε για χιλιάδες αναγνώστες, φταίει ένα και μοναδικό μεγάλο νούμερο, αυτό εδώ

 

Η καλύτερη των εορτών. Μετά από τον πρώτο πληθυντικό της εισαγωγής που προσέδωσε μια άλφα μεγαλοπρέπεια, ξεκινάω από αυτήν την ταινία γιατί εδώ countdown και τέτοιες μαλακίες δεν έχει. Άσε που πήξαμε στις ανασκοπήσεις μιας χρονιάς που θέλουμε να ξεχάσουμε και δεν θα λείψει σε κανένανε. (Εκτός από αυτόν που έκανε παιδί). Η ταινία είναι remake της ταινίας '13 Tzameti', την οποία αν την έχετε δει αυθεντική προχωρήστε στην επόμενη ταινία. Αν πάλι όχι, η υπόθεση καθηλώνει. Νεαρός ηλεκτρολόγος με πατέρα στο νοσοκομείο λαθρακούει έναν τύπο περί χρημάτων, πολλών χρημάτων. Ο τύπος πεθαίνει και αποφασίζει ο νεαρός να βρει τα χρήματα. Όμως πρέπει να παίξει σε ένα παιχνίδι. Ωραίο cast, η ταινία σε καθηλώνει. (εντάξει καθηλώνει το καταλάβαμε, πόσες φορές θα μας το πεις)

Δανία για τη συνέχεια και όχι πανάκριβη Νορβηγία που αν (και καλά) μισθωτός πήγε μέσα στο χειμώνα διακοπούλες αυτός . Ταινία σπουδή στο bullying, δηλαδή στους σχολικούς τραμπουκισμούς. Σηκώνει ολόκληρη συζήτηση για τη βία, μιας και δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά για τους ρόλους θύτη και θύματος. Δύο νεαροί αποφασίζουν να συνασπιστούν και να αντιδράσουν στις συνεχείς προκλήσεις των δυνατότερων συμμαθητών τους. Όμως ποια είναι τα όρια; Τα παιδιά παίζουν καταπληκτικά και οι σκηνές είναι όσης αγριότητας είναι και οι πραγματικές. Έχουμε φτάσει να μας ενοχλεί να τα βλέπουμε και όχι να γίνονται γύρω μας!

Καναδική κωμωδία υπάρχει; Υπάρχει αν και περισσότερο αξίζει για τα νοήματά της γιατί γέλιο πολύ δεν βγάζει. Πάντως βλέπεται ευχάριστα. Σαλεμένος τύπος νομίζει ότι είναι μετεμψύχωση του Τρότσκι και προσπαθεί να ξεσηκώσει σε απεργία το σχολείο του. Έχει κάποια νοήματα,  πολιτικό χιούμορ αλλά κάτι της λείπει. Ίσως κάποια σενάρια να έπρεπε να είναι αμερικάνικα, ή ακόμα καλύτερα αγγλικά. Ίσως να την απολαύσουν περισσότερο οι δεξιοί. Ή οι αριστεροί με δεξιές τσέπες που είναι και οι περισσότεροι. Ξέρω πολλούς και έναν από αυτούς μπορείτε να βρείτε, όπως προφανώς σωστά μαντέψατε, εδώ

Και κλείνουμε με την πολυδιαφημισμένη περιπέτεια κωμωδία του Μπρους. Ο Μπρους μάζεψε πολλούς γνωστους ηθοποιούς για να φτιάξει την ταινία. Στιγμές στιγμές έχει τρελή δράση. Στιγμές στιγμές έχει πολύ χιούμορ. Όμως πως διάολο καταφέρνεις σε 90 λεπτά ταινία να έχεις ένα ενδιάμεσο 20λεπτο κοιλιά με τέτοιο κάστ! (θαυμαστικό γιατί είναι ρητορική ερώτηση, έχει κοιλιά) Πάντως ο ρόλος του Μαλκοβιτς είναι θεικός και η Έλεν Μίρεν παίζει τέλεια ακόμα και την δολοφόνο. Ως εκεί. Και δεν έχω να πω τίποτα άλλο για αυτόν . Η απαξίωση των μόλις τεσσάρων αναφορών, αδιαφορώντας να βρεις πέμπτη είναι το χειρότερο κράξιμο...