THE BOX (2009)

Να και μια καλή ταινία (δεν το λέω και με τεράστιο ενθουσιασμό – καλή είπαμε στον τομέα των θρίλερ στον οποίο το Hollywood έχει γαμηθεί στην μπαρούφα τα τελευταία χρόνια) στη μεσεόρτια περίοδο. Ένας τύπος φέρνει σε ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδί ένα απλό κουτί με ένα κουμπί. Αν πατήσουν το κουμπί μέσα σε ένα 24ωρο θα κερδίσουν ένα εκατομμύριο δολάρια και την ίδια στιγμή κάποιος που δεν γνωρίζουν θα πεθάνει. Αν και αυτό είναι αρκετό για να κάνει το σενάριο πρωτότυπο, αυτός που πρόβαλλε το storyline έτσι μισούσε την ταινία, τον συγγραφέα, (Matheson - από τους καλύτερους νέους συγγραφείς τρόμου) τον σκηνοθέτη (που έχει δώσει και το Donnie Darko), ή δεν του έκατσε η Κάμερον Ντιαζ. Γιατί η ταινία και βαθύτερη και σκοτεινότερη είναι (ηθικά διλήμματα, συνέπειες και κάθαρση και πολλά άλλα). Επίσης έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα και αγωνία ως το τέλος (αν και βασίζεται σε τετρασέλιδη ιστορία) παρά το γεγονός ότι η απόφαση (για το κουμπί και τα σχετικά) λαμβάνεται στο 20λεπτο. Η ατμόσφαιρα είναι ίδια με την σειρά Twilight Zone, σε επεισόδιο τα οποίας βασίζεται και το σενάριο. Δηλαδή cult b-movie και τα σχετικά, χωρίς ίχνος splatter. Βέβαια, όπως και στη σειρά, πολλά ερωτήματα μένουν στο τέλος αναπάντητα, αλλά η ταινία βλέπεται ευχάριστα.


Υ.Γ. Πάντως μόλις τελείωσε η ταινία, έψαξα και βρήκα τις τρεις σεζόν του Twilight Zone…

CHRISTMAS (2009)

Σίκουελ που συνεχίζεται το ίδιο εδώ και 1900 και βάλε χρόνια με την ίδια μηδαμινή επιτυχία. Πριν από 2008 χρόνια και για τα 31 επόμενα λεγόταν απλά γενέθλια, μετά όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η ταινία είναι επανάληψη των προηγούμενων ταινιών του είδους. Φαί, ξύδια, μάσα, αλκοόλ, τραπεζώματα και μεθύσια (ούτε καν με εναλλαγή των λέξεων δεν φαίνεται πρωτότυπο). Σε μια πόλη ελεεινά στολισμένη (δηλαδή με αναμμένα τα λαμπάκια στο στολισμό που τη διακοσμεί όλο το χρόνο αφού κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να τα βγάλει – προτείνω δέντρο και καράβι να μείνουν στην Αριστοτέλους μέχρι να μαραθούν-σαπίσουν, ιδιαίτερα το καράβι μπορεί να γίνει μπαρ 'Το Ναυάγιο') που δεν θα θύμιζε χριστούγεννα αλλά μόνιμη σαββατιάτικη έξοδο αν δεν άκουγα 25 εκατομμύρια φορές το ομώνυμο τραγούδι της Βανδής και το σιχαμένο πλέον ‘Λαστ Κρίστμας’. Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν χειρότερα μιας και ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα κλου της πλατείας Συντάγματος ήταν και η φωτογράφιση με έναν … πύθωνα αγκαλιά! (μετά το προπατορικό αμάρτημα με το μήλο – το – λέμε - τώρα, οι πύθωνες πήραν χάρη και έστειλαν εκπρόσωπο στη φάτνη, κατά τας γραφάς, εξού και το κλού). Ψωνίσαμε για να σώσουμε την αγορά, ήπιαμε γιατί τα νυχτερινά κέντρα δηλώνουν πενιχρά εισοδήματα, φάγαμε για να ικανοποιήσουμε τα σόγια που μας φιλέψανε και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα ίδια αποχαιρετώντας τον παλιό το χρόνο σαν ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Ύστερα φταίνε οι μανιακοί, λες και η δική μας συμπεριφορά είναι φυσιολογική. Από την άλλη πλευρά μπορεί και να μας μένουν χριστούγεννα μετρημένα στα δάχτυλα του ποδιού μιας κότας μιας και το 2012 θα αναβληθούν λόγω αποκάλυψης. Στο κλίμα βλακείας των ημερών είδα και κάποιες ανάλογες ταινίες που εκτός μίας θα προσπεράσω γρήγορα γιατί αισθάνομαι άσχημα (που τις είδα).

 HE IS JUST NOT THAT INTO YOU (2009)

Ταινία με τίτλο επτά λέξεις που η μεγαλύτερη να είναι τέσσερα γράμματα δεν έχω ξαναδεί. Τέτοια καθυστέρηση ούτε ο Κοέλιο στον Αλχημιστή! Η ταινία είναι περισσότερο διαδεδομένη με τον τίτλο (με τον ίδιο αριθμό λέξεων) ‘Η Καινούργια Παπαριά Με Τη Τζένιφερ Άνιστον’. Τέτοια μίμηση του ‘To Πήδημα Και Η Πόλη’ (aka ‘Sex And The City’), ούτε ο Παπακαλιάτης δεν έχει κάνει. Ιδανικό για γυναίκες που θέλουν να εκδικηθούν το γκόμενό τους να κάτσουνε να δούνε μαζί την δίωρη και βάλε ταινία (οι τύποι είναι ανυποψίαστοι, ο τίτλος δεν τους λέει τίποτα) και μετά να χωρίσουν μετά βαίων και κλάδων αν και είναι άλλης γιορτής ανέκδοτο. Ταινία ότι πρέπει για χριστούγεννα, αφού όταν τη δεις δεν θα ξέρεις πλέον τι είναι πιο μάταιο.

FUNNY PEOPLE (2009)

Αν και πολλοί καλοί people παίζουν, δεν είναι καθόλου funny η ταινία του Apatow, που πολύ τον πήγα στις προηγούμενες κωμωδίες αλλά εδώ βαρέθηκα οικτρά. Τύπος που κάνει stand-up comedy μαθαίνει ότι πεθαίνει και αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του. Κωμωδία δεν είναι, δράμα δεν είναι, κοινωνική δεν είναι, διόμισι ώρες όμως είναι για εγγυημένη βαρεμάρα. Καλύτερα να έμπαινα στο διαδίκτυο και να έβλεπα την πορεία του Αι Βασίλη ανά τον κόσμο, πιο πολύ ενδιαφέρον θα είχε (δεν θα είχε, αλλά κουβέντα να γίνεται)

NUNTA MUTA (2008)

Μέσα στα σκουπίδια, ευτυχώς είδα και αυτή τη ταινία από τη Ρουμανία (Silent Wedding ο αγγλικός τίτλος). 1950 στην κομμουνιστική Ρουμανία και προγραμματίζεται σε ένα χωριό ο γάμος δύο νεαρών. Όμως πεθαίνει ο Στάλιν και σε ένδειξη πένθους ο γάμος πρέπει να αναβληθεί. Ή να γίνει στα κρυφά χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Απίστευτα ‘βαλκανική’ ταινία που θυμίζει Κουστουρίτσα στα καλά του, με τη χαρά να διαδέχεται τη λύπη και βασικό άξονα τον άνθρωπο. Ταινία που περιγράφει την όλη πολιτική κατάσταση της εποχής αυθεντικά και χωρίς ίχνος προκατάληψης. Και βγάζει και αρκετό γέλιο επίσης…

