FROM PARIS WITH LOVE (2010)

Δεν αφήνει η επικαιρότητα να γράψουμε για μια ταινία έτσι για το γαμώτο. Καλοκαίρι είναι, να την απολαύσουμε ρε πούστη μου. Αλλά όχι. Η τρομοκρατία ή ό,τι τέλοσπάντων είναι τρομοκρατία για τη χώρα μας, σκότωσε ένα δημοσιογράφο. Και μετά χύνονται κροκοδείλια δάκρυα. Από τους μιντιακούς 'δημοσιογράφους'. Τους και καλά ‘στόχους’ σύμφωνα με τους και καλά 'τρομοκράτες'. Και μαζί με τα δάκρυα αλαλαγμοί. Δεν θα φιμωθούμε και δεν θα περάσει η τρομοκρατία λένε τα τσουτσέκια των αφεντικών τους. Και σκιαγραφούν την αγιογραφία του δημοσιογράφου που δεν πήγαιναν γιατί τελικά είναι γνωστό ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Ως και ο άσπονδος εχθρός του όπως ο ίδιος δήλωνε, έγραψε επικήδειο σχεδόν. Και βγάλαν και το συμπέρασμα οι τρισάθλιοι και ελεεινοί, που είναι επαγγελματίες στο να εκμεταλλεύονται το αίμα που μυρίζονται. Φταίει η ανωνυμία των blogs και κυρίως το Indymedia, από το οποίο οικειοποιήθηκαν και μετέδωσαν μηνύματα από τις κρυμμένες (και συνεπώς απορριπτέες από τους διαχειριστές του) αναρτήσεις. Το Indymedia, το πλέον σοβαρό και αξιόπιστο μέσο ή έστω ιστολόγιο(και όχι blog ρε ζώα της τηλεόρασης) που βγήκε ποτέ στο διαδίκτυο. Εκτός Ελλάδας βέβαια κυρίως. Η συμβολή του εδώ υφίσταται, αλά είναι σχετικά μικρή. Εδώ έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν που είναι εκλεγμένες από το λαό που μας αξίζει και αυτό συνολικά λέγεται η δημοκρατία που μας αξίζει. Και μέσα σε αυτά και τη νοοτροπία μας (που και μας καθορίζει και μας αξίζει) προσθέτουμε και τη τρομοκρατία που μας αξίζει και μαζί και το Indymedia που μας αξίζει. Όλα στα μέτρα αυτής της μετριότητας, όλα καθρέφτης του εαυτού μας και της κατάντιας μας.

Υ.Γ.1 Το troktiko έκλεισε τα μεσάνυχτα. Ότι και να πει κανείς για το troktiko, το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν τα ιστολόγια, όσο και ο κόσμος που ξεκίνησε να τα διαβάζει στην Ελλάδα. Σωστός ή λάθος αυτός ο τρόπος κρίνεται υποκειμενικά. Πάντως μια φωνή σίγησε. Και είναι κακό να σιγήσει όποια φωνή, όσο κι αν δεν συμφωνούμε με τα λεγόμενά της. Εκτός και αν την ακολουθούμε πιστά και τυφλά χωρίς να μπορούμε να κρίνουμε τι είναι δημοσιογραφία, τι είναι blogόσφαιρα, τι είναι κριτική σκέψη. Και τι είναι ζήλια και κρετινισμός. Κρετινισμός είπα; Ας δώσουμε το λόγο στους Φασίστες της Σαλονίκης. Μαγκιά ε;

Υ.Γ.2 Και περιμένουμε και μια προκήρυξη από τη σέχτα επαναστατών, ή μήπως όχι τελικά; Γιατί ακόμα και η σέχτα των προβοκατόρικων χτυπημάτων 'διευκρινίζει' μέσα σε πέντε με έξι το πολύ ημέρες

Y.Γ. 3 Καλή γιορτή της δημοκρατίας σήμερα. Όχι της νέας, της άλλης, αυτής που έχουμε στη χώρα, αυτής που επικαλούμαστε πάραυτα, αυτής της δικής μας από την αρχαιότητα, αυτής ε;

Υ.Γ.4 Για να μη ξεχνιόμαστε, μια χαρά ταινία η προαναφερθείσα για καλοκαίρι. Ξύλο, δράση, κυνηγητά και ένας απίστευτα καλός Τραβόλτα. Και λίγο Παρίσι και ταραντινικές σκηνές και μηδέν αληθοφάνεια και πλάκα. Δεν σε χάλασε (για καλοκαίρι το ξαναλέω…)

