GET HIM TO THE GREEK (2010)

Λίγο πριν από τη μεγάλη παγανιστική και κυρίως οργιαστική γιορτή των Σατουρναλίων (sorry, Χριστουγέννων από τότε που χάσαμε την επαφή μας με τη φύση κλείνοντας εισιτήριο για τη μετά θάνατον ζωή) και η διάθεσή μας ανεβαίνει. Όχι πολύ μιας και δεν μας παίρνει να ψωνίσουμε φέτος, αλλά ανεβαίνει. Κάποιοι κακοπροαίρετοι και παπάρες ισχυρίζονται ότι η διάθεσή μας έφτιαξε επειδή οι πολιτικοί στη μ.Χ εποχή (μετά Χατζηδάκη εννοώ), δεν τολμούν να ξεμυτίσουν, αλλά το αντιπαρέρχομαι. (Είμαι πολύ συγκινημένος που το Office Word δεν υπογράμμισε το ‘αντιπαρέρχομαι’ με εκείνο το εκνευριστικό κόκκινο κυματάκι ως λέξη με ορθογραφικό λάθος – μου πέρασε η συγκίνηση μόλις είδα ότι υπογράμμισε το ‘παπάρες’)


Ανεβαίνει λοιπόν η διάθεσή μας και γι αυτό σήμερα προτείνουμε φοβερή κωμωδία, μπλοκμπαστεριά, αλλά το καλό να λέγεται. 20χρονος nerd χοντρός που δουλεύει σε δισκογραφική προτείνει στο αφεντικό το μεγάλο κόλπο. Να ‘αναστήσει’ (Χα! Ούτε Πάσχα να ήτανε! Παρεπιπτόντως στο Mega τι ναρκωτικά παίρνουνε και παραμονή Χριστουγέννων δείχνουνε το ‘Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο’ που είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε παραλία...). Να αναστήσει λοιπόν ο χοντρός παρηκμασμένο και βυθισμένο στις εξαρτήσεις ροκ σταρ δέκα χρόνια μετά τη μεγάλη του επιτυχία. Πάει, τον παίρνει από την Αγγλία και αρχίζει το πάρτι.


Πρωταγωνιστής σε μια ψιλοαυτοβιογραφική ταινία, μιας και ο ίδιος τραβιόταν με εθισμούς, ο standup βρετανός κωμικός Russel Brand, ο οποίος το έχει. Και η ταινία το έχει. Σατιρίζοντας όλο το ροκ σύμπαν μαζί με την υστερία που δημιουργούν τα media γύρω από τους ροκ σταρζ. Απολαυστική η κωμωδία, τρελό το γέλιο, δεν είναι τυχαίο που κάπου στους τίτλους τέλους εμφανίζεται ο πατέρας της νεοκωμωδίας της τελευταίας πενταετίας, αυτός που έβγαλε όλους τους νέους κωμικούς, ο Apatow. Καιρό είχαμε να γελάσουμε τόσο με κωμωδία εξ Αμερικής. Όχι πολύ καιρό, αλλά είχαμε…


Υ.Γ.1 Μία λέξη εδώ και μία εβδομάδα είναι αυτή που χρίζει σχολιασμού. Η λέξη βία. Ερωτήματα για homework και θα επανέλθουμε. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι είναι βία; Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, αλλά και όποιας μορφής είναι; Μπορούν να αποτελέσουν βίαιη ενέργεια οι πράξεις μιας κυβέρνησης ή ενός εργοδότη; Η βία δικαιολογείται ως αντίδραση σε αυτόν που ασκεί βία; Η βία δικαιολογείται όταν στη δημοκρατία οι τρεις εξουσίες δεν λειτουργούν σωστά, δηλαδή δεν αποδίδεται ουσιαστικά Δικαιοσύνη; Αν ΟΛΟΙ αύριο πούνε να καεί η Βουλή και να λυντσαριστούν οι πολιτικοί, τι είναι νόμιμο και τι όχι, μιας και η νομοθετική εξουσία πηγάζει από την βουλευτική, ενώ από την άλλη υπάρχει το κοινό αίσθημα;


Υ.Γ.2 Βοηθητικό στο προηγούμενο υστερόγραφο. Ο ‘Νόμος του Λύντς’, ουσιαστικά η αυτοδικία, το ‘παίρνω τον νόμο στα χέρια μου’, εφαρμόστηκε παράνομα σε μέρη των ΗΠΑ, σε περιόδους που τα τακτικά δικαστήρια ήταν ανεπαρκή ή δεν τα είχε εμπιστοσύνη ο κόσμος. Το πλέον περίεργο είναι ότι τα δικαστήρια κατά κόρον δεν τιμωρούσαν τους δράστες λυντσαρίσματος (βλ. 1947 Greensville, South Carolina. 31 δράστες, εκ των οποίων πολλοί παραδέχθηκαν την συμμετοχή τους, αθωώθηκαν). Συνολικά στις ΗΠΑ από όσους συμμετείχαν σε λυντσάρισμα στα χρονικά τιμωρήθηκε το 1%!


Υ.Γ.3 Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το θέμα δεν είναι απλό, ούτε μάντης για να προβλέψεις ότι μετά από άντε δυο ταινίες λέω εγώ, σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε. Οι δρόμοι της σύγκρουσης, γίνονται πανευρωπαϊκά λεωφόροι…


Υ.Γ.4 Η επίταξη που καταστρατηγεί το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας είναι βία ή είναι βία και η απεργία; Αυτό μπορεί να απαντηθεί και σήμερα με τα λεωφορεία στην Αθήνα, μιας και αυτά είναι ο λόγος που η αγορά πάει κατά διαόλου. Μια αγορά που παρουσιάζει την ίδια μεγάλη πτώση με αυτή της Θεσσαλονίκης όπου δεν απεργεί κανένας...



PEEPLI LIVE (2010)

Τελικά η Ινδία δεν είναι μόνο σαχλαμαρίτσες τύπου bollywood, αλλά όταν θυμάται κάνει και κινηματογράφο. Αυτή η ταινία είναι – είτε το πιστεύετε, είτε όχι – πολιτική σάτιρα. Μάλιστα το αντικείμενο της σάτιρας είναι η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της χώρας! Τις παραμονές των εθνικών εκλογών στο χωριό Peepli, δύο φτωχοί αγρότες είναι αντιμέτωποι με το να χάσουν τη γη τους λόγω ενός απλήρωτου δανείου. Απογοητευμένοι, ζητούν βοήθεια από έναν τοπικό πολιτικό. Αυτός ελαφρά τη καρδία τους προτείνει να αυτοκτονήσουν για να επωφεληθούν ενός κυβερνητικού προγράμματος που παρέχει βοήθεια σε οικογένειας θανόντων αγροτών. Όταν ένας δημοσιογράφος ακούει τον Budhia που μαλώνει με τον Natha για το ποιος από τους δύο θα κάνει αυτό που πρέπει για το καλό της οικογένειας τους, ξεσπάει ένας πολέμος των ΜΜΕ σχετικά με το αν ο Natha πρέπει να αυτοκτονήσει ή όχι. Τα μίντια εγκαθίστανται έξω από το σπίτι του υποψηφίου αυτόχειρα. Βλέποντας τη δημοσιότητα που παίρνει η ιστορία, σκάνε μύτη και οι πολιτικοί. Παράλληλα, έχει έρθει όλο το χωριό, περίεργοι, μικροπωλητές, τσίρκο η περιοχή.


Ερασιτέχνες ηθοποιοί, πολύ ευχάριστη ταινία, όχι κάτι το συγκλονιστικό στην ιστορία του κινηματογράφου. Όμως είναι συγκλονιστικές οι ομοιότητες τόσο των πολιτικών όσο και των ΜΜΕ της τριτοκοσμικής χώρας (μιλάω για τις συνθήκες ζωής των πολιτών, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο) με την Ελλάδα. Ομοιότητες που αγγίζουν τα όρια του σκανδάλου...


Υ.Γ. 1 Όλα τα είχαμε, αρχίσανε να διαδηλώνουν και οι ακροχριστιανοί για την κάρτα του πολίτη με το 666 και τον αντίχριστο. Αν και κατά βάθος μέσα τους το ξέρουν και αυτοί. Όσο ήρθε ο χριστός (ως θεάνθρωπος), άλλο τόσο θα έρθει και ο αντίχριστος. Α! Αποδοκίμασαν και τον Ιερώνυμο, γιατί δεν είναι Χριστόδουλος! Πάντως οι φωτογραφίες του χθεσινού ρεπορτάζ, είναι όλα τα λεφτά… ε χάντρεντ περσέντ Καιάδας… http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=11&pubid=46452948&imgid=39909540 )


Υ.Γ. 2 Τι δουλειά έχει πάλι ο Νταλάρας με συναυλίες για τον άγιο Παντελεήμονα; Και άσε το Νταλάρα, γιατί μαζεύτηκαν όλοι εκεί (πρόεδρος της δημοκρατίας, αρχιεπίσκοπος κτλ.); Έλυσαν το πρόβλημα της περιοχής, ή νομίζουν ότι θα το αντιμετωπίσουν με καμεράτες και μαλακίες; Αλλά τι να κάνεις… σαν τις επικοινωνιακές φιέστες, δεν έχει…που καιρός για πολιτικές λύσεις. Συνεχίστε με την ανυπαρξία σας και τη συνενοχή σας να αβαντάρετε τα φασισταριά και μετά θα τρέχετε να συμμαζέψετε τα ασυμμάζευτα...

ENTER THE VOID (2009)

Σινεφιλιά μέχρι αηδίας. Ναι, με τον τόνο στη λήγουσα. Χειμώνιασε, ή τουλάχιστον μοιάζει να χειμωνιάζει, και αρχίζω να βλέπω πιο σοβαρές και ψαγμένες ταινίες. Αυτή είναι μια απίστευτη ευρωπαϊκή ταινία, γυρισμένη στην Ιαπωνία, που αποδεικνύει ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη που ζεις με το σύνολο των αισθήσεών σου (δεν γράφω, ζωγραφίζω). Σκηνοθέτης είναι ο Noe. Όχι αυτός με το καημένο το κροκοδειλάκι, αυτός του ‘Μη Αναστρέψιμος’ με Μπελούτσι, βιασμούς κτλ. Η υπόθεση. Νεαρός μικροέμπορος ναρκωτικών σκοτώνεται σε κακόφημη περιοχή του Τόκιο. Όμως μεταθανάτια, το πνεύμα του επιστρέφει για να φροντίσει την αδερφή του.



Έχουν γίνει πολλές ταινίες με κεντρικό άξονα τα ναρκωτικά. Όμως εδώ μιλάμε για ταινία - ναρκωτικό, ένα ταξίδι, ένα τριπάκι 135 λεπτών. Δες την αφίσα και θα καταλάβεις. Μια ταινία που απαγορεύεται για επιληπτικούς γιατί ο σκηνοθέτης παίζει με τα έντονα χρώματα σε όλη τη διάρκειά της. Ουσιαστικά αποτελείται από τρία μέρη (με ισάριθμες κινηματογραφικές τεχνικές) που μπερδεύονται αριστοτεχνικά. Η περιήγηση του ήρωα, φτιαγμένου, πριν τον θάνατο με χρήση πρωτοπρόσωπης κάμερας. Η μεταθανάτια εξωσωματική του πτήση πάνω από το Τόκιο παρακολουθώντας τους υπόλοιπους ήρωες και την εξέλιξη της ιστορίας. Οι ‘παραμυθένιες’ αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και το δέσιμο με την αδερφή του.


Αυτά τα λίγα γιατί οι εικόνες της ταινίας, το ταξίδι μεταξύ ζωής και θανάτου και η αυξανόμενη ψυχεδέλεια δεν μπορούν να περιγραφούν. Υπόθεση και ηθοποιία σε τέτοιες ταινίες δεν ενδιαφέρουν και πολύ, όχι ότι είναι άσχημες, αν και το τέλος της χωλαίνει. Απαραίτητη σύσταση. Να έχετε 135 συνεχόμενα λεπτά καιρό για να τη δείτε, μην τη κόψετε στη μέση, γιατί αποτελεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Για πιο hardcore καταστάσεις υπάρχει και η φεστιβαλική κόπια των Καννών στα 162 λεπτά…


Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράφω το υστερόγραφο τουλάχιστον τέσσερις φορές, με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Έγραφα με μανία τέσσερις – πέντε προτάσεις. Στη μέση το έσβηνα γιατί δεν μου άρεσε. Γιατί δεν ήθελα να συνεχίσω. Όχι ότι δεν είχα κάτι να πω, αλλά όλα τα πράγματα δεν είναι για να τα μοιράζεσαι. Ιδιαίτερα τα συναισθήματα που μου γεννά αυτή η μέρα. Αύριο μάλλον θα τα ξαναπούμε, με ή χωρίς ταινία, μιας και υπάρχει και το twitter δίπλα (που έφτασα...διαφημίζω τον εαυτό μου…)

THE ROAD (2009)

Είναι από τις σπάνιες φορές που θα γράψω καλό λόγο για blockbuster. Αλλά αυτή η ταινία είναι εφιαλτική, σε πνίγει. Έχει γίνει λοιπόν μια ακαθόριστη καταστροφή και στην ερειπωμένη γη έχουν μείνει ζωντανοί μετά την αποκάλυψη ελάχιστοι. Στόχος μόνο η επιβίωση μιας και ζώα και καρποί δεν υπάρχουν. Μόνο κονσέρβες και … άλλοι άνθρωποι είναι τα φαγώσιμα. Εμείς παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός πατέρα με το παιδί του να φτάσουν στο νότο.


