THE BOX (2009)

Να και μια καλή ταινία (δεν το λέω και με τεράστιο ενθουσιασμό – καλή είπαμε στον τομέα των θρίλερ στον οποίο το Hollywood έχει γαμηθεί στην μπαρούφα τα τελευταία χρόνια) στη μεσεόρτια περίοδο. Ένας τύπος φέρνει σε ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδί ένα απλό κουτί με ένα κουμπί. Αν πατήσουν το κουμπί μέσα σε ένα 24ωρο θα κερδίσουν ένα εκατομμύριο δολάρια και την ίδια στιγμή κάποιος που δεν γνωρίζουν θα πεθάνει. Αν και αυτό είναι αρκετό για να κάνει το σενάριο πρωτότυπο, αυτός που πρόβαλλε το storyline έτσι μισούσε την ταινία, τον συγγραφέα, (Matheson - από τους καλύτερους νέους συγγραφείς τρόμου) τον σκηνοθέτη (που έχει δώσει και το Donnie Darko), ή δεν του έκατσε η Κάμερον Ντιαζ. Γιατί η ταινία και βαθύτερη και σκοτεινότερη είναι (ηθικά διλήμματα, συνέπειες και κάθαρση και πολλά άλλα). Επίσης έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα και αγωνία ως το τέλος (αν και βασίζεται σε τετρασέλιδη ιστορία) παρά το γεγονός ότι η απόφαση (για το κουμπί και τα σχετικά) λαμβάνεται στο 20λεπτο. Η ατμόσφαιρα είναι ίδια με την σειρά Twilight Zone, σε επεισόδιο τα οποίας βασίζεται και το σενάριο. Δηλαδή cult b-movie και τα σχετικά, χωρίς ίχνος splatter. Βέβαια, όπως και στη σειρά, πολλά ερωτήματα μένουν στο τέλος αναπάντητα, αλλά η ταινία βλέπεται ευχάριστα.


Υ.Γ. Πάντως μόλις τελείωσε η ταινία, έψαξα και βρήκα τις τρεις σεζόν του Twilight Zone…

CHRISTMAS (2009)

Σίκουελ που συνεχίζεται το ίδιο εδώ και 1900 και βάλε χρόνια με την ίδια μηδαμινή επιτυχία. Πριν από 2008 χρόνια και για τα 31 επόμενα λεγόταν απλά γενέθλια, μετά όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η ταινία είναι επανάληψη των προηγούμενων ταινιών του είδους. Φαί, ξύδια, μάσα, αλκοόλ, τραπεζώματα και μεθύσια (ούτε καν με εναλλαγή των λέξεων δεν φαίνεται πρωτότυπο). Σε μια πόλη ελεεινά στολισμένη (δηλαδή με αναμμένα τα λαμπάκια στο στολισμό που τη διακοσμεί όλο το χρόνο αφού κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να τα βγάλει – προτείνω δέντρο και καράβι να μείνουν στην Αριστοτέλους μέχρι να μαραθούν-σαπίσουν, ιδιαίτερα το καράβι μπορεί να γίνει μπαρ 'Το Ναυάγιο') που δεν θα θύμιζε χριστούγεννα αλλά μόνιμη σαββατιάτικη έξοδο αν δεν άκουγα 25 εκατομμύρια φορές το ομώνυμο τραγούδι της Βανδής και το σιχαμένο πλέον ‘Λαστ Κρίστμας’. Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν χειρότερα μιας και ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα κλου της πλατείας Συντάγματος ήταν και η φωτογράφιση με έναν … πύθωνα αγκαλιά! (μετά το προπατορικό αμάρτημα με το μήλο – το – λέμε - τώρα, οι πύθωνες πήραν χάρη και έστειλαν εκπρόσωπο στη φάτνη, κατά τας γραφάς, εξού και το κλού). Ψωνίσαμε για να σώσουμε την αγορά, ήπιαμε γιατί τα νυχτερινά κέντρα δηλώνουν πενιχρά εισοδήματα, φάγαμε για να ικανοποιήσουμε τα σόγια που μας φιλέψανε και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα ίδια αποχαιρετώντας τον παλιό το χρόνο σαν ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Ύστερα φταίνε οι μανιακοί, λες και η δική μας συμπεριφορά είναι φυσιολογική. Από την άλλη πλευρά μπορεί και να μας μένουν χριστούγεννα μετρημένα στα δάχτυλα του ποδιού μιας κότας μιας και το 2012 θα αναβληθούν λόγω αποκάλυψης. Στο κλίμα βλακείας των ημερών είδα και κάποιες ανάλογες ταινίες που εκτός μίας θα προσπεράσω γρήγορα γιατί αισθάνομαι άσχημα (που τις είδα).

