BIUTIFUL (2010)

Ο Ιναρίτου έχει πρόβλημα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, αποτυχημένος γάμος, τον παρατήσαν τα παιδιά του, δεν του βγήκαν τα όνειρά του, δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να γυρνάς ΤΟΣΟ καταθλιπτικές ταινίες ρε παιδί μου, κάτι τρέχει. Ούτε στην Ελλάδα του 2011 να ζούσες…



Υπόθεση. Ο ήρωας πεθαίνει από καρκίνο στη Βαρκελώνη και προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του πριν πεθάνει. Κινείται σε μια Βαρκελώνη πρωτόγνωρη, βρώμικη και απόκοσμη μακριά από τη πόλη που συναντάμε στα τουριστικά φυλλάδια, Μια Βαρκελώνη της σήψης και της παρακμής. Οι άνθρωποι που συναντά είναι πιο μίζεροι από ένα καρκινοπαθή με 6 εβδομάδες ζωής, απεγνωσμένοι, νεκροί...


Θα ήθελα τρελά να κανιβαλίσω την ταινία (όπως έκανα παλιότερα με το ανεκδιήγητο ‘Precious’), γιατί εδώ εκτός της μιζέριας, φαίνεται και μια υπεροψία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου μαζί) της ταινίας. Υπεροψία του στυλ «πόσο γαμάτος είμαι» και «τι ωραία που θα σου γαμήσω την ψυχολογία» και «πόσο αληθινές είναι οι ταινίες μου».


Όμως αυτό δεν γίνεται. Αφενός η αφήγηση είναι εκπλητική και η ταινία τεχνικά είναι άρτια. Αφετέρου το σενάριο είναι δουλεμένο, ώστε να υπάρχει τόσο καλή αλληλεπίδραση των προσώπων, που πετυχαίνει το μίνιμουμ της αληθοφάνειας. Γιατί παραπάνω αλήθεια δεν πετυχαίνει, παραμένει υπερβολική. Τέλος, ο Μπαρδέμ. Απλά απογειώνει το ρόλο σε τέτοιο βαθμό, που και μόνο για αυτή την ερμηνεία, αξίζει να δει κάποιος την ταινία.


Το ξαναλέω πάντως. Η ταινία είναι βαθιά καταθλιπτική, πολύ περισσότερο από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, που αποτελούσε μια ελεγεία στην απόγνωση (21 Gramms). Πάντως, αν ο σκηνοθέτης επιμείνει σε αυτόν τον μονοθεματικό κινηματογράφο θα γίνει γραφικός και η επόμενη ταινία του θα κανιβαλιστεί πάραυτα…



Υ.Γ. Ξημερώνει Κυριακή. Το «Έθνος της Κυριακής» έχει δημοσκόπηση. Αφού λοιπόν αποκαλεί τον τραπεζικό υπάλληλο «μεγάλη προσδοκία», παρουσιάζει τρία στοιχεία του γκάλοπ ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ από το μεγάλη προσδοκία, τρία στοιχεία που δικαιολογούν προφανώς δια της ατόπου το πόσο πια μεγάλη είναι η προσδοκία μας ως λαός από αυτόν.

Το 75% θέλει τη δημιουργία νέων κομμάτων (που κολλάει ο Παπαδήμος ακριβώς κανείς δεν ξέρει…).

Το 40% θέλει εκλογές στο τέλος της τετραετίας (που κολλάει η ερώτηση; ποιάς τετραετίας; της κυβέρνησης που έπεσε; νέα τετραετία από την ορκωμοσία Παπαδήμου και μετά; κανείς δεν ξέρει άσε που είναι το 40%, δηλαδή όσοι θέλουν εκλογές πλειοψηφούν με 60%, εκτός και αν ένα 30% δεν θέλει να γίνουν εκλογές ποτέ ξανά, οπότε και μοιράζεται…)

Και ακολουθεί το τελειωτικό, ότι το 47% θα ψήφιζε κόμμα Παπαδήμου στις εκλογές!!! (ούτε αρχές και περιεχόμενο κόμματος, ούτε σύνθεση προσώπων, ούτε πρόγραμμα, απλά δημιουργούμε εντυπώσεις). Ή απλά μιας και κυβέρνηση μονοκομματική δε βγαίνει, τον συνεχίζουμε και αργότερα. Θα έχει πλέον και προυπηρεσία στη θέση...

Η ενημέρωση γίνεται πειθώ και προπαγάνδα με εργαλείο στημένες δημοσκοπήσεις. Όχι στα αποτελέσματά τους, δεν χρειάζεται άλλωστε. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς διατυπώνονται τα ερωτήματα. Εδώ πλέον μιλάμε για ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, που συνεπάγεται από τρία άσχετα και αποπροσανατολιστικά ερωτήματα. Ολόκληρη επιστήμη δηλαδή. Και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι είναι ενορχηστρωμένη η αβάντα Παπαδήμου, μπορεί να δει και το πρωτοσέλιδο του «Βήματος». Όχι άλλης μέρας, το σημερινό.

Αλλά δε γαμιούνται αυτά, πάμε να ψωνίσουμε για τα χριστούγεννα, Κυριακή σήμερα, είναι ανοιχτή και η αγορά…

THE INFIDEL (2010)

Καταρχήν να ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την άστοχη και ηλίθια αφίσα της ταινίας. Όταν φτιάχνεις μια ταινία με σχετικά ‘ψαγμένο’ χιούμορ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δημιουργείς μια αφίσα που παραπέμπει σε αμερικανιά με ηλίθια gags. Το «Infidel» δεν είναι αμερικανιά.



Ο ήρωας, με τον οποίο γελάς μόνο που βλέπεις τα μούτρα του, ζει στο ανατολικό Λονδίνο με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και είναι μουσουλμάνος. Όχι τόσο παραδοσιακός, όσο είναι ο γιός του, αλλά ψιλοαλλοτριωμένος από το δυτικό τρόπο ζωής. Ο θάνατος της μητέρας του αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό. Είναι υιοθετημένος και οι γονείς του είναι Εβραίοι. Αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια του μοναδικού Εβραίου που γνώρισε καταλάθος, ενός αλκοολικού ταξιτζή.


Η ταινία είναι κωμωδία και έχει αρκετό γέλιο. Πιστεύω ότι ασχολείται με θέματα που είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις γέλιο χωρίς να προσβάλλεις, όμως τα καταφέρνει μια χαρά. Και εκτός από αυτό δίνει μια άλλη πλευρά μιας από τις πιο πολυπολιτισμικές κοινωνίες, αυτή της προσπάθειας των μεταναστών να μην «αλλοιωθούν» (σε εισαγωγικά γιατί έτσι το αντιλαμβάνονται αυτοί), ζώντας μέσα σε ένα άλλο περιβάλλον από αυτό των κοινωνιών τους. Και μαζί προβάλλονται και θέματα ηθικής. Της θρησκείας ως αποτέλεσμα της καταγωγής, της αλλαγής θρησκείας, της οικογένειας κτλ. Αξίζει τον κόπο η μιάμιση ώρα από πολλές απόψεις.


Υ.Γ.1 Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γράψω υστερόγραφο. Πλέον με Παπαδήμο, όλα κυλούν ρολόι σε αυτή την χώρα. Είμαι από τους πολίτες που πιστεύω, έστω και εν μέρει, τις δημοσκοπήσεις των ΜΜΕ, ότι δεν είναι κατασκευασμένες, ότι έχουν κάποια βάση και δεν το λέω ειρωνικά. Απλά είναι βέβαιο ότι είναι αποτέλεσμα και πλύσης εγκεφάλου, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Όπως φαίνεται πάντως δεν δίνουμε μία για το έλλειμμα Δημοκρατίας με την έντεχνη παράκαμψη των εκλογών, αλλά μας αφορά να μη «χάσουμε και άλλα λεφτά», ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι μια κυβέρνηση έχει πέσει (καθαρά μέσα από το ΠΑΣΟΚ, συγνώμη που στο χαλάω συγκυβερν… αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης) και δεν εκλέγεται νέα. Η τσέπη πάνω και από τη Δημοκρατία λοιπόν. Η best of the best εκσπερμάτωση του καπιταλιστικού συστήματος…


Υ.Γ.2 Πάλι καλά που δε θα έγραφα υστερόγραφο…

VENUS NOIRE (2010)

Μια ακόμα αληθινή ιστορία από αυτές που μένουν άγνωστες αν δεν καταγραφούν στο πανί. Άγνωστες σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί η ηρωίδα Saartjes Baartman έχει γίνει σύμβολο στη Νότια Αφρική. (Παρεμπιπτόντως πριν και μετά το Μουντιάλ έχουμε δει τόσες ταινίες-αληθινές ιστορίες με Νότιο Αφρική, όσες δεν έχουμε δει για όλα τα υπόλοιπα κράτη της Αφρικής ανά τους αιώνες)



Η πρωταγωνίστρια μεταναστεύει από τη Νότια Αφρική στην Ευρώπη και λόγω ιδιαίτερων σωματικών προσόντων της φυλής της, δουλεύει σε ένα freak show σε ένα τσίρκο της Αγγλίας. Ένας θηλυκός άνθρωπος-ελέφαντας. Παρακολουθούμε ολόκληρη την πορεία της μέχρι την κατάληξή της στα πορνεία της Γαλλίας. Περνώντας από παντού. Μέσα από χαμαιτυπεία γεμάτα με βρώμικους υπάνθρωπους που χαλάνε το συκώτι τους. Μέσα από ιατρικές σχολές και επιστήμονες που τη θεωρούν το ενδιάμεσο του ανθρώπου με τον πίθηκο. Μέσα από την αστική τάξη..., ώ η αστική τάξη..., χωρίς περισσότερα σχόλια.


Σκληρή ταινία με πολύ καλή σκηνοθεσία, φοβερή ηθοποιία (το παντελώς κενό βλέμμα της πρωταγωνίστριας, μπορεί να στοιχειώσει κόσμο) έχει να δώσει και η υπόθεση, ένα κακό έχει. Μεγάλη μπορεί να είναι και μία ταινία χωρίς να είναι 152 λεπτά. Δε με πείραξε επειδή την είδα σε δύο δόσεις, αλλά στα μισά της, μπορούσαν κάποια πράγματα να κοπούν στο μονταζάκι.