Όπως είπα όμως η ταινία είναι εφιαλτική. Δεν θες να τελειώσει γιατί είναι συναρπαστική, γεμάτη ένταση. Θες να αλλάξει γιατί λες δεν μπορεί, όλο και κάτι καλό θα απέμεινε από την καταστροφή. Μετά θες να τελειώσει γιατί δεν αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο. Το αντίθετο μάλιστα. Βλέπεις να πηγαίνουν σε μια Ιθάκη που δεν υπάρχει. Και παρακολουθείς. Τη σχέση πατέρα – γιού, τα καλύτερα μετα-αποκαλυπτικά τοπία, αποκτηνωμένους ανθρώπους, τον υπερπροστατευτισμό, την απόγνωση…

Μαζί με το περιεχόμενο και την εικόνα, στα συν και οι τεράστιες ερμηνείες του Μόρτενσεν και του μικρού. Η Θερόν ως μαμά του παιδιού παίζει λίγο (ως όνειρο παίζει μιας και δεν άντεξε την κατάσταση και αυτοκτόνησε ήδη από την αρχή).

Κοινωνικοπολιτικό, αλληγορικό, με μπόλικη δράση και εφέ, αλλά κυρίως επικεντρωμένο στον άνθρωπο και το δράμα του.

Υ.Γ. Πάαααλι τα ίδια. Τρομολαγνεία φουλ στα κανάλια, μετάδοση κάθε ηλίθιας πληροφορίας, ενοχοποίηση ατόμων χωρίς να έχει πάει έστω και ένας συλληφθέντας στον εισαγγελέα, ενοχοποίηση ιδεών και αντιλήψεων, αποκλειστικές πληροφορίες my ass, μπαρουφολογία ολκής, προβλέψεις καλύτερες από αυτές του 090, διαστρέβλωση γεγονότων, σύνδεση με άλλα άσχετα γεγονότα, εικασίες, υπερβολές, κινδυνολογία. Δεν έλειπε ούτε ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά από το 15λεπτο που κράτησε το ρεπορτάζ για την τρομοκρατία. Αν και Σάββατο, όλοι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με το που μυρίστηκαν αίμα, σαν εμετός ξεχύθηκαν…

METROPIA (2009)

Είναι η πρώτη φορά που προτείνω ταινία για άλλους λόγους εκτός του περιεχομένου της. Το Metropia αξίζει για δύο λόγους που μάλιστα αλληλοσυνδέονται. Από την αφίσα και μόνο κάνει μπαμ η διαφορετική τεχνοτροπία στο animation. Πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα σε φωτογραφίες που επεξεργάστηκαν στον υπολογιστή για να αποκτήσουν μια χροιά animation και μετά ως δισδιάστατα, μπήκαν σε τρισδιάστατο χώρο. (δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, κόπι πέιστ το έκανα)


Το αποτέλεσμα είναι πανέμορφα άσχημο ή το ανάποδο. Εδώ έρχεται και ο δεύτερος λόγος που προτείνω την ταινία. Έχω μια απεριόριστη λατρεία για τις δυστοπικές ταινίες, ταινίες που παρουσιάζουν μελλοντικούς κόσμους της καταστροφής, στυλ Blade Runner, Metropolis, Gotham City και πάει λέγοντας. Στην ταινία αυτή (άσχετο, αλλά είναι Σκανδιναβική – συμπαραγωγή Σουηδίας, Δανίας, Νορβηγίας, Φινλανδίας, άλλη χώρα δεν έχει η χερσόνησος) βρισκόμαστε σε κοντινό μέλλον (2024) οπότε και τα αποθέματα πετρελαίου έχουν τελειώσει και η Ευρώπη κινείται μόνο υπόγεια, με το μετρό που τη συνδέει ολόκληρη. Κατά την περιήγηση σε αυτές τις σήραγγες, ο ήρωας ακούει φωνές, μία κάθε φορά. Αναζητώντας έναν τρόπο να απαλλαγεί από την φωνή οδεύει όλο και πιο βαθιά σε μια περίεργη συνωμοσία ελέγχου στο μυαλό και το σώμα.


Έξυπνη ιδέα με τους κλασικούς οργουελιανούς εφιάλτες, όχι τόσο καλή σεναριακά η εκτέλεσή της. Πάντως αξίζει τον κόπο ως πειραματική ματιά σε ένα πανέμορφο, ενήλικο animation με μέλλον, ένα κόσμο φτιαγμένο για να τον χαζεύεις…


Υ.Γ.1 Να γελάσεις ή να κλάψεις; Σήμερα έστησαν κάθετα κλούβες και παρέταξαν διμοιρίες απέναντι από τους ανάπηρους.Οι διανοητικά καθυστερημένοι...


Υ.Γ.2 Πότε πέρασαν κιόλας δύο χρόνια…

THE ONION MOVIE (2008)

Λίγα λόγια για την ιστορία πίσω από την ταινία. Το ‘Onion Network’ είναι εδώ και καμιά εικοσαετία το κύριο μέσο σάτιρας στις ΗΠΑ. Πρώτα σε έντυπη και μετά σε ηλεκτρονική μορφή. Το παρακολουθώ περίπου ένα χρόνο και είναι εντυπωσιακό το έξυπνο χιούμορ του, που θυμίζει περισσότερο την Αγγλία των Monty Pythons, παρά την Αμερική του ‘Scary Movie’. Οι ιθύνοντες (πολύ ουάου λέξη) όταν ανέβηκαν στο διαδίκτυο, άρχισαν να κάνουν και σατιρικά βιντεάκια και πλέον αποφάσισαν να γυρίσουν και ταινία. Η ταινία έχει τη μορφή δελτίου ειδήσεων και τα θέματα αυτού του δελτίου σατιρίζουν τα πάντα. Φυλετικές διακρίσεις, αμερικανικό όνειρο, άραβες τρομοκράτες που γουστάρουν δύση, διαφήμιση, ξεφτιλισμένοι δημοσιογράφοι, ΑΜΕΑ, στρατός, σύστημα σωφρονισμού, pop stars και πολλά άλλα. Σε τέτοιο σημείο, που φτάνουν να σατιρίζουν την ίδια την ταινία!


Εύπεπτο με νοήματα. Κάτι σαν South Park και Family Guy χωρίς τα καρτούν. Αν και έχει το προσθετικό ‘movie’ που τα τελευταία χρόνια αποτελεί απωθητικό σημείο αναφοράς για κάθε κωμωδία, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα εν λόγω σκουπίδια. Έχει χιούμορ και χωρίς όρια σάτιρα με αντίληψη. Ή τουλάχιστον με αντίληψη που συμφωνεί με τη δική μου…

Υ.Γ. 1 Μιας και μιλάμε για Αμερική, παρακολουθώ την ιστορία των wikileaks και των επιπτώσεων που έχουν. Είναι απίστευτο ότι επίσημα έγγραφα δημιουργούν περισσότερες θεωρίες συνομωσίας από αυτές που ήδη υπήρχαν, ενώ το αντίθετο θα ήταν λογικό. Κατά τα άλλα η υπεροψία και η καχυποψία της Αμερικής απέναντι σε όλο τον κόσμο ήταν γνωστές και προηγουμένως. Αναμένουμε καλύτερες αποκαλύψεις αν υπάρχουν…

Υ.Γ. 2 Είναι επίσης απίστευτο πως κάποιοι κύκλοι στη χώρα μας διαστρέβλωσαν το πρώτο κιόλας έγγραφο σχετικό με την Ελλάδα μιλώντας για ανεπιθύμητο Καραμανλή και αρεστό Παπανδρέου. Και τελείως παρανοικό, οι πολλοί που άκουσα να το αναπαράγουν χωρίς να έχουν διαβάσει τη σχετική ξεκάθαρα γραμμένη παράγραφο. Δημιουργία εντυπώσεων σε περίεργες εποχές...

Υ.Γ. 3 Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρέπει να κατεβούμε στους δρόμους! Σε 15 χρόνια θα έρθουν καλύτερες ημέρες…

BOY (2010)

Ταινία διαμάντι από τη … Νέα Ζηλανδία και μάλιστα με ερασιτέχνες ηθοποιούς από τη φυλή των Μαορί. Απλό μάθημα πως μπορείς να κάνεις μια καταπληκτική ταινία με τα πιο απλά συστατικά και χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Σε μικρό χωριό της Νέας Ζηλανδίας ο 10χρονος Boy ζει μαζί με τα αδέρφια του σε συνθήκες φτώχειας. Ο πατέρας του είναι φυλακή, αλλά για αυτόν είναι σούπερ ήρωας που λείπει για να σώσει τον κόσμο. Όταν ο πατέρας του (πρωταγωνιστής – σεναριογράφος – σκηνοθέτης της ταινίας) βγαίνει από τη φυλακή επιστρέφει για να ψάξει τα λεφτά που έκρυψε στο χωράφι του. Και απομυθοποιείται πλήρως στα μάτια του γιού του…


Όχι, δεν άρχισα να προτείνω δακρύβρεχτες οικογενειακές ιστορίες. Εδώ μιλάμε για καθαρή κωμωδία με δραματικά στοιχεία και σαφείς αγγλικές επιρροές. Γιατί μέχρι το τέλος εμφανίζονται από καρτούν και αναφορές στα έιτιζ, μέχρι συμμορίες και χασίσια. Και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν μια κατσίκα και ο … Michael Jackson!

Τσίμπησε το βραβείο του φεστιβάλ στο Βερολίνο και μάλλον θα βρίσκεται στα ξενόγλωσσα Oscars. Είναι η δεύτερη ταινία που βλέπω από τη Νέα Ζηλανδία μετά την επική κωμωδία τρόμου Black Sheep πριν από κανένα δίχρονο, με πρόβατα που γίνονται ζόμπι! Δύο στα δύο λοιπόν…

Υ.Γ. Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα media σήμερα, δεν είναι τεχνητό είναι υπαρκτό. Η πτώση της διαφημιστικής δαπάνης επιταχύνει τη φθορά αλλά δεν φέρνει από μόνη της τα λουκέτα. Η μείωση της δαπάνης και οι ζημιές δεν είναι η αιτία. Είναι ικανή συνθήκη, αλλά όχι και αναγκαία, όπως λένε στα μαθηματικά.

Η αιτία της πτώσης των εφημερίδων είναι το διαπλεκόμενο μοντέλο λειτουργίας. Πλούσιοι εκδότες , “με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου” ζημιογόνα media και χρυσοπληρωμένα στελέχη μέτριας αποδοτικότητας.

Οι εκδότες που σήμερα βάζουν οι ίδιοι λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, και υπόσχονται ξανά “ηλεκτρονικούς παραδείσους” είναι οι ίδιοι που έστειλαν τα media στο καναβάτσο.

Δεν πτώχευσαν διότι από το 1987, ως και σήμερα 23 χρόνια ανάπτυξης των ιδιωτικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ συσσώρευσαν πλούτο και πολιτική ισχύ. Αυτά τα λεφτά δεν είναι στην Ελλάδα.

Στις εφημερίδες επέλεξαν το μοντέλο των προσφορών για να απαντήσουν στο κανιβαλισμό του περιεχομένου τους, που έκαναν οι ραδιοφωνικοί και οι τηλεοπτικοί που ανήκουν στους ίδιους.

Στην τηλεόραση δημιούργησαν τη μεγαλύτερη φούσκα – η οποία ακόμη δεν έχει σπάσει- με αμοιβές στους αστέρες που ακόμη και σήμερα φτάνουν το 1,5 εκατ, ευρώ, αναρίθμητες άχρηστες παραγωγές και πανάκριβα τηλεοπτικά δικαιώματα που δεν δημιουργούν αρχείο.

Πήραν τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο , τα οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξαφανίστηκαν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στους μετόχους τους. Λάμβαναν επιδοτήσεις από το κράτος, έπαιρναν δουλειές από το δημόσιο που τώρα βρίζουν και ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν τις συχνότητες που είναι περιουσία του ελληνικού λαού, χωρίς να πληρώνουν.

Δίπλα τους οι δημοσιογράφοι, όχι μόνο αποδέχθηκαν αυτή την πραγματικότητα, άλλα πίστεψαν πως θα γίνουν ομοτράπεζοι! Γλυκάθηκαν από τις αστρονομικές αμοιβές των 500.000 ευρώ και εξακολούθησαν να δουλεύουν για το κράτος, δίπλα σε υπουργούς , νομάρχες και δημάρχους. Τώρα γίνεται η μετάθεση των βαρών σε όσους δεν αποφάσιζαν , στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων με το επιχείρημα πως “αυτοί δεν δουλεύουν, σε αντίθεση με τα στελέχη που αποδίδουν “.

Αν τα Μέσα στην Ελλάδα ήταν ένας σοβαρός κλάδος θα επιζητούσαν τη λύση βάζοντας στο παιχνίδι τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γιατί είναι ο πρώτος κρίκος στην παραγωγή των προϊόντων που πουλάνε σε αναγνώστες και θεατές. Αντ’ αυτού, αποδέχονται εισηγήσεις για καρατομήσεις , περικοπές και απολύσεις από τους ανθρώπους που όπως είναι φανερό έριξαν “το καράβι στη στεριά”.

Η επιλογή αυτή των εκδοτών είναι αδιέξοδη και καταστροφική, οδηγεί στο κλείσιμο όλων των επιχειρήσεων τους, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη τους, ότι ο κόσμος, περιμένει ενημέρωση και όχι μόνο προσφορές. Τα media λοιπόν είναι οι άνθρωποι τους, εκείνοι που πραγματικά εργάζονται.

Αναδημοσίευση από εδώ…

A SERBIAN FILM (2010)

Στη σημερινή εποχή είναι πολύ δύσκολο, ως απίθανο, να κάνεις μια ταινία που θα σοκάρει. Αυτή η ταινία το καταφέρνει και με το παραπάνω. Αν σκοπός του νέου σκηνοθέτη ήταν απλά να πουλήσει μέσα από το σοκ βιασμών, παιδεραστίας και κιλών αίματος, πάω πάσο. Αλλά βλέποντας την ταινία δεν βγαίνει από το μυαλό μου ότι όλα αυτά έχουν ένα νόημα που απεικονίστηκαν...


Πρώτον, το στόρι για ταινία τρόμου είναι πρωτότυπο και πολύ ωραίο. Πρώην διάσημος πορνοστάρ αποφασίζει να δεχθεί πανάκριβη πρόταση – μυστήριο από σκηνοθέτη για μια τελευταία ταινία. Όμως δεν γνωρίζει το σενάριο. Τα γυρίσματα ξεκινάνε και μαζί και η διαστροφή...