 HE IS JUST NOT THAT INTO YOU (2009)

Ταινία με τίτλο επτά λέξεις που η μεγαλύτερη να είναι τέσσερα γράμματα δεν έχω ξαναδεί. Τέτοια καθυστέρηση ούτε ο Κοέλιο στον Αλχημιστή! Η ταινία είναι περισσότερο διαδεδομένη με τον τίτλο (με τον ίδιο αριθμό λέξεων) ‘Η Καινούργια Παπαριά Με Τη Τζένιφερ Άνιστον’. Τέτοια μίμηση του ‘To Πήδημα Και Η Πόλη’ (aka ‘Sex And The City’), ούτε ο Παπακαλιάτης δεν έχει κάνει. Ιδανικό για γυναίκες που θέλουν να εκδικηθούν το γκόμενό τους να κάτσουνε να δούνε μαζί την δίωρη και βάλε ταινία (οι τύποι είναι ανυποψίαστοι, ο τίτλος δεν τους λέει τίποτα) και μετά να χωρίσουν μετά βαίων και κλάδων αν και είναι άλλης γιορτής ανέκδοτο. Ταινία ότι πρέπει για χριστούγεννα, αφού όταν τη δεις δεν θα ξέρεις πλέον τι είναι πιο μάταιο.

FUNNY PEOPLE (2009)

Αν και πολλοί καλοί people παίζουν, δεν είναι καθόλου funny η ταινία του Apatow, που πολύ τον πήγα στις προηγούμενες κωμωδίες αλλά εδώ βαρέθηκα οικτρά. Τύπος που κάνει stand-up comedy μαθαίνει ότι πεθαίνει και αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του. Κωμωδία δεν είναι, δράμα δεν είναι, κοινωνική δεν είναι, διόμισι ώρες όμως είναι για εγγυημένη βαρεμάρα. Καλύτερα να έμπαινα στο διαδίκτυο και να έβλεπα την πορεία του Αι Βασίλη ανά τον κόσμο, πιο πολύ ενδιαφέρον θα είχε (δεν θα είχε, αλλά κουβέντα να γίνεται)

NUNTA MUTA (2008)

Μέσα στα σκουπίδια, ευτυχώς είδα και αυτή τη ταινία από τη Ρουμανία (Silent Wedding ο αγγλικός τίτλος). 1950 στην κομμουνιστική Ρουμανία και προγραμματίζεται σε ένα χωριό ο γάμος δύο νεαρών. Όμως πεθαίνει ο Στάλιν και σε ένδειξη πένθους ο γάμος πρέπει να αναβληθεί. Ή να γίνει στα κρυφά χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Απίστευτα ‘βαλκανική’ ταινία που θυμίζει Κουστουρίτσα στα καλά του, με τη χαρά να διαδέχεται τη λύπη και βασικό άξονα τον άνθρωπο. Ταινία που περιγράφει την όλη πολιτική κατάσταση της εποχής αυθεντικά και χωρίς ίχνος προκατάληψης. Και βγάζει και αρκετό γέλιο επίσης…

UP (2009)