Το ζουμί είναι ότι η αληθινή αυτή ιστορία έλαβε χώρα τα έτη 1808-1815. Κι όμως δε σου βγαίνει από το μυαλό ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Τα freak shows μπήκαν στο γυαλί της τηλεόρασης. Άστεγοι και πένητες καταστρέφουν το συκώτι τους σε σοκάκια και ταβερνεία. Ο ρατσισμός και η αποστασιοποίηση των επιστημόνων από τον κόσμο μεγαλώνει (Ένας Jobs θεοποιείται γιατί έκανε το αυτόνόητο, προσάρμοσε την τεχνολογία στις ανάγκες του κόσμου, ή της αγοράς για άλλους. Μεγάλη συζήτηση, δεν θα την ανοίξω εδώ). Και τέλος η αστική τάξη του σήμερα..., ώ η αστική τάξη…


Αν δεν δείτε την ταινία δεν θα μάθετε ποτέ τι έκανε η αστική τάξη, έτσι για να μάθετε…


Υ.Γ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να φορολογήσει, δε της βγαίνει και κάθε μέρα τα αλλάζει, φτάνοντάς τα πλέον σε μη βιώσιμο σημείο για τους πολίτες κάνοντας ό,τι της έρθει στο κεφάλι. Οι βουλευτές της παραιτούνται ή δεν παραιτούνται, φωνάζουν αλλά ψηφίζουν τα μέτρα. Η αντιπολίτευση μεγαλώνει το αδιέξοδο μιας και δεν έχει να δώσει ούτε μισή χρήσιμη ιδέα, έστω για το γαμώτο, για μια προοπτική ρε αδερφέ, αν τύχει και κάποιος πούστης αύριο (συν)κυβερνήσει. Η ανάπτυξη της χώρας ταυτίζεται με όσα σας είπα παραπάνω για την αστική τάξη, δηλαδή τίποτα, μηδέν, νάδα. Τα εργασιακά έχουν καταπατηθεί σε βαθμό που κάθε αφεντικό μπορεί να επικαλεστεί ότι είναι χάρη που δουλεύουμε για αυτόν, είναι ο λόγος που στο ‘δουλειά’ η οξεία μεταφέρθηκε στη παραλήγουσα. Οι συνδικαλιστές είναι εγκλωβισμένοι σε στείρες επαναλήψεις απεργιών που δεν φαίνεται να βοηθούν σε τίποτα εκτός και αν έχεις Λάτση και δουλεύεις στα διυλιστήρια και εξαιρεθείς. Οι εργαζόμενοι βάζουν πέντε μπροστά να κάνουν κατάληψη γιατί το μεροκάματο είναι βασικότερο από τη δουλειά που δε θα έχουν αύριο, κατεβαίνουν μάλλον με κόλλυβα και παξιμαδάκι στις πορείες, απαντώντας βαριεστημένα ‘ναι’ όταν ο ντουντούκας τους ρωτάει ‘θα νικήσουμε’. Το ερώτημα παραμένει. Υπάρχει κανένας λόγος να σωθεί αυτό το πράγμα ή μήπως τελικά η χρεοκοπία θα μας σώσει από όλο αυτό που φτιάξαμε;

ATTACK THE BLOCK (2011)

Είναι κάτι άνθρωποι (μη σε πω ανθρώποι) που κάνουν ταινίες που γουστάρεις να βλέπεις. Και εδώ μιλάμε για μια από αυτές. Το ‘Shaun Of The Dead’ των εξωγήινων. Σε μια υποβαθμισμένη συνοικία του Λονδίνου aliens αρχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό. Μια παρέα ανήλικων μικροεγκληματιών και περιθωριακών αποφασίζει να κάνει τους ήρωες.

Η ταινία είναι κάτι παραπάνω από διασκεδαστική με ωραίες μουσικές, καλά εφέ, πλοκή και βέβαια βρετανικό χιουμοράκι. Υπεισέρχεται και ένα κοινωνικό σχόλιο μιας και η ταινία δείχνει τις συνθήκες ζωής και τις σχέσεις με τους μπάτσους στην υποβαθμισμένη γειτονιά, σχόλιο με ιδιαίτερη αξία καθώς η ταινία γυρίστηκε λίγο πριν τα μπάχαλα του Λονδίνου. Βλέπεις κάτι μεταξύ ταινίας με παιδιά (Goonies στυλ κέτσι), σπλάττερ, εξωγήινη εισβολή και περιπέτεια, χωρίς ούτε ένα λεπτό να πεις ‘αυτό το έχω ξαναδεί’.

Έχεις μήπως δει να κρύβουν εξωγήινο σε τεχνητή χασισοφυτεία γιατί εκεί είναι το πιο ασφαλές σημείο της υποβαθμισμένης γειτονιάς;

Υ.Γ.1 Σε 10 μέρες είναι να πάρουμε (ως χώρα, εξού και το α πληθυντικο, γιατί εμείς θα πάρουμε να μη πω τι) την 6η δόση. Η τρόικα έφυγε. Απογοητευμένη. Χρειάζονται νέα μέτρα. Τα λεφτά τελειώνουν. Τα περιθώρια στενεύουν. Οι πολιτικοί τρομοκρατούν. Τα ΜΜΕ σιγοντάρουν. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις πρακτικές τις παραμονές παραλαβής των προηγούμενων 5 δόσεων είναι απλά συμπτωματικές…

Υ.Γ.2 Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι (κι είναι πολλοί) που όλο αυτό το αισχρά επαναλαμβανόμενο παραμυθάκι το πιστεύουν...

Υ.Γ. 3 Τα της ΔΕΘ τα έχουμε πει παλιότερα εδώ και εδώ. 4 και 5 χρόνια μετά αντίστοιχα, όλα είναι τρομακτικά ίδια...

NEDS (2010)

Δε λένε ότι την κατάλληλη ταινία πρέπει να τη βλέπεις και τις κατάλληλες μέρες; Εντάξει, δεν το λένε, δεν το έχω ακούσει, αλλά δείτε αυτή τη ταινία αυτές τις ημέρες και θα μπορέσετε να εξηγήσετε πολλά. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχετε ασχοληθεί με το θέμα ‘English Riots’.

Στο ‘N.E.D.S.’, σκωτσέζικο αρτικόλεξο του βλέπε αφίσα (έλα, στην αρχή του πόστ είσαι, ούτε τον κέρσορα δεν ακουμπάς!) έχουμε να κάνουμε με ένα χαρισματικό μαθητή. Όμως αντιμετωπίζεται στο σχολείο με προκατάληψη εξαιτίας του αδερφού του, αρχηγού συμμορίας. Και αναγκάζεται, γιατί αναγκάζεται, να ακολουθήσει τα χνάρια του…

Πανέμορφη ταινία και στα συν μια μεγάλη διαφορά με το επίσης εκπληκτικό ‘This Is England’, ταινία ανάλογης θεματολογίας. Εδώ βλέπουμε τη γένεση του φαινομένου των συμμοριών, προσπαθούμε να το εξηγήσουμε και μάλιστα μέσα από τη ματιά ενός σκηνοθέτη-μέλους συμμορίας, κατά δήλωσή του, εκείνα τα χρόνια. Επίσης άρτια τεχνικά ταινία που –είπαμε; δεν είπαμε- τοποθετείται χρονικά στα 70s και γεωγραφικά στην Γλασκώβη.

Υ.Γ.1 Κρίμα, πολύ κρίμα. Τζάμπα καταστρέφεται εδώ και τέσσερις ημέρες από τις διαδηλώσεις μια χώρα με πολλές δυνατότητες. Γιατί οι γιατροί στο Μπέρμιγχαμ ζητούν φακελάκι. Γιατί οι ταξιτζήδες στην Όξφορντ Στρίτ διαδηλώνουν με αποκλεισμούς. Γιατί οι πανεπιστημιακοί στο Στέρλινγκ κωλοβαράνε και οι φοιτητές τα ξύνουν. Γιατί το κράτος είναι τεράστιο και δυσλειτουργικό, μιας και όλα είναι κρατικά και δεν έχουν γίνει ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί τα επαγγέλματα είναι κλειστά. Γιατί οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στη χώρα και δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Γιατί οι πολίτες βγαίνουν στη σύνταξη στα 55 τους... Ρε άντε και γαμηθείτε φιλομνημονιακά αποβράσματα της χώρας, τσάτσοι των απομειναριών της μεταπολίτευσης, έχετε γεμίσει τον κόσμο τύψεις και ενοχές για μια ξεκάθαρα παγκόσμια κατάσταση, ξεφτιλισμένοι...

Υ.Γ.2 Αρχίζει να διαφαίνεται πλέον ποια θα είναι η διέξοδος που μπορεί (ή και όχι) να φέρει και τη λύση. Το δρόμο δείχνουν οι … δρόμοι του Λονδίνου, του Σαντιάγο, της Μαδρίτης, του Μοντεβιδέο, της Ιερουσαλήμ. Αυτά για να μείνω στην τελευταία εβδομάδα! Γιατί άλλη λύση δεν υπάρχει. Οι κυβερνήσεις είναι κατώτερες των περιστάσεων και δεν έχει μείνει έστω μια οικονομία, ή μια κοινωνία να λειτουργήσει ως πρότυπο προκειμένου να φέρει έστω την ελπίδα σε άλλες. Αντίθετα, σε ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα, με ένα καπιταλισμό που ψυχορραγεί στη μορφή που τον ξέρουμε, καθημερινά μεγαλώνει ο έλεγχος, η καταστολή και η προπαγάνδα παντού. Ο καιρός λοιπόν γαρ εγγύς, αλλά με την καλή την έννοια...

BALADA TRISTE DE TROMPETA (2010)

Διαμάντι από την Ισπανία, άνετα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μια απίστευτη αλληγορία πάνω στην ιστορία της Ισπανίας από τον εμφύλιο και μετά. Πρωταγωνιστές δύο παλιάτσοι. Ο χαρούμενος και ο θλιμμένος. Αυτός που κάνει τον κόσμο να γελάει και αυτός που πέφτει θύμα του άλλου. Όλα ξεκινούν όταν η παράσταση του τσίρκου διακόπτεται και ο πατέρας του πρωταγωνιστή παλιάτσου, παλιάτσος και αυτός, επιστρατεύεται για να αντιμετωπίσει τους αριστερούς. Η σκηνή που ο μπαμπάς είναι ντυμένος παλιάτσος και σφάζει με τη μασέτα δεν υπάρχει. Ο γιος ακολουθεί τα χνάρια του μετά από όρκο μίσους που δίνει στο μπαμπά που σαπίζει στη φυλακή. Στο τσίρκο που πάει ερωτεύεται την ακροβάτη. Που τα έχει με τον άλλο παλιάτσο. Και το πάρτι ξεκινάει…

Μια ταινία νοσηρή, αντισυμβατική, απρόβλεπτη και καλτ, που δεν μπορείς να εντάξεις σε είδος. Μια ταινία πνιγμένη στο συναίσθημα, αλλά και στη βία. Μια ταινία που όσο περνάει η ώρα παρακμάζει, όπως και η Ισπανία παρήκμασε αμέσως μετά τον εμφύλιο. Για τα τεχνικά δεν μιλάω γιατί είναι απλά τέλεια, με τις εικόνες να χαράσσονται στο μυαλό…

Υ.Γ. Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Τώρα που θα αρχίσουμε να την πίνουμε νόμιμα, ούτε τους άλλους 11 μήνες θα υπάρχουν ειδήσεις. Κρίση; Ποια κρίση;;;

FRI OS FRA DET ONDE (2009)

Αυτήν την ταινία από τη Δανία την είδα πριν από λίγες ημέρες. Ίσως εξηγεί κάποιες υφέρπουσες αντιλήψεις του Ευρωπαϊκού Βορρά, που αποδεικνύουν ότι μόνο τέλειες δεν είναι οι κοινωνίες εκεί, όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε.

Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο αδέρφια, ένα δικηγόρο και ένα φορτηγατζή. Ο φορτηγατζής θα προκαλέσει θανατηφόρο ατύχημα. Και θα ρίξει το φταίξιμο σε ένα βετεράνο πολέμου, πολιτικό πρόσφυγα από τη Βοσνία. Το πλήθος παίρνει το νόμο στα χέρια του…

Η ταινία θέλει να πραγματευτεί πολλά θέματα μαζί. Η αλήθεια είναι ότι το τραβάει από τα μαλλιά, μιας και κάπου από τη μέση και μετά γίνεται υπερβολικά βίαιη, χωρίς (τόσο) προφανή λόγο. Όμως δεν παύει να δείχνει αντιλήψεις, ακόμα και αν ο σκηνοθέτης δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να γυρίσει θρίλερ ή ταινία με κοινωνικά νοήματα. Ως ταινία πάντως βλέπεται και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Άλλωστε, το είπαμε, θρίλερ γίνεται από τη μέση και μετά, όχι αισθηματική.

Υ.Γ. Τρελός και παράφρων ο μακελάρης Νορβηγός; Ό,τι έκανε ήταν απόλυτα προβλεπόμενο, σχεδιασμένο στην εντέλεια, με λογική αλληλουχία πράξεων και πολύμηνη προετοιμασία. Απλά απέχει από τη κοινωνικά ανεκτή συμπεριφορά, όχι όμως και από τη συμπεριφορά της ομάδας του, στα μάτια της οποίας είναι ήρωας. Για αυτό σοκάρει. Γιατί τα πιστεύει όσα έκανε. Όχι, λοιπόν, δεν ήταν τρελός, όπως τρελός δεν είναι και ο μουσουλμάνος που ανατινάζεται αλλαλάζοντας. Ήταν οπαδός μιας ακραίας ιδεολογίας μίσους που το παράλογο σε κάποιους το έκανε λογικό, όπως λογικό θεωρείται (το τοποθετώ ως αναλογία ιδεολογίας - ιδεοληψίας και όχι ως αναλογία επικινδυνότητας) για τη μισή και βάλε Ελλάδα να προσκυνά τίμια ξύλα, εικόνες και να φιλά χέρια παπάδων. Και αυτό αλλού φαίνεται παράλογο. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι δεν είναι Δημοκρατία να εκφέρονται απόψεις και κηρύγματα μίσους, είτε θρησκευτικά, είτε πολιτικά. Γιατί οι wannabe Breibik (ή κάπως έτσι) και σήμερα που μιλάμε (γραπτώς) γαλουχούνται στις κατά τόπους χρυσές αυγές. Ας τις βγάλουμε εκτός νόμου, πριν να έχουμε και άλλες εκατόμβες…

RANGO (2011)

Τα πολλά λόγια με όσα έχουν γίνει είναι (πλέον) φτώχεια. Ταινία λοιπόν. Καταπράσινος χαμαιλέοντας, κατοικίδιος χάνεται και περιφέρεται στην έρημο. Βρίσκει καταφύγιο σε πόλη της άγριας δύσης, παριστάνει τον πιστολέρο και τον κάνουνε σερίφη γιατί τους παραπλανεί. Κάποιος, πλούσιος κλέβει το νερό από την πόλη και το μεταπωλεί. Ο καταπράσινος χαμαιλέοντας αναλαμβάνει να τον βρει, γνωρίζοντας όμως ακόμα και ο ίδιος ότι είναι παντελώς ανίκανος να το κάνει. Και αυτό γιατί ο εχθρός του δεν είναι έξω, δεν είναι άγνωστος. Ο εχθρός είναι εκεί (εδώ) μέσα.



Γουέστερν; Νοσταλγικό και με εκατοντάδες αναφορές. Γέλιο; Ναι, αβίαστο και αρκετό. Αnimation; Yπέροχο, με νέα τεχνική μεταφοράς της κινησιολογίας του Jonny Depp που χαρίζει και τη φωνή. Νοήματα και παραλληλισμοί με το σήμερα; Εμφανείς. Eνήλικο; Kυρίως, τόσο που αναρωτιέμαι αν θα αρέσει σε παιδιά.


Υ.Γ.1 Οποιαδήποτε ομοιότητα της περιγραφής της ταινίας με την πραγματικότητα αποδίδεται σε παλιό σοσιαλιστικό πρόσωπο της παρούσας κυβέρνησης και αποποιείται. Ή καλύτερα αποδίδεται στον χαμαιλέοντα της ταινίας. Άλλωστε ένα ταπεινό καρτούν είναι και αυτός όπως αυτά που μας κυβερνούν. Καρτούν και χαμαιλέοντας μαζί.


Υ.Γ.2 Από την προπερασμένη Τετάρτη δεν πρέπει να στεκόμαστε στη συμπεριφορά των ψυχασθενών της ελάς. Θα πρέπει να θυμόμαστε την Αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους διαδηλωτές. Αλληλεγγύη που αν καλλιεργηθεί, ακόμα και που θα πολεμηθεί λυσσαλέα από το σύστημα και τα σκυλιά του, θα αποτελέσει το εργαλείο για καλύτερο αύριο...


Υ.Γ.3 Καρναβάλι έγινε το πόστ...

DEVIL (2010)

Έξω κάνει πλέον πολύ καλοκαίρι για να γράφουμε μεγάλα κείμενα. Μη σε πω ότι Ιούλιο και Αύγουστο θα πετάω στο ποστ μια αφίσα και τέλος. Και σε τελική άντε και θέλω να γράψω σελίδες, θα με αφήσει η ΔΕΗ; (αφελή αναγνώστη του Αυγούστου και μετά, όχι δεν με βάρεσε ο ήλιος, αν θες, ανέτρεξε στην ειδησεογραφία της ημερομηνίας του ποστ για να καταλάβεις, άλλωστε πλέον ο θείος γούγλης τα έχει όλα, αν και πιστεύω ότι αυτό κι αν είναι συνομωσία, γιατί κατέστρεψε τη μνήμη μας, μας έκανε πιο χαζούς)



Αρχίζω με ένα statement που δε χωρά αμφισβήτησης. Με αρέσει ο Σιάμαλαν. Οι ταινίες του με θυμίζουν βιβλία του Stephen King. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γράφει και κάνα σενάριο, δεν σκηνοθετεί απλά. Καθημερινά πράγματα, ρουτινιάρικα που μετατρέπονται σε όργανα του τρόμου. Εδώ είναι ένα ασανσέρ. Πέντε άτομα εγκλωβίζονται, ο ένας είναι ο διάβολος προσωποποιημένος. Κυριολεκτικά. Δεν είναι τίποτα το μεγαλεπήβολο, μέχρι και το τέλος του ψιλοπροβλέψιμο είναι. Αλλά βλέπεται ως ταινία (περίπου) τρόμου. Όπως και να το κάνεις σπάνια πλέον βλέπεις θρίλερ της προκοπής…


Υ.Γ. Δεν έχει. Καλοκαίριασε. Δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Όλα κυλούν ομαλά. Δεν υπάρχει επικαιρότητα ουτέ για δείγμα. Η λοβοτομή μου πέτυχε, όπως και της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας…

DRIVE ANGRY (2011)

Τελικά σαν τις ταινίες - tribute στα b-movies δεν έχει. Ακόμα και τώρα που έχουν γίνει μόδα, παραμένουν οι μοναδικές (υπερβάλλω) που πάντα βλέπεις μονορούφι. Έστω και αν αυτή είναι, σχετικά με παλιότερες που έχω δει, περισσότερο μέτρια ταινία. Αυτό που θέλω να πω ότι η συγκεκριμένη συνομοταξία ταινιών περιλαμβάνει ταινίες που βλέπονται ακόμα και αν ξέρεις ότι θα είναι κακές, γιατί θα είναι σίγουρα απολαυστικές.


Το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά ως οφείλει. Ο Μίλτον κυνηγάει αυτούς που σκότωσαν την σύζυγό του και την κόρη του. Έχει στη διάθεσή του τρεις μέρες προτού εκείνοι θυσιάσουν τη μικρή εγγονή του όταν το φεγγάρι γίνει πανσέληνος. Στο πλευρό του βρίσκεται μια νεαρή σέξι σερβιτόρα η οποία, με το γρήγορο αυτοκίνητο του πρώην της, τον βοηθάει να καταδιώξει τους δολοφόνους.


Η ταινία θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αν τη σκηνοθετούσε ο Ροντρίγκεζ. Όσο για τους κακεντρεχείς που θα κακολογήσουν αυτόν τον τιτάνα της ηθοποιίας Nicolas Cage, να διευκρινήσω ότι τα b-movies ως επί το πλείστον έχουν μέχρι και εξεπίτηδες κακές ερμηνείες, ως ειρωνεία στο είδος τους (βλ. Trejo και Seagal στο Machete). O Cage κάνει μια ακόμα άθλια ερμηνεία αν και δεν πιστεύω ότι ειρωνεύεται, απλά τόσο ξέρει πλέον. Πάντως 90 λεπτά με κυνηγητά αυτοκινήτων, κιλά βίας, γκόμενες και δράση δεν χάλασαν κανέναν καλοκαιριάτικα…


Υ.Γ.1 Μια γρήγορη ανασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε. Ζητά συνάντηση ο πρωθυπουργός από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες σχετικά με το περιεχόμενο της συνάντησης. Γίνεται η συνάντηση. Οι δημοσιογράφοι αναστέλλουν την απεργία για να πούνε πίπες για το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα σε πακέτο 600 σεναρίων. Τελειώνει η συνάντηση και αρχίζει ο πρωθυπουργός επαφές με τα κόμματα. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι πάμε σε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Γίνεται συζήτηση με Σαμαρά για κυβέρνηση συνεργασίας που ναυαγεί σχεδόν άμεσα. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες αρχίζοντας να μιλάνε μέχρι και για ονόματα στη σύνθεση της νέας οικουμενικής κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός κάνει διάγγελμα λέγοντας ότι προχωρά σε ανασχηματισμό. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι θα βάλει τεχνοκράτες. Παραιτούνται δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι αναμένεται να παραιτηθούν ακόμα τουλάχιστον 4. Συγκαλείται κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπου ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα ενωτικός ως και συγκαταβατικός. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες ότι ο πρωθυπουργός θα βγάλει σκληρό λόγο μέχρι και ότι θα προχωρήσει σε διαγραφές. Ετοιμάζεται ο ανασχηματισμός. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες όπως ότι ο Βενιζέλος αρνείται να πάρει υπουργείο. Γίνεται ο ανασχηματισμός τελικά. Οι δημοσιογράφοι λένε πίπες σχετικά με τα ονόματα μέχρι και 5 λεπτά πριν ανακοινωθούν. Υπάρχει λοιπόν όλη την εβδομάδα μια κοινή συνισταμένη, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν γίνει που δεν είναι δυνατόν να την διακρίνω.