Δεύτερον, αν δούμε τις στιγμές σκληρού πορνό και διαστροφής, καταλαβαίνουμε ότι έχουν λογική ύπαρξης στην ταινία μιας και σκοπός είναι η ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή να περάσει στον θεατή. Άλλωστε όλα γίνονται σταδιακά. Όσο ο πρωταγωνιστής τρελαίνεται, τρελαίνεται και ο θεατής...
Τρίτον, τα πλάνα που δεν συμπεριλαμβάνουν σοκ είναι απίστευτα καλά. Τόσο τεχνικά, όσο και σαν περιεχόμενο, με flashbacks, εκπληκτική φωτογραφία και υποβλητικό soundtrack. Επιμελώς ατημέλητα και ωμά είναι τα υπόλοιπα πλάνα. Μαεστρία που φαίνεται από μακριά...

Τέταρτο και κυριότερο, η αλληγορία. Όπως και ο ίδιος ο σκηνοθέτης τόνισε, στη θέση του βιαστή είναι η διεφθαρμένη σερβική κυβέρνηση, το ‘Κράτος’, και στη θέση του θύματος ο λαός. Αυτή η αλληγορία βγαίνει με το παραπάνω στην ταινία και κορυφώνεται με ένα βαθιά συμβολικό τέλος. Άλλωστε ολόκληρη η ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν είναι σπέρμα και αίμα τα τελευταία 20 χρόνια; Βιώματα οπτικοποίησε ο σκηνοθέτης. Κρυφοκοιτάζεις και ομοιότητες με την Ελλάδα...

Την ταινία την προτείνω ανεπιφύλακτα, όμως θα δούνε πάρα πολλά τα μάτια σας μέχρι να την εκτιμήσετε ως σύνολο. Πάντως αν αποφασίσετε να τη δείτε μην την παρατήσετε στη μέση. Η ολοκληρωμένη άποψη είναι καλύτερη...

Υ.Γ.1 Και βέβαια στην Ελλάδα, η ταινία ήρθε σε ένα φεστιβάλ και πέσανε όλα τα ζώα μαζί να ζητήσουν εισαγγελική παρέμβαση για να απαγορευτεί η προβολή της. Χωρίς να τη δούνε. Για διανομή, ούτε λόγος να γίνεται. Η τέχνη έχει όρια. Τα όρια των λογοκριτών της…

Υ.Γ.2 Με τη Ντόρα ήρθε και επίσημα η Δύση. Ακολουθεί ο Μίκης για περισσότερο γέλιο προσεχώς…

Υ.Γ.3 Welcome Ireland στο πανηγύρι των τρελών! (Αγγλικά ξέρουμε, αλλά να μάθουμε πορτογαλικά, ισπανικά και ιταλικά, για να καλωσορίσουμε και τους επόμενους…)

SCOTT PILGRIM VS THE WORLD (2010)

Θα σας αρέσει, δεν θα σας αρέσει, δεν έχω ιδέα. Και εγώ αμφιταλαντεύτηκα άσχημα μέχρι να αποφασίσω αν θα γράψω ή όχι για αυτή την ταινία. Την ταινία της μετάλλαξης της ροκ, των βιντεοπαιχνιδιών της προηγούμενης δεκαετίας, των κόμικ, των μάνγκα. Της ταινίας που οριακά είμαστε στο μεταίχμιο της γενιάς που μπορεί να παρακολουθήσει (στα 32 είμαι σκοτώστε με).


Ο Scott Pilgrim είναι ο νεαρός μπασίστας ενός παρεΐστικου group, που προσπαθεί να ξεχωρίσει. Παρότι έχει προχωρήσει σε μία σχεδόν σχέση, στην πραγματικότητα παραμένει κολλημένος με την πρώην του. Η ζωή του θ' αλλάξει ριζικά όταν γνωρίσει ένα απίστευτο μα και εκκεντρικό πλάσμα που του κλέβει αστραπιαία την καρδιά. Όμως υπάρχουν μερικά εμπόδια, συγκεκριμένα επτά τον αριθμό, προτού την κατακτήσει. Γιατί τόσοι είναι οι πρώην της Ramona που στοιχειώνουν το παρελθόν της και που πρέπει να νικήσει μέσα σε ένα ατελείωτο κρεσέντο μουσικής και ξύλου…

Από κόμικ προέρχεται η ταινία, και έχει περιπέτεια, φαντασία, κωμωδία και ρομάντζο. Φαστφουντάδικα όμως όλα. Γρήγορα ναι και πρόχειρα ναι. Ή εμείς μεγαλώσαμε και δεν αναγνωρίζουμε πάραυτα το εγνωσμένης αξίας ταλέντο του σκηνοθέτη (έχει την πλάτη του και ‘Shaun Of The Dead’ και ‘Hot Fuzz’ που όχι μόνο αναγνωρίζουμε, αλλά προσκυνούμε), ή εμείς μεγαλώσαμε σκέτο.

Δείτε το (όσοι γνωστοί προσέλθετε) και σχολιάστε. Ανάλογα με την ηλικία και τα βιώματά σας. Σε αυτήν την ταινία δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο παίζουν ρόλο…

Υ.Γ. Πέρασαν εκλογές. Κανένας δεν πήρε το μήνυμα. Πέρασε Πολυτεχνείο. Κι άλλο μήνυμα, πάλι κανένας δεν το πήρε. Ο κόσμος το έστειλε. Και περιμένει, ως είθισται στη κινητή τηλεφωνία, αναφορά αποστολής, που ακόμα δεν του ήρθε. Δεν πειράζει. Ήρθαν τα χαρτιά της περαίωσης. Και μετά θα έρθει ο χειμώνας…

THE OTHER GUYS (2010)

Μόνο κωμωδίες βλέπουμε αυτές της ημέρες. Συγνώμη, αλλά εκλογές έχουμε, επομένως γιατί να μην το πάρουμε όλο, μαζί με την ταινία, ως αλλοπρόσαλλο κωμικό σερί; Άλλωστε όλοι κέρδισαν (και) φέτος. Το ότι το 50% του λαού σε έντονα πολιτικοποιημένες εκλογές έχεσε τις εκλογές δεν παίζει κανένα ρόλο. Το ότι η κυβέρνηση πήρε 32% είναι Μήνυμα Συνέχειας. Το 30% της ΝΔ είναι Αναγέννηση. Το ότι το δεξιών αντιλήψεων ΚΚΕ φτάνει το 11%, είναι νίκη της αριστεράς, αλλά τελικά μάλλον όχι της Αριστεράς. Και μέσα σε όλη την παράνοια, το ότι τα φασισταριά της χρυσής αυγής πήραν ένα πενταράκι στην Αθήνα, είναι νίκη της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης...


Και πριν είχε έρθει ο Σαμαράς στη ΔΕΘ. Και ζήτησε ψήφο αντιμνημονίου. Και (κατά τας γραφάς) πήρε κάτι αρχίδια να. Και ακολούθησε ο Γιώργος στη Διακαναλική. Με την ψήφο του εκβιασμού. Κι άλλα αρχίδια να. Και τώρα κλαίνε πάνω από την αποχή που τη μεταφράζουν όπως τους καβλώσει...

Το πολιτικό (παύλα) κομματικό μας σύστημα σκληραίνει. Ξόφλησε, αλλά πριν πνεύσει τα λοίσθια θα παλέψει με τις σάρκες του. Εμείς είμαστε οι σάρκες του. Και θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα (μαζικής ενημέρωσης) για να επιβιώσει. Αλλά εμείς, αν τελικά μπορούμε, ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα. Την Γαλλία του ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών τις προηγούμενες μέρες, την Αγγλία των 50 χιλιάδων διαδηλωτών φοιτητών χτες...

‘Que se vayan todos’ φώναζαν τότε στην εξέγερση στην Αργεντινή.
'Να φύγουν όλοι' αυτό σήμαινε...

Υ.Γ. 1 Πολύ γέλιο (και) η ταινία. Δυο μπάτσοι δευτεροκλασάτοι προσπαθούν να γίνουν ήρωες. Θυμίζει και πάλι 90s (ρε λες να έχω εμμονές…), έχει γαμώ τις ατάκες και πολύ δράση. Τίποτα άλλο, αν και μπαίνω στον πειρασμό να αποκαλύψω τις πολλές ξεκαρδιστικές εκπλήξεις της ταινίας, αλλά δεν θα το κάνω.

Υ.Γ.2 Μπορεί να έχω να γράψω κανένα τριβδόμαδο, αλλά θα επανέλθω σύντομα με την ανάλυση του όρου ‘Προεκλογική Τρομοκρατία’. Τον ζήσαμε στον παράδρομο της τελευταίας ομιλίας Καραμανλή το 2009 (02/10), τον αποθεώσαμε σε υπερπαραγωγή την προηγούμενη εβδομάδα. Να ναι καλά το παρακράτος, φτου φτου…

FOUR LIONS (2010)

Χμμ… Από πού ξεκινάμε σε αυτή την ταινία… Από το ξεκαρδιστικό βρετανικό μαύρο χιούμορ ή από τα κοινωνικά μηνύματα… Η ταινία είναι φτιαγμένη αριστοτεχνικά. Πέντε πακιστανοί που ζούνε στη Βρετανία αποφασίζουν να κηρύξουν τζιχάντ και να ... ανατιναχθούν. Όμως υπάρχουν προβλήματα. Δεν έχουν στόχο, ούτε ξέρουν τον τρόπο. Οι σκηνές είναι τραγελαφικές. Κλάμα από τα γέλια. Διακωμωδείται η τζιχάντ μέχρι τέλους χωρίς ούτε κατά διάνοια να ακουμπά η σάτιρα την μουσουλμανική θρησκεία. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος. Τζιχάντ από όλους για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετική αφετηρία. Όμως μέσα στα τρελά γέλια σκάνε σιγά σιγά και διάφορα νοήματα. Και αν δεις και τα νοήματα, σκέφτεσαι ότι η ταινία προέρχεται από μια χώρα με νωπές τις μνήμες από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Λονδίνο, με την τρομουστερία των ΜΜΕ να συνεχίζεται μέχρι σήμερα προς το σύνολο της μουσουλμανικής κοινότητας και εκεί κυρίως απευθύνεται. Γελάς με πράγματα που δεν θα έπρεπε να γελάς και προβληματίζεσαι με αυτά που δεν θα περίμενες! Κινηματογραφική εμπειρία, must see οπωσδήποτε. Μια ταινία που αποδεικνύει μαζί ότι η τρομοκρατία έχει ιδεολογία αλλά είναι για ηλίθιους!

Υ.Γ. Σχεδόν στο ίδιο κλίμα της ταινίας, όταν αποκαλείς ‘μουτζαχεντίν’ τον μουτζαχεντίν της Θεσσαλονίκης και μετά, προς άγραν ψήφων, πας να του φιλήσεις το χέρι είσαι απλά μαλάκας. Ίσως όχι τόσο μαλάκας όσο ο μουτζαχεντίν, αλλά μαλάκας…

NOT THE MESSIAH (HE'S A VERY NAUGHTY BOY) (2010)

Δεν είναι πολύ ωραία η όπερα; Όχι ε; Δεν έχουμε δει ποτέ όπερα; Όχι ε; Λογικό είναι πολύ βαρετή. Να όμως που θα δούμε. Σχεδόν όλοι οι Monty Pythons για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια από την έναρξη του τηλεοπτικού τους προγράμματος, μετέτρεψαν την απίστευτη ταινία τους ‘The Life Of Brian’ σε όπερα. Αυτή είναι η παράσταση από το Royal Albert Hall του Λονδίνου με τη συμμετοχή πέντε σολίστ, της συμφωνικής ορχήστρας και της χορωδίας του BBC, καμιά 150 άτομα σύνολο. Ένα απίστευτο θέαμα με το οποίο κλαίς από τα γέλια συνέχεια. Τίποτα παραπάνω δεν χρειάζεται. Οι πιστοί (όχι της εκκλησίας εννοείται, οι άλλοι) ούτως ή άλλως θα προσέλθουνε. Όσα χρόνια και αν περάσουν, άμα το χεις…

Υ.Γ. Aστυνομικός με 19 χρόνια προϋπηρεσία, αποτάχθηκε από την υπηρεσία του κατόπιν απόφασης της πειθαρχικής επιτροπής, επειδή αρνήθηκε λόγω της ορθόδοξης πίστης του, να παραλάβει την ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη. Στην απολογία του ο αστυνομικός υποστήριξε ότι δεν παραλαμβάνει την «κάρτα του πολίτη» για καθαρά θρησκευτικούς λόγους, καθώς η εκκλησία την συνδέει με το χάραγμα του Αντίχριστου και το 666. Και σε λίγο τελειώνει το έτος 2010 και μπαίνουμε στο 2011 και μαλακίες….

