MADE IN DAGENHAM (2010)

Λόγω αφίσας και ελληνικού τίτλου (με τον οποίο θα ασχοληθώ αργότερα) να διευκρινίσω κάτι. Δεν είναι μια γυναικεία ταινία τύπου "Sex And The City"!! Είναι μια αληθινή ιστορία που έρχεται από τη Μεγάλη Βρετανία του 1968 και είναι απίστευτα επίκαιρη για την Ελλάδα του 2012. Πρόκειται για τη μεγάλη απεργία που έκαναν 188 γυναίκες που έραβαν καθίσματα αυτοκινήτων στο εργοστάσιο της Ford στο Dagenham με ένα και μόνο αίτημα. Να παίρνουν μισθούς και επιδόματα ανάλογα με τους άνδρες εργαζόμενους. Θεωρείται ότι αυτή η απεργία ήταν ο σταθμός που σηματοδότησε την ισότητα στην μισθοδοσία των δύο φύλων στη Βρετανία.



Σαν ταινία είναι εκπληκτική, μιας και εξισορροπεί μεταξύ των πραγματικών γεγονότων και μικρότερων στιγμών στη ζωή των πρωταγωνιστών (στιγμές που δίνονται μάλιστα και με το γνωστό αγγλικό χιούμορ), με αποτέλεσμα το στόρι να έχει ένα ακόμα ελκυστικότερο περίβλημα. Ως αγγλική ταινία είναι ούτως ή άλλως άρτια τεχνικά.


Όμως ο βασικότερος λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι η συνειδητοποίηση της έννοιας Απεργία και κυρίως της απεργίας διαρκείας μέχρι την τελική δικαίωση. Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι πολιτικοί και τα media δεν έδιναν στις 188 γυναίκες καμία σημασία (το εργοστάσιο απασχολούσε χιλιάδες άντρες εργαζόμενους), η εργοδοσία, αλλά και οι σύζυγοι των γυναικών ήταν αντίθετοι. Τρομάζει η αποτύπωση των προσπαθειών να σταματήσει η απεργία μιας και ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται και στη χώρα μας 44 χρόνια μετά! Περισσότερα επί της οθόνης. Ιδιαίτερα για την περίοδο που διανύουμε, αξίζει τον κόπο μια ματιά σ' αυτήν την βαθιά πολιτικοκοινωνική ταινία.



Υ.Γ. Επειδή η μαλακία σε αυτή τη χώρα πάει σύννεφο και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν «Γυναίκες Έτοιμες Για Όλα», προφανώς ως αντιδιαστολή στο παντελώς άσχετο με αυτήν την ταινία «Full Monty». Εστιάσαμε δηλαδή στα πέντε κωμικά στοιχεία και αφήσαμε στην απέξω τα δεκάδες σοβαρά και επίκαιρα κοινωνικά νοήματα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έγινε συμπτωματικά…

THE DEVIL'S DOUBLE (2011)

Με την αλλαγή του χρόνου, εκτός από τη χρεοκοπία της χώρας μας, μας απασχόλησε και το πανηγυράκι γύρω από το θάνατο του βορειοκορεάτη δικτάτορα και τη διαδοχή του. Μάθαμε λοιπόν ότι την ηγεσία θα πάρει ο τρίτος γιος του ως πιο νορμάλ, μιας και ο πρώτος πούλησε την Επανάσταση για τη Ντίσνειλαντ και ο δεύτερος την πούλησε για τον Μπάμπη μιας και είναι … θηλυπρεπής, όπως πολύ διακριτικά αναφέρεται σε τέτοια καθεστώτα ο Μπάμπης. Μεταξύ μας ο φρικαρισμένος χοντρός με τα καρφάκια δεν με φαίνεται ότι είναι και πολύ καλά. Όχι πως ο νεκρός πλέον πατέρας του δεν ήταν τρελός. Έχοντας πάρει και αυτός την εξουσία από το μπαμπά του έκανε μνημειώδεις εξυπνάδες, όπως το να γράφει πολύωρες όπερες και να αναγκάζει το λαό να τις ακούει σε εθνικό δίκτυο. Κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα τα καμώματα κι άλλων παιδιών δικτατόρων, τόσο των παιδιών του Χουσείν, όσο και του Καντάφι για παράδειγμα.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Η ταινία έχει να κάνει με μια αληθινή ιστορία. Την εμπειρία του αξιωματικού του ιρακινού στρατού Λατίφ Γιαχία, τον οποίο ο γιος του Σαντάμ Ουντάι Χουσείν διέταξε να γίνει σωσίας του. Δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου στην ταινία την εξέλιξη των γεγονότων που άφησαν ιστορία (πόλεμος Ιράκ-Κουβέιτ και μετέπειτα πόλεμος του Κόλπου), αλλά την ιστορία χλιδής και παράνοιας του γιού του Σαντάμ. Ουσιαστικά βλέπεις μια ταινία για το Ιράκ χωρίς ίχνος αμερικανού στρατιώτη, αλλά και - δεδομένων των αναλογιών απλών πολιτών του Ιράκ!

Πάντως αξίζει μιας και έχει καταιγιστική δράση, πανέμορφη φωτογραφία, ατμόσφαιρα 80s και όλα αυτά γύρω από μια αληθινή και συναρπαστική ιστορία σε ένα low budget φιλμ, που γυρίστηκε στη Μάλτα σε φυσικές περιοχές της που άνετα τις περνάς για το Ιράκ. Η έκπληξη είναι και ο πρωταγωνιστής  (Dominic Cooper) που παίζει και τους δύο ρόλους εκπληκτικά, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι ότι δεν είναι δύο διαφορετικά άτομα. Αυτή η ταινία άλλωστε του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Hollywood.

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα αυτών των κατάπτυστων κληρονομικών δικτατορικών εξουσιών με ανάλογες ‘κληρονομικές’ καταστάσεις σε μακρινές, εξωτικές δημοκρατίες είναι τυχαία. Όποιος σκέφτεται ότι συμβαίνουν αυτά και σε πιο κοντινές «δημοκρατίες», είναι απλά κακοήθης και παπάρας…