Υ.Γ.2 Αναφέρομαι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους. Η δικαιολογία του γεμίσματος του αδικαιολόγητα μεγάλου τηλεοπτικού χρόνου που ‘πήραν’ όλα αυτά τα γεγονότα είναι αστεία. Μεγάλα γεγονότα αναμφισβήτητα, αλλά όχι για τουλάχιστον 12ωρα δελτία ειδήσεων καθημερινά για τρεις ή τέσσερις ημέρες. Ας έκαναν περισσότερα έκτακτα δελτία ουσιαστικής ενημέρωσης, γιατί με τις μόνιμες συνδέσεις περισσότερο παραπλανούσαν και κινδυνολογούσαν. Την ίδια ώρα οι εφημερίδες στάθηκαν στο ύψος τους (λόγω και της φύσης του μέσου), ενώ στο διαδίκτυο γράφονταν, όπως πάντα, κάθε είδους παπάδες πιπάδες (είναι το σωστό σύμφωνα με το μωβ μήλο, κάτι δηλαδή ανάμεσα σε πίπες -που λέγαμε- και παπάδες -που δεν λέγαμε, τώρα λέμε- αν προφανώς υποθέσουμε ότι αυτά τα δύο ουσιαστικά έχουν κάποια διαφορά μεταξύ τους...)

PAUL (2011)

Η αλήθεια είναι ότι το φοβήθηκα, ότι θα είναι μούφα, αλλά τελικά ήταν μια χαρά. Να εξηγηθώ για να μη μονολογώ. Που μονολογώ μιας και σιγά μη τα διαβάζει κανείς, αλλά τέλοσπάντων! Καταρχήν να διευκρινίσω ότι ο Paul είναι το όνομα εξωγήινου και όχι του περσινού χταποδιού του Μουντιάλ που τόσο μας λείπει. Όχι βέβαια το χταπόδι, το Μουντιάλ μας λείπει. Προχθές έμαθα ότι ετοιμάζεται Ιαπωνική ταινία που λέγεται 'Σκοτώστε Το Χταπόδι', στην οποία οι προβλέψεις του χταποδιού συνδέονται με παράνομα στοιχήματα. Ό,τι να ναι, αλλά μπαίνει στις υπ όψη ταινίες...

Εδώ τώρα. Το δίδυμο των αγγλικών κωμωδιοπεριπετειών ‘Shaun Of The Dead’ και ‘Hot Fuzz’, ταινίες που έχω εξυμνήσει καμιά κατοσταριά φορές, μετακομίζουν στο Hollywood. Ή καλύτερα κάνουν μια ταινία πιο κοντά στις προδιαγραφές του. Δύο Βρετανοί nerds, κολλημένοι με τα υπερφυσικά ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Αμερική με σκοπό να επισκεφθούν τα σημεία – μνημεία των UFOs. Περιοχή 51, Ρόσγουελ και δε συμμαζεύεται. Όμως όλα αλλάζουν όταν πέφτουν επάνω σε ένα πραγματικό εξωγήινο.


Και αυτή η ταινία αποτελεί ένα υβρίδιο είδους (εννοώ ότι είναι πολλά είδη μαζί, και περιπέτεια δηλαδή και κωμωδία, σιγά μη κάθομαι να το συντάξω όλο αυτό). Κρατά ένα κομμάτι από το βρετανικό χιούμορ και έχει ειρωνεία, αυτοσαρκασμό και σάτιρα. Όμως αναπόφευκτα το διανθίζει και με δυο-τρεις κλανιές και ρεψίματα, τα σήματα κατατεθέν του Νέου Αμερικανικού Χιούμορ (εκτός Άπατοου, ο οποίος είναι δύο επίπεδα πιο πάνω). Όμως αξίζει τον κόπο. Και γελάς και περνάς ευχάριστα.


Υ.Γ.1 Πέρασαν δύο εβδομάδες από το προηγούμενο πόστ. Οι αγανακτισμένοι παραμένουν στους δρόμους και στις πλατείες. Αγανακτισμένοι, δεν οργίστηκαν ακόμα, μάλλον θα φταίει ότι μας ψεκάζουνε. Μερικές ημέρες, σε περιορισμένες εμφανίσεις, μιλάει ως γκεστ σταρ και ξεκουτιασμένος ήρωας της Disney, σε άλλο σημείο και μετά οι ακόλουθοί του μαζί με το χελιδόνι καταλήγουν στις πλατείες. Λιγότεροι τις καθημερινές, πολλοί την Κυριακή (σαν τηλεοπτικό σόου με τον Αρναούτογλου ακούστηκε αυτό – οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική). Όχι αυτήν την Κυριακή γιατί ήταν τριήμερο, είπαμε αγώνες αλλά μη τα ισοπεδώσουμε και όλα. Αυτήν αγανάκτισαν στις παραλίες. Που και να είχε και καλό καιρό! Υπάρχει μια σημαντική αλλαγή αυτές τις 10 μέρες. Πλέον είναι σε διαδικασία ψήφισης ό,τι πιο βίαιο σε μέτρο γνώρισε η ελληνική κοινωνία. Και αν σκεφτούμε να μην το ακολουθήσουμε σαν υπάκουοι πολίτες, η κυβέρνηση απειλεί με χρεοκοπία, άλλη μια βίαιη ενέργεια. Και τα μέτρα και η απειλή και η ενδεχόμενη συνέπεια. Βουτηγμένα στη βία. Από την άλλη πλευρά, οι αγανακτισμένοι ανενόχλητοι τρώνε το ποπ κορν τους, σημαιίζουν την ελληνική σημαία τους, χτυπάνε την κατσαρόλα τους (αυτό ακούστηκε σαν το πνίγουν το κουνέλι, ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους αγανακτισμένους και ταυτόχρονα και από το Gay Parade, δεν είχα πρόθεση να προσβάλλω κανέναν, κυριολεκτικά μιλούσα), γνωρίζονται, μερικοί γαμιούνται (και πάλι συγνώμη, αλλά με την καλή έννοια) και συνεχίζουν την ομαδική ψυχανάλυση μουντζώνοντας τη Βουλή, έχοντας προφανώς την εντύπωση ότι αν μουντζώσουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, θα πέσει, ή θα φύγουν οι βουλευτές από μέσα ή ξέρω γω τι. Και όποιος δεν με πιστεύει ας δει τα πλάνα και ας ακούσει το 'πολιτικόν' των συνθημάτων. Επίσης από χθες άρχισαν μια νέα μόδα. Στέλνουν εξώδικα σε βουλευτές μιας και στον Πλανήτη Πλατεία η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη των άλλων δύο και κάνει αυτές τις ημέρες δημοκρατία. Δεν έκανε πάντα βρε κουτά, τις τελευταίες 20 μέρες όμως κάνει και παρακάνει. Μάλιστα οι αγανακτισμένοι έχουν κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις τους έχοντας φέρει ΛΕΙΖΕΡ! Ακούς ελληνικέ λαέ; ΛΕΙΖΕΡ φέρανε και μάλιστα πράσινα (τη λένε στο ΠΑΣΟΚ και στο γερμανικό e coli) και στοχεύουν τη Βουλή και τις κάμερες και το μαλλί της γριάς του διπλανού, έτσι για να λιώσει και να κάνουν χάζι. Ζούνε όλοι μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΦΑΣΗ! Eπιτέλους γιατί αυτό φαινόταν εδώ και καιρό ότι είχε ανάγκη ο τόπος...


Υ.Γ.2 Και σιγά σιγά έρχεται η Τετάρτη. Η μέρα που αυτό το συνοθύλευμα θα προσπαθήσει να κάνει μια πιο βίαιη, μια τέλοσπάντων ακτιβιστική κίνηση. Να περικυκλώσει τη Βουλή. Αυτό θα έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν χρειάζονται προβλέψεις, άσε που έχουμε και άλλες δουλειές, γράψαμε και πολλά, επομένως, εδώ είμαστε...

THE SECRET OF KELLS (2009)

Σε κάποιες ταινίες μένεις με το στόμα ανοιχτό! Αυτό το animation αποτελεί μια συμπαραγωγή Γαλλίας, Βελγίου και Ιρλανδίας. Κατά περιεχόμενο είναι ιρλανδικό μιας και η ιστορία προέρχεται από την Ιρλανδία. Το σενάριο έχει να κάνει με την ιστορία, αλλά και τις δοξασίες της Ιρλανδίας. Η βίβλος του Κελς (με τα λινξ του με τα όλα του το ποστάκι) είναι ένα ιστορικό κείμενο, γνωστό για τη θρησκευτική, αλλά και την καλλιτεχνική του αξία. Όταν στους Κέλτες την έπεσαν οι Βίκινγκς, το βιβλίο για να προστατευτεί μεταφερόταν από μοναστήρι σε μοναστήρι. Φτάνει στο μοναστήρι που βλέπουμε όπου ζει ένας ατίθασος μικρός (ο ήρωας της ταινίας). Αυτός δεν έχει βγει από το χωριό μιας και ο ηγούμενος και αρχηγός δεν τον αφήνει. Μόνο μέλημά του είναι να χτίσει ένα θεόρατο τείχος για να κρατήσει εκτός τους Βίκινγκς. Μέχρι που στο χωριό έρχεται ένας εικονογράφος...