PIRANHA (2010)

Δεν υπάρχει περίπτωση να δω ‘σοβαρή’ ταινία φέτος. Και ο λόγος είναι το πλήθος διασκεδαστικών ταινιών – παρωδιών, remake παλιότερων καλτ επιτυχιών, χαμός γίνεται. Έχει συμπέσει μαζί και η έναρξη της τηλεοπτικής σεζόν. Στις ΗΠΑ εννοούμε, γιατί στη χώρα της βλακείας δεν βλέπεται τίποτα. Και ναι αν θέλω να μιζεριάσω ανοίγω τους λογαριασμούς μου, όχι να κάθομαι να βλέπω νησιά και λεπρούς και δε συμμαζεύεται. Η ταινία λοιπόν που φτιάχνει ο γιος του Αζα είναι νέο έπος. Μυριάδες προιστορικά (!) πιράνχας ελευθερώνονται από υπόγεια σπηλιά λίμνης τις ημέρες που η λίμνη είναι δημοφιλής προορισμός μαθητών στη διάρκεια διακοπών για το Spring Break. Ο Αζα είναι τόσο διεστραμμένος που εκτός από τους δεκάδες νέους τρόπους σφαγής του λαού από το ψάρι κάνει και κάτι χειρότερο. Δείχνει κιλά γυναικείας σάρκας, αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα ως το άχρηστο πράγμα γύρω από όλοι ξέρουμε τι, ενώ ταυτόχρονα θέλει τη κεντρική του πρωταγωνίστρια μια δυναμική γυναίκα! Φρίκη και σάτιρα, δράση, αίμα, ακρωτηριασμοί, πτώματα και γυμνό. Ό, τι καλύτερο στο είδος του, χωρίς σοβαροφάνειες και μαλακίες…


Υ.Γ. Μεταξύ νησιού και μπιγκ μπράδερ μπες και σε κανένα ίντερνετ να δεις τι παίζει στη Γαλλία σήμερα και όλο το τελευταίο δεκαήμερο. Γύρνα και δες πως αντιδρά μια χώρα στην θέσπιση ΕΝΟΣ και μόνο ΕΝΟΣ από τα μέτρα που πάρθηκαν εδώ. Δες τις ημέρες χωρίς βενζίνη, τα μπλόκα, τα κλειστά λιμάνια και αεροδρόμια, τις καταλήψεις σε σχολεία και πανεπιστήμια, όλα αυτά που αν γίνουν εδώ βρίζεις. Δες τα μέσα ενημέρωσης και την κυβέρνηση να μιλάνε για τη ζημιά της χώρας, για υποκινούμενες διαδηλώσεις και επεισόδια, όλα αυτά που όταν λέγονται εδώ αναπαράγεις. Μετά γύρνα στην τηλεόραση και δες μάστερ σεφ. Αύριο που θα νομοθετηθεί ο υποχρεωτικός σοδομισμός τρεις φορές την εβδομάδα, μείνε σπίτι σου. Αν διαδηλώσεις κάνεις κακό στη χώρα και στον τουρισμό. Άλλωστε κάτι άλλαξε. Εκεί που λέγαμε ‘ποιος σε γαμάει εσένα’, τώρα σε γαμάνε όλοι…

MACHETE (2010)

Έπος απλά, αλλά θα το κάνω και λιανά. Ξεκινάω με κόπι – πέιστ παλιότερης εισαγωγής. 'Grindhouse' ονομάζονται οι σινεμάδες που έπαιζαν τις καλτ ταινίες της δεκαετίας του 70 κτλ, κτλ. Κάπου πριν από κάνα τρίχρονο οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ είπαν να μας το θυμίσουν με μια τρίωρη (και κυρίως μέτρια) ομώνυμη ταινία, στην οποία παρεμβάλλονταν ψεύτικα trailers από ανάλογες ταινίες που και καλά θα παίζονταν ‘προσεχώς’. Ο Ροντρίγκεζ ένα από τα δικά του trailer, το γύρισε ταινία. Και εξιλεώνεται για την προηγούμενη παπαριά με το Grindhouse πλήρως. Άσε που στην παραγωγή χωρίς να αναφέρεται στα credits (αλλά στο IMDB αναφέρεται) συνεργάζεται με Ταραντίνο. Το ‘Machete’ είναι επικό για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος είναι ότι για πρώτη φορά είναι πρωταγωνιστής σε ταινία (στα 66 του παρακαλώ) η τεράστια μορφή που λέγεται Trejo, ο μεξικανός που έκανε 11 χρόνια φυλακή πριν γίνει ηθοποιός και κέρδιζε μέσα στη στενή πρωταθλήματα μποξ φυλακισμένων! Παίζει τον μεξικάνο Machete του οποίου ο τοπικός βαρώνος ναρκωτικών (Steven Seagal) του σκοτώνει τη γυναίκα. Λίγα χρόνια μετά, μετανάστης πλέον στο Τέξας, βρίσκει τα χνάρια του βαρώνου, μέσα από το σχέδιο εξόντωσης των μεξικανών από τον φασίστα κυβερνήτη της πολιτείας (που είναι ο Ντε Νίρο). Και αποφασίζει να σκοτώσει το μισό τουλάχιστον Τέξας. Πολύ αίμα, κιλά όπλων, τόνοι μαχαιριών, γραφικές σκηνές, τραγικοί διάλογοι, τέλειο soundtrack και δώρο αντιρατσιστικό μηνυματάκι. Βάλε και Τζέσικα Άλμπα ως μπατσίνα και τη Λίντσει Λόχαν σε ρόλο έκπληξη. Μια από τις απολαυστικότερες περιπέτειες ever, μάλλον η καλύτερη της χρονιάς που ξεκίνησε…

Υ.Γ. Τελικά φέτος Δ.Ε.Θ. έγινε;

SALT (2010)

Το καλοκαίρι δε λέει ακόμα να μας αφήσει, ακόμα κι αν η πόλη γέμισε. Όχι ως ζέστη, αυτήν με το φαινόμενο του θερμοκηπίου τη κονομήσαμε ως Οκτώβρη και βάλε, ως νοοτροπία εννοώ. Ακόμα και η ΔΕΘ που παραδοσιακά σημαίνει την αρχή του φθινοπώρου γίνεται φέτος μια εβδομάδα αργότερα. Έτσι και εμείς συνεχίζουμε με ταινιούλες που θυμίζουν θερινό, βλέπονται, να περνάμε καλά, να πίνουμε τα ποτάκια μας και τα ‘βαρύτερα’ έργα τα αφήνουμε για τον χειμώνα. Ή αυτό συμβαίνει, ή πρέπει να πάμε σε κανένα ψυχίατρο γιατί κολλήσαμε τελευταία την ασθένεια ‘Βλέπω Μόνο Περιπέτειες Που Θυμίζουν Αυτές Των 80’. Όπου 80 διαβάζουμε έιτιζ. ΄Μόλις περιέγραψα την ταινία μόνο που εδώ έχουμε γυναίκα πρωταγωνίστρια (έχουν ισοπεδωθεί πλέον όλα) και μάλιστα Ατζελίνα. Όχι στα ωραία της, σκοπός είναι να δείρει και όχι να μας φτιάξει. Πρόκειται για μια πετυχημένη πράκτορα της CIA μέχρι τη στιγμή που ένας πρώην πράκτορας ανακαλύπτει ότι πρόκειται για Ρωσίδα κατάσκοπο και την κατηγορεί ότι αυτή σχεδίασε τη δολοφονία του Ρώσου Προέδρου, για να δημιουργήσει αντιδικία και γενικότερα μπάχαλο στις σχέσεις των δύο χωρών. Οι ανώτεροί της στην CIA πείθονται ότι είναι αναμεμειγμένη σε μια διεθνή συνομωσία και τη βάζουν στο στόχαστρο ενός ασταμάτητου κυνηγητού. Παιδικό σενάριο, τραβηγμένες σκηνές (όχι τόσες ώστε να αξίζει να το δείτε σε σινεμά), Ρωσία – Αμερική το δίπολο, όλα μυρίζουν ειτίλα που μας γυρίζει στα ένδοξα χρόνια των one man show ταινιών (που εδώ είναι woman) όπου όλα ήταν αγνά και οι άνθρωποι ζούσαν με αγάπη μεταξύ τους, τουλάχιστον μέχρι να σκάσει μύτη ο Σταλόνε με κανένα φλογοβόλο και να αρχίσει το πάρτι. Υψηλά νοήματα, σινεφιλικοί στοχασμοί και μαλακίες…

Υ.Γ. Προχθές και σε ηλικία 104 ετών πέθανε ο Αυγουστίνος Καντιώτης, πρώην μητροπολίτης Φλώρινας. Η σωρός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και ακούσαμε διάφορα πολύ ωραία ρεπορτάζ για το θεάρεστο έργο του, πόσο καλός ήταν και πόσο πολύ πρόσφερε στην περιοχή και στην Ελλάδα ολόκληρη. Επειδή όμως ο νεκρός ΔΕΝ δεδικαίωται, αλλά κρίνεται ιδιαίτερα όταν έχει αξιώματα και επιρροή, για τον Καντιώτη η αλήθεια είναι μία. Ήταν ένας νοσηρός, διεστραμμένος άνθρωπος που γύρισε την Φλώρινα πολλά χρόνια πίσω, κάπου στο μεσαίωνα χρονικά και στο Ιράν τοπικά. Ήταν τρελός σύμφωνα με τον καθηγητή του στην εκκλησιαστική σχολή, αλλά και σύμφωνα με μητροπολίτες. Μάλιστα, το 1968 με απόρρητο έγγραφο του χουντικού υπουργού Παιδείας Παπακωνσταντίνου ορίζονται τρεις ψυχίατροι να εξετάσουν τον Καντιώτη. Όταν εμφανίστηκαν, αυτός τους έδιωξε. Την 'χριστιανική' του αγάπη την έδειξε από νωρίς. Το 1947 επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας στις πιο κρίσιμες περιοχές που διεξάγεται ο εμφύλιος. Αναλαμβάνει την εξομολόγηση των ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού που πιάνονται αιχμάλωτοι και οι πληροφορίες αξιοποιούνται στα στρατοδικεία. Το 1951 τοποθετείται ιεροκήρυκας στην Αθήνα, όπου οργανώνει παραεκκλησιαστικές ομάδες και αναπτύσσει έναν ορθόδοξο φονταμενταλισμό, ζητώντας την απαγόρευση της ψήφου των γυναικών, του καρναβαλιού, των χορών, των καλλιστείων, των γυμναστικών επιδείξεων στα σχολεία. Από το 1970 και μετά αρχίζει το πάρτι στη Φλώρινα. Κατεδαφίσεις ναών σλαβικού ρυθμού (με τη δικαιολογία ότι ήταν ετοιμόρροποι), δημιουργία επιτροπής λογοκρισίας ταινιών (βλ. αφορισμοί Αγγελόπουλου, Μαστρογιάννι),φραστικές επιθέσεις σε πολιτικούς, υποστήριξη των χουντικών και υποδοχή μετά τιμών του τέως το 1993. Ουσιαστικά μετέτρεψε την περιοχή σε ένα 'στρατόπεδο εθνικής διαπαιδαγώγησης'. Μέσα στα μέτρα που πήρε συμπεριλαμβάνονταν το κλείσιμο κινηματογράφων και η απαγόρευση της ντόπιας διαλέκτου 'για εθνικούς λόγους'. Είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατάργηση των εθίμων του καρναβαλιού και των φωτιών, που αποτελούσαν την κύρια τουριστική ατραξιόν της Φλώρινας και αυτό το κατάφερε με αφορισμούς σε συντελεστές και κατοίκους που συμμετείχαν. Το καρναβάλι της Φλώρινας ήταν το μεγαλύτερο της Μακεδονίας προ Καντιώτη. Μια απίστευτη πρακτική του ήταν η ιδιότυπη 'ευλογία' που έδινε στα ζευγάρια που επιθυμούσαν να παντρευτούν. Για να πάρει ένα ζευγάρι την άδεια να παντρευτεί, έπρεπε να μεταβεί στη μητροπολιτική κατοικία, ώστε να λάβει την ευλογία του. Τους έβαζαν στην αίθουσα αναμονής, τον άνδρα καθιστό και τη γυναίκα όρθια και τους έλεγαν να περιμένουν μέχρι ο μητροπολίτης να βρει χρόνο να τους δεχτεί, κάτι που συνήθως έπαιρνε πολλές ώρες. Αυτό γινόταν με σκοπό να σταθεί η υποψήφια σύζυγος όρθια για πολλή ώρα, ώστε να αντιληφθούν από το αν ζαλιστεί και πέσει την πιθανότητα να είναι έγκυος. Σε περίπτωση που η νεαρή κοπέλα λιποθυμούσε από την ορθοστασία, ο δεσπότης δεν έδινε την 'άδεια' του και η μόνη λύση ήταν να παντρευτούν εκτός της επικράτειάς του, κάτι που γινόταν κατά κόρον. Με μια φράση, όπως έκλεισε το ρεπορτάζ του κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, ‘ήταν ένας άγιος άνθρωπος'. Αν και για να ζήσει ως τα 104, τελικά ούτε ο θεός του δεν τον ήθελε κοντά του...

SYMBOL (2009)

Με αρέσουν πολύ οι ταινίες που μόλις τελειώνουν κάθεσαι κανένα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη – τηλεόραση – πανί κινηματογράφου – κινητό (για hardcore γκατζετάκηδες) και λες τώρα τι ακριβώς (ή έστω στο περίπου) είδα. Κάπως έτσι είμαι και τώρα. Η ταινία είναι ιαπωνική, και μιλάμε για το σπάνιο είδος της κωμωδίας φαντασίας. Ένας Ιάπωνας λοιπόν, ξυπνάει σε ένα άδειο, λευκό φωτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα και πόρτες. Το πως βρέθηκε εκεί δεν τον απασχολεί, μιας και κύριο μέλημα του είναι το πως θα βγει. Σιγά σιγά, αρχίζουν να εμφανίζονται στους τοίχους παιδικές φαλλικές αποφύσεις (θα με φάει η ευγένεια λέμε) που παίζουν τον ρόλο διακοπτών. Σύντομα ο φυλακισμένος Ιάπωνας, αρχίζει να τα πατάει, και κάθε φορά, εμφανίζονται και διαφορετικά τυχαία αντικείμενα: ένα σκοινί, μια βεντούζα τουαλέτας , ένα πήλινο δοχείο γεμάτο σούσι, μια οδοντόβουρτσα τα οποία θα μπορούσαν να είναι τα κλειδιά για την απόδρασή του ή και όχι. Αρχίζει λοιπόν μια τελείως παράλογη και σχιζοφρενικά ξεκαρδιστική προσπάθεια για να ξεφύγει από το λευκό δωμάτιο. Εν τω μεταξύ και στο άσχετο, σε μια πόλη του Μεξικού, ένας παλαιστής του κάτς, γνωστός ως ο "Άνθρωπος Σαλιγκάρι", ετοιμάζεται για ένα σημαντικό αγώνα. Και ενώ ο αγώνας ξεκινά και ο νικητής αρχίζει να διαφαίνεται, ο Ιάπωνας πατάει τον "διακόπτη", που πρόκειται να αλλάξει πολλά. Είναι ταινία περίεργη, τη λες σινεφίλ, τη λες αναρχική στα νοήματά της, ενώ σε βάζει σε σκέψεις και στο τέλος αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες του συμβολισμού που κρύβει, όπως λέει και ο τίτλος της.