Βαρέθηκα για πρώτη φορά με animation και βαρέθηκα πολύ. Είναι αναμφίβολο ότι η Pixar συνεχίζει να έχει μακράν το καλύτερο animation. Αλλά όταν κάθεσαι να δεις τέτοια ταινία θες κυρίως να περάσεις καλά και όχι τόσο να σκεφτείς. Εδώ η ταινία δεν βγάζει γέλιο αλλά θέτει μια σειρά ζητήματα που απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες και απασχολούν κοινωνικές ταινίες (η μοναξιά στην τρίτη ηλικία, τα όνειρα, η ματαιότητά τους και πως γίνονται πραγματικότητα). Δηλαδή τα παιδιά που θα δουν αυτές τις ταινίες δεν τα σκέφτεται κανείς; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι από μικρή ηλικία πρέπει το animation σινεμά να τους ‘μάθει’ ζητήματα όπως η απώλεια αγαπημένου προσώπου; Δεν θα τα βρούνε μπροστά τους; Ή μήπως βγαίνουμε από τη δύσκολη θέση να τα εξηγήσουμε οι ίδιοι;

Υ.Γ. Και του χρόνου τα ίδια και χειρότερα... Συγνώμη, αυτήν την εβδομάδα εννοώ....

TAKING WOODSTOCK (2009)

Να και μια χαλαρή (αλλά συνειδητοποιημένη) κωμωδία, ότι πρέπει για Σαββατόβραδο. Η ταινία βασίζεται στη βιογραφία του τύπου που κατά λάθος έφερε το Woodstock στο χωριό του, όταν ξεσηκώθηκε μια κοντινή περιοχή 15 μέρες πριν τη διοργάνωση και τους έδιωξε. Ο νεαρός με σκοπό να βοηθήσει την ξενοδοχειακή μονάδα των γονιών του, μην έχοντας ιδέα περί τίνος πρόκειται, θεώρησε ότι αν πετύχει η συναυλία και έρθουν κανα… δύο χιλιάρικα κόσμος θα γεμίσει και το ξενοδοχείο του. Η ταινία δεν χρησιμοποιεί αυθεντικό υλικό εποχής, δεν δείχνει κανένα τραγουδιστή (έχει rock τραγούδια – όχι όσα περίμενα), ούτε καν την κεντρική σκηνή, ουσιαστικά το Woodstock είναι το φόντο και όχι η ιστορία. Ο Ανγκ Λι που σκηνοθετεί, πιστεύει (όπως φαίνεται) ότι η συναυλία ήταν η αφορμή και οι αιτίες ήταν τα (διαχρονικά) μηνύματα και αιτήματα εκείνου του τριημέρου. Και αυτά προβάλει ως στόρι και ως περιβάλλον. Βλέπει 40 χρόνια πίσω με νοσταλγία, αλλά και μια τάση απομυθοποίησης.


Και μπορεί η νοσταλγία για τέτοια γεγονότα να είναι περίσσεια, αλλά τελικά μόνο η απομυθοποίηση χρειάζεται. Τι άλλαξε τελικά το Woodstock; Οι πόλεμοι συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και το Βιετνάμ, έγινε καμιά δεκαριά άλλες χώρες όπου γης. Η σεξουαλική απελευθέρωση αναβλήθηκε εξαιτίας της συνεργασίας AIDS, υποκρισίας και εκκλησίας. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων και των λαών έγινε ανταγωνισμός, ρουφιανιά και ωχαδερφισμός. Όσο για το περιβάλλον, ψάξτε τι έγινε στην Κοπεγχάγη αυτές τις ημέρες, και δείτε την απάντηση. Στην ουσία τι έμεινε; Το Woodstock δεν γιόρτασε φέτος τα σαράντα του χρόνια. Η γενιά του γιόρτασε με ελίτσα και κονιακάκι το μνημόσυνο για τα σαράντα της ίδιας. Γιατί απέτυχε και κληρονόμησε την αποτυχία της και στην επόμενη γενιά.

