DEVIL (2010)

Έξω κάνει πλέον πολύ καλοκαίρι για να γράφουμε μεγάλα κείμενα. Μη σε πω ότι Ιούλιο και Αύγουστο θα πετάω στο ποστ μια αφίσα και τέλος. Και σε τελική άντε και θέλω να γράψω σελίδες, θα με αφήσει η ΔΕΗ; (αφελή αναγνώστη του Αυγούστου και μετά, όχι δεν με βάρεσε ο ήλιος, αν θες, ανέτρεξε στην ειδησεογραφία της ημερομηνίας του ποστ για να καταλάβεις, άλλωστε πλέον ο θείος γούγλης τα έχει όλα, αν και πιστεύω ότι αυτό κι αν είναι συνομωσία, γιατί κατέστρεψε τη μνήμη μας, μας έκανε πιο χαζούς)



Αρχίζω με ένα statement που δε χωρά αμφισβήτησης. Με αρέσει ο Σιάμαλαν. Οι ταινίες του με θυμίζουν βιβλία του Stephen King. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γράφει και κάνα σενάριο, δεν σκηνοθετεί απλά. Καθημερινά πράγματα, ρουτινιάρικα που μετατρέπονται σε όργανα του τρόμου. Εδώ είναι ένα ασανσέρ. Πέντε άτομα εγκλωβίζονται, ο ένας είναι ο διάβολος προσωποποιημένος. Κυριολεκτικά. Δεν είναι τίποτα το μεγαλεπήβολο, μέχρι και το τέλος του ψιλοπροβλέψιμο είναι. Αλλά βλέπεται ως ταινία (περίπου) τρόμου. Όπως και να το κάνεις σπάνια πλέον βλέπεις θρίλερ της προκοπής…


Υ.Γ. Δεν έχει. Καλοκαίριασε. Δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Όλα κυλούν ομαλά. Δεν υπάρχει επικαιρότητα ουτέ για δείγμα. Η λοβοτομή μου πέτυχε, όπως και της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας…

DRIVE ANGRY (2011)

Τελικά σαν τις ταινίες - tribute στα b-movies δεν έχει. Ακόμα και τώρα που έχουν γίνει μόδα, παραμένουν οι μοναδικές (υπερβάλλω) που πάντα βλέπεις μονορούφι. Έστω και αν αυτή είναι, σχετικά με παλιότερες που έχω δει, περισσότερο μέτρια ταινία. Αυτό που θέλω να πω ότι η συγκεκριμένη συνομοταξία ταινιών περιλαμβάνει ταινίες που βλέπονται ακόμα και αν ξέρεις ότι θα είναι κακές, γιατί θα είναι σίγουρα απολαυστικές.


Το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά ως οφείλει. Ο Μίλτον κυνηγάει αυτούς που σκότωσαν την σύζυγό του και την κόρη του. Έχει στη διάθεσή του τρεις μέρες προτού εκείνοι θυσιάσουν τη μικρή εγγονή του όταν το φεγγάρι γίνει πανσέληνος. Στο πλευρό του βρίσκεται μια νεαρή σέξι σερβιτόρα η οποία, με το γρήγορο αυτοκίνητο του πρώην της, τον βοηθάει να καταδιώξει τους δολοφόνους.


Η ταινία θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αν τη σκηνοθετούσε ο Ροντρίγκεζ. Όσο για τους κακεντρεχείς που θα κακολογήσουν αυτόν τον τιτάνα της ηθοποιίας Nicolas Cage, να διευκρινήσω ότι τα b-movies ως επί το πλείστον έχουν μέχρι και εξεπίτηδες κακές ερμηνείες, ως ειρωνεία στο είδος τους (βλ. Trejo και Seagal στο Machete). O Cage κάνει μια ακόμα άθλια ερμηνεία αν και δεν πιστεύω ότι ειρωνεύεται, απλά τόσο ξέρει πλέον. Πάντως 90 λεπτά με κυνηγητά αυτοκινήτων, κιλά βίας, γκόμενες και δράση δεν χάλασαν κανέναν καλοκαιριάτικα…