UP (2009)

Βαρέθηκα για πρώτη φορά με animation και βαρέθηκα πολύ. Είναι αναμφίβολο ότι η Pixar συνεχίζει να έχει μακράν το καλύτερο animation. Αλλά όταν κάθεσαι να δεις τέτοια ταινία θες κυρίως να περάσεις καλά και όχι τόσο να σκεφτείς. Εδώ η ταινία δεν βγάζει γέλιο αλλά θέτει μια σειρά ζητήματα που απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες και απασχολούν κοινωνικές ταινίες (η μοναξιά στην τρίτη ηλικία, τα όνειρα, η ματαιότητά τους και πως γίνονται πραγματικότητα). Δηλαδή τα παιδιά που θα δουν αυτές τις ταινίες δεν τα σκέφτεται κανείς; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι από μικρή ηλικία πρέπει το animation σινεμά να τους ‘μάθει’ ζητήματα όπως η απώλεια αγαπημένου προσώπου; Δεν θα τα βρούνε μπροστά τους; Ή μήπως βγαίνουμε από τη δύσκολη θέση να τα εξηγήσουμε οι ίδιοι;

Υ.Γ. Και του χρόνου τα ίδια και χειρότερα... Συγνώμη, αυτήν την εβδομάδα εννοώ....

TAKING WOODSTOCK (2009)

Να και μια χαλαρή (αλλά συνειδητοποιημένη) κωμωδία, ότι πρέπει για Σαββατόβραδο. Η ταινία βασίζεται στη βιογραφία του τύπου που κατά λάθος έφερε το Woodstock στο χωριό του, όταν ξεσηκώθηκε μια κοντινή περιοχή 15 μέρες πριν τη διοργάνωση και τους έδιωξε. Ο νεαρός με σκοπό να βοηθήσει την ξενοδοχειακή μονάδα των γονιών του, μην έχοντας ιδέα περί τίνος πρόκειται, θεώρησε ότι αν πετύχει η συναυλία και έρθουν κανα… δύο χιλιάρικα κόσμος θα γεμίσει και το ξενοδοχείο του. Η ταινία δεν χρησιμοποιεί αυθεντικό υλικό εποχής, δεν δείχνει κανένα τραγουδιστή (έχει rock τραγούδια – όχι όσα περίμενα), ούτε καν την κεντρική σκηνή, ουσιαστικά το Woodstock είναι το φόντο και όχι η ιστορία. Ο Ανγκ Λι που σκηνοθετεί, πιστεύει (όπως φαίνεται) ότι η συναυλία ήταν η αφορμή και οι αιτίες ήταν τα (διαχρονικά) μηνύματα και αιτήματα εκείνου του τριημέρου. Και αυτά προβάλει ως στόρι και ως περιβάλλον. Βλέπει 40 χρόνια πίσω με νοσταλγία, αλλά και μια τάση απομυθοποίησης.


Και μπορεί η νοσταλγία για τέτοια γεγονότα να είναι περίσσεια, αλλά τελικά μόνο η απομυθοποίηση χρειάζεται. Τι άλλαξε τελικά το Woodstock; Οι πόλεμοι συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και το Βιετνάμ, έγινε καμιά δεκαριά άλλες χώρες όπου γης. Η σεξουαλική απελευθέρωση αναβλήθηκε εξαιτίας της συνεργασίας AIDS, υποκρισίας και εκκλησίας. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων και των λαών έγινε ανταγωνισμός, ρουφιανιά και ωχαδερφισμός. Όσο για το περιβάλλον, ψάξτε τι έγινε στην Κοπεγχάγη αυτές τις ημέρες, και δείτε την απάντηση. Στην ουσία τι έμεινε; Το Woodstock δεν γιόρτασε φέτος τα σαράντα του χρόνια. Η γενιά του γιόρτασε με ελίτσα και κονιακάκι το μνημόσυνο για τα σαράντα της ίδιας. Γιατί απέτυχε και κληρονόμησε την αποτυχία της και στην επόμενη γενιά.

Επομένως ας λείπουν και η νοσταλγία και τα επετειακά αφιερώματα. Γιατί αν γίνει πάλι ένα γεγονός τύπου Woodstock (και έχουν γίνει πολλά από το 70 και μετά ακόμα και στη χώρα μας) θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε, θα ευαισθητοποιηθούμε, κανένα τριήμερο περίπου, όσο κράτησε και το Woodstock. Αν το πάρουμε χαμπάρι και σηκωθούμε από την τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Αν δεν μας πιάσουν τα φοβικά μας σύνδρομα ότι μπορεί να αλλάξουμε την υπέροχα δομημένη κοινωνία μας. Αν μείνουμε πάντως σπίτι, δόξα τω θεώ, υπάρχουν το MSN, το Facebook και το Twitter να σχολιάζουμε…

Υ.Γ.1 Ο νεαρός στο τέλος κάνει την ‘επανάστασή’ του. Αν όμως τα μεγάλα ανατρεπτικά γεγονότα γίνονται για να καταλήγουν σε μικρές, προσωπικές, μεμονωμένες επαναστάσεις, την έχουμε γαμήσει…

Υ.Γ.2 Με το προηγούμενο υστερόγραφο δεν έχω αποκαλύψει ούτε μισό στοιχείο για την ταινία, όπως δεν κάνω ποτέ.

Υ.Γ.3 Η ταινία βλέπεται ευχάριστα και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας (βλ. πρώτη πρόταση του post)

THIRST (2009)

Ενημερώνω τους λάτρεις του Κορεάτικου ‘Oldboy’, ότι ο σκηνοθέτης του ο Παρκ θυμήθηκε και μετά από κάτι απίστευτες παπαριές έβγαλε ανάλογη ταινία. Και μάλιστα ταινία με βαμπίρ! Παπάς λοιπόν αποφασίζει να γίνει πειραματόζωο για τη θεραπεία μιας ασθένειας με 100% θνησιμότητα. Πεθαίνει αλλά μετά από λίγο, ξυπνάει βαμπίρ. Το χωριό τον θεωρεί άγιο ενώ αυτός διψάει για αίμα. Προσπαθεί να μείνει όσο γίνεται άνθρωπος του θεού, αλλά μαζί με τη λαχτάρα για αίμα ξυπνάνε και οι άλλες ‘γήινες’ ανάγκες του. Και ερωτεύεται τη γυναίκα του φίλου του. Αυτά είναι τα πρώτα 15 λεπτά. Μένουν άλλες δύο ώρες μιας ταινίας που είναι ταινία τρόμου, με στοιχεία splatter, με χιούμορ που και που, κάπου μελόδραμα, σίγουρα αισθησιακή, σε κάποιους διαλόγους θεολογική, ενώ το πραγματικό με το φανταστικό δύσκολα ξεχωρίζουν. Ο ρομαντισμός προβάλλεται μέσα από την ωμότητα, εκπληκτική μουσική, πολλές δυνατές εικόνες που σου μένουν κτλ, κτλ, όποιοι είδαν το Oldboy έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται και ξέρω πως θα σπεύσουν. Αν τους άρεσε, γιατί κάτι τέτοιες ταινίες έχουν φανατικούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς. Πάντως κάτι βαμπιρικά ‘Twilight’ και ‘New Moon’ ήταν που ήταν για τα ανάθεμα, τώρα απλά δεν υπάρχουν…