Επομένως ας λείπουν και η νοσταλγία και τα επετειακά αφιερώματα. Γιατί αν γίνει πάλι ένα γεγονός τύπου Woodstock (και έχουν γίνει πολλά από το 70 και μετά ακόμα και στη χώρα μας) θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε, θα ευαισθητοποιηθούμε, κανένα τριήμερο περίπου, όσο κράτησε και το Woodstock. Αν το πάρουμε χαμπάρι και σηκωθούμε από την τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Αν δεν μας πιάσουν τα φοβικά μας σύνδρομα ότι μπορεί να αλλάξουμε την υπέροχα δομημένη κοινωνία μας. Αν μείνουμε πάντως σπίτι, δόξα τω θεώ, υπάρχουν το MSN, το Facebook και το Twitter να σχολιάζουμε…

Υ.Γ.1 Ο νεαρός στο τέλος κάνει την ‘επανάστασή’ του. Αν όμως τα μεγάλα ανατρεπτικά γεγονότα γίνονται για να καταλήγουν σε μικρές, προσωπικές, μεμονωμένες επαναστάσεις, την έχουμε γαμήσει…

Υ.Γ.2 Με το προηγούμενο υστερόγραφο δεν έχω αποκαλύψει ούτε μισό στοιχείο για την ταινία, όπως δεν κάνω ποτέ.

Υ.Γ.3 Η ταινία βλέπεται ευχάριστα και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας (βλ. πρώτη πρόταση του post)

THIRST (2009)

Ενημερώνω τους λάτρεις του Κορεάτικου ‘Oldboy’, ότι ο σκηνοθέτης του ο Παρκ θυμήθηκε και μετά από κάτι απίστευτες παπαριές έβγαλε ανάλογη ταινία. Και μάλιστα ταινία με βαμπίρ! Παπάς λοιπόν αποφασίζει να γίνει πειραματόζωο για τη θεραπεία μιας ασθένειας με 100% θνησιμότητα. Πεθαίνει αλλά μετά από λίγο, ξυπνάει βαμπίρ. Το χωριό τον θεωρεί άγιο ενώ αυτός διψάει για αίμα. Προσπαθεί να μείνει όσο γίνεται άνθρωπος του θεού, αλλά μαζί με τη λαχτάρα για αίμα ξυπνάνε και οι άλλες ‘γήινες’ ανάγκες του. Και ερωτεύεται τη γυναίκα του φίλου του. Αυτά είναι τα πρώτα 15 λεπτά. Μένουν άλλες δύο ώρες μιας ταινίας που είναι ταινία τρόμου, με στοιχεία splatter, με χιούμορ που και που, κάπου μελόδραμα, σίγουρα αισθησιακή, σε κάποιους διαλόγους θεολογική, ενώ το πραγματικό με το φανταστικό δύσκολα ξεχωρίζουν. Ο ρομαντισμός προβάλλεται μέσα από την ωμότητα, εκπληκτική μουσική, πολλές δυνατές εικόνες που σου μένουν κτλ, κτλ, όποιοι είδαν το Oldboy έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται και ξέρω πως θα σπεύσουν. Αν τους άρεσε, γιατί κάτι τέτοιες ταινίες έχουν φανατικούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς. Πάντως κάτι βαμπιρικά ‘Twilight’ και ‘New Moon’ ήταν που ήταν για τα ανάθεμα, τώρα απλά δεν υπάρχουν…


Υ.Γ. Εντάξει λοιπόν, με τις διώξεις πες ότι θα σταματήσουμε να κατεβάζουμε ταινίες. Αλλά εμείς που θέλουμε να δούμε και τέτοιες ταινίες γιατί πρέπει να τρώμε στη μάπα τον φασισμό των multiplex με κάθε ‘2012’ σε 300 αίθουσες και ταινίες σαν αυτή πουθενά; Ενημερωτικά, η ταινία δεν έχει ημερομηνία έναρξης προβολών για Ελλάδα (30/4 Κορέα-31/7 ΗΠΑ) παρά το γεγονός ότι στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ήταν sold out μέρες πριν τις προβολές της, ως μία από τις πιο πολυαναμενόμενες. Το 2004 το ίδιο το Oldboy (με ένα χρόνο καθυστέρηση – βλέπε και imdb) ήρθε σε ένα συνοικιακό κινηματογράφο της Αθήνας και σε κανένα της Θεσσαλονίκης. Μετά την επιτυχία του (και άλλο ένα εξάμηνο) έφτασε και στα βόρεια…