PANIQUE AU VILLAGE (2009)

Και πάλι ανάποδα. Πρώτα η επικαιρότητα και μετά η ταινία. Ζήσαμε (στα πολλά που ζούμε τελευταία) και την πρώτη δολοφονία δημοσιογράφου. Το σύστημα με το δεκανίκι της τρομοκρατίας δείχνει τα δόντια του, όσο κι αν πολλοί πιστεύουν ότι έχει έρθει ο καιρός αυτό να καταρρεύσει. Το σύστημα που θέλει ευνουχισμένη δημοσιογραφία, βυθισμένη στη σιωπή, τρομοκρατημένη. Το θέμα είναι αν φιμώνεται η δημοσιογραφία με μια χούφτα σφαίρες. Η απάντηση είναι θετική. Γιατί έστω και ένας δημοσιογράφος να τρομοκρατηθεί και να αυτολογοκριθεί, και δεν θα είναι μόνο ένας, όλοι το γνωρίζουμε, το παιχνίδι χάθηκε. Εκτός και αν επιτέλους συνειδητοποιήσουμε ότι η Δημοκρατία έχει διαβαθμίσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και η κατ’ επίφαση δημοκρατία, γνωστή και ως ελληνική δημοκρατία.
Όποιος ακόμα για τους δικούς του λόγους πιστεύει ότι έχουμε στη χώρα μας δημοκρατία, θυμίζω ότι το 2009 οι δολοφονίες δημοσιογράφων έφτασαν τις 110 και, εκτός των πεδίων μαχών, έγιναν σε βαθύτατα δημοκρατικές χώρες όπως Φιλιππίνες, Ιράν, Μεξικό, Σομαλία, Πακιστάν, Κολομβία, Ρωσία και Ονδούρα.


Και μιας και μιλάμε για δημοσιογραφία λίγες ώρες μετά τη δολοφονία, η κ. Τσαπανίδου αναρωτήθηκε αν τώρα μετά τη δολοφονία πρέπει να ανοίξει ο φάκελος της ανωνυμίας των blogs, ενώ ο κ. Τάκης από το MEGA είπε ότι το περιστατικό μας διδάσκει να προσέχουμε δύο φορές και παραπάνω εμείς οι δημοσιογράφοι τι γράφουμε, τι λέμε και ποιον ενοχλούμε. Η μαλακία δεν έχει όρια...

Υ.Γ. Ωραία και βραβευμένη Βελγικογαλλικολουξεμβουργιανή ταινία, άγνωστη στην Ελλάδα και πολύ περίεργη. Φτιαγμένη με μινιατούρες παιχνιδιών, ροκ ατμόσφαιρα και παντελώς παράλογες ατάκες. Η (παντελώς άκυρη) υπόθεση. Ο Κάουμπόι και ο Ινδιάνος είναι επαγγελματίες της καταστροφής. Από τη στιγμή που θα σκεφτούν ένα σχέδιο, το χάος έρχεται. Αυτή τη φορά, θέλουν να ευχηθούν χρόνια πολλά στο Άλογο, όμως τι δώρο να του κάνουν; Ένα συναρμολογούμενο μπάρμπεκιου δεν είναι κακή ιδέα, μόνο που, από ένα λάθος στην παραγγελία, αντί για 50 παραγγέλνουν 50 εκατομμύρια τούβλα. Δείτε την έχει πλάκα και ενδιαφέρον μαζί...

COP OUT (2010)

Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που πήγα θερινό κινηματογράφο ήταν στο διασκεδαστικότατο ‘Φονικό Όπλο’ (το νούμερο τρία παρακαλώ γιατί είμαι και σχετικά νεαρός ακόμα). Ακολούθησαν αρκετές άλλες ταινίες στα θερινά, αλλά από όσο θυμάμαι καμία από αυτές δεν ήταν ‘σοβαρή’ και ‘βαριά’ ταινία. Δεν το σηκώνει το καλοκαιρινό σκηνικό ρε παιδί μου. Να πας, να δεις κάτι χαλαρό, να πιείς τα ποτάκια σου, για να συνεχίσεις με άλλα ποτάκια μετά σε μπαράκια (οικονομική κρίση και μαλακίες). Αυτό ακριβώς είναι και η νέα ταινία του Μπρους Γουίλις. Φόρος τιμής στο Φονικό Όπλο, μια πλακατζίδικη αστυνομική ταινία δηλαδή. Στην ταινία ο δεύτερος μπάτσος (μαύρος για να μη χαλά η μαγιά που λέγαμε) ο stand – up κωμικός Τρέισι Μόργκαν. Και οι δύο βετεράνοι ντετέκτιβ της Αστυνομίας που προσπαθούν να εντοπίσουν μια κλεμμένη, συλλεκτική κάρτα μπέιζ-μπολ του 1952 και να σώσουν μια μεξικανικής καταγωγής καλλονή, η οποία φαίνεται να κρατάει το «κλειδί» για μια υπόθεση ξεπλύματος ναρκο-χρημάτων. Σημειολογικά να αναφέρω ότι πρόθεση των συντελεστών ήταν η ταινία να ονομαστεί ‘A Couple Of Dicks’, όμως η εταιρία το απαγόρευσε για το φόβο αντιδράσεων, ό,τι να ναι δηλαδή.