Υ.Γ. Εντάξει λοιπόν, με τις διώξεις πες ότι θα σταματήσουμε να κατεβάζουμε ταινίες. Αλλά εμείς που θέλουμε να δούμε και τέτοιες ταινίες γιατί πρέπει να τρώμε στη μάπα τον φασισμό των multiplex με κάθε ‘2012’ σε 300 αίθουσες και ταινίες σαν αυτή πουθενά; Ενημερωτικά, η ταινία δεν έχει ημερομηνία έναρξης προβολών για Ελλάδα (30/4 Κορέα-31/7 ΗΠΑ) παρά το γεγονός ότι στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης ήταν sold out μέρες πριν τις προβολές της, ως μία από τις πιο πολυαναμενόμενες. Το 2004 το ίδιο το Oldboy (με ένα χρόνο καθυστέρηση – βλέπε και imdb) ήρθε σε ένα συνοικιακό κινηματογράφο της Αθήνας και σε κανένα της Θεσσαλονίκης. Μετά την επιτυχία του (και άλλο ένα εξάμηνο) έφτασε και στα βόρεια…

2012 (2009)

Πρωτοχρονιά του 2000 ήταν η προηγούμενη φορά (αν δεν είσαι μάρτυρας του Ιεχωβά που το τέλος έρχεται κάθε εξάμηνο από ιδρύσεως της εκκλησίας σου). Οι υπολογιστές αναγνωρίζουν τα δύο τελευταία ψηφία της χρονολογίας επομένως αντί για 2000 διαβάζουν 1900. Η καταστροφή του κόσμου είναι δεδομένη. Τα αεροπλάνα πέφτουν στα κεφάλια μας, πυρηνικές κεφαλές απασφαλίζονται και σκάνε όπου λάχει, πιστωτικές κάρτες και τραπεζικοί λογαριασμοί απενεργοποιούνται. (Αλήθεια, μετά τα δύο πρώτα, τα επόμενα δύο τι νόημα είχαν;). Και εκεί σκάει μύτη και ο θεός (για πρώτη φορά στην ιστορία σε σύμπραξη με την τεχνολογία) . Μπανάλ σου λέει να προκαλέσω δευτέρα παρουσία σε τυχαία ημερομηνία, το 2000 είναι στρογγυλό, θα το θυμάμαι εύκολα... Τζίφος...
Ύστερα ήρθε η υπερθέρμανση του πλανήτη. Πιασάρικο και αυτό, όμως αργό και βασανιστικό γιατί με μισό βαθμό αύξηση της θερμοκρασίας κάθε κάποια χρόνια φτάνουμε ως το 2200, όπότε ... κανένας δε ζει, όλοι πεθαίνουν.
Για να μη βαρεθούμε μέχρι τότε, να ναι καλά οι Μάγιας, εμφανίστηκε το 2012 στην τελευταία σελίδα του πολύτομου έργου τους "Αγαπημένο Μου Ημερολόγιο". Και μάλιστα 21 Δεκεμβρίου τζάστ. Ευτυχώς να λες που θα γίνει το τελευταίο δεκαήμερο της χρονιάς να έχουμε ψωνίσει για χριστούγεννα, να ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γιατί ποιος τους ακούει τους μαγαζάτορες μετά. Εκτός και αν οι Μάγιας είναι παλαιοημερολογίτες και πιάσουμε και μία μέρα από το 2013, επομένως καλά είμαστε, έχουμε καιρό ακόμα, δεν παίζει άγχος...
Το τι θα γίνει γνωστό. Το Χόλιγουντ σπίτι σας. Κάθε θάνατος και μία υπερπαραγωγή. Τσουνάμια, ηφαίστεια, σεισμοί, αδέσποτοι πλανήτες και άλλα μακάβρια κατά τας γραφάς. Των Μάγιας τας γραφάς, γιατί οι χριστιανικές τα περιόρισαν στους Φαραώ (πολύ παλιότερα και με αξιοθαύμαστη επιτυχία).

Και γιατί τα πιστεύουμε όλα αυτά; Γιατί είναι προφητείες και οι προφητείες είναι πιασάρικες. Η επιστημονική τους βάση είναι μηδαμινή, οπότε δεν χρειάζεται να είσαι μορφωμένος. Η ιστορία είναι απλοική, ώστε να γίνονται κατανοητές και από τους πλέον χαζούς. Είναι αόριστες για να πέφτουν πάντα μέσα και όλα να λειτουργούν ως ενδείξεις. Όπως δευτέρα παρουσία. Από εδώ οι καλοί, από εκεί οι κακοί, από εδώ συννεφάκια-παράδεισος-παρθένες-πιλάφια-άγγελοι-τρομπέτες, από εκεί καζάνια-κόλαση-φωτιές-ανασκολοπισμοί-ο εξαποδώς αυτοπροσώπως. Και αν μία στο εκατομμύριο έρθει ο γαμημένος ο αδέσποτος πλανήτης θα πρέπει να λυπηθούμε που όλη αυτή η βλακεία που συμπυκνώνει το ανθρώπινο γένος θα εξαφανιστεί…

Υ.Γ.1 Την ταινία θα τη δούμε όλοι ούτως ή άλλως (προλαβαίνουμε, έχουμε τρία χρόνια γεμάτα). Βλέπεται σκέτο.

Υ.Γ.2 Σκηνή έπος η αυτοθυσία του (μαύρου για την αβάντα) αμερικανού προέδρου που προτιμά να πεθάνει με το λαό του. Ήταν σίγουρα το δεύτερο καλύτερο εφέ. (Το πρώτο είναι που το ίδιο κάνει και ο Ιταλός πρόεδρος - δηλαδή ο Μπερλουσκόνι - και μάλιστα προσευχόμενος στο Βατικανό και όχι σε βίλα με 18χρονες πουτάνες…)

DOUBT (2008)

Από την μία θεατρικό έργο που έχει βραβευτεί. Από τη άλλη, γνωστοί και καλοί ηθοποιοί. Από την τρίτη(?) κεντρικό θέμα που καίει. Αν έχεις όλα αυτά πώς μπορείς να κάνεις μια ταινία που είναι μέτρια; Κι όμως να που γίνεται. Υπόθεση. Ηγουμένη καθολικού σχολείου, πληροφορείται ότι υπάρχουν ενδείξεις πως ο ιερέας αποπλάνησε έναν έγχρωμο μαθητή. Το ψάχνει λοιπόν. Είναι βάσιμες οι κατηγορίες της ή απλώς προσπαθεί να σπιλώσει το όνομά του, επειδή η γενικότερη συμπεριφορά του αντιτίθενται στην άκρως συντηρητική ιδεολογία της;


Και όλα αυτά ενώ πριν από δέκα μέρες η Ιρλανδία πήρε σειρά μετά από ΗΠΑ και Ιταλία με χιλιάδες καταγγελίες για βασανιστήρια και σεξουαλική κακοποίηση σε καθολικά σχολεία. Το τραγικό είναι ότι οι ανώτεροι της εκκλησίας τα γνωρίζανε και εκεί και απλά τα απέκρυπταν. Αν πιανόταν ο παιδεραστής παπάς, έπαιρνε μετάθεση και συνέχιζε το ‘θεάρεστο έργο’ του σε άλλη ενορία.