2012 (2009)

Πρωτοχρονιά του 2000 ήταν η προηγούμενη φορά (αν δεν είσαι μάρτυρας του Ιεχωβά που το τέλος έρχεται κάθε εξάμηνο από ιδρύσεως της εκκλησίας σου). Οι υπολογιστές αναγνωρίζουν τα δύο τελευταία ψηφία της χρονολογίας επομένως αντί για 2000 διαβάζουν 1900. Η καταστροφή του κόσμου είναι δεδομένη. Τα αεροπλάνα πέφτουν στα κεφάλια μας, πυρηνικές κεφαλές απασφαλίζονται και σκάνε όπου λάχει, πιστωτικές κάρτες και τραπεζικοί λογαριασμοί απενεργοποιούνται. (Αλήθεια, μετά τα δύο πρώτα, τα επόμενα δύο τι νόημα είχαν;). Και εκεί σκάει μύτη και ο θεός (για πρώτη φορά στην ιστορία σε σύμπραξη με την τεχνολογία) . Μπανάλ σου λέει να προκαλέσω δευτέρα παρουσία σε τυχαία ημερομηνία, το 2000 είναι στρογγυλό, θα το θυμάμαι εύκολα... Τζίφος...
Ύστερα ήρθε η υπερθέρμανση του πλανήτη. Πιασάρικο και αυτό, όμως αργό και βασανιστικό γιατί με μισό βαθμό αύξηση της θερμοκρασίας κάθε κάποια χρόνια φτάνουμε ως το 2200, όπότε ... κανένας δε ζει, όλοι πεθαίνουν.
Για να μη βαρεθούμε μέχρι τότε, να ναι καλά οι Μάγιας, εμφανίστηκε το 2012 στην τελευταία σελίδα του πολύτομου έργου τους "Αγαπημένο Μου Ημερολόγιο". Και μάλιστα 21 Δεκεμβρίου τζάστ. Ευτυχώς να λες που θα γίνει το τελευταίο δεκαήμερο της χρονιάς να έχουμε ψωνίσει για χριστούγεννα, να ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γιατί ποιος τους ακούει τους μαγαζάτορες μετά. Εκτός και αν οι Μάγιας είναι παλαιοημερολογίτες και πιάσουμε και μία μέρα από το 2013, επομένως καλά είμαστε, έχουμε καιρό ακόμα, δεν παίζει άγχος...
Το τι θα γίνει γνωστό. Το Χόλιγουντ σπίτι σας. Κάθε θάνατος και μία υπερπαραγωγή. Τσουνάμια, ηφαίστεια, σεισμοί, αδέσποτοι πλανήτες και άλλα μακάβρια κατά τας γραφάς. Των Μάγιας τας γραφάς, γιατί οι χριστιανικές τα περιόρισαν στους Φαραώ (πολύ παλιότερα και με αξιοθαύμαστη επιτυχία).

Και γιατί τα πιστεύουμε όλα αυτά; Γιατί είναι προφητείες και οι προφητείες είναι πιασάρικες. Η επιστημονική τους βάση είναι μηδαμινή, οπότε δεν χρειάζεται να είσαι μορφωμένος. Η ιστορία είναι απλοική, ώστε να γίνονται κατανοητές και από τους πλέον χαζούς. Είναι αόριστες για να πέφτουν πάντα μέσα και όλα να λειτουργούν ως ενδείξεις. Όπως δευτέρα παρουσία. Από εδώ οι καλοί, από εκεί οι κακοί, από εδώ συννεφάκια-παράδεισος-παρθένες-πιλάφια-άγγελοι-τρομπέτες, από εκεί καζάνια-κόλαση-φωτιές-ανασκολοπισμοί-ο εξαποδώς αυτοπροσώπως. Και αν μία στο εκατομμύριο έρθει ο γαμημένος ο αδέσποτος πλανήτης θα πρέπει να λυπηθούμε που όλη αυτή η βλακεία που συμπυκνώνει το ανθρώπινο γένος θα εξαφανιστεί…