Το στόρι είναι καλό αν και λίγο απλοικό. Όμως ενώνει πανέμορφα ιστορία και μύθους της Ιρλανδίας. Την ταινία απογειώνει το animation. Είναι απόλυτα δισδιάστατο, αλλά βασισμένο σε γεωμετρικά σχήματα. Απόλυτα αρμονικό και συμμετρικό, ακόμα και σε πιο άτακτα σχήματα. Βαρύ animation, όπου κάθε απεικόνιση μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Και σόρι για την ότι να ναι απλοική ορολογία για το animation, δεν είμαι ειδικός! Αλλά οι σκηνές που ζωντανεύουν οι πραγματικές εικόνες του βιβλίου δεν παίζονται! Μαζί και η μουσική, παραδοσιακή ιρλανδική ως επί το πλείστον. Από τα καλύτερα animation που έχω δει ποτέ. Α! Να μην ξεχάσω! 3D animation, μπορείς να πας να γαμηθείς…

Υ.Γ.1 Κλείσαμε μια εβδομάδα διαδηλώσεων σε πλατείες των αγανακτισμένων πολιτών. Ποιο είναι το πλαίσιο του αγώνα; Κανείς δεν ξέρει. Αοριστολογίες του στυλ να φύγει η τρόικα, να φύγει ο Παπανδρέου, να φύγει το μνημόνιο, να φύγουν τα μέτρα, η τέλοσπάντων να κάνουμε ένα δημοψήφισμα για να φύγουν όλα αυτά. Πάντως για την ώρα πολιτικό (και όχι κομματικό) υπόβαθρο μηδέν. Γίνονται συνελεύσεις αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας. Η αμεσοδημοκρατική διαδικασία βγάζει ψηφίσματα και αποφάσεις, ΔΡΑΣΕΙΣ, άμεσα εκτελέσιμες. Δεν αποτελεί μορφή ομαδικής ψυχανάλυσης, όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και όλοι μαζί κλαίνε, ή όλοι μαζί χειροκροτάνε ή αργότερα, άμα λάχει, πέφτουν και στη θάλασσα. Για την ώρα το τελευταίο γίνεται (όχι αυτό με τη θάλασσα, το προτελευταίο και το προηγούμενο). Για την ώρα αποδεικνύεται ένα πράγμα. Κάποιοι (αρκετοί) σηκώθηκαν από τους καναπέδες και την τηλεόραση. Σηκώθηκαν όπως περιμέναμε να σηκωθούν. Ζόμπι. Δεν γνωρίζουν πώς να δράσουν, πώς να αντιδράσουν, μερικοί ακόμα και πώς να συνομιλήσουν με άλλους ανθρώπους, οι περισσότεροι να ακούσουν άλλες απόψεις. Επομένως τώρα προέχει ένα πράγμα. Αυτοί οι άνθρωποι να πολιτικοποιηθούν και να ενταχθούν σε διαδικασίες. Όχι από κομματόσκυλα, αλλά από άλλους ανθρώπους, να αλληλοβοηθηθούνε. Γιατί έτσι ούτε θα καπελωθούνε, ούτε θα οχλοποιηθούνε. Και η οχλοποίηση είναι μεγάλος φόβος αυτών των ημερών, ιδιαίτερα της Κυριακής που πέρασε στο Σύνταγμα. Γιατί αν αυτός ο κόσμος ήθελε, θα την έκαιγε τη Βουλή. Όμως ποτέ δεν θα καταλάβαινε γιατί το έκανε, ή μάλλον θα δικαιολογούταν λέγοντας ‘Εγώ άκουσα να φωνάζουν ΝΤΟΥ και πήγα…’


Υ.Γ.2 Αυτά είναι (κάποια από) τα προσωπικά μου συμπεράσματα από την πρώτη εβδομάδα. Όλα εδώ ζυμώνονται και σε μία εβδομάδα σίγουρα το πράγμα θα διαμορφωθεί αλλιώς. Να δούμε πώς… Θα επανέλθω άμεσα…

TROLL HUNTER (2010)

Κατ’ αρχήν, το χρωστάω στον εαυτό μου να κάνω ένα πόστ ενώ είμαι σε μια άλφα κατάσταση. Το χρωστάω και στο προηγούμενο μπλόγκ που μόνο σε τέτοια κατάσταση ανέβαζα αναρτήσεις. Μόνο που τώρα είναι όλο και πιο σπάνιες. Καταστάσεις και αναρτήσεις…


Αφήνουμε μελοδραματικά και φιλοσοφικές αναζητήσεις και πάμε, ή μάλλον λόγω του προηγούμενου πόστ, μένουμε Νορβηγία. Αλλά αλλάζουμε θεματολογία. Χθες αποδείξαμε ότι η Νορβηγία παράγει κωμωδία. Σήμερα θα δούμε ότι παράγει και τρόμο. Και μάλιστα ποιοτικό, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και προς την τεχνική. Η ταινία είναι βγαλμένη από την αρχέγονη παράδοση της Σκανδιναβίας. Την παράδοση των trolls. Φάγαμε στη μάπα ζόμπιζ, λυκάνθρωπους και βρικόλακες τελευταία με το κουτάλι. Σε ταινίες και σειρές. Εδώ μιλάμε για pure Σκανδιναβική παράδοση. Μια ομάδα σπουδαστών ερευνά μια σειρά μυστήριων δολοφονιών αρκούδων, αλλά στην πορεία μαθαίνει ότι υπάρχουν περισσότερο επικίνδυνα πράγματα που συμβαίνουν στην περιοχή. Αρχίζουν να ακολουθούν έναν μυστήριο κυνηγό, που τελικά αποδεικνύεται πως είναι κυνηγός Troll. Απ' ότι φαίνεται η νορβηγική κυβέρνηση κρύβει ένα τεράστιο μυστικό...

Και ποιος τη γαμάει την Σκανδιναβική παράδοση θα μου πεις. Συμφωνώ! Αλλά αν την ταινία την φτιάξεις αλά μπλαίρ γουίτς πρότζεκτ, με μια κάμερα στο χέρι, είσαι μάγκας. Και δείχνεις και τα trolls φάτσα κάρτα με την κάμερα, όχι υπόνοιες τεράτων και μαλακίες. Και τα trolls κυκλοφορούν μόνο νύχτα, αλλά εσύ τα δείχνεις και μέρα, ή έστω ξημέρωμα, γιατί έτσι, έχεις και τον χαβαλέ σου. Βάζεις και λίγο χιούμορ και λίγη θεωρία συνομωσίας και πολλή σάτιρα, όλα επιτηδευμένα τραβηγμένα από τα μαλλιά, και έχεις φτιάξει ένα πολύ ωραίο ταινιάκι. Κάτι χολυγουντιανές ανάλογες πίπες ωχριούν μπροστά του. Εξαιρείται το εκπληκτικό District 9.

Υ.Γ. 1 Δώστε και άλλη Σκανδιναβία στο λαό. Ο κινηματογράφος αυτών των χωρών μπορεί να γίνει εμμονή αν σκεφτείς πόσες καλές ταινίες έβγαλαν τα τελευταία χρόνια. Όλων των ειδών.

Υ.Γ.2 Έχω μια σκέψη από καιρό, αν και δεν έχω χρόνο και χώρο (αποθήκευσης). Να επεκταθώ και σε παλιότερες πολύ σπάνιες καλτ ταινίες. Το μόνο που με εμποδίζει είναι ότι χωρίς λινκζ για κατέβασμα, είναι δώρο άδωρο. Αλλά λινκζ δεν πρόκειται να βάλω…

Υ.Γ.3 Καλείς (εμείς καλούμε μάλλον, αν και εγώ δεν κάλεσα κανέναν) αύριο και στην Ελλάδα σε συγκεντρώσεις σε πλατείες αλά Ισπανία. Καλώς, δε γαμείς. Μεταφράζεις το κείμενο των Ισπανών. Καλώς, λες και έχεις και τίποτα άλλο, για μιμητισμό κατεβαίνεις, είπαμε εσύ, τί λόγους έχεις να είσαι κάτω; Και από πάνω προσθέτεις την ατάκα ‘Μακριά τα κομματόσκυλα, οι επαγγελματίες διαδηλωτές και οι χαφιέδες των μπάτσων με τις κουκούλες και τα σπρέι’. Πόσο ειρηνική είναι αυτή η επιθετικότατη πρόταση ρε ανώριμε μαλάκα, γελοίε που θες να κάνεις και συνασπισμένη διαμαρτυρία των πολιτών, και έχεις φτιάξει την πρόταση που ΚΑΘΕ μα ΚΑΘΕ λέξη έχει μίσος;;; Ξαναδιάβασε ρε μαλάκα το κείμενο των Ισπανών στο προηγούμενο ποστ. Και βρες έστω και μια λέξη που να υπαινίσσεται μίσος. Έστω μία…

Υ.Γ.4 Παρ όλα αυτά, συνεχίζω να πιστεύω ότι πανευρωπαικά, πλέον κινείται κάτι. Μάλλον φταίει το αλκοόλ…

A SOMEWHAT GENTLE MAN (2010)

Τζα! Μετά από κάνα τρίμηνο ξαναγράφω. Έχω ανακαλύψει (σιγά την ανακάλυψη θα με πεις) ότι το blogging είναι το καλύτερο ψυχοφάρμακο για την ανεργία. Γι αυτό και τα ποστς είναι πιο πυκνά εκείνες τις περιόδους. Τις υπόλοιπες, μία δεν προλαβαίνεις να δεις ταινίες, μία βαριέσαι να γράψεις…


Εδώ θα μιλήσουμε για Νορβηγική κωμωδία. Ο Ούλριχ βγαίνει από τη φυλακή και αρχίζει η προσπάθεια επανένταξης. Όλοι όσοι τον περιτριγυρίζουν θέλουν να τον βοηθήσουν να κάνει μια καινούργια αρχή. Με ανταλλάγματα βέβαια. Και ο τύπος μια αφασία και μισή. Ακολουθεί και υπακούει σχεδόν τους πάντες. Καλό στόρι στο οποίο μιας και μπεις, απολαμβάνεις τη διαδρομή. Και γελάς σε πολλές φάσεις, αν και, αν δεν είσαι εξοικειωμένος, ίσως το βορειοευρωπαικό χιούμορ σου φανεί ε λιτλ μπιτ άκυρο. Εμένα μου άρεσε, επομένως την καταγράφω. Η ταινία ήταν υποψήφια για τη χρυσή αρκούδα (σόρι άρκτο) στο Βερολίνο.

Υ.Γ.1 Είμαι επιφυλακτικός ακόμα μπροστά στους Ιντιγνάδος. Επιφυλακτικός για την εξέλιξη, την σωστή εξάπλωση και την πανευρωπαϊκή διαχείριση. Τόσο από τους διαδηλωτές, όσο και από τις αρχές. Ας περάσει μια εβδομάδα και μετά ενθουσιαζόμαστε / θαυμάζουμε / απογοητευόμαστε. Πάντως, κάτι κινείται στην Ευρώπη. Ως Κασσάνδρα όμως, προβλέπω προβοκάτσια στην Ισπανία εν ευθέτω χρόνω, να ξανακλειστεί ο κόσμος σπίτι του. Μια Μαρφίν ρε παιδί μου...

Υ.Γ.2 Αυτή είναι η διακύρηξη της Ισπανικής κίνησης '15 Μάη'.

Είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Είμαστε σαν εσάς: άνθρωποι, που σηκώνονται κάθε πρωί για να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Οι άνθρωποι, που δουλεύουν σκληρά κάθε ημέρα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους γύρω μας. Άλλοι από εμάς θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς, άλλοι συντηρητικούς. Άλλοι από εμάς πιστεύουν στο Θεό, άλλοι όχι. Άλλοι από εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολίτικοι, αλλά όλοι είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, αφήνοντας μας αβοήθητους, χωρίς φωνή. Αυτή η κατάσταση έχει γίνει συνήθειο, μια καθημερινή ταλαιπωρία, χωρίς ελπίδα. Αλλά αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Είναι ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα, ώρα να χτίσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε ότι:


• Οι προτεραιότητες κάθε ανεπτυγμένης κοινωνίας πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και ευτυχία των ανθρώπων.


• Αυτές είναι αναλλοίωτες αλήθειες με τις οποίες θα πρέπει να συμβαδίζουμε στην κοινωνία μας, το δικαίωμα για στέγαση, εργασία, πολιτισμό, υγεία, εκπαίδευση, πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και καταναλωτικά δικαιώματα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.


• Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησής μας και του οικονομικού συστήματος δεν νοιάζεται γι’ αυτά τα δικαιώματα, αλλά και με πολλούς τρόπους είναι ένα εμπόδιο στην ανθρώπινη πρόοδο.


• Η δημοκρατία ανήκει στο λαό (δήμος = λαός, κράτος= κυβέρνηση) το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση γίνεται από όλους μας. Ωστόσο, στην Ισπανία, οι περισσότεροι από την πολιτική τάξη ούτε καν μας ακούει. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να μεταφέρουν τη δική μας φωνή στα θεσμικά όργανα, διευκολύνοντας την πολιτική συμμετοχή των πολιτών μέσω άμεσων καναλιών, που προσφέρει το μεγαλύτερο όφελος για την ευρύτερη κοινωνία, όχι για να πλουτίσουν και να ευημερήσουν εις βάρος μας, υπακούοντας μόνο στη δικτατορία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων και την κατοχή της εξουσίας μέσω του δικομματισμού μέσω των απαράλλαχτων αρχικών PP & PSOE.


• Πόθος για εξουσία και τη συσσώρευσή της μόνο σε λίγους, δημιουργία ανισοτήτων, εντάσεων και αδικιών, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε. Το πεππερασμένο και αφύσικο οικονομικό μοντέλο τροφοδοτεί την κοινωνική μηχανή σε έναν αυξανόμενο κύκλο που καταναλώνει τον εαυτό της πλουτίζοντας λίγους και στέλνοντας στη φτώχεια τους υπόλοιπους. Μέχρι την κατάρρευση.


• Η θέληση και το σκοπό του υπάρχοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος αδιαφορώντας για την αποδοτικότητα και την ευημερία της κοινωνίας. Κατασπατάληση των φυσικών πόρων, καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους καταναλωτές.


• Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να πλουτίσει μια μειοψηφία η οποία αδιαφορεί για τις ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι, αλλά χωρίς εμας τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχε, γιατί εμείς κινούμε τον κόσμο.


• Εάν, ως κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε το μέλλον μας σε μια απρόσωπη οικονομία, η οποία ποτέ δεν επιστρέφει τα οφέλη στους περισσότερους, θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις από τις οποίες όλοι υποφέρουμε.


• Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί για τη τοποθέτηση του χρήματος πάνω από τα ανθρώπινα όντα, θα το επαναφέρουμε στην υπηρεσία μας. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι ένα προϊόν αυτού που αγοράζω, του γιατί το αγοράζω και αυτού από τον οποίο το αγοράζω.


Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.


Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξω.


Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.


Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε.


Νομίζω πως μπορώ να βοηθήσω.


Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε.

Υ.Γ.3 Από κάπου την είχα πάρει τη μετάφραση, αλλά έχασα την πηγή και ήταν και χρήστης (όχι ναρκωτικών) που το έκανε μόνος του. Σόρι για τη μη αναφορά.

Υ.Γ.4 Τι ‘τζά’ αγόρι μου, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι…

RUBBER (2010)

‘Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτό το πράγμα να είναι καλή ταινία’, αναρωτήθηκα μόλις διάβασα την πιο καμένη πλοκή ταινίας ever…



O Pόμπερτ είναι ένα λάστιχο αυτοκινήτου (μ’ αρέσει που έχει και όνομα), ξεχασμένο και θαμμένο στην έρημο της Kαλιφόρνια. Mια μέρα όμως ξυπνάει (!) και αρχίζει να κυλάει. Εντάξει το τελευταίο είναι ελαφρά φυσιολογικό. Μόνο του κυλάει, επομένως δεν είναι. Πατάει κάτι ζωάκια, αλλά μπροστά του βρίσκει ένα γυάλινο μπουκάλι που δεν μπορεί να συνθλίψει. Και εκεί καταλαβαίνει κάτι επίσης απόλυτα φυσιολογικό. Είναι ένα λάστιχο προικισμένο με τηλεπάθεια. Δολοφονική τηλεπάθεια. Και ξεκινάει ένα ταξίδι ανατινάζοντας μετά το μπουκάλι κεφάλια ζώων και ανθρώπων. Tαυτόχρονα, μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκεται επίσης στην έρημο, αλλά σε απόσταση τον παρακολουθεί με κιάλια και σχολιάζει τις κινήσεις του. Βλέπουν ταινία μέσα στην ταινία.



Τρελή εισαγωγή, σουρεαλισμός στο έπακρο, αδιαφορία για κάθε τύπο κινηματογραφικής αφήγησης, ιδιορρυθμία και εξυπνάδα. Μινιμαλιστική Γαλλική ταινία είναι, μη περιμένετε κανένα σκοτωμένο b-movie με σφαγές. Άλλος είναι ο λόγος ύπαρξής της (αν υπάρχει). Είναι ταινία με άλλη κεντρική πλοκή και άλλο κεντρικό θέμα. Πάντως βλέπεις κάτι που εμφανώς σε φτύνει και σε γράφει ως θεατή. Και ταυτόχρονα σε αποθεώνει. Κυρίως όμως σε ειρωνεύεται, άσχημα κιόλας. Το βρήκα απίστευτο, διασκεδαστικό, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι θα αρέσει σε πολλούς…



Υ.Γ.  Οι κατσαρίδες κρύβονται σε χαραμάδες. Προκειμένου να βρουν τροφή, βγαίνουν από τις τρύπες τους όταν δεν τις καταλαβαίνεις, όταν δεν τις υποψιάζεσαι, όταν τα φώτα είναι σβηστά. Εδώ και δύο ημέρες οι πρώην συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων, κατέλαβαν το δημαρχείο ζητώντας επαναπρόσληψη. Δεν κρίνω το θέμα τους, δεν είναι αυτοί οι αιτία που τα γράφω αυτά. Από τις δημοτικές παρατάξεις, όλες αποχώρησαν από το δημοτικό συμβούλιο εκτός μίας. Η χρυσή αυγή μέσω του (λίγο μαυριδερού είναι η αλήθεια) αρχηγού της, κάλεσε τους διαδηλωτές να καταλάβουν το δημαρχείο, τονίζοντας ότι είναι στο πλευρό του Έλληνα εργαζόμενου. Και μόνο του Έλληνα, τι δεν καταλαβαίνετε. Κάτι σαν κομμουνιστικός εθνικισμός ένα πράγμα, που πέρασε μιας και ο τύπος αντιμετωπίστηκε ως λαικός ήρωας από τους συγκεντρωμένους. Την επόμενη ημέρα, ο δήμαρχος Αθηναίων αποκάλεσε τους συμβασιούχους 'χρυσαυγίτες'. Ακόμα ένα σημάδι ότι οι πολιτικοί, ακόμα και οι πιο νέοι και άφθαρτοι στην πολιτική, ζούνε κάπου αλλού. Είδε την κατσαρίδα, έβαλε ψιχουλάκια στο χέρι του και την τάισε. Και μάλιστα μέσα από τα ΜΜΕ, ώστε να είναι σίγουρο ότι θα υπερπροβληθεί και η κατσαρίδα θα γίνει ένα εκτρωματικό τέρας, ίδια με την αδερφή της που μένει λίγο παρακάτω στον Παντελεήμονα και μοιάζει σαν να βγήκε από τη Φουκουσίμα. Ας ανοίξουμε λοιπόν το γαμωφώς, να τη δούμε τη γαμημένη την κατσαρίδα. Όσο το κρατάμε σβηστό, έτσι θα κινείται. Ύποπτα, ύπουλα και πολύ πιθανόν αποτελεσματικά. Και μη ξεχνάμε να κρατάμε και μια παντόφλα στο χέρι...

NEVER LET ME GO

Κυρίες και κύριοι έφτασε και αυτή η ώρα, που κανένας βλέποντας τις ταινίες που ποστάρω δεν θα περίμενε. Θα γράψω καλό λόγο για μελόδραμα. Και όχι για απλό μελόδραμα, αλλά για ταινία του κλάματος, που όταν τελειώνει σου έχει μαυρίσει τη ψυχή. Πιο μαύρη και από τα πνευμόνια της Λιάνας Κανέλλη, πιο μαύρη και από το αμέσως προηγούμενο αποτυχημένο χιούμορ…



Να διευκρινίσουμε κάτι. Η ταινία περιγράφεται σαν μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι μελλοντικό και δεν έχει σχέση με επιστημονική φαντασία όπως την εννοούμε συνήθως. Βασικά εμπλέκει πολλά είδη, αφήνοντας να υπεισέρχεται το μελό και το ρομαντικό σε ένα pure δράμα 100%. Θα το έλεγα περισσότερο δυστοπικό μιας και ο Καζούο Ισιγκούρο…


Όπα, όπα, όπα. Ποιος είναι ο Ισιγκούρο; Είναι ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ που έγινε αυτή εδώ η ταινία, ενώ έχει γράψει και τα απομεινάρια μιας μέρας. Ποια είναι η δυστοπία τώρα που έντεχνα τοποθετείται το 1978 (μόνος ρωτάω, μόνος απαντάω). Σε ένα ορφανοτροφείο μεγαλώνουν και συνδέονται φιλικοερωτικά οι τρεις πρωταγωνιστές, δύο γυναίκες και ένας άντρας. Όμως αυτό το ορφανοτροφείο είναι διαφορετικό από τα κανονικά όσον αφορά το μέλλον των παιδιών. Μέλλον εφιαλτικό, ζωή πολύ μικρή. Θα έλεγα γιατί αλλά δείτε το και θα το μάθετε στο πρώτο 20λεπτο και θα αρχίσει σιγά-σιγά να μαυρίζει η ψυχή σας.


Πάντως αναρωτιέμαι γιατί αυτή η βρετανική ταινία δεν ήταν πουθενά στα Όσκαρ. Είχε φοβερές ερμηνείες (ποιοι παίζουν βλέπε πάνω στην αφίσα), πρωτότυπο και περίεργο στόρι, πολύ καλή σκηνοθεσία, φωτογραφία και σκηνοθεσία. Ειδυλλιακά τοπία σε δυστοπική ταινία, σπάνια βλέπεις. Η αντίθεση τεράστια. Το αρνητικό είναι ότι το στόρι είναι κάπως αφελές μιας και δημιουργεί εξ αρχής κάποιες συμβάσεις που δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει. Αλλά τι σκατά… (πω πω επίπεδο…), ταινία είναι, οι συμβάσεις επιτρέπονται…


Υ.Γ. 1 Σε όποιον στο τέλος του δημιουργηθεί το μεγάλο και αυτονόητο ερωτηματικό, ας θυμηθεί τον Κυνόδοντα και θα με θυμηθεί (και μένα με τη σειρά μου)


Υ.Γ.2 Αν έγραφα το κείμενο αυτό στο ύφος της ταινίας, θα πάθαινα κατάθλιψη…

WINTER 'S BONE (2010)

Όπως είπα, θα γράψω για το σύνολο των ταινιών που έφτασαν στην δεκάδα των υποψηφίων για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ανεξάρτητα αν τις βρίσκω καλές ή όχι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε άλλους δεν θα αρέσουν μιας και συνήθως πρόκειται για ‘βαριές’ ταινίες και παίζουν ρόλο από τα βιώματα, ως και τη διάθεση και την παρέα που τις βλέπεις.