Κρίμα γιατί σπιλώνουν τζάμπα το όνομα της καθολικής εκκλησίας που μέχρι σήμερα είχε χίλια χρόνια επιτυχίες. Σταυροφορίες, ιερή εξέταση, αγάπη για την επιστήμη (‘κι όμως γυρίζει’ του Γαλιλαίου), διπλωματία με ιερούς σκοπούς, σφαγές, εξορκισμοί, έλλειψη λογοκρισίας (Dan Brown κτλ.), σεβασμός στην προσωπική επιλογή (εκτρώσεις, προφυλακτικό), πλήρης διαχωρισμός με την κρατική εξουσία (είναι οι ίδιοι κράτος).

Υ.Γ.1 Ευτυχώς στην ορθοδοξία ‘μας’ δεν έχει τίποτα από αυτά… Άγιοι άνθρωποι… Ίλιον φαεινότερον…

Υ.Γ.2 Επειδή η προπαγάνδα έχει και τα όριά της, παίρνω και την αφορμή για να τονίσω ότι το ‘Πίστευε και μη ερεύνα’, είναι όπως ακριβώς ακούγεται. ΧΩΡΙΣ κόμμα και άλλες μαλακίες. Το πλήρες κείμενο που το συμπεριλαμβάνει (ένας ύμνος της … ελευθερίας σκέψης του ανθρώπου κυρίως στα θρησκευτικά ζητήματα) είναι του Θεόδοτου Άγκυρας και βρίσκεται στα πρακτικά της Γ’ οικουμενικής συνόδου.

DOGHOUSE (2009)

Η Αγγλία έβγαλε τη ‘συνέχεια’ του Shaun Of The Dead! Εξίσου διασκεδαστικό, εξίσου splatter, μόνο που τώρα είναι και σεξιστικό. Παρέα από άνδρες πάνε σε ένα κλασικό χωριό στη μέση του πουθενά για να ξεπεράσει ο ένας από αυτούς το διαζύγιό του. Σκοπός να πιούν μέχρι θανάτου και να πηδήξουν καθώς το χωριό έχει τρελή αναλογία ανδρών - γυναικών. Τελικά το χωριό κατοικείται μόνο από γυναίκες. Μόνο που έχουν σκοτώσει τους άντρες τους αφού έχουν μεταμορφωθεί νωρίτερα σε ζόμπι. Τρελή σφαγή με συνεχείς ατάκες καθαρού αγγλικού χιούμορ. Εγγυημένη διασκέδαση για τους λάτρεις του είδους…


Υ.Γ.1 Είπαμε, φέτος έχουν βγει αρκετές (αλλά καθόλου γνωστές) κωμωδίες τρόμου. Θα επανέλθω…

Υ.Γ.2 Επιτέλους μπορεί (γιατί μπορεί και όχι) να απαγορευτεί η χρήση δακρυγόνων. Άσε που όταν υπουργός δηλώνει ξεκάθαρα ότι κάνουν κακό στην υγεία, αποτελεί αλητεία να χρησιμοποιηθούν έστω και μια μέρα παραπάνω. Δύο τα ερωτήματα. Οι μπάτσοι που τα εισπνέουν είναι τόσο ηλίθιοι και δεν κινητοποιούνται για θέμα υγείας τους; Και το βασικότερο ερώτημα είναι τα δακρυγόνα με τι θα αντικατασταθούν…

LE SILENCE DE LORNA (2008)

ΚΑΘΕ ευρωπαϊκή ταινία δεν είναι καλή. Ούτε κάθε ταινία που πάει και κερδίζει κάτι στις Κάννες. Βλέποντας αυτή τη βελγική ταινία βαρέθηκα οικτρά. Έχει τα νοήματά της, προβληματίζει, αλλά χάνει στη διαχείριση γιατί κυλάει πιο αργά και από το τίποτα. Άλλωστε πολλές ευρωπαϊκές ταινίες από την έλλειψη νεύρου πάσχουν και βραβεύονται για το περιεχόμενο. Με λίγα λόγια, Αλβανή μετανάστρια παντρεύεται με λευκό γάμο ναρκομανή και αποκτά βελγική υπηκοότητα. Οι σχέσεις τους είναι τυπικές μέχρι που εκείνος ζητά τη βοήθειά της για να αποτοξινωθεί. Παράλληλα, οι μαφιόζοι συνεργάτες της θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση.


Τι θέλει να περάσει η ταινία; Ότι έχει δημιουργηθεί στις μεγαλουπόλεις της Δύσης (δύση τοπικά και χρονικά μαζί) ένα δίκτυο εκμετάλλευσης ανθρώπων που γίνονται πιόνια άλλων. Ο μετανάστης εκμεταλλεύεται τον ναρκομανή, ο μαφιόζος τον μετανάστη. Ο ναρκομανής ξυπνάει, ο ιστός, το δίκτυο - ακόμα και αυτό του περιθωρίου – τον απορρίπτει. Η Πόλη έχει όφελος να τους κρατήσει όλους έτσι. Μετανάστες, ναρκομανείς, εγκληματίες, οι πόλεις ζούνε από το περιθώριο. Θες για να χει κάτι να φοβάται ο πολίτης, θες για να βρίσκει τρόπο να δείχνει την ανωτερότητά του βλέποντας τα ‘χειρότερα’ δίπλα του, θες για να είναι ευχαριστημένος στη μίζερη ζωή του με την 12ωρη δουλειά του και το 6ωρο μπροστά στην τηλεόραση…

Πάντως με την ταινία βαρέθηκα…

Υ.Γ. Στη γειτονιά μου το ΠροΠοτζίδικο ανακαινίστηκε. Νέα έπιπλα, νέα διακόσμηση ως και νέο όνομα στην πιάτσα, αλλά παλιός, σάπιος και νοσηρός ο αέρας. Τελικά, ο νέος ΠροΠοτζής προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες με τον παλιό. Φέρεται εξίσου αγενέστατα και βίαια στους πελάτες του. Μόνο που αυτός έχει πολύ καλές, μα πάρα πολύ καλές σχέσεις με τις κουτσομπόλες της γειτονιάς που κρατάνε το στόμα τους κλειστό. Μάλλον τις πηδάει και χαίρονται οι πουτάνες…

UN PROPHETE (2009)

Είναι κάτι ταινίες που σε αφήνουν με την αίσθηση ότι είδες αριστούργημα. Και αυτή η γαλλική ταινία είναι αλήθεια ότι τα έχει όλα. Νεαρός άραβας από τα αναμορφωτήρια μπαίνει στη φυλακή για 6 χρόνια και σε αυτά τα 6 χρόνια παρακολουθούμε την ανέλιξή του στο χώρο της μαφίας, που ελέγχεται μέσα από τις φυλακές (όπως ελλάντα). Ακριβώς ότι έκανε το ιταλικό ‘Γόμορρα’ με τη μαφία, έτσι και αυτή η ταινία εισχωρεί σε ένα κρυφό κόσμο, τις γαλλικές φυλακές (ούτε οι Γάλλοι δημοσιογράφοι έχουν πρόσβαση στις φυλακές τους – η γελοιότητα των κυβερνήσεων δεν γνωρίζει σύνορα) . Η ταινία έχει πλοκή, σκηνοθεσία, καλούς (άγνωστους) ηθοποιούς και καλή μουσική. Εντάξει, είναι μεγάλη (κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες), αλλά το δυομισάωρο κυλάει ευχάριστα. Όχι πως λέει κάτι αλλά κέρδισε το 2ο βραβείο στις Κάννες...