Υ.Γ.1 Την ταινία θα τη δούμε όλοι ούτως ή άλλως (προλαβαίνουμε, έχουμε τρία χρόνια γεμάτα). Βλέπεται σκέτο.

Υ.Γ.2 Σκηνή έπος η αυτοθυσία του (μαύρου για την αβάντα) αμερικανού προέδρου που προτιμά να πεθάνει με το λαό του. Ήταν σίγουρα το δεύτερο καλύτερο εφέ. (Το πρώτο είναι που το ίδιο κάνει και ο Ιταλός πρόεδρος - δηλαδή ο Μπερλουσκόνι - και μάλιστα προσευχόμενος στο Βατικανό και όχι σε βίλα με 18χρονες πουτάνες…)

DOUBT (2008)

Από την μία θεατρικό έργο που έχει βραβευτεί. Από τη άλλη, γνωστοί και καλοί ηθοποιοί. Από την τρίτη(?) κεντρικό θέμα που καίει. Αν έχεις όλα αυτά πώς μπορείς να κάνεις μια ταινία που είναι μέτρια; Κι όμως να που γίνεται. Υπόθεση. Ηγουμένη καθολικού σχολείου, πληροφορείται ότι υπάρχουν ενδείξεις πως ο ιερέας αποπλάνησε έναν έγχρωμο μαθητή. Το ψάχνει λοιπόν. Είναι βάσιμες οι κατηγορίες της ή απλώς προσπαθεί να σπιλώσει το όνομά του, επειδή η γενικότερη συμπεριφορά του αντιτίθενται στην άκρως συντηρητική ιδεολογία της;


Και όλα αυτά ενώ πριν από δέκα μέρες η Ιρλανδία πήρε σειρά μετά από ΗΠΑ και Ιταλία με χιλιάδες καταγγελίες για βασανιστήρια και σεξουαλική κακοποίηση σε καθολικά σχολεία. Το τραγικό είναι ότι οι ανώτεροι της εκκλησίας τα γνωρίζανε και εκεί και απλά τα απέκρυπταν. Αν πιανόταν ο παιδεραστής παπάς, έπαιρνε μετάθεση και συνέχιζε το ‘θεάρεστο έργο’ του σε άλλη ενορία.

Κρίμα γιατί σπιλώνουν τζάμπα το όνομα της καθολικής εκκλησίας που μέχρι σήμερα είχε χίλια χρόνια επιτυχίες. Σταυροφορίες, ιερή εξέταση, αγάπη για την επιστήμη (‘κι όμως γυρίζει’ του Γαλιλαίου), διπλωματία με ιερούς σκοπούς, σφαγές, εξορκισμοί, έλλειψη λογοκρισίας (Dan Brown κτλ.), σεβασμός στην προσωπική επιλογή (εκτρώσεις, προφυλακτικό), πλήρης διαχωρισμός με την κρατική εξουσία (είναι οι ίδιοι κράτος).

Υ.Γ.1 Ευτυχώς στην ορθοδοξία ‘μας’ δεν έχει τίποτα από αυτά… Άγιοι άνθρωποι… Ίλιον φαεινότερον…

Υ.Γ.2 Επειδή η προπαγάνδα έχει και τα όριά της, παίρνω και την αφορμή για να τονίσω ότι το ‘Πίστευε και μη ερεύνα’, είναι όπως ακριβώς ακούγεται. ΧΩΡΙΣ κόμμα και άλλες μαλακίες. Το πλήρες κείμενο που το συμπεριλαμβάνει (ένας ύμνος της … ελευθερίας σκέψης του ανθρώπου κυρίως στα θρησκευτικά ζητήματα) είναι του Θεόδοτου Άγκυρας και βρίσκεται στα πρακτικά της Γ’ οικουμενικής συνόδου.