Υ.Γ.1 Και πάμε άλλη μια φορά για να μη ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε… Εδώ και μια βδομάδα επειδή με σεναριολογία για κάτι μηδαμινές παροχές στη ΔΕΘ, και τις παντελώς αδιάφορες επερχόμενες τοπικές εκλογές και τους υποψηφίους τους, δελτία και εκπομπές δεν βγάζεις ασχολούμαστε με την κατάργηση της βάσης του 10 και τους μαθητές που πέρασαν σε σχολές με 0,9. Πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις (προς ΑΕΙ και ΤΕΙ), οι μαθητές της Γ’ Λυκείου δίνουν απολυτήριες εξετάσεις προκειμένου εξασφαλίζοντας το 10 σε κάθε μάθημα να αποκτήσουν το απολυτήριο. Ένα 10 που προέρχεται από το ΣΥΝΟΛΟ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ και όχι από τέσσερα ερωτήματα μιας εξέτασης. Ανεξάρτητα αν η εξέταση προηγείται ή έπεται των πανελληνίων, αυτό το απολυτήριο ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για να εγγραφούν τα παιδιά στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Επομένως το 10 υπάρχει, ζει και βασιλεύει όπως άλλωστε πρέπει. Τώρα, το 10 στις πανελλήνιες εξετάσεις μόνο προβλήματα δημιουργεί μιας και, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια, τα θέματα ήταν ευκολότερα με τη λογική της ευρύτερης πρόσβασης στα πανεπιστήμια. Όταν υπάρχει βάση μη στεναχωριέσαι και σε βγάζω θέματα που πάνω από 10 θα γράψουν 100 άτομα. Όμως το 10 τι πρόβλημα δημιουργεί τελικά; Δεν διαχωρίζει το 'στάρι' από το 'στάρι' (η ήρα διαχωρίζεται από μόνη της), δηλαδή κάνεις μεγάλο κακό στους άριστους, που δεν θα έρθουν αντιμέτωποι με το πολύ δύσκολο θέμα ενώ το έχουν να το λύσουν και να ξεχωρίσουν μιας και περισσότεροι ΠΡΕΠΕΙ να πάρουν 10 για να μπουν. Αυτό πρακτικά αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Περισσότεροι πάνω από 10 ίσον περισσότεροι αριστούχοι και άλλο είναι ο αριστούχος του 19.5 και άλλο του 18. Είναι καλύτερο να έχεις σε εξετάσεις που είναι ΚΑΤΑΤΑΚΤΗΡΙΕΣ (η σειρά και μόνο αυτή ενδιαφέρει) 20 κλίμακες (ή καλύτερα και περισσότερες) προκειμένου μετά με την ησυχία σου να αυξήσεις τη δυσκολία των θεμάτων. Επίσης, δεν είναι ενδιαφέρον αν ΕΝΑΣ και μόνο ΕΝΑΣ που έγραψε σε μια εξέταση 0.9 αποκτήσει ενδιαφέρον για το αντικείμενο της σχολής του και σπουδάσει; Άλλωστε, η πλειονότητα των σπουδαστών ΙΕΚ ή πανεπιστημίων του εξωτερικού έχει αποδειχθεί ότι ήταν αποτυχημένοι μαθητές του ελληνικού συστήματος και όχι αποτυχημένοι ως άνθρωποι. Και με την κατάργηση του 10 παραδέχεσαι εν μέρει αυτό. Ότι όλο το σύστημα πρέπει να αλλάξει, κάτι που συμφωνούμε όλοι, όπως συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Όσο για τον ένα που σπουδάζει με 0.9, οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν (ούτε εμάς) μιας και δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ τη σχολή. Ούτως ή άλλως τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολείο ώστε η τάξη να 'μένει πίσω' γιατί οι 'κακοί μαθητές' εμποδίζουν τον καλό. Ας μιλήσουμε λοιπόν αν μας βαστάει για το εκπαιδευτικό σύστημα ως δεκαεξάχρονη ολότητα (και η τριτοβάθμια πάσχει) και όχι στη βάση μιας στεγνής και στυγνής εξέτασης που καθορίζει το μέλλον παιδιών (για ανθρώπους μιλάμε ρε ζώα) και (δυστυχώς) το κοινωνικό status των γονιών τους. Οι οποίοι είναι και οι μόνοι που χάνουν από την κατάργηση της βάσης του 10 μιας και το ‘πέρασε το παιδί μου στο πανεπιστήμιο’ σα να λέει 'είμαι άξιος γονιός' είναι η μόνη εμετική ατάκα που ευτελίζεται…

Υ.Γ.2 Και κάτι ακόμα. Οι αστυνομικές σχολές έχουν εισακτέους που προέρχονται από την ίδια διαδικασία, από το ίδιο σύστημα που οδηγεί και στα πανεπιστήμια. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει κάθε σχέση που έχουν οι αστυνομικές σχολές και οι σπουδαστές τους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στο μηχανογραφικό...

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ (2010)

Το πρώτο ‘Κακό’ ήταν ευχάριστη έκπληξη. Η έκπληξη να βλέπεις ταινία splatter από τον τόπο σου. Είναι κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Αλλιώς νιώθεις τους πρωταγωνιστές, τα πλάνα (ανατριχιαστικά αυτά της άδειας Αθήνας) είναι πιο οικεία, οι συμπεριφορές περισσότερο καθημερινές από τις ούτως ή άλλως τραβηγμένες από τα μαλλιά αμερικάνικες. Η πρώτη ταινία το 2005 ήταν πρωτόλεια, ερασιτεχνική σχεδόν, με μικρό μπάτζετ και χωρίς καμία οικονομική βοήθεια. Ευτυχώς στη δεύτερη ταινία δόθηκε κρατική επιχορήγηση και αυτός είναι και ο λόγος που μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή παραγωγή με απίστευτα ψηφιακά εφέ. Χάνει λίγο στο σενάριο, αλλά splatter βλέπεις, όχι Αγγελόπουλο. Επίσης, καλού επιπέδου και ο χαβαλές που γίνεται με τη χρήση πολλών κωμικών στοιχείων. Εκπληκτικό το 20λεπτο της μάχης με τα ζόμπι, στο οποίο οι αδερφοί Αλαχούζου κάνουν παπάδες με τα εφέ. Συνολικά μιλάμε για διασκεδαστική ταινία, ιδανική για βραδιές με μεγάλες παρέες και βέβαια μετά από την παρακολούθηση της πρώτης ταινίας, μιας και αυτή είναι η συνέχεια. Υπόθεση. Η αιτία που οι άνθρωποι γίνονται ζόμπι (βλ. Το Κακό 1) έρχεται από την αρχαιότητα, οπότε και αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς. Με τη βοήθεια ενός αγγελιοφόρου εκείνης της εποχής οι ήρωες της ταινίας προσπαθούν να μιμηθούν τους ήρωες της αρχαιότητας και να διώξουν το κακό. Σημειώνω ότι οι διάλογοι στην αρχαιότητα είναι σε αρχαία ελληνικά! Πιο cult δεν γίνεται…


Υ.Γ. Μπορεί να πέρασε μια εβδομάδα, αλλά την περασμένη Κυριακή έγινε θεία λειτουργία στην Παναγία Σουμελά της Τραπεζούντας. Η 'βάρβαρη' Τουρκία έδωσε άδεια να τελεστεί λειτουργία και χιλιάδες πόντιοι συνέρρευσαν στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι με παρότρυνση του δημάρχου της περιοχής οι Τούρκοι που ζουν εκεί άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν (με το αζημίωτο βέβαια) τους προσκυνητές. Μετά την λειτουργία ο δήμαρχος, μιας και η γιορτή της Παναγίας είναι ίδια μέρα φέτος με την έναρξη του ραμαζανιού, κάλεσε τους επισκέπτες σε δείπνο. Κάποιοι πέρυσι ίδια μέρα επιχείρησαν με τσαμπουκά να μπουκάρουν στην Παναγία Σουμελά και να τελέσουν με το έτσι θέλω θεία λειτουργία παρόλο που δεν είχε δοθεί άδεια για κάτι τέτοιο. Με πρωτοστάτες τον ποντιακής καταγωγής Ρώσο βουλευτή Ιβάν Σαββίδη και τους συνήθεις υπόπτους σε τέτοια θέματα Ψωμιάδη και Παπαθεμελή, όχι μόνο κατάφεραν να φτάσουν στον αύλειο χώρο αλλά άναψαν κεριά και άρχισαν να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Κι όταν οι αστυνομικοί τους απώθησαν εκείνοι αντέδρασαν χωρίς να αναλογιστούν τι θα συνέβαινε σε ανάλογη περίπτωση στην Ελλάδα. Φέτος οι Τούρκοι έδωσαν άδεια να τελεστεί θεία λειτουργία στην Παναγία Σουμελά. Κι αν το έκαναν για οικονομικούς λόγους λίγο ενδιαφέρει. Οι περσινοί πρωτοστάτες φέτος απουσίαζαν. Γιατί αν δεν έχει θρασυδειλία και μαγκιά κλανιά και κώλο φινιστρίνι, οι συγκεκριμένοι πορδόμαγκες μένουν σπίτι τους…

SEX & DRUGS & ROCK N ROLL (2010)

Στην εξ – Γιουγκοσλάβια ήταν τα χωριά, εδώ στην Ελλάδα τέτοια εποχή οι όμορφες πόλεις, όμορφα καίγονται. Από τη ζέστη εννοώ. Δεν είμαστε και Ρωσία. Και εκτός του ότι ‘καιγόμαστε’ είναι και κρίμα για εμάς τους λιγότερο τυχερούς(;) που παραμονές δεκαπενταύγουστου δεν είμαστε σε κάποια 'ειδυλλιακή' παραλία, γεμάτη με παιδάκια που ουρλιάζουν, με τη λερωμένη ξαπλώστρα να κάνει 10 ευρώ, με το κακοχτυπημένο φραπόγαλο που έρχεται μισή ώρα αφού το παραγγείλεις στη καλύτερη, με θάλασσα φουλ στο μείγμα αντηλιακού – ιδρώτα, με το μπιτσόμπαρο να παίζει ό,τι μαλακία cd έχει, με το ενοικιαζόμενο να κάνει όσο ένα μηνιάτικο για 5 μέρες χωρίς κλιματισμό. Και από την άλλη πλευρά, η πόλη. Άδεια τελείως, αφιλόξενη, δυο τζάνκια και τρεις μετανάστες έμειναν όλοι και όλοι και εσύ που επιτέλους μπορείς να παίξεις μπάλα στην Τσιμισκή (αλήθεια, επειδή και φέτος αυτό το κλισέ επανέλαβε τηλεοπτικός ρεπόρτερ θέλω να ρωτήσω, ξέρει κανένας κάποιον που θέλει να παίξει μπάλα στην Τσιμισκή, γιατί αν υπάρχει να τον κλείσουμε Σταυρούπολη, έχει σοβαρό πρόβλημα).

Κοινώς δεν υπάρχει μέση λύση για την πόλη. Ή άδεια εντελώς, ή εδώ όλοι. Κάτι ενδιάμεσο και συνεπώς ανθρώπινο, έχει αποκλειστεί. Επομένως δεν βγαίνεις έξω, φουλ κλιματιστικό και ώρα για ταινία αγγλική με ροκ μουσική, που τη βάζεις και στη διαπασών μεταμεσονύχτια αν γουστάρεις. Δεν θα ενοχλήσεις κανέναν και ακόμα και αν είσαι άτυχος και ενοχλήσεις, ποιος μπάτσος θα έρθει δεκαπενταυγουστιάτικα για διατάραξη; Η ταινία αφηγείται τη ζωή του Ian Dury τώρα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατό του, την πολυομελίτιδα του (αν δεν μου το διορθώσει η αυτόματη ορθογραφική διόρθωση του Word έτσι θα το αφήσω), την άνοδο και τη φήμη που τον κατέστησε το πρώτο όνομα της βρετανικής πανκ σκηνής. Στα συν της ταινίας για όσους δεν είναι μουσικόφιλοι, είναι ότι ναι μεν έχει αρκετή μουσική, αλλά εστιάζει περισσότερο στη ν πολύ ενδιαφέρουσα βιογραφία.

