SALT (2010)

Το καλοκαίρι δε λέει ακόμα να μας αφήσει, ακόμα κι αν η πόλη γέμισε. Όχι ως ζέστη, αυτήν με το φαινόμενο του θερμοκηπίου τη κονομήσαμε ως Οκτώβρη και βάλε, ως νοοτροπία εννοώ. Ακόμα και η ΔΕΘ που παραδοσιακά σημαίνει την αρχή του φθινοπώρου γίνεται φέτος μια εβδομάδα αργότερα. Έτσι και εμείς συνεχίζουμε με ταινιούλες που θυμίζουν θερινό, βλέπονται, να περνάμε καλά, να πίνουμε τα ποτάκια μας και τα ‘βαρύτερα’ έργα τα αφήνουμε για τον χειμώνα. Ή αυτό συμβαίνει, ή πρέπει να πάμε σε κανένα ψυχίατρο γιατί κολλήσαμε τελευταία την ασθένεια ‘Βλέπω Μόνο Περιπέτειες Που Θυμίζουν Αυτές Των 80’. Όπου 80 διαβάζουμε έιτιζ. ΄Μόλις περιέγραψα την ταινία μόνο που εδώ έχουμε γυναίκα πρωταγωνίστρια (έχουν ισοπεδωθεί πλέον όλα) και μάλιστα Ατζελίνα. Όχι στα ωραία της, σκοπός είναι να δείρει και όχι να μας φτιάξει. Πρόκειται για μια πετυχημένη πράκτορα της CIA μέχρι τη στιγμή που ένας πρώην πράκτορας ανακαλύπτει ότι πρόκειται για Ρωσίδα κατάσκοπο και την κατηγορεί ότι αυτή σχεδίασε τη δολοφονία του Ρώσου Προέδρου, για να δημιουργήσει αντιδικία και γενικότερα μπάχαλο στις σχέσεις των δύο χωρών. Οι ανώτεροί της στην CIA πείθονται ότι είναι αναμεμειγμένη σε μια διεθνή συνομωσία και τη βάζουν στο στόχαστρο ενός ασταμάτητου κυνηγητού. Παιδικό σενάριο, τραβηγμένες σκηνές (όχι τόσες ώστε να αξίζει να το δείτε σε σινεμά), Ρωσία – Αμερική το δίπολο, όλα μυρίζουν ειτίλα που μας γυρίζει στα ένδοξα χρόνια των one man show ταινιών (που εδώ είναι woman) όπου όλα ήταν αγνά και οι άνθρωποι ζούσαν με αγάπη μεταξύ τους, τουλάχιστον μέχρι να σκάσει μύτη ο Σταλόνε με κανένα φλογοβόλο και να αρχίσει το πάρτι. Υψηλά νοήματα, σινεφιλικοί στοχασμοί και μαλακίες…