DOGHOUSE (2009)

Η Αγγλία έβγαλε τη ‘συνέχεια’ του Shaun Of The Dead! Εξίσου διασκεδαστικό, εξίσου splatter, μόνο που τώρα είναι και σεξιστικό. Παρέα από άνδρες πάνε σε ένα κλασικό χωριό στη μέση του πουθενά για να ξεπεράσει ο ένας από αυτούς το διαζύγιό του. Σκοπός να πιούν μέχρι θανάτου και να πηδήξουν καθώς το χωριό έχει τρελή αναλογία ανδρών - γυναικών. Τελικά το χωριό κατοικείται μόνο από γυναίκες. Μόνο που έχουν σκοτώσει τους άντρες τους αφού έχουν μεταμορφωθεί νωρίτερα σε ζόμπι. Τρελή σφαγή με συνεχείς ατάκες καθαρού αγγλικού χιούμορ. Εγγυημένη διασκέδαση για τους λάτρεις του είδους…


Υ.Γ.1 Είπαμε, φέτος έχουν βγει αρκετές (αλλά καθόλου γνωστές) κωμωδίες τρόμου. Θα επανέλθω…

Υ.Γ.2 Επιτέλους μπορεί (γιατί μπορεί και όχι) να απαγορευτεί η χρήση δακρυγόνων. Άσε που όταν υπουργός δηλώνει ξεκάθαρα ότι κάνουν κακό στην υγεία, αποτελεί αλητεία να χρησιμοποιηθούν έστω και μια μέρα παραπάνω. Δύο τα ερωτήματα. Οι μπάτσοι που τα εισπνέουν είναι τόσο ηλίθιοι και δεν κινητοποιούνται για θέμα υγείας τους; Και το βασικότερο ερώτημα είναι τα δακρυγόνα με τι θα αντικατασταθούν…

LE SILENCE DE LORNA (2008)

ΚΑΘΕ ευρωπαϊκή ταινία δεν είναι καλή. Ούτε κάθε ταινία που πάει και κερδίζει κάτι στις Κάννες. Βλέποντας αυτή τη βελγική ταινία βαρέθηκα οικτρά. Έχει τα νοήματά της, προβληματίζει, αλλά χάνει στη διαχείριση γιατί κυλάει πιο αργά και από το τίποτα. Άλλωστε πολλές ευρωπαϊκές ταινίες από την έλλειψη νεύρου πάσχουν και βραβεύονται για το περιεχόμενο. Με λίγα λόγια, Αλβανή μετανάστρια παντρεύεται με λευκό γάμο ναρκομανή και αποκτά βελγική υπηκοότητα. Οι σχέσεις τους είναι τυπικές μέχρι που εκείνος ζητά τη βοήθειά της για να αποτοξινωθεί. Παράλληλα, οι μαφιόζοι συνεργάτες της θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση.


Τι θέλει να περάσει η ταινία; Ότι έχει δημιουργηθεί στις μεγαλουπόλεις της Δύσης (δύση τοπικά και χρονικά μαζί) ένα δίκτυο εκμετάλλευσης ανθρώπων που γίνονται πιόνια άλλων. Ο μετανάστης εκμεταλλεύεται τον ναρκομανή, ο μαφιόζος τον μετανάστη. Ο ναρκομανής ξυπνάει, ο ιστός, το δίκτυο - ακόμα και αυτό του περιθωρίου – τον απορρίπτει. Η Πόλη έχει όφελος να τους κρατήσει όλους έτσι. Μετανάστες, ναρκομανείς, εγκληματίες, οι πόλεις ζούνε από το περιθώριο. Θες για να χει κάτι να φοβάται ο πολίτης, θες για να βρίσκει τρόπο να δείχνει την ανωτερότητά του βλέποντας τα ‘χειρότερα’ δίπλα του, θες για να είναι ευχαριστημένος στη μίζερη ζωή του με την 12ωρη δουλειά του και το 6ωρο μπροστά στην τηλεόραση…