Υ.Γ.1 Όπως ΚΑΘΕ χρόνο, άνοιξε αυτήν την εβδομάδα η εμετική συζήτηση για την ανοιχτή αγορά τις Κυριακές του Δεκέμβρη. Απλά να ενημερώσω ότι, όπως φαίνεται, ο κόσμος δεν έχει ΛΕΦΤΑ, ΧΡΗΜΑΤΑ, ΜΠΑΓΙΟΚΟ, ΜΑΝΙ, ΜΠΙΚΙΚΙΝΙΑ για να αγοράσει. Πώς αλλιώς να το πούμε; Ακόμα πιστεύετε ότι δεν έχει χρόνο να κατέβει στα μαγαζιά και χρειάζεται την Κυριακή; Και για όσους τελείως καθυστερημένους εμπόρους θεωρούν ότι έτσι θα γίνουμε Ευρώπη, το μέτρο αποσύρθηκε από τη Γαλλία ως συνολικά αποτυχημένο και κρίθηκε αντισυνταγματικό στη Γερμανία. Κουτόχορτο να πλασάρετε στους πελάτες σας (ναι εσένα λέω ηλίθιε που ψωνίζεις εκτός εκπτώσεων κάτι που δύο μήνες μετά θα το βρεις 60% – 80% φθηνότερο)

Υ.Γ.2 Από την Τρίτη και μετά για την αιμορραγία της αγοράς όλο το χρόνο θα φταίνε οι πορείες της Κυριακής και της Δευτέρας…

500 DAYS OF SUMMER (2009)

Ξύπνησα ξημερώματα μετά από ένα δεκάωρο απογευματινό – βραδινό ύπνο. Πιασμένος και σίγουρος. Πιασμένος σκέτο και σίγουρος ότι κάτι μας ρίχνουν στο νερό που φέρνει υπνηλία (ίσως να είναι το αντίδοτο του εμβολίου της γρίπης, το οποίο δοκιμάζουνε απ' ότι έμαθα με φριχτά μέχρι τώρα αποτελέσματα, μεταλλάξεις, τερατογενέσεις και άλλα βιβλικά). Έτσι αποφάσισα (οι μεταλλάξεις που λέγαμε) να δω αισθηματική ταινία ή καλύτερα αισθηματική κομεντί.


Ξεκινάω διευκρινίζοντας. Ο ήρωας δεν περνάει καλοκαίρι 500 ημερών, Καλοκαίρι λένε το τσουλάκι που τραβιέται για 500 μέρες. Από εκεί και πέρα δύο είναι τα ζουμιά της ταινίας. Η μη γραμμική διήγηση της ιστορίας και το στόρι (σ.σ. όχι το παντζούρι, το άλλο) τα τελευταία 15 λεπτά. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να ξεπεράσεις βέβαια τα κλισέ της αισθηματικής κομεντί. Π.χ. δύο μέρες αφού γνωριστείς με μια γκόμενα, μπαίνεις στο ΙΚΕΑ και προσποιείσαι ότι κουζίνες, σαλόνια, κρεβάτια είναι το σπιτικό που άνοιξες. Χαμουρεύεσαι, κυνηγιέσαι και δεν σε πετάνε οι σεκιουριτάδες έξω. Στο πάρκο προσποιείστε με το ταίρι σας ότι έχετε σύνδρομο Tourette (αυτό που βρίζεις ασύστολα) και διαγωνίζεστε ποιος θα πει πιο δυνατά τη λέξη ‘πούτσος’. Και αστείο, και καθημερινό και ρομαντικό. Θα χρειαστεί λοιπόν το pause για να ξερνάτε πόυ και που, ένα γέλιο το έχει επίσης σε κάποιες φάσεις, αλλά και πάλι εστιάζω στις ανατροπές του τελευταίου τετάρτου. Η ταινία ούτως ή άλλως θα αρέσει γιατί για το είδος της είναι πολύ πρωτότυπη.

Αυτά, στέγνωσε το στόμα μου (μονολογώ όταν πληκτρολογώ), πάω να πιω λίγο νερό (με αντίδοτο γρίπης)

Υ.Γ.1 Πλίζ, όχι άλλο βιντεάκι από ντοκιμαντέρ συνωμοσίας για το εμβόλιο, τη γρίπη, τις εταιρίες, τους Εβραίους, το 2012, τη λέσχη Μπίλντεμπεργκ και τα τελετάμπις στο μέιλ μου…

Υ.Γ.2 32 χρόνια βίου, ανάθεμα άμα είχα ξαναγράψει τη λέξη παντζούρι.

DISTRICT 9 (2009)

Μόλις έσκασε μύτη στους κινηματογράφους η πιο πρωτότυπη ταινία με εξωγήινους και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Τρελό σενάριο. Διαστημόπλοιο αράζει πάνω από το Γιοχάνεσμπουργκ (συμβολικό). Ούτε πόρτα δεν ανοίγει για καιρό, ώσπου (σ.σ. χρησιμοποιείται ακόμα αυτή η λέξη? Άκου ‘ώσπου’), μέχρι να μπουκάρουν οι άνθρωποι. Εκεί βρίσκουν ενάμισι μύριο εξωγήινους. Τεχνολογικά ανώτεροι, αλλά εξαθλιωμένοι από την ασιτία. Και τους μαντρώνουν στην περιοχή (γκέτο) 9 σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. ‘Οικειοποιούνται’ τα όπλα τους που όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν γιατί δουλεύουν με εξωγήινο DNA. Σε μια ψακτική, ένας κυβερνητικός πράκτορας εκτίθεται στη βιοτεχνολογία τους και αρχίζει να μεταλλάσσεται. Από το χέρι του πρώτα. Που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιεί τα όπλα. Και τον αναζητούν για να τον κάνουν πειραματόζωο.Μέχρι εδώ γιατί έχει πολύ ψωμί ακόμα.


Αν πας, δεν θα δεις τον Εξολοθρευτή ή το Σταρ Τρεκ (ευτυχώς). Αντίθετα θα δεις ταινία με αληθοφανές σενάριο αλλά και με εκπληκτικά εφέ (που είναι πλήρως ενταγμένα στο περιβάλλον της ταινίας). Κι αν έχεις όρεξη να σκεφτείς (γιατί η διασκέδαση είναι δεδομένη), θα αναγνωρίσεις τα γκέτο των φτωχών και των μεταναστών μέσα στην εξαθλίωση της περιοχής 9. Θα δεις και τη σχέση του ανθρώπινου γένους με κάτι ανώτερο γενικά, αλλά κατώτερο λόγω των συνθηκών. Άλλωστε οι εξωγήινοι είναι φτιαγμένοι αριστοτεχνικά. Είναι εμφανισιακά τερατώδεις, αλλά έχουν αξίες όπως την οικογένεια και τη νοσταλγία για την πατρίδα. Για αυτό είναι εμφανώς συμβολική η ‘ανωτερότητα’ που δείχνουν οι κάτοικοι της γης απέναντι στους μετανάστες εξωγήινους. Και γιατί περιοχές 9 έχουν πλέον όλες οι δυτικές μεγαλουπόλεις. Χωρίς εξωγήινους μετανάστες, αλλά με μετανάστες που αντιμετωπίζονται σαν εξωγήινοι…

MARY AND MAX (2009)

Ψυχολογικό animation από την Αυστραλία που βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Εξετάζει τη σχέση διά αλληλογραφίας μιας μοναχικής 8χρονης με ένα ψυχικά άρρωστο 46χρονο στη Νέα Υόρκη. Καταπληκτικό animation που εναλλάσσεται ως τεχνοτροπία και παίζει με τα χρώματα που αντικατοπτρίζουν ψυχολογικές καταστάσεις. Βγάζει γέλιο αν και κυρίως προκαλεί τη σκέψη καθώς απλοϊκά σχεδόν περιγράφει την πολυπλοκότητα της ψυχολογίας. Ταινία – ωδή στη διαφορετικότητα την οποία δεν αποδεχόμαστε γιατί δεν την κατανοούμε. Η χρονιά είναι ακόμα στην αρχή της αλλά όσο ο Burton βγάζει μαλακίες και τα mainstream animations έχουν στόχο την ευκολόπεπτη διασκέδαση και τον εντυπωσιασμό μέσω 3D, αυτή η ταινία θα είναι το πλέον φωτεινό παράδειγμα καλού animation που απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες.