Εδώ δεν είχε τίποτα η διάθεση ή η παρέα λέω εγώ, αλλά η ταινία που είναι τρελά υπερεκτιμημένη, όπως και το Jennifer Lawrence που πρωταγωνιστεί επίσης. Το Τζένιφερ είναι ένα 17χρονο που ο πατέρας του έβαλε υποθήκη το σπίτι για εγγύηση αποφυλάκισης μέχρι να δικαστεί. Ήρθε η ώρα να δικαστεί αλλά είναι άφαντος. Η μικρή μεγαλώνει δύο μικρά αδέρφια μιας και η μάνα έχει πάθει λαλά. Τώρα αναγκάζεται μαζί να ψάξει και τον μπαμπά για να μη χάσει το σπίτι.


Στο ζουμί λοιπόν. Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα trailer park στον καθυστερημένο αμερικανικό νότο. Όλοι είναι σχεδόν βλαμμένοι και δεν φτάνει μόνο αυτό, κάνουν και χρήση κρακ (όπως και παραγωγή, από αυτό ζουν) για να αποτελειώσουν και το μοναδικό ζωντανό εγκεφαλικό κύτταρο. Ταυτόχρονα είναι καχύποπτοι, κλειστοί και εχθρικοί. Η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται περίφημα, όπως και περίφημες είναι σκηνοθεσία και φωτογραφία, εξού – φαντάζομαι – και οι αποθεωτικές κριτικές. Όμως η υπόθεση έχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει, αυτό είναι το πρόβλημά της. Δεν γίνεται στην ταινία τίποτα σχεδόν. Δεν απογειώνεται, δεν τρέχει, έχει την πρωτοτυπία που έχει η παρακολούθηση ενός ταχυδρόμου που πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και παραδίδει γράμματα. Ταχυδρόμου που ούτε σκύλος δεν καταδέχεται να δαγκώσει, άντε να τον κυνηγήσει λίγο...


Και εδώ γεννιέται ένα θέμα. Ο κριτικός κινηματογράφου που το αποθεώνει, γράφει για το κοινό ή για την κλειστή κλίκα των κριτικών που ούτως ή άλλως θα τη δουν την ταινία; Να είναι στα Όσκαρ οκ, μιας και στα βραβεία η ταινία κρίνεται ως ολότητα με τα τεχνικά της στοιχεία, αλλά η αποθέωση σε κάτι τόσο βαρετό σε ΜΜΕ, γιατί; Τι χρωστάει αυτός που πάει να ψυχαγωγηθεί (με όποιο τρόπο επιθυμεί, από το ψυχοπλακωτικό δράμα και τον τρόμο, μέχρι την χαζοκωμωδία) να δει ένα τίποτα;

Υ.Γ. Σε όλα τα ενημερωτικά sites, πρώτη είδηση είναι οι καθυστερήσεις στην επιστροφή από το τριήμερο. Καθυστερήσεις που προκλήθηκαν ως επική συμπαραγωγή ηλίθιας κυβέρνησης και καθυστερημένων πολιτών. Οι πρώτοι δεν είχαν τον παραμικρό σχεδιασμό (δεν απαγόρευσαν ως είθισται τις νταλίκες γιατί πλέον οι εκδρομείς είναι λιγότεροι!) και οι δεύτεροι δεν είχαν… αλυσίδες και, εζ γιούζουαλι, οδηγική συμπεριφορά. Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη είδηση, ενώ χθες χάθηκαν 13 άτομα στο Αιγαίο και πριν από κανένα δίωρο κάηκαν έξι σε βιοτεχνία στο Αιγάλεω. Οι μεν ήταν Μπαγκλαντεσιανοί, οι δε Κινέζοι και όλοι μετανάστες. Δεν πάνε να πεθάνουν και 300 σε μια μέρα… (έχω κάποιους στο μυαλό μου). Δε γαμείς… Χιόνισε, πάμε έξω να φτιάξουμε (καθ’ ομοίωσίν μας) χιονάνθρωπους…

127 HOURS (2010)

Οι εργασίες του μεταπτυχιακού τον Φλεβάρη δεν επέτρεψαν την θέαση ούτε καν ΜΙΑΣ ταινίας! Μόνο λίγα επεισόδια από τις αμερικανικές σειρές που βλέπω είδα (κάποια στιγμή θα γράψω για φέιβοριτς) και πάλι φουλ της εργασίας (άντε και λίγο μπάλα).



Ας περάσουμε λοιπόν στην πρώτη οσκαρική ταινία που (εδέησα και) είδα…


Δε μας χέζεις ρε Ντάνι Μπόιλ… Έχεις γαμώ τα σενάρια και φτιάχνεις μια τόσο μεγάλη παπαριά; Εξηγούμαι ξεκινώντας από το σενάριο που ήταν αυτοβιογραφικό βιβλίο δηλαδή αληθινή ιστορία. Δε στόρι ιζ του Άρον Ράλστον, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει μετά από ορειβατικό ατύχημα, περνώντας 127 ώρες εγκλωβισμένος κάτω από έναν τεράστιο βράχο και τελικά διέφυγε κόβοντας το χέρι του.


Ωραίο στόρι αλλά στην ταινία ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεσαι με τον φλώρο πρωταγωνιστή, έναν Τζέιμς Φράνκο που ποιος πούστης τον προωθεί δεν ξέρω και τον έβαλε να παρουσιάσει και τα φετινά όσκαρ και ήταν πιο ξενέρωτα από ποτέ. Δεν μπαίνεις στο έργο ρε παιδί μου. Όσο για το κόψιμο του χεριού η μούφα του αιώνα. Όχι σαν εφέ. Ο πρωταγωνιστής γράφει στο βιβλίο του ότι ΗΤΑΝ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟ καθώς δεν περνούσε αίμα για 127 ώρες από το σημείο. Στην ταινία ο Φράνκο ξεσήκωσε όλη την έρημο με τις τσιρίδες. Άσε που ο Μποιλ μετέφερε μόνο το μισό βιβλίο γιατί το υπόλοιπο δεν του άρεσε!


Επίσης ρε Μπόιλ πουλάκι μου, την γαμωβαρεθήκαμε την βιντεοκλιπίστικη λογική. Τρεις ταινίες σοβαρές έκανες, και στις τρεις ακριβώς τα ίδια. Φτάνει, μπάστα, έλεος! Ας μην ήταν η μεγάλη απεργία του 2008 και αν έβλεπε το Σλάμντογκ όσκαρ θα καθόμουν να μου κόψεις το χέρι μετά από 127 ώρες τρεινσπότινγκ (εντάξει αυτό ήταν καλό)


Συμπέρασμα, μ’ άρεσε η ταινία, να τη δείτε (πλάκα κάνω). Οι κριτικές της ήταν πολύ καλές (εδώ δεν κάνω πλάκα)


Υ.Γ.1 Γράφω για αυτήν όπως θα γράψω και για τις εννιά φετινές οσκαρικές. Βγάζω το Toy Story 3 που πήρε όσκαρ καλύτερου animation και ήταν και στις καλύτερες ταινίες. Το είδα, βλέπεται, μέχρι εκεί…


Υ.Γ.2 Για να ληστέψεις ένα περίπτερο χρειάζεσαι ένα τζιπ μάρκας VOLVO κλεμμένο, πινακίδες κλεμμένες από άλλο όχημα, καλάσνικοφ με πάνω από 100 σφαίρες, πιστόλια και τέσσερις μαντράχαλους. Ψιτ ε, φτάνει η κοροιδία ρε πούστη μου…


Υ.Γ.3 Ο λαός της πλάκας αμέσως μετά τα χθεσινά έχει συμψηφίσει σε social media, δελτία ειδήσεων και συζητήσεις τα απίστευτα! Πορείες, ΔΝΤ, μολότοφ σε μπάτσους, απεργίες, Γρηγορόπουλο, μετανάστες, ΔΙΑΣ που πατάνε κόσμο, απεργούς πείνας, Μαρφίν, πολιτικούς, τρομοκρατία, Siemens, αναρχικούς, βία, Λαζόπουλο, Ράδιο Αρβύλα και το 1821 του ΣΚΑΙ (τα τρία τελευταία βόλευαν μιας και παίζονταν χθες, ευτυχώς που ο ΠΑΟΚ παίζει σήμερα, χθες δεν θα την γλίτωνε, θα έφταιγε και αυτός)

I SPIT ON YOUR GRAVE (2010)

Για να γράφω για ταινία δεύτερη συνεχόμενη ημέρα πρέπει να είδα πολύ καλή ταινία. Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση. Γυναίκα συγγραφέας ρομαντικών βιβλίων νοικιάζει ένα εξοχικό στη μέση του πουθενά για κάνα δυο μήνες προκειμένου να τελειώσει το τελευταίο της βιβλίο μέσα στην ηρεμία του δάσους. Όμως τραβάει τη προσοχή μιας παρέας ανδρών, που θα την υποβάλουν σε μια νύχτα βασανιστηρίων και βιασμών, προτού την παρατήσουν ημιθανή στο ποτάμι. Τελικά επιβιώνει και λίγες εβδομάδες μετά θα επιστρέψει για να τους εκδικηθεί.


Η ταινία είναι remake ομώνυμης ταινίας του 1978 που λογοκρίθηκε άσχημα. Δεν έφτασε καν στη Βρετανία, ενώ 'ψαλιδίστηκε' και σε πολλές άλλες χώρες. Κατηγορήθηκε ότι ωραιοποιεί το βιασμό (χωρίς να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει) και ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις. Πόσο μάλιστα που ο δεύτερος τίτλος της ήταν ‘Η Ημέρα Της Γυναίκας’, και ποιος είδε τις φεμινίστριες και δεν τις φοβήθηκε. Ένα remake θα ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον με αυτήν την αφίσα. Ένας θελκτικός κώλος γυναίκας μετά από βιασμό! Νέες διαμαρτυρίες! Δεν χρειάζεται να μαντέψετε η νέα ταινία, πότε έκανε πρεμιέρα. Την Ημέρα της Γυναίκας!