Υ.Γ. Προχθές και σε ηλικία 104 ετών πέθανε ο Αυγουστίνος Καντιώτης, πρώην μητροπολίτης Φλώρινας. Η σωρός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και ακούσαμε διάφορα πολύ ωραία ρεπορτάζ για το θεάρεστο έργο του, πόσο καλός ήταν και πόσο πολύ πρόσφερε στην περιοχή και στην Ελλάδα ολόκληρη. Επειδή όμως ο νεκρός ΔΕΝ δεδικαίωται, αλλά κρίνεται ιδιαίτερα όταν έχει αξιώματα και επιρροή, για τον Καντιώτη η αλήθεια είναι μία. Ήταν ένας νοσηρός, διεστραμμένος άνθρωπος που γύρισε την Φλώρινα πολλά χρόνια πίσω, κάπου στο μεσαίωνα χρονικά και στο Ιράν τοπικά. Ήταν τρελός σύμφωνα με τον καθηγητή του στην εκκλησιαστική σχολή, αλλά και σύμφωνα με μητροπολίτες. Μάλιστα, το 1968 με απόρρητο έγγραφο του χουντικού υπουργού Παιδείας Παπακωνσταντίνου ορίζονται τρεις ψυχίατροι να εξετάσουν τον Καντιώτη. Όταν εμφανίστηκαν, αυτός τους έδιωξε. Την 'χριστιανική' του αγάπη την έδειξε από νωρίς. Το 1947 επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας στις πιο κρίσιμες περιοχές που διεξάγεται ο εμφύλιος. Αναλαμβάνει την εξομολόγηση των ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού που πιάνονται αιχμάλωτοι και οι πληροφορίες αξιοποιούνται στα στρατοδικεία. Το 1951 τοποθετείται ιεροκήρυκας στην Αθήνα, όπου οργανώνει παραεκκλησιαστικές ομάδες και αναπτύσσει έναν ορθόδοξο φονταμενταλισμό, ζητώντας την απαγόρευση της ψήφου των γυναικών, του καρναβαλιού, των χορών, των καλλιστείων, των γυμναστικών επιδείξεων στα σχολεία. Από το 1970 και μετά αρχίζει το πάρτι στη Φλώρινα. Κατεδαφίσεις ναών σλαβικού ρυθμού (με τη δικαιολογία ότι ήταν ετοιμόρροποι), δημιουργία επιτροπής λογοκρισίας ταινιών (βλ. αφορισμοί Αγγελόπουλου, Μαστρογιάννι),φραστικές επιθέσεις σε πολιτικούς, υποστήριξη των χουντικών και υποδοχή μετά τιμών του τέως το 1993. Ουσιαστικά μετέτρεψε την περιοχή σε ένα 'στρατόπεδο εθνικής διαπαιδαγώγησης'. Μέσα στα μέτρα που πήρε συμπεριλαμβάνονταν το κλείσιμο κινηματογράφων και η απαγόρευση της ντόπιας διαλέκτου 'για εθνικούς λόγους'. Είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατάργηση των εθίμων του καρναβαλιού και των φωτιών, που αποτελούσαν την κύρια τουριστική ατραξιόν της Φλώρινας και αυτό το κατάφερε με αφορισμούς σε συντελεστές και κατοίκους που συμμετείχαν. Το καρναβάλι της Φλώρινας ήταν το μεγαλύτερο της Μακεδονίας προ Καντιώτη. Μια απίστευτη πρακτική του ήταν η ιδιότυπη 'ευλογία' που έδινε στα ζευγάρια που επιθυμούσαν να παντρευτούν. Για να πάρει ένα ζευγάρι την άδεια να παντρευτεί, έπρεπε να μεταβεί στη μητροπολιτική κατοικία, ώστε να λάβει την ευλογία του. Τους έβαζαν στην αίθουσα αναμονής, τον άνδρα καθιστό και τη γυναίκα όρθια και τους έλεγαν να περιμένουν μέχρι ο μητροπολίτης να βρει χρόνο να τους δεχτεί, κάτι που συνήθως έπαιρνε πολλές ώρες. Αυτό γινόταν με σκοπό να σταθεί η υποψήφια σύζυγος όρθια για πολλή ώρα, ώστε να αντιληφθούν από το αν ζαλιστεί και πέσει την πιθανότητα να είναι έγκυος. Σε περίπτωση που η νεαρή κοπέλα λιποθυμούσε από την ορθοστασία, ο δεσπότης δεν έδινε την 'άδεια' του και η μόνη λύση ήταν να παντρευτούν εκτός της επικράτειάς του, κάτι που γινόταν κατά κόρον. Με μια φράση, όπως έκλεισε το ρεπορτάζ του κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, ‘ήταν ένας άγιος άνθρωπος'. Αν και για να ζήσει ως τα 104, τελικά ούτε ο θεός του δεν τον ήθελε κοντά του...