Υ.Γ.1 Όταν 30 μόλις άτομα ‘αποφασίζουν’ να παίξουν με την αστυνομία το Σάββατο το βράδυ μπροστά στο ΑΠΘ, ΔΕΝ τους πνίγεις στα δακρυγόνα. Γιατί αυτοί φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες. Άρα τα δακρυγόνα 'ακυρώνονται', όπως οι ίδιοι έχετε παραδεχθεί. Αντίθετα οι πολίτες το Σάββατο δεν βγαίνουν με μάσκες. Και η πόλη είναι γεμάτη κόσμο, έχει και φεστιβάλ κινηματογράφου. Και φυσάει προς το κέντρο. Και μεταφέρει το δακρυγόνο προς το κέντρο. Και το βλέπετε που πάει, φαίνεται. Από το ΑΠΘ ως την Αριστοτέλους έφτασε. Άσχετος κόσμος ξερνούσε. Αυτό όλο είναι μια απλή εισαγωγή με μικρές κατανοητές προτάσεις σε βασικές αρχές της επιστήμης των αέριων μαζών. Δοκιμάστε την μπας και αποβάλλετε τη φυτρωμένη στο κεφάλι σας μαλακία με τα δακρυγόνα, που φροντίζετε να ανάγετε σε επιστήμη με κάθε παρόμοια αφορμή. Εκτός αν σκοπός ήταν να ‘φοβίσετε’ την πόλη εν όψει Δεκέμβρη, διαφημίζοντας τα νέα πολύ δυνατότερα ‘εργαλεία της δουλειάς σας’…

Υ.Γ.2 Και κάτι ακόμα μιας και ο Δεκέμβρης πλησιάζει. Πριν αρχίσουν όλοι να μιλούν για ελληνικά φαινόμενα, πρέπει να καταλάβουμε γρήγορα ότι κάτι συμβαίνει πανευρωπαϊκά (τουλάχιστον). Το βράδυ της Παρασκευής βίαια επεισόδια έγιναν στο Άντερλεχτ, στα προάστια των Βρυξελλών. Τμήμα της αστυνομίας, το οποίο ήταν άδειο την ώρα των ταραχών, πυρπολήθηκε με μολότοφ και ζημιές προκλήθηκαν σε τουλάχιστον 6 οχήματα. Οι ταραχές ξέσπασαν μετά τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν για κακομεταχείριση κρατουμένων σε γειτονική φυλακή. Εκπρόσωπος της αστυνομίας δήλωσε ότι οι αρχές διαπίστωσαν "υποκίνηση στο μίσος". Τα επεισόδια αυτά ήταν έργο "επαγγελματιών ταραχοποιών, που έχουν εκπαιδευτεί στο αντάρτικο πόλεων και που εκπαιδεύουν νεαρούς εφήβους", δήλωσε αντιδήμαρχος σημειώνοντας ότι το φαινόμενο αυτό είναι όλο και πιο συχνό. Το παραθέτω (για την ώρα) ασχολίαστο και θα επανέλθω….

BLACK DYNAMITE (2009)

Blaxploitiation. Β - movies που αναπαρήγαγαν μέσα στη δεκαετία του 70 την κατάσταση και τα στερεότυπα των μαύρων, δηλαδή γκέτο με ναρκωτικά και πουτάνες. Πρωταγωνιστές μαύροι και οι κακοί οι λευκοί.

Το κλίμα αυτών των ταινιών αναπαράγεται μέσα από μία από τις πιο διασκεδαστικές παρωδίες της χρονιάς. Ο ήρωας - καλός - δηλαδή νταβατζής που φροντίζει τα κορίτσια του Black Dynamite κυνηγά τον ‘The Man’ ο οποίος έχει σκοτώσει τον αδερφό του και γέμισε ναρκωτικά όλο το γκέτο, μέχρι και τα ορφανοτροφεία. Πολύ ξύλο όπως να ναι , διάλογοι - ατάκες ό,τι να ναι, αισθητική και μουσική των b-movies της δεκαετίας του 70, προκλητικά ηθικοπλαστική υπόθεση (ελέω 70s), επίτηδες κακοφτιαγμένη κόπια και επίτηδες ελεεινά εφέ. Γενικότερα, πολύ γέλιο. Οι (γενικότερα τεράστιοι) Ταραντίνο – Ροντρίγκεζ με το πολυαναμενόμενο και μετριότατο Grindhouse τους, έχουν ηττηθεί ολοκληρωτικά. Ας δούνε αυτή τη ταινία να καταλάβουν τι ακριβώς περιμέναμε.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τρελό χαβαλέ και περιμένω σχόλια μετά...

MAGICIANS (2007)

Προσπαθώ να θυμηθώ μια αγγλική κωμωδία που να μην ήταν καλή και δεν μπορώ. Το ίδιο και αυτή η συμπαθέστατη ταινία με ταχυδακτυλουργούς, μια κωμωδία που φτάνει και στα όρια του μαύρου χιούμορ για το οποίο η Αγγλία φημίζεται. Η ταινία το βγάζει το γέλιο της αξιοπρεπέστατα, κυλάει ευχάριστα, ενώ ‘βγάζει τη γλώσσα’ σε μέντιουμζ και μένταλιστζ.


Βλέπεις ο Γιούρι Γκέλερ, ο μίστερ ‘ντούλεπσε’, έχει κάνει το ‘σόου’ του στον πολιτισμένο κόσμο ήδη τις δεκαετίες του 70 και του 80. Όπως όλα τα ανάλογα σόου έτσι και αυτό είναι πολύ ωραίο ως μορφή τηλεοπτικής ψυχαγωγίας, αλλά δεν παύει να αποτελείται από (οφθαλμ)απάτες και κάποια άλλα τρικ. Ο Γκέλερ αποδοκιμάστηκε σε πολλές χώρες γιατί σχεδόν ψυχαναγκαστικά προσπαθεί από ταχυδακτυλουργός να το παίξει μένταλιστ (τόσες φορές το άκουσα πιστεύω ότι έμαθα τι σημαίνει και ότι μπορώ να το χρησιμοποιήσω). Να πείσει ότι όλα αυτά αποτελούν προιόντα ανώτερων δυνάμεων που όλοι έχουμε μέσα μας και μπορούμε να κάνουμε. Κάτι σαν τον Κοέλιο (βλ. Αλχημιστής και άλλες μαλακίες) στο πιο τηλεοπτικό του, αλλά με την ίδια νοητική στέρηση στον τρόπο εκφοράς του λόγου.