Υ.Γ. Τον Αύγουστο ΕΧΕΙ ειδήσεις μαλάκα Έκο. Αν αφήσουμε τα έκτακτα γεγονότα (τύπου Ρωσίας), χθες και προχθές είδαμε τα απογοητευτικά στοιχεία σχετικά με την βαθιά ύφεση στην πραγματική οικονομία. Εντυπωσιακό το γεγονός της παρουσίασης της είδησης από τα δελτία ‘στεγνά’, χωρίς κινδυνολογίες και παπαριές. Άμα οι γραφικοί ‘τηλεστάρ’ σου αλλά και το πανικόβλητο κοινό σου (με έμφαση στο δεύτερο... συνθετικό της λέξης) είναι στις παραλίες και δεν σε βλέπει, δεν έχει προφανώς γούστο…

FROM PARIS WITH LOVE (2010)

Δεν αφήνει η επικαιρότητα να γράψουμε για μια ταινία έτσι για το γαμώτο. Καλοκαίρι είναι, να την απολαύσουμε ρε πούστη μου. Αλλά όχι. Η τρομοκρατία ή ό,τι τέλοσπάντων είναι τρομοκρατία για τη χώρα μας, σκότωσε ένα δημοσιογράφο. Και μετά χύνονται κροκοδείλια δάκρυα. Από τους μιντιακούς 'δημοσιογράφους'. Τους και καλά ‘στόχους’ σύμφωνα με τους και καλά 'τρομοκράτες'. Και μαζί με τα δάκρυα αλαλαγμοί. Δεν θα φιμωθούμε και δεν θα περάσει η τρομοκρατία λένε τα τσουτσέκια των αφεντικών τους. Και σκιαγραφούν την αγιογραφία του δημοσιογράφου που δεν πήγαιναν γιατί τελικά είναι γνωστό ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Ως και ο άσπονδος εχθρός του όπως ο ίδιος δήλωνε, έγραψε επικήδειο σχεδόν. Και βγάλαν και το συμπέρασμα οι τρισάθλιοι και ελεεινοί, που είναι επαγγελματίες στο να εκμεταλλεύονται το αίμα που μυρίζονται. Φταίει η ανωνυμία των blogs και κυρίως το Indymedia, από το οποίο οικειοποιήθηκαν και μετέδωσαν μηνύματα από τις κρυμμένες (και συνεπώς απορριπτέες από τους διαχειριστές του) αναρτήσεις. Το Indymedia, το πλέον σοβαρό και αξιόπιστο μέσο ή έστω ιστολόγιο(και όχι blog ρε ζώα της τηλεόρασης) που βγήκε ποτέ στο διαδίκτυο. Εκτός Ελλάδας βέβαια κυρίως. Η συμβολή του εδώ υφίσταται, αλά είναι σχετικά μικρή. Εδώ έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν που είναι εκλεγμένες από το λαό που μας αξίζει και αυτό συνολικά λέγεται η δημοκρατία που μας αξίζει. Και μέσα σε αυτά και τη νοοτροπία μας (που και μας καθορίζει και μας αξίζει) προσθέτουμε και τη τρομοκρατία που μας αξίζει και μαζί και το Indymedia που μας αξίζει. Όλα στα μέτρα αυτής της μετριότητας, όλα καθρέφτης του εαυτού μας και της κατάντιας μας.

Υ.Γ.1 Το troktiko έκλεισε τα μεσάνυχτα. Ότι και να πει κανείς για το troktiko, το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν τα ιστολόγια, όσο και ο κόσμος που ξεκίνησε να τα διαβάζει στην Ελλάδα. Σωστός ή λάθος αυτός ο τρόπος κρίνεται υποκειμενικά. Πάντως μια φωνή σίγησε. Και είναι κακό να σιγήσει όποια φωνή, όσο κι αν δεν συμφωνούμε με τα λεγόμενά της. Εκτός και αν την ακολουθούμε πιστά και τυφλά χωρίς να μπορούμε να κρίνουμε τι είναι δημοσιογραφία, τι είναι blogόσφαιρα, τι είναι κριτική σκέψη. Και τι είναι ζήλια και κρετινισμός. Κρετινισμός είπα; Ας δώσουμε το λόγο στους Φασίστες της Σαλονίκης. Μαγκιά ε;

Υ.Γ.2 Και περιμένουμε και μια προκήρυξη από τη σέχτα επαναστατών, ή μήπως όχι τελικά; Γιατί ακόμα και η σέχτα των προβοκατόρικων χτυπημάτων 'διευκρινίζει' μέσα σε πέντε με έξι το πολύ ημέρες

Y.Γ. 3 Καλή γιορτή της δημοκρατίας σήμερα. Όχι της νέας, της άλλης, αυτής που έχουμε στη χώρα, αυτής που επικαλούμαστε πάραυτα, αυτής της δικής μας από την αρχαιότητα, αυτής ε;

Υ.Γ.4 Για να μη ξεχνιόμαστε, μια χαρά ταινία η προαναφερθείσα για καλοκαίρι. Ξύλο, δράση, κυνηγητά και ένας απίστευτα καλός Τραβόλτα. Και λίγο Παρίσι και ταραντινικές σκηνές και μηδέν αληθοφάνεια και πλάκα. Δεν σε χάλασε (για καλοκαίρι το ξαναλέω…)

PANIQUE AU VILLAGE (2009)

Και πάλι ανάποδα. Πρώτα η επικαιρότητα και μετά η ταινία. Ζήσαμε (στα πολλά που ζούμε τελευταία) και την πρώτη δολοφονία δημοσιογράφου. Το σύστημα με το δεκανίκι της τρομοκρατίας δείχνει τα δόντια του, όσο κι αν πολλοί πιστεύουν ότι έχει έρθει ο καιρός αυτό να καταρρεύσει. Το σύστημα που θέλει ευνουχισμένη δημοσιογραφία, βυθισμένη στη σιωπή, τρομοκρατημένη. Το θέμα είναι αν φιμώνεται η δημοσιογραφία με μια χούφτα σφαίρες. Η απάντηση είναι θετική. Γιατί έστω και ένας δημοσιογράφος να τρομοκρατηθεί και να αυτολογοκριθεί, και δεν θα είναι μόνο ένας, όλοι το γνωρίζουμε, το παιχνίδι χάθηκε. Εκτός και αν επιτέλους συνειδητοποιήσουμε ότι η Δημοκρατία έχει διαβαθμίσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και η κατ’ επίφαση δημοκρατία, γνωστή και ως ελληνική δημοκρατία.
Όποιος ακόμα για τους δικούς του λόγους πιστεύει ότι έχουμε στη χώρα μας δημοκρατία, θυμίζω ότι το 2009 οι δολοφονίες δημοσιογράφων έφτασαν τις 110 και, εκτός των πεδίων μαχών, έγιναν σε βαθύτατα δημοκρατικές χώρες όπως Φιλιππίνες, Ιράν, Μεξικό, Σομαλία, Πακιστάν, Κολομβία, Ρωσία και Ονδούρα.


Και μιας και μιλάμε για δημοσιογραφία λίγες ώρες μετά τη δολοφονία, η κ. Τσαπανίδου αναρωτήθηκε αν τώρα μετά τη δολοφονία πρέπει να ανοίξει ο φάκελος της ανωνυμίας των blogs, ενώ ο κ. Τάκης από το MEGA είπε ότι το περιστατικό μας διδάσκει να προσέχουμε δύο φορές και παραπάνω εμείς οι δημοσιογράφοι τι γράφουμε, τι λέμε και ποιον ενοχλούμε. Η μαλακία δεν έχει όρια...

Υ.Γ. Ωραία και βραβευμένη Βελγικογαλλικολουξεμβουργιανή ταινία, άγνωστη στην Ελλάδα και πολύ περίεργη. Φτιαγμένη με μινιατούρες παιχνιδιών, ροκ ατμόσφαιρα και παντελώς παράλογες ατάκες. Η (παντελώς άκυρη) υπόθεση. Ο Κάουμπόι και ο Ινδιάνος είναι επαγγελματίες της καταστροφής. Από τη στιγμή που θα σκεφτούν ένα σχέδιο, το χάος έρχεται. Αυτή τη φορά, θέλουν να ευχηθούν χρόνια πολλά στο Άλογο, όμως τι δώρο να του κάνουν; Ένα συναρμολογούμενο μπάρμπεκιου δεν είναι κακή ιδέα, μόνο που, από ένα λάθος στην παραγγελία, αντί για 50 παραγγέλνουν 50 εκατομμύρια τούβλα. Δείτε την έχει πλάκα και ενδιαφέρον μαζί...

COP OUT (2010)

Θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που πήγα θερινό κινηματογράφο ήταν στο διασκεδαστικότατο ‘Φονικό Όπλο’ (το νούμερο τρία παρακαλώ γιατί είμαι και σχετικά νεαρός ακόμα). Ακολούθησαν αρκετές άλλες ταινίες στα θερινά, αλλά από όσο θυμάμαι καμία από αυτές δεν ήταν ‘σοβαρή’ και ‘βαριά’ ταινία. Δεν το σηκώνει το καλοκαιρινό σκηνικό ρε παιδί μου. Να πας, να δεις κάτι χαλαρό, να πιείς τα ποτάκια σου, για να συνεχίσεις με άλλα ποτάκια μετά σε μπαράκια (οικονομική κρίση και μαλακίες). Αυτό ακριβώς είναι και η νέα ταινία του Μπρους Γουίλις. Φόρος τιμής στο Φονικό Όπλο, μια πλακατζίδικη αστυνομική ταινία δηλαδή. Στην ταινία ο δεύτερος μπάτσος (μαύρος για να μη χαλά η μαγιά που λέγαμε) ο stand – up κωμικός Τρέισι Μόργκαν. Και οι δύο βετεράνοι ντετέκτιβ της Αστυνομίας που προσπαθούν να εντοπίσουν μια κλεμμένη, συλλεκτική κάρτα μπέιζ-μπολ του 1952 και να σώσουν μια μεξικανικής καταγωγής καλλονή, η οποία φαίνεται να κρατάει το «κλειδί» για μια υπόθεση ξεπλύματος ναρκο-χρημάτων. Σημειολογικά να αναφέρω ότι πρόθεση των συντελεστών ήταν η ταινία να ονομαστεί ‘A Couple Of Dicks’, όμως η εταιρία το απαγόρευσε για το φόβο αντιδράσεων, ό,τι να ναι δηλαδή.

Υ.Γ.1 Ελπίζω η ταινία να είναι η μοναδική αστυνομική κωμωδία που θα δω το 24ωρο που διανύουμε. Γιατί κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή η ελληνική αστυνομία έχει έφεση στην κωμωδία. Κυρίως κάτι τέτοιες μέρες, μην φανταστείς ότι τις άλλες σοβαρεύεται...

Υ.Γ.2 Άντε κατεβείτε στις πορείες. Τελευταίες είναι σήμερα. Όπως είπαν και οι συμπαθέστατοι εργατοπατέρες της χώρας, μετά πάμε όλοι μαζί για μπάνια και διαμαρτυρόμαστε πάλι τον Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ. Εκτός από τα εργασιακά, όπου και χάρις τη σθεναρή τους αντίσταση τίποτα αντιλαϊκό δεν έχει περάσει, μας προστατεύουν και από την υπερέκθεση στον ήλιο. Στην παραλία έχει ομπρέλα, στο δρόμο όχι. Να ναι καλά οι άνθρωποι, ο θεός να μας κόβει (ασφαλιστικά) χρόνια και να τους δίνει μέρες (παραμονής στη συνδικαλιστική καρέκλα τους).

HOLY WATER (2009)

Όταν έχεις ένα τόσο καλό σενάριο τότε όλοι περιμένουν την κωμωδία της χρονιάς. Και οι τύποι (από τη Βόρεια Ιρλανδία παρακαλώ) σενάριο έχουνε. Όμως τα χαλάνε λίγο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Όχι πως δεν βγάζει γέλιο και μάλιστα πολύ, αλλά μπορούσε και ακόμα περισσότερο. Την ταινία την στάμπαρα από την αρχή της χρονιάς, όταν ακόμα δεν είχε κυκλοφορήσει και την περίμενα. Άξιζε (ακόμα και έτσι) τον κόπο. Ήδη από το αλλοπρόσαλλο σενάριο και μόνο υποσχόταν γέλιο. Σε χωριό της Βορείου Ιρλανδίας οι (ό,τι να ναι) κάτοικοι είναι στα όρια τους. Καθόλου τουρίστες, λίγες δουλειές, ελάχιστες γυναίκες. Μερικοί από τους κατοίκους όμως δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την Guinness και τις πρόβες τους στην παραδοσιακή μουσική(!) και ψάχνουν τρόπο να βγάλουν λεφτά. Ο ταχυδρόμος, παρατηρεί ένα φορτηγό που περνάει συχνά πυκνά από τα μέρη τους και μεταφέρει χιλιάδες Viagra. Πείθει τους τρεις καλύτερους φίλους του να το ληστέψουν και να πουλήσουν τα χάπια. Το σχέδιο πέτυχε. Μέχρι να έρθουν οι (και καλά) Αμερικάνοι που χρησιμοποιούν υψηλή τεχνολογία που μπορεί να εντοπίσει το φορτηγό. Φοβούμενοι ότι θα τους ανακαλύψουν κρύβουν τα Viagra στο πηγάδι από το οποίο παίρνει νερό όλο το χωριό! Ιδιαίτερα για χαλαρό καλοκαιρινό βραδάκι (τώρα που τελειώνει και η μπάλα) συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Υ.Γ. Όπως λέγαμε και σε προηγούμενο post, πλέον στην Ελλάδα είναι δύσκολο να πλήξεις. Είμαστε στη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, εβδομάδα που θα τελειώσει με σημαντικές ειδήσεις. Ασφαλιστικό, απεργίες και πορείες, ολοκλήρωση της δίκης στην Άμφισσα. Και μαζί με τα σημαντικά όλες οι προσπάθειες, πετυχημένες και μη, αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τους ‘ουραγκοτάγκους’, τους ‘βολεμένους’, τους ‘χοντρούς’, τους ‘γερμανόψυχους’ και τους ‘ψευτοθόδωρους’ (κατά δικές τους πάντα δηλώσεις) της Βουλής. Όλα τα κόμματα πλέον ανεβάζουν τους τόνους για να μην τους κατεβάσει ο λαός, ο οποίος ακόμα κοιμάται…

CARLOS (2010)

Ζούμε στον αστερισμό της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία των media του στυλ αν δεν ακολουθήσεις το μνημόνιο δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ή αν αντιδράσεις και απεργήσεις, δεν θα χεις τουρισμό. Κάθε μολότοφ που πέφτει χάνονται και δέκα τουρίστες, κάθε λιμάνι που κλείνει τριάντα τεμάχια δεν έρχονται μη σε πω. Και μετά η επίθεση στην καθημερινότητα, όπου δεν θα τα βγάλεις πέρα γιατί γίνεσαι φτωχός και ούτε τα απαραίτητα δεν μπορείς να πάρεις, δηλαδή αυτά που διαφημίζουμε. Μαζί και η καθημερινή τρομοκρατία όπου Δέλτα, Ζήτα, ΜΑΤ και λοιπά λυμαίνονται τις γειτονιές σου και πλέον ζεις πιο … ασφαλής. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται η κάθε και καλά τρομοκρατική επίθεση σε όποιο υπουργείο. Το ‘εξοργιστικό’ για την κοινωνία, το ‘εντυπωσιακό’ για τους ρομαντικούς ακροαριστερούς, το ‘συμβολικό’ για τους δημοσιοκάφρους. Το κάνουμε και πρόβλημα όλης της κοινωνίας, με τη συνενοχή της εξουσίας, επομένως νιώσε τύψεις και γι αυτό, κάντο δικό σου πρόβλημα. Ανεργία, μνημόνια, φόροι, ασφαλιστικά δεν είναι πλέον τόσο σημαντικά, όσο παγιδευμένοι φάκελοι, κατσαρόλες και αμμωνιοδυναμίτιδα. 