SYMBOL (2009)

Με αρέσουν πολύ οι ταινίες που μόλις τελειώνουν κάθεσαι κανένα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη – τηλεόραση – πανί κινηματογράφου – κινητό (για hardcore γκατζετάκηδες) και λες τώρα τι ακριβώς (ή έστω στο περίπου) είδα. Κάπως έτσι είμαι και τώρα. Η ταινία είναι ιαπωνική, και μιλάμε για το σπάνιο είδος της κωμωδίας φαντασίας. Ένας Ιάπωνας λοιπόν, ξυπνάει σε ένα άδειο, λευκό φωτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα και πόρτες. Το πως βρέθηκε εκεί δεν τον απασχολεί, μιας και κύριο μέλημα του είναι το πως θα βγει. Σιγά σιγά, αρχίζουν να εμφανίζονται στους τοίχους παιδικές φαλλικές αποφύσεις (θα με φάει η ευγένεια λέμε) που παίζουν τον ρόλο διακοπτών. Σύντομα ο φυλακισμένος Ιάπωνας, αρχίζει να τα πατάει, και κάθε φορά, εμφανίζονται και διαφορετικά τυχαία αντικείμενα: ένα σκοινί, μια βεντούζα τουαλέτας , ένα πήλινο δοχείο γεμάτο σούσι, μια οδοντόβουρτσα τα οποία θα μπορούσαν να είναι τα κλειδιά για την απόδρασή του ή και όχι. Αρχίζει λοιπόν μια τελείως παράλογη και σχιζοφρενικά ξεκαρδιστική προσπάθεια για να ξεφύγει από το λευκό δωμάτιο. Εν τω μεταξύ και στο άσχετο, σε μια πόλη του Μεξικού, ένας παλαιστής του κάτς, γνωστός ως ο "Άνθρωπος Σαλιγκάρι", ετοιμάζεται για ένα σημαντικό αγώνα. Και ενώ ο αγώνας ξεκινά και ο νικητής αρχίζει να διαφαίνεται, ο Ιάπωνας πατάει τον "διακόπτη", που πρόκειται να αλλάξει πολλά. Είναι ταινία περίεργη, τη λες σινεφίλ, τη λες αναρχική στα νοήματά της, ενώ σε βάζει σε σκέψεις και στο τέλος αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες του συμβολισμού που κρύβει, όπως λέει και ο τίτλος της.