Πάντως με την ταινία βαρέθηκα…

Υ.Γ. Στη γειτονιά μου το ΠροΠοτζίδικο ανακαινίστηκε. Νέα έπιπλα, νέα διακόσμηση ως και νέο όνομα στην πιάτσα, αλλά παλιός, σάπιος και νοσηρός ο αέρας. Τελικά, ο νέος ΠροΠοτζής προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες με τον παλιό. Φέρεται εξίσου αγενέστατα και βίαια στους πελάτες του. Μόνο που αυτός έχει πολύ καλές, μα πάρα πολύ καλές σχέσεις με τις κουτσομπόλες της γειτονιάς που κρατάνε το στόμα τους κλειστό. Μάλλον τις πηδάει και χαίρονται οι πουτάνες…

UN PROPHETE (2009)

Είναι κάτι ταινίες που σε αφήνουν με την αίσθηση ότι είδες αριστούργημα. Και αυτή η γαλλική ταινία είναι αλήθεια ότι τα έχει όλα. Νεαρός άραβας από τα αναμορφωτήρια μπαίνει στη φυλακή για 6 χρόνια και σε αυτά τα 6 χρόνια παρακολουθούμε την ανέλιξή του στο χώρο της μαφίας, που ελέγχεται μέσα από τις φυλακές (όπως ελλάντα). Ακριβώς ότι έκανε το ιταλικό ‘Γόμορρα’ με τη μαφία, έτσι και αυτή η ταινία εισχωρεί σε ένα κρυφό κόσμο, τις γαλλικές φυλακές (ούτε οι Γάλλοι δημοσιογράφοι έχουν πρόσβαση στις φυλακές τους – η γελοιότητα των κυβερνήσεων δεν γνωρίζει σύνορα) . Η ταινία έχει πλοκή, σκηνοθεσία, καλούς (άγνωστους) ηθοποιούς και καλή μουσική. Εντάξει, είναι μεγάλη (κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες), αλλά το δυομισάωρο κυλάει ευχάριστα. Όχι πως λέει κάτι αλλά κέρδισε το 2ο βραβείο στις Κάννες...

Υ.Γ.1 Όπως ΚΑΘΕ χρόνο, άνοιξε αυτήν την εβδομάδα η εμετική συζήτηση για την ανοιχτή αγορά τις Κυριακές του Δεκέμβρη. Απλά να ενημερώσω ότι, όπως φαίνεται, ο κόσμος δεν έχει ΛΕΦΤΑ, ΧΡΗΜΑΤΑ, ΜΠΑΓΙΟΚΟ, ΜΑΝΙ, ΜΠΙΚΙΚΙΝΙΑ για να αγοράσει. Πώς αλλιώς να το πούμε; Ακόμα πιστεύετε ότι δεν έχει χρόνο να κατέβει στα μαγαζιά και χρειάζεται την Κυριακή; Και για όσους τελείως καθυστερημένους εμπόρους θεωρούν ότι έτσι θα γίνουμε Ευρώπη, το μέτρο αποσύρθηκε από τη Γαλλία ως συνολικά αποτυχημένο και κρίθηκε αντισυνταγματικό στη Γερμανία. Κουτόχορτο να πλασάρετε στους πελάτες σας (ναι εσένα λέω ηλίθιε που ψωνίζεις εκτός εκπτώσεων κάτι που δύο μήνες μετά θα το βρεις 60% – 80% φθηνότερο)

Υ.Γ.2 Από την Τρίτη και μετά για την αιμορραγία της αγοράς όλο το χρόνο θα φταίνε οι πορείες της Κυριακής και της Δευτέρας…