Υ.Γ.1 Μια γρήγορη ανασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε. Ζητά συνάντηση ο πρωθυπουργός από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες σχετικά με το περιεχόμενο της συνάντησης. Γίνεται η συνάντηση. Οι δημοσιογράφοι αναστέλλουν την απεργία για να πούνε πίπες για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα σε πακέτο 600 σεναρίων. Τελειώνει η συνάντηση και αρχίζει ο πρωθυπουργός επαφές με τα κόμματα. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι πάμε σε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Γίνεται συζήτηση με Σαμαρά για κυβέρνηση συνεργασίας που ναυαγεί σχεδόν άμεσα. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες αρχίζοντας να μιλάνε μέχρι και για ονόματα στη σύνθεση της νέας οικουμενικής κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός κάνει διάγγελμα λέγοντας ότι προχωρά σε ανασχηματισμό. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι θα βάλει τεχνοκράτες. Παραιτούνται δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι αναμένεται να παραιτηθούν ακόμα τουλάχιστον 4. Συγκαλείται κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπου ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα ενωτικός ως και συγκαταβατικός. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι ο πρωθυπουργός θα βγάλει σκληρό λόγο μέχρι και ότι θα προχωρήσει σε διαγραφές. Ετοιμάζεται ο ανασχηματισμός. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες όπως ότι ο Βενιζέλος αρνείται να πάρει υπουργείο. Γίνεται ο ανασχηματισμός τελικά. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες σχετικά με τα ονόματα μέχρι και 5 λεπτά πριν ανακοινωθούν. Υπάρχει λοιπόν όλη την εβδομάδα μια κοινή συνισταμένη, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν γίνει που δεν είναι δυνατόν να την διακρίνω.


Υ.Γ.2 Αναφέρομαι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους. Η δικαιολογία του γεμίσματος του αδικαιολόγητα μεγάλου τηλεοπτικού χρόνου που ‘πήραν’ όλα αυτά τα γεγονότα είναι αστεία. Μεγάλα γεγονότα αναμφισβήτητα, αλλά όχι για τουλάχιστον 12ωρα δελτία ειδήσεων καθημερινά για τρεις ή τέσσερις ημέρες. Ας έκαναν περισσότερα έκτακτα δελτία ουσιαστικής ενημέρωσης, γιατί με τις μόνιμες συνδέσεις περισσότερο παραπλανούσαν και κινδυνολογούσαν. Την ίδια ώρα οι εφημερίδες στάθηκαν στο ύψος τους (λόγω και της φύσης του μέσου), ενώ στο διαδίκτυο γράφονταν, όπως πάντα, κάθε είδους παπάδες πιπάδες (είναι το σωστό σύμφωνα με το μωβ μήλο, κάτι δηλαδή ανάμεσα σε πίπες -που λέγαμε- και παπάδες -που δεν λέγαμε, τώρα λέμε- αν προφανώς υποθέσουμε ότι αυτά τα δύο ουσιαστικά έχουν κάποια διαφορά μεταξύ τους...)

PAUL (2011)

Η αλήθεια είναι ότι το φοβήθηκα, ότι θα είναι μούφα, αλλά τελικά ήταν μια χαρά. Να εξηγηθώ για να μη μονολογώ. Που μονολογώ μιας και σιγά μη τα διαβάζει κανείς, αλλά τέλοσπάντων! Καταρχήν να διευκρινίσω ότι ο Paul είναι το όνομα εξωγήινου και όχι του περσινού χταποδιού του Μουντιάλ που τόσο μας λείπει. Όχι βέβαια το χταπόδι, το Μουντιάλ μας λείπει. Προχθές έμαθα ότι ετοιμάζεται Ιαπωνική ταινία που λέγεται 'Σκοτώστε Το Χταπόδι', στην οποία οι προβλέψεις του χταποδιού συνδέονται με παράνομα στοιχήματα. Ό,τι να ναι, αλλά μπαίνει στις υπ όψη ταινίες...

Εδώ τώρα. Το δίδυμο των αγγλικών κωμωδιοπεριπετειών ‘Shaun Of The Dead’ και ‘Hot Fuzz’, ταινίες που έχω εξυμνήσει καμιά κατοσταριά φορές, μετακομίζουν στο Hollywood. Ή καλύτερα κάνουν μια ταινία πιο κοντά στις προδιαγραφές του. Δύο Βρετανοί nerds, κολλημένοι με τα υπερφυσικά ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Αμερική με σκοπό να επισκεφθούν τα σημεία – μνημεία των UFOs. Περιοχή 51, Ρόσγουελ και δε συμμαζεύεται. Όμως όλα αλλάζουν όταν πέφτουν επάνω σε ένα πραγματικό εξωγήινο.


Και αυτή η ταινία αποτελεί ένα υβρίδιο είδους (εννοώ ότι είναι πολλά είδη μαζί, και περιπέτεια δηλαδή και κωμωδία, σιγά μη κάθομαι να το συντάξω όλο αυτό). Κρατά ένα κομμάτι από το βρετανικό χιούμορ και έχει ειρωνεία, αυτοσαρκασμό και σάτιρα. Όμως αναπόφευκτα το διανθίζει και με δυο-τρεις κλανιές και ρεψίματα, τα σήματα κατατεθέν του Νέου Αμερικανικού Χιούμορ (εκτός Άπατοου, ο οποίος είναι δύο επίπεδα πιο πάνω). Όμως αξίζει τον κόπο. Και γελάς και περνάς ευχάριστα.