Έτσι έφτασε στη χώρα των ηλιθίων. Τη χώρα που, επειδή όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα αυτή έκανε πολιτισμό (όπως ισχυρίζεται) είπε σώνει και καλά τώρα στον 21ο αιώνα να αλλάξει θέσεις. Και κάθε Σάββατο στήνεται να δει Γκέλερ, κοζάρει περίεργα τα κουταλάκια από το σερβίτσιο μέχρι να στραβώσουν, χαράζει τραπέζια μέχρι να αρχίσουν να κάνουν μετακόμιση μόνα τους, χαιδεύει ζαρζαβατικά μουρμουρίζοντάς τους ερωτικά ‘fitrose’, βάζει το χέρι/ τη γλώσσα / κάτι άλλο επάνω στην τηλεόραση να έρθει σε επαφή με τον Γιούρι και άλλα πολιτισμένα. Μπράβο και εις ανώτερα. Η μαγεία πουλάει στη χώρα μας με καθυστέρηση. Το 'καθυστέρηση' πηγαίνει στη χώρα μας.

Υ.Γ.1 Το κλου είναι οι σοκαρισμένοι καλεσμένοι – τηλεοπτικοί αστέρες που από Δευτέρα στις εκπομπές τους μας λένε με θαυμασμό πόσο αληθινά είναι όλα αυτά. Και μετά δείχνουν βιντεάκια απομυθοποίησης  όλων των τρικ από το Υoutube…

INK (2009)

Ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος, τόσο ανεξάρτητος που οι συντελεστές της ταινίας ευχαρίστησαν την ‘πειρατεία’ για τη διάδοση της ταινίας. Μιας ταινίας πολύ παράξενης. Η μάχη του καλού και του κακού με τις δυνάμεις τους να εμφανίζονται στα όνειρά μας και να φέρουν όνειρα γλυκά ή εφιάλτες αντίστοιχα. Μαζί μπερδεύονται το αληθινό με το φανταστικό, το συνειδητό με το υποσυνείδητο, το παρόν με το παρελθόν και το -μεταθανάτιο πολλές φορές- μέλλον, χωρίς πάντα να είναι ευδιάκριτα τα όρια. Όλα αυτά μέσα από ένα πρωτότυπο οπτικό ταξίδι (ο φακός παίζει με διάφορους τρόπους) και φοβερή μουσική. Ακόμα και να μην αρέσει, σίγουρα όποιος τη δει αναγνωρίζει φρέσκιες ιδέες και καλές προθέσεις.


Καλές προθέσεις που δεν είδαμε ούτε σήμερα από την αστυνομία (το κεφαλαίο 'α' το κερδίζεις με το σεβασμό και όχι με τη προσπάθεια τρομοκράτησης των πολιτών). Έγιναν περίπου 300 προσαγωγές ταυτόχρονα, χωρίς να έχουν προηγηθεί επεισόδια και αυτές στο μπούγιο σε μια επέτειο που ήταν η μαζικότερη και η ειρηνικότερη ever. Μαζί και ένας τραυματισμός και μία σύλληψη αντίστοιχα δύο ξένων δημοσιογράφων. Ο φόβος επεισοδίων? Η ανάγκη επιτυχίας των ‘νέων’ μέτρων? Το δόγμα Μαρκογιαννάκη – αποδεδειγμένα αποτυχημένο- συνεχίστηκε και σήμερα. Όπως συνεχίζεται και η περίοδος χάριτος του υπουργείου δημόσιας τάξης. Αν και αυτή η περίοδος είναι ευνόητα μικρή όταν άμεσα έχεις μπροστά σου τον Δεκέμβρη για να έρθεις αντιμέτωπος με λάθη άλλων, που αν συνεχίσεις έτσι, θα τα κάνεις και δικά σου λάθη…

Υ.Γ. Τεράστια η συμβολή της διαδοχής στη ΝΔ στον φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου. Με τα ΜΜΕ στραμμένα εκεί και χωρίς την τρομολαγνεία που μετέδιδαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι πορείες ήταν εμφανώς μαζικότερες και αποδεδειγμένα ειρηνικότερες. Μακάρι όλοι να ασχοληθούν με το 2ο γύρο εκλογής την 5η Δεκεμβρίου, ώστε την επόμενη να διαδηλώσει, όποιος θέλει, Ελεύθερα…

2022 TSUNAMI (2009)

Ταινία από την Ταιλάνδη πολλά χρόνια πιο μπροστά από το 2012 (δέκα για την ακρίβεια). Μεταφέρω ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ την υπόθεση. Το 2009 και το 2010 ο μισός πληθυσμός της γης πέθανε από γρίπη. Όμως ο άνθρωπος συνέχισε να μολύνει τη φύση και αφού προκάλεσε τη γρίπη (?). Αποτέλεσμα είναι το 2022 να σκάσουν μαζί τα δύο μεγάλα ηφαίστεια στον Ινδικό κόλπο. Ακολουθούν σεισμοί και τσουνάμι. Και για αυτά φταίει η μόλυνση του περιβάλλοντος. Ο πρωθυπουργός της Ταιλάνδης δεν παίρνει μέτρα γιατί άγεται και φέρεται από τον μέντορά του (που σε μια σκηνή δείχνει ότι είναι και εραστής του = φταίνε και οι gay για το τσου - τσουνάμι)

Πλασάρεται ως ταινία καταστροφής (βλ. αφίσα) με μόλις 4 λεπτά σκηνών καταστροφής (σ.σ. γαμημένο μπάτζετ….) Τα εφέ (για να πούμε και του 2012 το δίκαιο) έχουν γίνει με Windows 95 FtiaxtoMonosSou Edition. Σε όλες τις ταινίες τα εφέ είναι σε αργή κίνηση, εδώ είναι σε fast forward μπας και δεν καταλάβουμε την παπαριά που βλέπουμε.

Υ.Γ. 1 Τουλάχιστον καλτ η ονομασία από το στούντιο παραγωγής 20th June Entertainment (βλ. πάλι αφίσα)

Υ.Γ.2 Δείτε το μόνο αμέσως πριν δείτε το 2012, μπας και ακούσω κανένα καλό λόγο για την μαλακία του Έμεριχ.

ZOMBIELAND (2009)

Από τη μια η Παρασκευή και 13 που μόλις πέρασε, από την άλλη ο Επίτιμος, που φοριέται συχνά τώρα τελευταία με τη διαδοχή στη ΝΔ, την θες την ταινία τρόμου (κατά προτίμηση με ζόμπι). Αλλά επειδή ακριβώς σκέφτεσαι την όλη διαδικασία της διαδοχής, με τις δηλώσεις και τις επιθέσεις και τα όλα της, θες και την κωμωδία σου μαζί. Το Zombieland είναι αυτό ακριβώς. Η αμερικανική απάντηση στην υπερκωμωδία του είδους Shawn Of The Dead, είναι πολύ καλή χωρίς να φτάνει βέβαια την αγγλική ταινία.