Υ.Γ.1 Ελπίζω η ταινία να είναι η μοναδική αστυνομική κωμωδία που θα δω το 24ωρο που διανύουμε. Γιατί κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή η ελληνική αστυνομία έχει έφεση στην κωμωδία. Κυρίως κάτι τέτοιες μέρες, μην φανταστείς ότι τις άλλες σοβαρεύεται...

Υ.Γ.2 Άντε κατεβείτε στις πορείες. Τελευταίες είναι σήμερα. Όπως είπαν και οι συμπαθέστατοι εργατοπατέρες της χώρας, μετά πάμε όλοι μαζί για μπάνια και διαμαρτυρόμαστε πάλι τον Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ. Εκτός από τα εργασιακά, όπου και χάρις τη σθεναρή τους αντίσταση τίποτα αντιλαϊκό δεν έχει περάσει, μας προστατεύουν και από την υπερέκθεση στον ήλιο. Στην παραλία έχει ομπρέλα, στο δρόμο όχι. Να ναι καλά οι άνθρωποι, ο θεός να μας κόβει (ασφαλιστικά) χρόνια και να τους δίνει μέρες (παραμονής στη συνδικαλιστική καρέκλα τους).

HOLY WATER (2009)

Όταν έχεις ένα τόσο καλό σενάριο τότε όλοι περιμένουν την κωμωδία της χρονιάς. Και οι τύποι (από τη Βόρεια Ιρλανδία παρακαλώ) σενάριο έχουνε. Όμως τα χαλάνε λίγο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Όχι πως δεν βγάζει γέλιο και μάλιστα πολύ, αλλά μπορούσε και ακόμα περισσότερο. Την ταινία την στάμπαρα από την αρχή της χρονιάς, όταν ακόμα δεν είχε κυκλοφορήσει και την περίμενα. Άξιζε (ακόμα και έτσι) τον κόπο. Ήδη από το αλλοπρόσαλλο σενάριο και μόνο υποσχόταν γέλιο. Σε χωριό της Βορείου Ιρλανδίας οι (ό,τι να ναι) κάτοικοι είναι στα όρια τους. Καθόλου τουρίστες, λίγες δουλειές, ελάχιστες γυναίκες. Μερικοί από τους κατοίκους όμως δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την Guinness και τις πρόβες τους στην παραδοσιακή μουσική(!) και ψάχνουν τρόπο να βγάλουν λεφτά. Ο ταχυδρόμος, παρατηρεί ένα φορτηγό που περνάει συχνά πυκνά από τα μέρη τους και μεταφέρει χιλιάδες Viagra. Πείθει τους τρεις καλύτερους φίλους του να το ληστέψουν και να πουλήσουν τα χάπια. Το σχέδιο πέτυχε. Μέχρι να έρθουν οι (και καλά) Αμερικάνοι που χρησιμοποιούν υψηλή τεχνολογία που μπορεί να εντοπίσει το φορτηγό. Φοβούμενοι ότι θα τους ανακαλύψουν κρύβουν τα Viagra στο πηγάδι από το οποίο παίρνει νερό όλο το χωριό! Ιδιαίτερα για χαλαρό καλοκαιρινό βραδάκι (τώρα που τελειώνει και η μπάλα) συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Υ.Γ. Όπως λέγαμε και σε προηγούμενο post, πλέον στην Ελλάδα είναι δύσκολο να πλήξεις. Είμαστε στη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, εβδομάδα που θα τελειώσει με σημαντικές ειδήσεις. Ασφαλιστικό, απεργίες και πορείες, ολοκλήρωση της δίκης στην Άμφισσα. Και μαζί με τα σημαντικά όλες οι προσπάθειες, πετυχημένες και μη, αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τους ‘ουραγκοτάγκους’, τους ‘βολεμένους’, τους ‘χοντρούς’, τους ‘γερμανόψυχους’ και τους ‘ψευτοθόδωρους’ (κατά δικές τους πάντα δηλώσεις) της Βουλής. Όλα τα κόμματα πλέον ανεβάζουν τους τόνους για να μην τους κατεβάσει ο λαός, ο οποίος ακόμα κοιμάται…