Υ.Γ.1 Πέρασαν δύο εβδομάδες από το προηγούμενο πόστ. Οι αγανακτισμένοι παραμένουν στους δρόμους και στις πλατείες. Αγανακτισμένοι, δεν οργίστηκαν ακόμα, μάλλον θα φταίει ότι μας ψεκάζουνε. Μερικές ημέρες, σε περιορισμένες εμφανίσεις, μιλάει ως γκεστ σταρ και ξεκουτιασμένος ήρωας της Disney, σε άλλο σημείο και μετά οι ακόλουθοί του μαζί με το χελιδόνι καταλήγουν στις πλατείες. Λιγότεροι τις καθημερινές, πολλοί την Κυριακή (σαν τηλεοπτικό σόου με τον Αρναούτογλου ακούστηκε αυτό – οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική). Όχι αυτήν την Κυριακή γιατί ήταν τριήμερο, είπαμε αγώνες αλλά μη τα ισοπεδώσουμε και όλα. Αυτήν αγανάκτισαν στις παραλίες. Που και να είχε και καλό καιρό! Υπάρχει μια σημαντική αλλαγή αυτές τις 10 μέρες. Πλέον είναι σε διαδικασία ψήφισης ό,τι πιο βίαιο σε μέτρο γνώρισε η ελληνική κοινωνία. Και αν σκεφτούμε να μην το ακολουθήσουμε σαν υπάκουοι πολίτες, η κυβέρνηση απειλεί με χρεοκοπία, άλλη μια βίαιη ενέργεια. Και τα μέτρα και η απειλή και η ενδεχόμενη συνέπεια. Βουτηγμένα στη βία. Από την άλλη πλευρά, οι αγανακτισμένοι ανενόχλητοι τρώνε το ποπ κορν τους, σημαιίζουν την ελληνική σημαία τους, χτυπάνε την κατσαρόλα τους (αυτό ακούστηκε σαν το πνίγουν το κουνέλι, ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους αγανακτισμένους και ταυτόχρονα και από το Gay Parade, δεν είχα πρόθεση να προσβάλλω κανέναν, κυριολεκτικά μιλούσα), γνωρίζονται, μερικοί γαμιούνται (και πάλι συγνώμη, αλλά με την καλή έννοια) και συνεχίζουν την ομαδική ψυχανάλυση μουντζώνοντας τη Βουλή, έχοντας προφανώς την εντύπωση ότι αν μουντζώσουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, θα πέσει, ή θα φύγουν οι βουλευτές από μέσα ή ξέρω γω τι. Και όποιος δεν με πιστεύει ας δει τα πλάνα και ας ακούσει το 'πολιτικόν' των συνθημάτων. Επίσης από χθες άρχισαν μια νέα μόδα. Στέλνουν εξώδικα σε βουλευτές μιας και στον Πλανήτη Πλατεία η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη των άλλων δύο και κάνει αυτές τις ημέρες δημοκρατία. Δεν έκανε πάντα βρε κουτά, τις τελευταίες 20 μέρες όμως κάνει και παρακάνει. Μάλιστα οι αγανακτισμένοι έχουν κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις τους έχοντας φέρει ΛΕΙΖΕΡ! Ακούς ελληνικέ λαέ; ΛΕΙΖΕΡ φέρανε και μάλιστα πράσινα (τη λένε στο ΠΑΣΟΚ και στο γερμανικό e coli) και στοχεύουν τη Βουλή και τις κάμερες και το μαλλί της γριάς του διπλανού, έτσι για να λιώσει και να κάνουν χάζι. Ζούνε όλοι μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΦΑΣΗ! Eπιτέλους γιατί αυτό φαινόταν εδώ και καιρό ότι είχε ανάγκη ο τόπος...


Υ.Γ.2 Και σιγά σιγά έρχεται η Τετάρτη. Η μέρα που αυτό το συνοθύλευμα θα προσπαθήσει να κάνει μια πιο βίαιη, μια τέλοσπάντων ακτιβιστική κίνηση. Να περικυκλώσει τη Βουλή. Αυτό θα έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν χρειάζονται προβλέψεις, άσε που έχουμε και άλλες δουλειές, γράψαμε και πολλά, επομένως, εδώ είμαστε...