Υ.Γ.1 Και πάμε άλλη μια φορά για να μη ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε… Εδώ και μια βδομάδα επειδή με σεναριολογία για κάτι μηδαμινές παροχές στη ΔΕΘ, και τις παντελώς αδιάφορες επερχόμενες τοπικές εκλογές και τους υποψηφίους τους, δελτία και εκπομπές δεν βγάζεις ασχολούμαστε με την κατάργηση της βάσης του 10 και τους μαθητές που πέρασαν σε σχολές με 0,9. Πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις (προς ΑΕΙ και ΤΕΙ), οι μαθητές της Γ’ Λυκείου δίνουν απολυτήριες εξετάσεις προκειμένου εξασφαλίζοντας το 10 σε κάθε μάθημα να αποκτήσουν το απολυτήριο. Ένα 10 που προέρχεται από το ΣΥΝΟΛΟ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ και όχι από τέσσερα ερωτήματα μιας εξέτασης. Ανεξάρτητα αν η εξέταση προηγείται ή έπεται των πανελληνίων, αυτό το απολυτήριο ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για να εγγραφούν τα παιδιά στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Επομένως το 10 υπάρχει, ζει και βασιλεύει όπως άλλωστε πρέπει. Τώρα, το 10 στις πανελλήνιες εξετάσεις μόνο προβλήματα δημιουργεί μιας και, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια, τα θέματα ήταν ευκολότερα με τη λογική της ευρύτερης πρόσβασης στα πανεπιστήμια. Όταν υπάρχει βάση μη στεναχωριέσαι και σε βγάζω θέματα που πάνω από 10 θα γράψουν 100 άτομα. Όμως το 10 τι πρόβλημα δημιουργεί τελικά; Δεν διαχωρίζει το 'στάρι' από το 'στάρι' (η ήρα διαχωρίζεται από μόνη της), δηλαδή κάνεις μεγάλο κακό στους άριστους, που δεν θα έρθουν αντιμέτωποι με το πολύ δύσκολο θέμα ενώ το έχουν να το λύσουν και να ξεχωρίσουν μιας και περισσότεροι ΠΡΕΠΕΙ να πάρουν 10 για να μπουν. Αυτό πρακτικά αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Περισσότεροι πάνω από 10 ίσον περισσότεροι αριστούχοι και άλλο είναι ο αριστούχος του 19.5 και άλλο του 18. Είναι καλύτερο να έχεις σε εξετάσεις που είναι ΚΑΤΑΤΑΚΤΗΡΙΕΣ (η σειρά και μόνο αυτή ενδιαφέρει) 20 κλίμακες (ή καλύτερα και περισσότερες) προκειμένου μετά με την ησυχία σου να αυξήσεις τη δυσκολία των θεμάτων. Επίσης, δεν είναι ενδιαφέρον αν ΕΝΑΣ και μόνο ΕΝΑΣ που έγραψε σε μια εξέταση 0.9 αποκτήσει ενδιαφέρον για το αντικείμενο της σχολής του και σπουδάσει; Άλλωστε, η πλειονότητα των σπουδαστών ΙΕΚ ή πανεπιστημίων του εξωτερικού έχει αποδειχθεί ότι ήταν αποτυχημένοι μαθητές του ελληνικού συστήματος και όχι αποτυχημένοι ως άνθρωποι. Και με την κατάργηση του 10 παραδέχεσαι εν μέρει αυτό. Ότι όλο το σύστημα πρέπει να αλλάξει, κάτι που συμφωνούμε όλοι, όπως συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Όσο για τον ένα που σπουδάζει με 0.9, οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν (ούτε εμάς) μιας και δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ τη σχολή. Ούτως ή άλλως τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολείο ώστε η τάξη να 'μένει πίσω' γιατί οι 'κακοί μαθητές' εμποδίζουν τον καλό. Ας μιλήσουμε λοιπόν αν μας βαστάει για το εκπαιδευτικό σύστημα ως δεκαεξάχρονη ολότητα (και η τριτοβάθμια πάσχει) και όχι στη βάση μιας στεγνής και στυγνής εξέτασης που καθορίζει το μέλλον παιδιών (για ανθρώπους μιλάμε ρε ζώα) και (δυστυχώς) το κοινωνικό status των γονιών τους. Οι οποίοι είναι και οι μόνοι που χάνουν από την κατάργηση της βάσης του 10 μιας και το ‘πέρασε το παιδί μου στο πανεπιστήμιο’ σα να λέει 'είμαι άξιος γονιός' είναι η μόνη εμετική ατάκα που ευτελίζεται…

Υ.Γ.2 Και κάτι ακόμα. Οι αστυνομικές σχολές έχουν εισακτέους που προέρχονται από την ίδια διαδικασία, από το ίδιο σύστημα που οδηγεί και στα πανεπιστήμια. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει κάθε σχέση που έχουν οι αστυνομικές σχολές και οι σπουδαστές τους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στο μηχανογραφικό...