Η ταινία έχει να κάνει και με πολλά από τα παραπάνω και είναι απλά εκπληκτική. Πρόκειται για την ιστορία του επαναστάτη (ή τρομοκράτη) από τη Βενεζουέλα, Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες, γνωστότερο ως Κάρλος το τσακάλι, ο οποίος ίδρυσε μια παγκόσμια τρομοκρατική οργάνωση με σημαντικότερο χτύπημα την επίθεση στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΕΚ, το 1975. Είναι η εποχή της ομηρίας ατόμων ώστε να γίνονται αποδεκτά αιτήματα, και η προσφυγή των τρομοκρατών με ομήρους μέσω αεροπορικών πτήσεων σε φίλιες χώρες. Η πεντέμισι ωρών παραγωγή είναι γυρισμένη σε τρία μέρη και παρά τη διάρκεια δεν βαριέσαι καθόλου. Πάντως ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο χώρες χρησιμοποιούν εγκληματίες για την επίτευξη των εγχώριων και διεθνών στόχων τους. Ό,τι λέγαμε και στην αρχή δηλαδή. Επίσης, φοβερό είναι το δέσιμο της ταινίας με συχνά αποσπάσματα από τα δελτία ειδήσεων της εποχής. Η ταινία παρουσιάζεται (και) ως μυθοπλασία επειδή το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, ο οποίος είναι ισόβια φυλακισμένος στη Γαλλία, παραμένει άγνωστη, μιας και ο ίδιος κρατά το στόμα του κλειστό…

Υ.Γ. Άντε και από βδομάδα που 'κλειδώνει' το ασφαλιστικό η τρομοκρατική οργάνωση να ξαναχτυπήσει ή έστω να μας δώσει τα φώτα της μέσα από πολυσέλιδη προκήρυξη που θα μονοπωλήσει τα δελτία των οκτώ. Άλλωστε την επόμενη μέρα του τρομοκρατικού χτυπήματος στο ΥΠΡΟΠΟ, το με εξελίξεις εκείνη την ημέρα ασφαλιστικό έπαιξε δεύτερο θέμα στα δελτία. Στις 8 και 40 απέναντι από την Ελληνοφρένεια...

KICK - ASS (2010)

Όλη η κουλτούρα της εποχής μας σε μια ταινία με υπερήρωες. Σπασίκλας νεαρός αποφασίζει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει … Superman. Μόνο που δεν έχει καμία υπερδύναμη. Μόνο τη θέληση και μια ηλίθια πράσινη στολή. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν θα βρει και άλλους ‘υπερήρωες’ με τους οποίους θα ενωθεί απέναντι στο ‘κακό’. Η ταινία βασίζεται σε υπερβίαιο (οι λέξεις με πρώτο συνθετικό το ‘υπερ’ είναι τρομακτικά πολλές για μία παράγραφο) κόμικ και είναι απίστευτη. Κυρίως η διακωμώδηση των χολυγουντιανών ταινιών υπερηρώων στις οποίες όλα μπορεί να συμβούν αρκεί να μην έχει πολύ αίμα (οι … movie raters καραδοκούν) και να είναι οι ταινίες πολιτικά ορθές. Για αυτό λοιπόν και αυτή η ταινία (που τυπικά υπερήρωα με δυνάμεις δεν έχει), είναι η καλύτερη ταινία με υπερήρωες. Μυρίζει κόμικ, βία, δράση, χιούμορ και διασκέδαση. Βγάζει την αντιδραστικότητα των κόμικ που (πρόχειρα σκεπτόμενος) μόνο στο 'V For Vendetta' είδα. Έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις, έβγαλε δεκαπλάσια από τα λεφτά της και ετοιμάζεται το sequel.


Υ.Γ. Είδηση από Ιταλία. Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η υιοθέτηση του νομοσχεδίου για τις υποκλοπές στη Γερουσία. Τα ΜΜΕ της Ιταλίας χαρακτηρίζουν το νόμο ως προσπάθεια «φίμωσης του Τύπου». Με λευκή σελίδα κυκλοφόρησε η La Repubblica, «μαύρη ημέρα για τη Δικαιοσύνη» διακηρύσσει η Corriere della Sera. Τα ΜΜΕ αντιδρούν στο νομοσχέδιο, το οποίο θα τους απαγορεύει να τυπώνουν απομαγνητοφωνήσεις, περιλήψεις και ακόμα και ρεπορτάζ σχετικά με έρευνες σε εξέλιξη, έως ότου ολοκληρωθούν -κάτι που συχνά παίρνει χρόνια. Οι εκδότες που θα παραβιάζουν το νόμο θα αντιμετωπίζουν πρόστιμα ύψους έως και 450.000 ευρώ, ενώ προβλέπονται και ποινές φυλάκισης για δημοσιογράφους. Εξάλλου, το νομοσχέδιο ορίζει ότι οι δικαστές θα μπορούν να διατάσσουν παρακολουθήσεις μόνο εάν έχουν σοβαρά στοιχεία ότι διαπράττεται έγκλημα. Όπως υπογραμμίζει ο Ιταλός πρωθυπουργός το νομοσχέδιο είναι απαραίτητο για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών. Ποια είναι η αλήθεια, αν υπάρχει; Η Ιταλία έζησε τη φίμωση μέσων από τον Μπερλουσκόνι, διεφθαρμένη δικαστική εξουσία, αλλά και κατευθυνόμενα μέσα. Πλέον ποια από τις παραπάνω εξουσίες (γιατί εδώ εμπλέκονται και οι τέσσερις) έχει αγνές και άδολες προθέσεις;

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ (2009)

Το ελληνικό ‘μεγαλείο’ δεν έχει τελειωμό. Ακόμα μια λαμπρή πτυχή της ιστορίας του λαού που όπως ισχυρίζεται είναι απόγονος του λαού που γέννησε τη Δημοκρατία. Ο Εμφύλιος. Ο Βούλγαρης περιγράφει τις ανθρώπινες ιστορίες των τελευταίων μηνών του πολέμου επικεντρώνοντας σε δύο αδέρφια που πολεμούν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Η ταινία αποφεύγει να είναι μελοδραματική ευτυχώς, όμως μαζί αποφεύγει να είναι και - έστω και λίγο - πολιτική. Η πολιτική προφανώς θυσιάστηκε στην ανάγκη της επιβεβλημένης(;) ‘ουδετερότητας’. Τεχνικά η ταινία είναι πολύ όμορφη, γυρισμένη στον Γράμμο, με πολύ ωραία μουσική επένδυση (Αγγελάκας). Ουσιαστικά, περνάει στο θεατή την εντύπωση ότι μέσα στο παραδεισένιο τοπίο, ο πόλεμος είναι μάταιος κάι παράλογος. Δεύτερη καλύτερη ελληνική παραγωγή φέτος μετά τον απίστευτο 'Κυνόδοντα'.

Και δύο πραγματάκια ακόμα. Πρώτον. Πολλοί συγχέουν τον Βούλγαρη με την απάτη τον Αγγελόπουλο. Και την ‘Ψυχή Βαθειά’ με το ‘Λιβάδι Που Δακρύζει’, ίσως γιατί είναι γυρισμένα και τα δύο στη Δυτική Μακεδονία, ίσως γιατί οι φωτογραφίες των γυρισμάτων δείχνουν κουστούμια εποχής. Και μένουν με την εντύπωση ότι η ‘Ψυχή’ είναι αργή και βαρετή. Λάθος. Αν και πλέον των δύο ωρών η ταινία βλέπεται μια χαρά. Ο Αγγελόπουλος όχι. Ποτέ του δεν βλεπότανε. Και το δεύτερο είναι η αντιμετώπιση του νεκρού γενικά (και κατ’ επέκταση γιατί ταιριάζει) από εμφύλιο σπαραγμό στα Βαλκάνια. Το μοιρολόι, η σύνδεση με τη φύση, οι σπονδές, όλα είναι απίστευτα πανομοιότυπα σε ‘Ψυχή Βαθιά’ και στο ‘Underground’ του Κουστουρίτσα. Δυστυχώς μόνο ο πολιτισμός μας ενώνει ως Βαλκάνια, έχουμε βρει πολλές άλλες μαλακίες να μας κρατάνε χωρισμένους.

Υ.Γ. Διεφθαρμένοι εφοριακοί συλλαμβάνονται, λαμόγια πολιτικοί παραδέχονται μίζες, στο Βατοπέδι έγινε πάρτι των εν χριστώ αδερφών με τα αγροτεμάχια και τη κυβέρνηση του εξαφανισμένου, ο Κορκονέας αποφυλακίζεται και ίσως αυτή να είναι η χειρότερη καταδίκη του, το ΔΝΤ ζητά νταβατζιλίκι νέα μέτρα ή δε ζητά και ο Λοβέρδος λέει ψέματα, η Ντούβλη βγάζει 2ο dvd και τρίτο και τέταρτο και γιατί όχι, ο με λίφτινγκ Αλκαίος είναι στον τελικό, ο φοροφυγάς Βοσκόπουλος έπαθε μάλλον έμφραγμα, καθυστερημένοι και τσουτσέκια δημάρχων κινητοποιούνται για τον Καλλικράτη, άλλοι πιο μαλάκες καλούν 1η Ιούνη να μαζέψουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες. Αυτές είναι οι ειδήσεις και οι ‘ειδήσεις’ (σχεδόν) μιας μόνο μέρας. Σε μια χώρα που δεν πλήττεις αν μη τι άλλο. Και καλείται ο πολίτης μαζί με τα προβλήματά του και το σύνολο της υπόλοιπης υπερπληροφόρησης γύρω του να ανακαλύψει, να αξιολογήσει, να φιλτράρει τα σημαντικά! Γελάσαμε και σήμερα...

AVATAR (2009)

Είπα να παρατήσω τις εξελίξεις για κανένα τρίωρο και να χωθώ σε παράλληλο σύμπαν. Ψεύτικο και γαλάζιο. Όπως είναι το ελληνικό, αλλά αυτά στο υστερόγραφο. Μούφα η οσκαρική ταινία. Εφέ, εντυπωσιακά εφέ, πιο εντυπωσιακά εφέ και στόρι μηδέν. Περισσότερο θυμίζει ντέμο που προβάλλεται σε εκθέσεις τηλεοράσεων 150 ιντσών με τον τίτλο ‘Η Νέα Εμπειρία Στο Σαλόνι Σας’. Και άντε το 3D το καταλαβαίνω, τον Κάμερον που ήθελε να το γυρίσει 10 χρόνια επίσης, όμως για πιο λόγο πρέπει να διεκδικεί όσκαρ καλύτερης ταινίας; Ας του δώσουν το όσκαρ των εφέ για μια δεκαετία να ησυχάσουμε. Ή κανένα νέο όσκαρ υπολογιστών. Το οικολογικό μηνυματάκι επίσης είναι όλα τα λεφτά. Μάλλον ως και ο Κάμερον είπε ‘κάνα δις κόσμος θα το δει, όλοι θα με βρίζουν, ας βάλω ένα επιστροφή στη φύση’. Δεν μένει κάτι εκτός των εφέ επαναλαμβάνω, για τελευταία φορά.

Υ.Γ.1 Το ψεύτικο γαλανόλευκο όλων των ετών της μεταπολίτευσης σε μία ημέρα. Τη σημερινή. Με ένα χώρο, τον αντιεξουσιαστικό, αλλοτριωμένο από άτομα – υποστηρικτές της αλόγιστης και άσκοπης βίας. Με το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που μας ανακοίνωσαν τη λύπη τους φροντίζοντας να επιτεθούν στα υπόλοιπα κόμματα, πρώτα στη βουλή και μετά στα δελτία των οκτώ. Με τους δημοσιογράφους που άφησαν την - αδικαιολόγητη όπως και σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση - απεργία τους για να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω από το αίμα που καθημερινά ζητούν και να μας γεμίσουν ενοχικά σύνδρομα που απεργήσαμε και διαδηλώσαμε. Με τις μεγάλες και μικρές δυνάμεις του εξωτερικού να αντιδρούν ανάλογα με την κοντόφθαλμη πολιτική της τσέπης τους, είτε ‘έχοντας ανησυχία’, είτε εκδίδοντας ταξιδιωτικές οδηγίες. Με τους μπάτσους που έπνιξαν πόλεις ολόκληρες στα χημικά από νωρίς για να ελέγξουν τις μέχρι τότε ειρηνικές πορείες, έδειρε και συνέλαβε όποιον να ‘ναι . Με την ανύπαρκτη πυροσβεστική που δεν έφτασε ποτέ, λες και η τράπεζα στη Σταδίου δεν αποτελεί στόχο, ενώ η πορεία θα περάσει από μπροστά. Με τον επιτυχημένο και λαοπρόβλητο ‘μεσσία’ επιχειρηματία που αφού εκβιάζει τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν, τους κλειδώνει για να τους ‘προστατέψει’, έχοντας φροντίσει η επιχείρησή του να μη διαθέτει πυρασφάλεια και να είναι σε παμπάλαιο διατηρητέο κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου. Και μετά να τα ρίχνει και στο κακό κράτος. Τι θα του κάνεις ρε μπάσταρδο κράτος, έλεγχο, τι θες, να πάρει την τράπεζά του και να φύγει μαζί με τα αεροπλάνα του ; Όχι κύριοι. Η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν πέθανε σήμερα, όπως μας έχετε πρήξει τα αρχίδια από τις πέντε το απόγευμα και μετά. Δεν μπορεί να πεθάνει κάτι που πρακτικά ποτέ δεν υπήρχε.