Ο κόσμος έχει καταστραφεί και τέσσερα άτομα έχουν απομείνει (Ακόμα μια σαφής παραπομπή στην επόμενη ημέρα της ΝΔ). Βιντεοκλιπίστικο και διασκεδαστικό αν βέβαια αντέχεις το splatter στις ταινίες. Επειδή στην Ελλάδα σκάει μύτη σε μια εβδομάδα, αν το popcorn είναι καλής ποιότητας και στο multiplex καλά θα περάσεις. Δεν θα πιαστείς και στη θέση σου καθώς είναι 80 λεπτά ταινία. Και το λέω σε σχέση με το '2012' που διαρκεί δυόμιση ώρες και έξτρα οκτώ λεπτά τίτλοι τέλους(που να χωρέσει όλο το κάστ - ο υπολογιστής του Γιάννη, το laptop του Κώστα, ο σκληρός δίσκος του Βασίλη, έξι προγράμματα δημιουργίας εφέ και guest δύο ηθοποιοί)

Άσε που με τέσσερις ώρες ημερήσια τηλεθέαση ανά κάτοικο στη χώρα μας το σενάριο των ζόμπι, (μαζί με τον επίτιμο που μπορεί να είναι ήδη) ως τέλος είναι πιθανότερο από αυτό των Μάγιας οι οποίοι όλα τα προβλέψανε, όχι όμως και την εφεύρεση της τηλεόρασης…

Υ.Γ.1  Μπορεί τα κόκαλα του Ρομέρο να τρίζουνε (μπορεί και όχι γιατί ζει ο άνθρωπος), αλλά φέτος αναμένονται τουλάχιστον πέντε κωμωδίες τρόμου, εκτός του Zombieland και της διαδοχής που (ε)(κ)λέγαμε.......
Υ.Γ.2  Η παρένθεση είναι εύκολο να τη βρεις είναι εμφανής. Με το αντίθετο τι γίνεται τελικά ;?;
Υ.Γ.3  Και το ερωτηματικό είναι εύκολο....

LA ZONA (2007)

Στις αρχές της εβδομάδας που μόλις τελείωσε ‘γιορτάσαμε’ ως πλανήτης τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους στο Βερολίνο (γι’ αυτό έριξε το ντόμινο ο Λεχ Βαλέσα και όχι ως έναρξη του Domino Day, αυτό ήταν στο τέλος της εβδομάδας). Το τείχος που, όπως συμφώνησαν όλοι οι ηγέτες στις ομιλίες τους, χώριζε τον κόσμο στα δύο. 20 χρόνια μετά απλά έχουμε αντικαταστήσει εκείνα τα τείχη με πολλά περισσότερα.


Στην (φανταστική) περιοχή La Zona, στην πόλη του Μεξικό, ζουν πλούσιοι και η περιοχή περικλείεται από τείχος ως προστασία από τις γύρω φτωχογειτονιές. Η διαφθορά των αρχών είναι μαζί η αιτία και ο τρόπος εξασφάλισης ειδικού νομικού καθεστώτος. Τρία παιδιά μπαίνουν για να κλέψουν, τα δύο είναι νεκρά μαζί με το θύμα τους, ενώ το τρίτο κρύβεται. Ένας 16χρονος βρίσκει τον συνομήλικο του ‘εγκληματία’ και τον φροντίζει, όλοι τον ψάχνουν για να τον σκοτώσουν, ενώ η έξοδος από τη La Zona είναι αδύνατη.

Η μεξικάνικη ταινία είναι απίστευτη κάτι που μαρτυρούν και τα 16 βραβεία που έχει πάρει. Δίνει ξεκάθαρα το στίγμα της εποχής μας καθώς και το μέλλον όπως ήδη έχει διαμορφωθεί σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου και απλώνεται στον δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις του.

Εκτός αν το μέλλον μας τελικά είναι οι σαχλές προφητείες και τα εφέ της ταινίας '2012', την οποία θα προτιμήσουνε να δούνε πολλαπλάσιοι θεατές….

Υ.Γ. Περιμένω σχόλια από όσους δουν κάποια/ες από τις ταινίες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ταινίες σαν αυτή που και συζήτηση σηκώνουν και δεν είναι σχετικά γνωστές.

9 (2009)

Ποδαρικό να σε τύχει. Είναι λοιπόν εννέα ραμμένες κούκλες. Κούκλες ραμμένες με μαλλί, όχι σκέτο ραμμένες όπως Next Top Model. Το διευκρινίζω τι είναι γιατί ο σκηνοθέτης απαξιεί να μας πει τι παίζει πριν το ημίωρο (δηλαδή το μισό της ταινίας). Μας δείχνει το πού γίνονται όλα, όμως. Σε ένα κόσμο που έχει καταστραφεί και υπάρχουν μόνο μηχανές (τι πρωτότυπο!). Ο σκηνοθέτης είναι και μαθητής του Burton, που σημαίνει ότι το σκηνικό είναι επιπλέον ζοφερό (Burton = αντίθετο με τα Ζουζούνια του ALTER).


Από εκεί και πέρα οι μηχανές πολεμούν με τις κούκλες. Muppet Show εναντίον Terminator σημειώσατε 1, πλήρωνε καλά στο στοίχημα, όλοι περίμεναν ότι τόσο σίδερο οι μηχανές θα είχαν και ένα ψαλίδι.

Υπάρχουν ελάχιστες αυθαίρετες και ακαλλιέργητες ‘πολιτικές’ αναφορές. Όπως ο στριφνός Κούκλα 1 που κυβερνά ετσιθελικά τις υπόλοιπες (σιγά το λαό – οκτώ κομμάτια όλα κι όλα). Ο Ένα μισεί την επιστήμη και είναι κινδυνολάγνος. Είναι εμφανές ότι ούτε από συνέδριο, ούτε από τη βάση έχει εκλεγεί. Κατά τα άλλα πρωτότυπο και ενδιαφέρον το animation αλλά μέχρι εκεί. Τσίπικη παραγωγή καθώς μιλάμε για ταινία 70 λεπτών.

Υ.Γ.1 Όποιος γνωρίζει που στο π… ληκτρολόγιο είναι το σύμβολο για το αντίθετο, ας το στείλει.

Υ.Γ.2 Αν τα animation δεν βλέπονται και μετά από ποτά και μάλιστα σε Βluray (το animation, όχι τα ποτά - δεν εφευρέθηκε ακόμα) που οδεύουμε ως κοινωνία…

Υ.Γ.3 Η Βαλαωρίτου και τα γύρω στενά θα είναι στέκι για τα επόμενα δύο χρόνια. Και Λαδάδικα για τα επόμενα δέκα…

NOW IT IS TIME FOR SOMETHING COMPLETELY DIFFERENT

...όπως αρχίζουν οι Monty Pythons στη σειρά τους 'Flying Circus'.

Είναι γεγονός πως βλέπω ταινίες. Από mainstream ποπκορνίστικες μαλακίες, μέχρι βαθυστόχαστες σινεφίλ μαλακίες. Από ταινίες που βαθμολογήθηκαν με 8 και επάνω διαδικτυακά (και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί), μέχρι αυτές που πήραν 2 και κάτω (και σε μερικές, ούτε αυτό το κατάλαβα). Ταινίες που ποτέ δεν έφτασαν στη χώρα μας και ήταν διαμάντια και ταινίες από διάφορες χώρες του κόσμου, που ήταν παντελώς ηλίθιες και άκυρες. Αυτό που μου έλειπε ήταν μια κριτική, μια γνώμη. Έτσι σκέφτηκα (3-4 λεπτά μη φανταστείς) να ανοίξω ένα blog και όποτε βλέπω μια ταινία να πετάω μια ανάρτηση...

Υ.Γ.1  Ως άκρως σχιζοειδής προσωπικότητα, βλέπω ταινίες όλων των ειδών. Από τον b-movie τρόμο, ως την οικογενειακή παιδική ταινία.
Υ.Γ.2  Η κριτική θα συμπεριλαμβάνει χιούμορ σε ποσότητες ευθέως ανάλογες με τη βαρύτητα και τη σοβαρότητα της ταινίας...