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ (2010)

Το πρώτο ‘Κακό’ ήταν ευχάριστη έκπληξη. Η έκπληξη να βλέπεις ταινία splatter από τον τόπο σου. Είναι κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Αλλιώς νιώθεις τους πρωταγωνιστές, τα πλάνα (ανατριχιαστικά αυτά της άδειας Αθήνας) είναι πιο οικεία, οι συμπεριφορές περισσότερο καθημερινές από τις ούτως ή άλλως τραβηγμένες από τα μαλλιά αμερικάνικες. Η πρώτη ταινία το 2005 ήταν πρωτόλεια, ερασιτεχνική σχεδόν, με μικρό μπάτζετ και χωρίς καμία οικονομική βοήθεια. Ευτυχώς στη δεύτερη ταινία δόθηκε κρατική επιχορήγηση και αυτός είναι και ο λόγος που μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή παραγωγή με απίστευτα ψηφιακά εφέ. Χάνει λίγο στο σενάριο, αλλά splatter βλέπεις, όχι Αγγελόπουλο. Επίσης, καλού επιπέδου και ο χαβαλές που γίνεται με τη χρήση πολλών κωμικών στοιχείων. Εκπληκτικό το 20λεπτο της μάχης με τα ζόμπι, στο οποίο οι αδερφοί Αλαχούζου κάνουν παπάδες με τα εφέ. Συνολικά μιλάμε για διασκεδαστική ταινία, ιδανική για βραδιές με μεγάλες παρέες και βέβαια μετά από την παρακολούθηση της πρώτης ταινίας, μιας και αυτή είναι η συνέχεια. Υπόθεση. Η αιτία που οι άνθρωποι γίνονται ζόμπι (βλ. Το Κακό 1) έρχεται από την αρχαιότητα, οπότε και αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς. Με τη βοήθεια ενός αγγελιοφόρου εκείνης της εποχής οι ήρωες της ταινίας προσπαθούν να μιμηθούν τους ήρωες της αρχαιότητας και να διώξουν το κακό. Σημειώνω ότι οι διάλογοι στην αρχαιότητα είναι σε αρχαία ελληνικά! Πιο cult δεν γίνεται…


Υ.Γ. Μπορεί να πέρασε μια εβδομάδα, αλλά την περασμένη Κυριακή έγινε θεία λειτουργία στην Παναγία Σουμελά της Τραπεζούντας. Η 'βάρβαρη' Τουρκία έδωσε άδεια να τελεστεί λειτουργία και χιλιάδες πόντιοι συνέρρευσαν στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι με παρότρυνση του δημάρχου της περιοχής οι Τούρκοι που ζουν εκεί άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν (με το αζημίωτο βέβαια) τους προσκυνητές. Μετά την λειτουργία ο δήμαρχος, μιας και η γιορτή της Παναγίας είναι ίδια μέρα φέτος με την έναρξη του ραμαζανιού, κάλεσε τους επισκέπτες σε δείπνο. Κάποιοι πέρυσι ίδια μέρα επιχείρησαν με τσαμπουκά να μπουκάρουν στην Παναγία Σουμελά και να τελέσουν με το έτσι θέλω θεία λειτουργία παρόλο που δεν είχε δοθεί άδεια για κάτι τέτοιο. Με πρωτοστάτες τον ποντιακής καταγωγής Ρώσο βουλευτή Ιβάν Σαββίδη και τους συνήθεις υπόπτους σε τέτοια θέματα Ψωμιάδη και Παπαθεμελή, όχι μόνο κατάφεραν να φτάσουν στον αύλειο χώρο αλλά άναψαν κεριά και άρχισαν να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Κι όταν οι αστυνομικοί τους απώθησαν εκείνοι αντέδρασαν χωρίς να αναλογιστούν τι θα συνέβαινε σε ανάλογη περίπτωση στην Ελλάδα. Φέτος οι Τούρκοι έδωσαν άδεια να τελεστεί θεία λειτουργία στην Παναγία Σουμελά. Κι αν το έκαναν για οικονομικούς λόγους λίγο ενδιαφέρει. Οι περσινοί πρωτοστάτες φέτος απουσίαζαν. Γιατί αν δεν έχει θρασυδειλία και μαγκιά κλανιά και κώλο φινιστρίνι, οι συγκεκριμένοι πορδόμαγκες μένουν σπίτι τους…

SEX & DRUGS & ROCK N ROLL (2010)

