«Το Γάλα» το είχα φάει στη μάπα
σε τουλάχιστον 20 κυριακάτικες εφημερίδες τα τελευταία 4 χρόνια, σαν μία πολύ
πετυχημένη θεατρική παράσταση, αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που σηκώνεται να
πάει στο θέατρο, χάρηκα ιδιαίτερα όταν η θεατρική παράσταση ως άλλο βουνό έγινε
κινηματογραφική ταινία προκειμένου να προσεγγίσει τον Μωάμεθ της.
Τελικά, μάλλον χάνω που δεν το
είδα νωρίτερα στο θέατρο, ή καλύτερα θα έχανα αν δεν είχε μεταφερθεί στον
κινηματογράφο, καθώς πρόκειται για ένα μεγαλειώδες έργο. Άρρωστο, πιεστικό,
καταθλιπτικό, αλλά υπέροχο. Ουσιαστικά βλέπουμε το ψυχικό κόσμο μιας δεμένης
τριμελούς οικογένειας (μητέρα και δύο γιοί) από την Τυφλίδα. Ο πρωτότοκος γιος
ανακοινώνει ότι παντρεύεται και τότε όλα αλλάζουν.
Δεν ξέρεις που να σταθείς σε
αυτήν την ταινία. Η υπόθεση είναι συγκλονιστική, ενώ ολόκληρη η παραγωγή
μοιάζει με ταινία που δεν έχει γίνει στην Ελλάδα. Μοναδικές είναι και οι
τέσσερις ερμηνείες. Ο μεγάλος γιος που προσπαθεί να φέρει στα συγκαλά του τον
μικρό. Ο μικρός που προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία και στην οικογένειά
του. Η μάνα που δεν παραδέχεται την αλήθεια που βλέπει. Η φίλη του μεγάλου
αδερφού που μπαίνει σε μια οικογένεια αμήχανα, προσπαθώντας να καταλάβει τι
συμβαίνει.
Όπως και να έχει, είναι μία από τις
καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, ισάξια σε καλλιτεχνική και
νοηματική αξία ακόμα και με τον πολυβραβευμένο "Κυνόδοντα".
Υ.Γ. Δεν έχει...
