Ο Ιναρίτου έχει πρόβλημα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, αποτυχημένος γάμος, τον παρατήσαν τα παιδιά του, δεν του βγήκαν τα όνειρά του, δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να γυρνάς ΤΟΣΟ καταθλιπτικές ταινίες ρε παιδί μου, κάτι τρέχει. Ούτε στην Ελλάδα του 2011 να ζούσες…
Υπόθεση. Ο ήρωας πεθαίνει από καρκίνο στη Βαρκελώνη και προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του πριν πεθάνει. Κινείται σε μια Βαρκελώνη πρωτόγνωρη, βρώμικη και απόκοσμη μακριά από τη πόλη που συναντάμε στα τουριστικά φυλλάδια, Μια Βαρκελώνη της σήψης και της παρακμής. Οι άνθρωποι που συναντά είναι πιο μίζεροι από ένα καρκινοπαθή με 6 εβδομάδες ζωής, απεγνωσμένοι, νεκροί...
Θα ήθελα τρελά να κανιβαλίσω την ταινία (όπως έκανα παλιότερα με το ανεκδιήγητο ‘Precious’), γιατί εδώ εκτός της μιζέριας, φαίνεται και μια υπεροψία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου μαζί) της ταινίας. Υπεροψία του στυλ «πόσο γαμάτος είμαι» και «τι ωραία που θα σου γαμήσω την ψυχολογία» και «πόσο αληθινές είναι οι ταινίες μου».
Όμως αυτό δεν γίνεται. Αφενός η αφήγηση είναι εκπλητική και η ταινία τεχνικά είναι άρτια. Αφετέρου το σενάριο είναι δουλεμένο, ώστε να υπάρχει τόσο καλή αλληλεπίδραση των προσώπων, που πετυχαίνει το μίνιμουμ της αληθοφάνειας. Γιατί παραπάνω αλήθεια δεν πετυχαίνει, παραμένει υπερβολική. Τέλος, ο Μπαρδέμ. Απλά απογειώνει το ρόλο σε τέτοιο βαθμό, που και μόνο για αυτή την ερμηνεία, αξίζει να δει κάποιος την ταινία.
Το ξαναλέω πάντως. Η ταινία είναι βαθιά καταθλιπτική, πολύ περισσότερο από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, που αποτελούσε μια ελεγεία στην απόγνωση (21 Gramms). Πάντως, αν ο σκηνοθέτης επιμείνει σε αυτόν τον μονοθεματικό κινηματογράφο θα γίνει γραφικός και η επόμενη ταινία του θα κανιβαλιστεί πάραυτα…
Υ.Γ. Ξημερώνει Κυριακή. Το «Έθνος της Κυριακής» έχει δημοσκόπηση. Αφού λοιπόν αποκαλεί τον τραπεζικό υπάλληλο «μεγάλη προσδοκία», παρουσιάζει τρία στοιχεία του γκάλοπ ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από το μεγάλη προσδοκία, τρία στοιχεία που δικαιολογούν προφανώς δια της ατόπου το πόσο πια μεγάλη είναι η προσδοκία μας ως λαός από αυτόν.
Το 75% θέλει τη δημιουργία νέων κομμάτων (που κολλάει ο Παπαδήμος ακριβώς κανείς δεν ξέρει…).
Το 40% θέλει εκλογές στο τέλος της τετραετίας (που κολλάει η ερώτηση; ποιάς τετραετίας; της κυβέρνησης που έπεσε; νέα τετραετία από την ορκωμοσία Παπαδήμου και μετά; κανείς δεν ξέρει άσε που είναι το 40%, δηλαδή όσοι θέλουν εκλογές πλειοψηφούν με 60%, εκτός και αν ένα 30% δεν θέλει να γίνουν εκλογές ποτέ ξανά, οπότε και μοιράζεται…)
Και ακολουθεί το τελειωτικό, ότι το 47% θα ψήφιζε κόμμα Παπαδήμου στις εκλογές!!! (ούτε αρχές και περιεχόμενο κόμματος, ούτε σύνθεση προσώπων, ούτε πρόγραμμα, απλά δημιουργούμε εντυπώσεις). Ή απλά μιας και κυβέρνηση μονοκομματική δε βγαίνει, τον συνεχίζουμε και αργότερα. Θα έχει πλέον και προυπηρεσία στη θέση...
Η ενημέρωση γίνεται πειθώ και προπαγάνδα με εργαλείο στημένες δημοσκοπήσεις. Όχι στα αποτελέσματά τους, δεν χρειάζεται άλλωστε. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς διατυπώνονται τα ερωτήματα. Εδώ πλέον μιλάμε για ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, που συνεπάγεται από τρία άσχετα και αποπροσανατολιστικά ερωτήματα. Ολόκληρη επιστήμη δηλαδή. Και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι είναι ενορχηστρωμένη η αβάντα Παπαδήμου, μπορεί να δει και το πρωτοσέλιδο του «Βήματος». Όχι άλλης μέρας, το σημερινό.
Αλλά δε γαμιούνται αυτά, πάμε να ψωνίσουμε για τα χριστούγεννα, Κυριακή σήμερα, είναι ανοιχτή και η αγορά…