Υ.Γ.2 ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να αμαυρώσει τις σημερινές ειρηνικές κινητοποιήσεις και την συμμετοχή στην απεργία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, γιατί δεν έχει άμεση σχέση με αυτές. Το τραγικό περιστατικό δεν αποτελεί αιτία, αφορμή ή συνέπειά τους. Αυτές οι κινητοποιήσεις όμως αμαυρώνουν τις προθέσεις τους, για αυτό και οι μηχανισμοί τους από το απόγευμα και μετά πήραν μπρος…

THE CRAZIES (2010)

Ή αν το θέλετε, όπως βγήκε στα σινεμά την περασμένη εβδομάδα, ‘Παράνοια’, καμία σχέση δηλαδή. Αποτελεί remake της ομότιτλης ταινίας του 1973 του μεγάλου Romero και αξίζει τον κόπο. Και για να μη βρίζουμε τους τωρινούς μεταφραστές τίτλων, τότε ήταν πιο ό,τι να ναι μιας και δώσανε τον τίτλο ‘Ο Ουρανός Έβρεξε Θάνατο’! Σε κωλοχώρι στις ΗΠΑ ξαφνικά οι κάτοικοι αποκτούν δολοφονικά ένστικτα. Χωρίς ΔΝΤ και περικοπές μισθών και συντάξεων, έτσι από μόνοι τους. Ή μήπως όχι από μόνοι τους; Πολύ ενδιαφέρον σενάριο μιας και μπλέκονται και οικολογία και κυβερνητικές συνομωσίες, άλλα δεν αποκαλύπτω, φτάνει. Τεχνικά είναι καλογυρισμένη και σκοτεινή ταινία. Μειονέκτημα ο ‘προβλέψιμος’ τρόμος στις ανάλογες σκηνές που όμως το κάνει προσιτό σε ευρύτερο κοινό.

Υ.Γ. Ξημερώνει αργία. Καλά να περάσετε στην εξοχή ή όπου αλλού πάτε. Μη χαλάσετε τη ζαχαρένια σας. Ξεχυθείτε στις παραλίες, φάτε, πιείτε, διασκεδάστε με την ψυχή σας, θα έχει και καλό καιρό. Μόνο μην κατεβείτε στους δρόμους στις πόλεις γιατί κάποιοι λίγοι γραφικοί ό,τι θυμούνται χαίρονται και κάνουν πορείες οι μαλάκες αργία ημέρα. Εργατική πρωτομαγιά και κολοκύθια τώρα οι γελοίοι…

IN THE LOOP (2009)

Το θέμα είναι ο επικείμενος πόλεμος στο Ιράκ. Εμείς βλέπουμε τι γίνεται μόλις πίσω από τους πρωθυπουργούς Μεγάλης Βρετανίας και ΗΠΑ. Καημένοι και άσχετοι υπουργοί μαριονέτες και βουλευτές, που θα έπρεπε να είναι στα χωριά τους, τυχάρπαστοι σύμβουλοι που νοιάζονται για το προσωπικό συμφέρον. Κοντά σε αυτούς στρατόκαβλοι στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, η κοινή γνώμη. Όλοι αυτοί διαμορφώνουν τις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων και αποφασίζουν τις τύχες λαών και βέβαια των ψηφοφόρων τους. Τελικά μπλέκουν γραμμές επικοινωνίας, μυστικά συμβούλια και κρυφές ατζέντες. Απίστευτα καλό πολιτικό θρίλερ με πολλά ποιοτικά κωμικά στοιχεία και εκπληκτική σεναριακή ροή. Η ταινία έρχεται από την Αγγλία και για αυτό είναι – και καλώς για το είδος της - απογυμνωμένη από εφέ και κυρίως αποφεύγει το politically correct κάθε αμερικάνικης πολιτικής ταινίας, χωρίς ούτε κατά διάνοια να αγγίζει σενάρια συνομωσίας.

ΥΓ. Το θέμα είναι ο πόλεμος. Δείτε την και φανταστείτε ότι το θέμα είναι η οικονομία της χώρας μας...

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (2009)

Τέτοια ελληνική ταινία δεν ξανάγινε, δικαιολογημένη απόλυτα η διάκριση στις Κάννες και ο θόρυβος που έφτασε ως το CNN. Έχω φάει για πρώτη φορά μια ώρα να δω τι θέλω και πως θέλω να το πω. Να αφουγκραστώ επακριβώς τι είδα. Πάμε με τα εύκολα, την υπόθεση. Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ως και οι γλωσσικοί κανόνες έχουν αλλάξει. Το σημαινόμενο προσαρμόζεται στις επιταγές των γονιών. Τα παιδιά πιστεύουν ότι μουνί λέγεται η μεγάλη λάμπα, τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλεύει security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Στο σύμπαν των έξι ανθρώπων του ‘Κυνόδοντα’, οι ακραίες συμπεριφορές φαίνονται και είναι λογικές. Άλλωστε γίνονται στα πλαίσια του πρωταρχικού κοινωνικού συνόλου, αυτού της οικογένειας, με τους κανόνες που αυτή βάζει. Μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία λιτή, αγνή, βίαιη, αλληγορική, άρρωστη, αυτιστική, προκλητική, πρωτότυπη και πολλά άλλα μαζί, σινεμά που διχάζει, πολύ μακριά, πολύ μπροστά(;) από ό,τι έχετε δει μέχρι σήμερα. Ντυμένη με εκπληκτικά τεχνικά χαρακτηριστικά, που αναδεικνύουν την υπόθεση χωρίς να προσπαθούν να σε συγκινήσουν. Κυρίως σε κάνουν να γελάς και λίγο. Πριν νιώσεις ένοχος γιατί γελάς με πράγματα που δεν πρέπει. Μαζί με το επίσης αμφιλεγόμενο ‘Σπιρτόκουτο’, οι καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας.

Υ.Γ. Δείτε το με παρέα, κουβαλάει κιλά συζήτησης περί κυνόδοντος και συμβολισμών του…

ADA ZOMBILERIN DUGUNU (2010)

Πρώτη πανελλήνια κριτική για την πρώτη τουρκική ταινία με ζόμπι στην ιστορία του γειτονικού κινηματογράφου. Και μάλιστα κωμωδίας τρόμου γιατί ‘Ο Γάμος Των Ζόμπι’ συνδυάζει φρίκη με στοιχεία της τουρκικής παράδοσης και μαζί γέλιο. Σε νησί έξω από την Κωνσταντινούπολη πραγματοποιείται παραδοσιακός γάμος. Μόλις ο γάμος ξεκινάει κάποιος εισβολέας δαγκώνει έναν καλεσμένο και το πάρτι αρχίζει. Όλη η ταινία μας δίνεται μέσα από την κάμερα καλεσμένου στον γάμο. Το έχουμε ξαναδεί το θέμα αλλά όχι από Τουρκία. Εφάμιλλη ταινία της ελληνικής ταινίας με ζόμπι ‘Το Κακό’, δηλαδή πρωτόλεια αλλά και μαζί διασκεδαστική και πρωτότυπη. Να βρουν όμως οι Τούρκοι Αδερφούς Αλαχούζους γιατί χάνουν στα εφέ! Περιμένουμε και από εκεί συνέχεια – όπως εδώ με ‘Το Κακό 2: Στην Εποχή Των Ηρώων’, το οποίο είναι έτοιμο και αναμένουμε να δούμε στο πολύ άμεσο μέλλον.


Υ.Γ. Στην τηλεοπτική δημοκρατία δεν υπάρχουν διέξοδα. Βιβλία, υπολογιστές με αποθηκευμένες προκηρύξεις, καλαμωτές, ο αντιεξουσιαστικός χώρος γενικά, περούκες, σχέδια δρόμων τρίχρονου για μελλοντικά χτυπήματα, ‘διαρρηκτικά εργαλεία’ όπως κατσαβίδια, ρουφιάνοι γείτονες, επικίνδυνα εκρηκτικά υλικά όπως γκαζάκια για το καμινέτο και ρολόι για ξυπνητήρι, γάντια μιας χρήσεως, γυμναστήρια, κουκούλες, δήθεν υπερκοριοί που έπιασαν συνομιλίες όπου γελούσαν οι τρομοκράτες με τον νεκρό 15χρονο Αφγανό. Όλα στην υπηρεσία του ρουφιάνου με το μικρόφωνο τον οποίο ο αλήτης με τη στολή ‘έβαλε’ στην και καλά ‘γιάφκα’. Που ντρέπονται ως και όλοι αυτοί να ονομάσουν γιάφκα μιας και σοβαρά στοιχεία δεν βρέθηκαν… Όχι κύριοι το παραμύθι σας δεν έχει δράκο, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Εκείνο που δεν αναλογίστηκε κανένας ούτε λεπτό όμως είναι τι θα γίνει αν στο δικαστήριο που θα γίνει σε μερικούς μήνες όλοι αυτοί οι άνθρωποι αθωωθούν, όπως και του ΕΛΑ. Ποιός θα τους δώσει πίσω την κλεμμένη ζωή τους και ποιός θα έχει το θάρρος να τους πει "συγνώμη λάθος". Κανένας γιατί τα πάντα είναι πολιτική και μετά επικοινωνία, όχι προς ανθρώπους χωριστά, αλλά προς άκριτες, άβουλες και αποχαυνωμένες τηλεοπτικές μάζες…

AGORA (2009)

Η -όσο είναι δυνατόν- αληθινή ιστορία της φιλοσόφου Υπατίας στην Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία καταρρέει και ο χριστιανισμός πλέον δεν διώκεται. Επομένως οι χριστιανοί αρχίζουν να διώκουν για να εδραιωθούν. Και τι καλύτερο από το ελληνικό πνεύμα και τη φιλοσοφία πρώτα, τους Ιουδαίους ύστερα. Χριστιανικός φανατισμός σε όλο του το μεγαλείο με επιστέγασμα την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Απλά, ό,τι δεν υπάρχει στην αγία γραφή πρέπει να καταστραφεί. Παρωπίδες και σκοταδισμός που ενισχύονται μέσα από τη λειτουργία των χριστιανών ως όχλος. Απέναντι σε αυτά η διδασκαλία της Υπατίας, ένας ύμνος στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας και της αμφισβήτησης και μια καταδίκη κάθε μορφής καθοδήγησης. Και όλα αυτά μέσα σε μια εκπληκτική αναπαράσταση της Αλεξάνδρειας της εποχής, με εύστοχους αλλά όχι κουραστικούς διαλόγους που αποτυπώνουν το κλίμα και τη ‘φιλοσοφία’ της κάθε πλευράς. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Υ.Γ. Το 391, με παρακίνηση του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεόφιλου, καταστράφηκε ο ναός του Σέραπι σε μια περίοδο που ήδη αρκετά ιερά της υπαίθρου αλλά και μερικοί αρχαίοι ναοί των πόλεων καταστράφηκαν από χριστιανούς. Έρχεται και η αραβική κατάκτηση το 642 , για να ολοκληρώσει την καταστροφή σε όσα χειρόγραφα είχαν σωθεί. «Αν περιέχουν αυτά τα χειρόγραφα ό,τι και το Κοράνιο είναι περιττά. Αν περιέχουν πράγματα αντίθετα, τότε είναι επιζήμια», ήταν το σύνθημα. Έτσι, διατάχθηκε να ριχτούν στην πυρά ως καύσιμη ύλη για τα τετρακόσια λουτρά της πόλης. Ό, τι σώθηκε το ‘φίλτραραν’ βυζαντινοί μοναχοί. Ουσιαστικά, οι δύο νεοσύστατες θρησκείες με ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα και μεθόδους πήγαν την ανθρωπότητα από την γέννησή τους ακόμα πολλούς αιώνες πίσω. Και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα…

THE LOVELY BONES (2009)

Μια ταινία που δεν θα έβλεπα αν δεν ήταν Τζάκσον (Πίτερ Τζάκσον) γιατί θεματικά είναι ψιλοσαχλή. Κοριτσάκι εξαφανίζεται και οι γονείς του το ψάχνουν. Αυτό έχει δολοφονηθεί και παρακολουθεί από τον ουρανό τι γίνεται, τις έρευνες για τον δολοφόνο, προσπαθεί να επέμβει, περιηγείται στο νέο κόσμο. Ο Τζάκσον δεν φταίει καθόλου για το αποτέλεσμα, καθώς φαίνεται ότι δεν έχει αποφασίσει τι ταινία θέλει να κάνει. Υπερπαραγωγές κάνει ο άνθρωπος, έτσι και εδώ το στόρι του ξεφεύγει ουκ ολίγες φορές και διανθίζεται με φανφάρες ενώ η ιστορία δεν το επιτρέπει. Κατά τα άλλα, η ταινία είναι άρτια καλλιτεχνικά, βλέπεται ακόμα και από τύπους σαν εμένα που θεωρώ τον κινηματογράφο ή ωμή διασκέδαση ή ωμά νοήματα. Και μια μαλακία. Ο δολοφόνος (τον ξέρουμε από την πρώτη στιγμή άλλωστε) έχει τόσο εγκληματική φάτσα και συμπεριφορά που οι μπάτσοι φαίνονται σαν κακέκτυπα του Κλουζό που δεν τον μαζεύουν από το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας!


Υ.Γ.1 Ας κλείσουμε επιτέλους το στόμα στους συνωμότες και τους συκοφάντες του υπέροχου δημάρχου Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερα αυτούς που κινούνται υπό τη σκέπη ξένης δύναμης μέσω τοπικού προξενείου με σκοπό να τον εξοντώσουν, όπως επιτέλους μας αποκάλυψε. Πάει και αυτός. Πήρε το δρόμο της τρέλας. Τον δρόμο του Ψωμιάδη και του Άνθιμου. Πολλά Sketch In The City…

Υ.Γ.2 Καταγγελίες για παρακολουθήσεις ανηλίκων από μπάτσους, ανώνυμες επιστολές μυστήριο, προσπάθεια ποινικοποίησης φρονημάτων τα τελευταία επεισόδεια και το σίριαλ συνεχίζεται. Πλέον είμαι πολύ περίεργος να δω που το πάνε στη δίκη Γρηγορόπουλου…