CARLOS (2010)

Ζούμε στον αστερισμό της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία των media του στυλ αν δεν ακολουθήσεις το μνημόνιο δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ή αν αντιδράσεις και απεργήσεις, δεν θα χεις τουρισμό. Κάθε μολότοφ που πέφτει χάνονται και δέκα τουρίστες, κάθε λιμάνι που κλείνει τριάντα τεμάχια δεν έρχονται μη σε πω. Και μετά η επίθεση στην καθημερινότητα, όπου δεν θα τα βγάλεις πέρα γιατί γίνεσαι φτωχός και ούτε τα απαραίτητα δεν μπορείς να πάρεις, δηλαδή αυτά που διαφημίζουμε. Μαζί και η καθημερινή τρομοκρατία όπου Δέλτα, Ζήτα, ΜΑΤ και λοιπά λυμαίνονται τις γειτονιές σου και πλέον ζεις πιο … ασφαλής. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται η κάθε και καλά τρομοκρατική επίθεση σε όποιο υπουργείο. Το ‘εξοργιστικό’ για την κοινωνία, το ‘εντυπωσιακό’ για τους ρομαντικούς ακροαριστερούς, το ‘συμβολικό’ για τους δημοσιοκάφρους. Το κάνουμε και πρόβλημα όλης της κοινωνίας, με τη συνενοχή της εξουσίας, επομένως νιώσε τύψεις και γι αυτό, κάντο δικό σου πρόβλημα. Ανεργία, μνημόνια, φόροι, ασφαλιστικά δεν είναι πλέον τόσο σημαντικά, όσο παγιδευμένοι φάκελοι, κατσαρόλες και αμμωνιοδυναμίτιδα. 

Η ταινία έχει να κάνει και με πολλά από τα παραπάνω και είναι απλά εκπληκτική. Πρόκειται για την ιστορία του επαναστάτη (ή τρομοκράτη) από τη Βενεζουέλα, Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες, γνωστότερο ως Κάρλος το τσακάλι, ο οποίος ίδρυσε μια παγκόσμια τρομοκρατική οργάνωση με σημαντικότερο χτύπημα την επίθεση στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΕΚ, το 1975. Είναι η εποχή της ομηρίας ατόμων ώστε να γίνονται αποδεκτά αιτήματα, και η προσφυγή των τρομοκρατών με ομήρους μέσω αεροπορικών πτήσεων σε φίλιες χώρες. Η πεντέμισι ωρών παραγωγή είναι γυρισμένη σε τρία μέρη και παρά τη διάρκεια δεν βαριέσαι καθόλου. Πάντως ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο χώρες χρησιμοποιούν εγκληματίες για την επίτευξη των εγχώριων και διεθνών στόχων τους. Ό,τι λέγαμε και στην αρχή δηλαδή. Επίσης, φοβερό είναι το δέσιμο της ταινίας με συχνά αποσπάσματα από τα δελτία ειδήσεων της εποχής. Η ταινία παρουσιάζεται (και) ως μυθοπλασία επειδή το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, ο οποίος είναι ισόβια φυλακισμένος στη Γαλλία, παραμένει άγνωστη, μιας και ο ίδιος κρατά το στόμα του κλειστό…

Υ.Γ. Άντε και από βδομάδα που 'κλειδώνει' το ασφαλιστικό η τρομοκρατική οργάνωση να ξαναχτυπήσει ή έστω να μας δώσει τα φώτα της μέσα από πολυσέλιδη προκήρυξη που θα μονοπωλήσει τα δελτία των οκτώ. Άλλωστε την επόμενη μέρα του τρομοκρατικού χτυπήματος στο ΥΠΡΟΠΟ, το με εξελίξεις εκείνη την ημέρα ασφαλιστικό έπαιξε δεύτερο θέμα στα δελτία. Στις 8 και 40 απέναντι από την Ελληνοφρένεια...