Δεν τα χρειαζόταν αυτά η ταινία. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ταινιών εκδίκησης σε μεγάλο βαθμό. Μοιάζει με το προπέρσινο εκπληκτικό ‘Last House On The Left’, του Ντένις Ηλιάδη. Μόνο που τώρα εκδικείται η ίδια η παθούσα. Δεν είμαι ιερόσυλος λέγοντας ότι όποιος το δει, κάνει άνετα τις συγκρίσεις σαν να βλέπει ένα σημερινό ‘Oldboy’, με κακοποίηση ‘Irreversible’ και εκδίκηση ‘Saw’. Είναι φοβερά καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετική πλοκή. Σε κρατάει 110 λεπτά με αμείωτο ενδιαφέρον. Όμως χρειάζεται άντερα. Είναι από τις πιο σκληρές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Παρακαλάς να τελειώσουν τα βασανιστήρια. Και από τις δύο πλευρές. Αυτό δε σημαίνει ότι και αυτή η ταινία, όπως οι προηγούμενες, που αναφέρω παραπάνω, δεν αποτελούν μοναδικές εμπειρίες.


Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι οι ταινίες εκδίκησης είναι πάντα θελκτικές. Τελικά ποια είναι η στάση μας στο θέμα της αυτοδικίας; Ένα θέμα που κανένας δεν συμφωνεί, αλλά τελικά τι είναι στη φύση μας; Μήπως δεν μας τρομάζουν οι βίαιες σκηνές αυτοδικίας που βλέπουμε, αλλά τα συναισθήματά που γεννιούνται απέναντι σε αυτές;


Υ.Γ. 1 Το πολιτικό σύστημα αν και στην εντατική με μηχανική υποστήριξη, πνιγμένο στα σκατά του, συνεχίζει να προκαλεί γέλιο. Παραπέμπονται για Siemens 12 πρώην υπουργοί για νέα διερεύνηση τυχόν πολιτικών ευθυνών. Ενώ ξεκάθαρα λέει το πόρισμα ότι δεν μπορεί να αποδείξει ότι κάποιος έφαγε λεφτά. Άσε που ήδη για τους περισσότερους τα τυχόν αδικήματα έχουν παραγραφεί. Ζήσε Μάη μου... Σαφέστατα δεν είμαι υπέρ της άποψης της μάζας να βρεθεί εξιλαστήριο θύμα. Αλλά και η κοροϊδία έχει τα όριά της.


Υ.Γ.2 Στο νέο site της ΝΔ, όποιος δικτυώσει τους περισσότερους φίλους του στο κόμμα κερδίζει μια συνάντηση με τον Σαμαρά. Επιβράβευση με αρχίδια. Αναρωτιέμαι τελικά. Εμείς είμαστε οι μαλάκες και στέλνουμε στο πολιτικό σύστημα λάθος μήνυμα, ή αυτοί είναι τόσο μαλάκες και δεν το λαμβάνουνε…


Υ.Γ.3 Και όπως ακούω γύρω μου, τώρα όλοι θα λάβουν το μήνυμα, μιας και δεν πληρώνουμε διόδια, μιας και δεν πληρώνουμε ΟΑΣΘ. Μπορεί. Μπορεί όμως μια κυβέρνηση αφήνοντας τον κόσμο να κάνει (ή να νομίζει ότι κάνει) μικρές ‘επαναστάσεις’, που σε τελική ούτε νομικά παράνομες δεν είναι, να τον κυβερνάει πιο εύκολα…

THE A-TEAM (2010)

Θα το κλείσω το blog, δεν τη γλιτώνει! Πριν από κάνα ενάμισι χρόνο ήτανε, λέω (είπα) και δεν γράφουμε για καμιά καλή ταινία να σώσουμε κανένα άνθρωπο από το να βλέπει παπαριές; Εμένα ποιος θα με σώσει όμως; Ψάχνω blockbusters, ψάχνω ψαγμένες, τζίφος παντού. Εντάξει, μειώθηκε το ποσό ταινιών που βλέπω την εβδομάδα, αλλά το τι παπαριά έχω φάει στη μάπα, δε λέγεται. Τι κοινότοπες ισπανικές (25 Kilates), τι και καλά κωμωδίες (Cyrus), τι βαρετές σάτιρες (The Informant!)…



Σταματάω όμως να κλαίγομαι, που δεν είναι και του χαρακτήρος μου, γιατί κάτι καλό είδα. Και μάλιστα blockbuster, επομένως πιάνουμε όλοι μαζί τα ποπ κορν. Γνωστή η φάση της A-Team ως σειρά της δεκαετίας του 80 μπλα μπλα μπλα. Έγινε και ταινία και μάλιστα πετυχημένη και διασκεδαστική. Η ομάδα των τεσσάρων, λοιπόν, πέφτουνε θύματα μιας συνομωσίας και καταδικάζονται από στρατοδικείο. Και προσπαθούν να καθαρίσουν τα ονόματά τους. Δράση και πολύ γέλιο σε μια σχετικά ευρηματική ιστορία. ΟΚ, η ιστορία είναι και λίγο στρατόκαβλη, αλλά τι περιμένεις από action movie. Πάντως καλά περνάς μετά βεβαιότητος. Έχει και ωραία εφέ, αλλά μάταια το αναφέρω μιας και αυτό εξυπακούεται. Είναι σαν να λες πάω στα στερ για να δω θρι ντι…


Υ.Γ. 1 Ναι, ξέρω. Εξεγέρσεις παντού. Πολλές γύρω μας. Για τη φτώχεια και την ανέχεια. Να διευκρινίσουμε όμως δύο πράγματα. Πρώτον, μιλάμε για φτώχεια και ανέχεια. Εδώ φτώχεια και ανέχεια δεν έχουμε και μάλιστα απέχουμε πολύ. Δεύτερον, έχουν στρατιωτικές δικτατορίες και θέλουν να τις ρίξουν. Σιγά τη δημοκρατία που έχεις θα με πεις και θα συμφωνήσω. Όμως το αντίπαλο δέος εκεί είναι ο ισλαμισμός. Άλλοι καμένοι δηλαδή. Επομένως δε μιλάμε για επανάσταση. Μια από τα ίδια και χειρότερα θα έχουνε.


Υ.Γ. 2 Φανταστείτε σε λίγα χρόνια να γίνει εξέγερση στην Ελλάδα, και να πρωτοστατεί η εκκλησία. Μπρρρρ…

CHRISTMAS GOODIES (2010)

Κατ' αρχήν καλή χρονιά και δημιουργική. Με τύχη (ελπίζουμε) και τείχη (μας προέκυψε). Όπως και πέρισυ τα χριστούγεννα, μας χτύπησε προφανώς η ετήσια, παραδοσιακή γκαντεμιά και είδαμε πάμπολλες παπαριές. Όμως ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιες ταινίες που βλέπονταν. Βλέπονταν, αλλά δεν αποφάσιζα εύκολα να γράψω για αυτές. Μπορεί γιατί αμφιταλαντευόμουνα, μπορεί γιατί βαριόμουνα (σαν πολύ σοβαρά να το έχω πάρει το blog...). Μετά όμως από απαίτηση χιλιάδων αναγνωστών, θα πούμε δύο λόγια για τις καλύτερες τέσσερις από αυτές. Για να ακριβολογούμε, επειδή μας αρέσει να μιλάμε με νούμερα, όταν λέμε για χιλιάδες αναγνώστες, φταίει ένα και μοναδικό μεγάλο νούμερο, αυτό εδώ

 

Η καλύτερη των εορτών. Μετά από τον πρώτο πληθυντικό της εισαγωγής που προσέδωσε μια άλφα μεγαλοπρέπεια, ξεκινάω από αυτήν την ταινία γιατί εδώ countdown και τέτοιες μαλακίες δεν έχει. Άσε που πήξαμε στις ανασκοπήσεις μιας χρονιάς που θέλουμε να ξεχάσουμε και δεν θα λείψει σε κανένανε. (Εκτός από αυτόν που έκανε παιδί). Η ταινία είναι remake της ταινίας '13 Tzameti', την οποία αν την έχετε δει αυθεντική προχωρήστε στην επόμενη ταινία. Αν πάλι όχι, η υπόθεση καθηλώνει. Νεαρός ηλεκτρολόγος με πατέρα στο νοσοκομείο λαθρακούει έναν τύπο περί χρημάτων, πολλών χρημάτων. Ο τύπος πεθαίνει και αποφασίζει ο νεαρός να βρει τα χρήματα. Όμως πρέπει να παίξει σε ένα παιχνίδι. Ωραίο cast, η ταινία σε καθηλώνει. (εντάξει καθηλώνει το καταλάβαμε, πόσες φορές θα μας το πεις)

Δανία για τη συνέχεια και όχι πανάκριβη Νορβηγία που αν (και καλά) μισθωτός πήγε μέσα στο χειμώνα διακοπούλες αυτός . Ταινία σπουδή στο bullying, δηλαδή στους σχολικούς τραμπουκισμούς. Σηκώνει ολόκληρη συζήτηση για τη βία, μιας και δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά για τους ρόλους θύτη και θύματος. Δύο νεαροί αποφασίζουν να συνασπιστούν και να αντιδράσουν στις συνεχείς προκλήσεις των δυνατότερων συμμαθητών τους. Όμως ποια είναι τα όρια; Τα παιδιά παίζουν καταπληκτικά και οι σκηνές είναι όσης αγριότητας είναι και οι πραγματικές. Έχουμε φτάσει να μας ενοχλεί να τα βλέπουμε και όχι να γίνονται γύρω μας!

Καναδική κωμωδία υπάρχει; Υπάρχει αν και περισσότερο αξίζει για τα νοήματά της γιατί γέλιο πολύ δεν βγάζει. Πάντως βλέπεται ευχάριστα. Σαλεμένος τύπος νομίζει ότι είναι μετεμψύχωση του Τρότσκι και προσπαθεί να ξεσηκώσει σε απεργία το σχολείο του. Έχει κάποια νοήματα,  πολιτικό χιούμορ αλλά κάτι της λείπει. Ίσως κάποια σενάρια να έπρεπε να είναι αμερικάνικα, ή ακόμα καλύτερα αγγλικά. Ίσως να την απολαύσουν περισσότερο οι δεξιοί. Ή οι αριστεροί με δεξιές τσέπες που είναι και οι περισσότεροι. Ξέρω πολλούς και έναν από αυτούς μπορείτε να βρείτε, όπως προφανώς σωστά μαντέψατε, εδώ

Και κλείνουμε με την πολυδιαφημισμένη περιπέτεια κωμωδία του Μπρους. Ο Μπρους μάζεψε πολλούς γνωστους ηθοποιούς για να φτιάξει την ταινία. Στιγμές στιγμές έχει τρελή δράση. Στιγμές στιγμές έχει πολύ χιούμορ. Όμως πως διάολο καταφέρνεις σε 90 λεπτά ταινία να έχεις ένα ενδιάμεσο 20λεπτο κοιλιά με τέτοιο κάστ! (θαυμαστικό γιατί είναι ρητορική ερώτηση, έχει κοιλιά) Πάντως ο ρόλος του Μαλκοβιτς είναι θεικός και η Έλεν Μίρεν παίζει τέλεια ακόμα και την δολοφόνο. Ως εκεί. Και δεν έχω να πω τίποτα άλλο για αυτόν . Η απαξίωση των μόλις τεσσάρων αναφορών, αδιαφορώντας να βρεις πέμπτη είναι το χειρότερο κράξιμο...