Στην εξ – Γιουγκοσλάβια ήταν τα χωριά, εδώ στην Ελλάδα τέτοια εποχή οι όμορφες πόλεις, όμορφα καίγονται. Από τη ζέστη εννοώ. Δεν είμαστε και Ρωσία. Και εκτός του ότι ‘καιγόμαστε’ είναι και κρίμα για εμάς τους λιγότερο τυχερούς(;) που παραμονές δεκαπενταύγουστου δεν είμαστε σε κάποια 'ειδυλλιακή' παραλία, γεμάτη με παιδάκια που ουρλιάζουν, με τη λερωμένη ξαπλώστρα να κάνει 10 ευρώ, με το κακοχτυπημένο φραπόγαλο που έρχεται μισή ώρα αφού το παραγγείλεις στη καλύτερη, με θάλασσα φουλ στο μείγμα αντηλιακού – ιδρώτα, με το μπιτσόμπαρο να παίζει ό,τι μαλακία cd έχει, με το ενοικιαζόμενο να κάνει όσο ένα μηνιάτικο για 5 μέρες χωρίς κλιματισμό. Και από την άλλη πλευρά, η πόλη. Άδεια τελείως, αφιλόξενη, δυο τζάνκια και τρεις μετανάστες έμειναν όλοι και όλοι και εσύ που επιτέλους μπορείς να παίξεις μπάλα στην Τσιμισκή (αλήθεια, επειδή και φέτος αυτό το κλισέ επανέλαβε τηλεοπτικός ρεπόρτερ θέλω να ρωτήσω, ξέρει κανένας κάποιον που θέλει να παίξει μπάλα στην Τσιμισκή, γιατί αν υπάρχει να τον κλείσουμε Σταυρούπολη, έχει σοβαρό πρόβλημα).

Κοινώς δεν υπάρχει μέση λύση για την πόλη. Ή άδεια εντελώς, ή εδώ όλοι. Κάτι ενδιάμεσο και συνεπώς ανθρώπινο, έχει αποκλειστεί. Επομένως δεν βγαίνεις έξω, φουλ κλιματιστικό και ώρα για ταινία αγγλική με ροκ μουσική, που τη βάζεις και στη διαπασών μεταμεσονύχτια αν γουστάρεις. Δεν θα ενοχλήσεις κανέναν και ακόμα και αν είσαι άτυχος και ενοχλήσεις, ποιος μπάτσος θα έρθει δεκαπενταυγουστιάτικα για διατάραξη; Η ταινία αφηγείται τη ζωή του Ian Dury τώρα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατό του, την πολυομελίτιδα του (αν δεν μου το διορθώσει η αυτόματη ορθογραφική διόρθωση του Word έτσι θα το αφήσω), την άνοδο και τη φήμη που τον κατέστησε το πρώτο όνομα της βρετανικής πανκ σκηνής. Στα συν της ταινίας για όσους δεν είναι μουσικόφιλοι, είναι ότι ναι μεν έχει αρκετή μουσική, αλλά εστιάζει περισσότερο στη ν πολύ ενδιαφέρουσα βιογραφία.

Υ.Γ. Τον Αύγουστο ΕΧΕΙ ειδήσεις μαλάκα Έκο. Αν αφήσουμε τα έκτακτα γεγονότα (τύπου Ρωσίας), χθες και προχθές είδαμε τα απογοητευτικά στοιχεία σχετικά με την βαθιά ύφεση στην πραγματική οικονομία. Εντυπωσιακό το γεγονός της παρουσίασης της είδησης από τα δελτία ‘στεγνά’, χωρίς κινδυνολογίες και παπαριές. Άμα οι γραφικοί ‘τηλεστάρ’ σου αλλά και το πανικόβλητο κοινό σου (με έμφαση στο δεύτερο... συνθετικό της λέξης) είναι στις παραλίες και δεν σε βλέπει, δεν έχει προφανώς γούστο…