CLOSED DUE TO GOOGLE & GREEK GOV

Κλείσαμε και δεν σας περιμένουμε! Ως εκ θαύματος, αν βάλεις μετά την κατάληξη του blogspot το .gr αντί του .com, τότε ανοίγει αυτή η σελίδα. Βλέπεις η παράνοια που ζούμε επιφυλάσσει ιντερνετικά γούστα τύπου Κίνας και άλλο που δε θέλει η Google και (όπως έκανε σε όλα τα τριτοκοσμικά καθεστώτα) έχεσε ελευθερίες λόγου και μαλακίες και παρέδωσε τη διεύθυνση. Αποτέλεσμα είναι όλα τα blogspot να υπάγονται στην ελληνική νομοθεσία, αν και, όποτε υπήρχε η υπόνοια αξιόποινης πράξης, ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ, η Google, όπως έπρεπε, έδινε τα στοιχεία.

Από εδώ και πέρα λοιπόν βρίσκομαι στην ολόιδια διεύθυνση του wordpress με ένα blog το οποίο έφαγα τα νιάτα μου για να φτιάξω πιο καλαίσθητο από αυτό (περίπου 14 λεπτά...)

otivlepo.wordpress.com

Υ.Γ. Μετά από λίγο καιρό αυτό το blog θα καταστραφεί, τα posts έχουν μεταφερθεί...

GOD BLESS AMERICA (2011)

Πώς θα ήταν μία ταινία που θα συνδύαζε τον Ταραντινικού τύπου χαβαλέ με τα νοήματα ενός Requiem for a Dream; Η απάντηση είναι αυτή εδώ η απολαυστική ταινία, ένας συνδυασμός απερίγραπτου μακελέματος και απίστευτα αιχμηρών διαλόγων, άκρως επίκαιρος για μια χώρα που ζει την προεκλογική περίοδο μπροστά στην τηλεόρασή της.

Ο μεσήλικας ήρωας μας είναι χωρισμένος και μίζερος, ενώ περνάει την ώρα του βλέποντας σκουπίδια στην τηλεόραση.  Μαθαίνει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο. Το ίδιο βράδυ βλέπει ένα ριάλιτι με ηρωίδα μία κακομαθημένη 16χρονη που βρίζει τους γονείς της γιατί της πήρανε δώρο άλλο αυτοκίνητο από αυτό που ήθελε. Και αποφασίζει να τη σκοτώσει. Επάνω στο φονικό γνωρίζει μία άλλη 16χρονη με τις ίδιες ιδέες (σχεδόν) και το σπλάτερ αρχίζει. Καθυστερημένοι ήρωες ριάλιτι, Τea Party, τηλεπλασιέ, μέλη της εκκλησίας των Βαπτιστών πρωταγωνιστούν σε ένα απολαυστικό σφαγείο. Κύριος στόχος, αλλά όχι μοναδικός, είναι τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τα κηρύγματα μίσους.

Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Η ταινία είναι απολαυστική και μόνο από την υπόθεση καταλαβαίνει κάποιος το κοινωνικό σχόλιο. Αυτό που δεν περιμένει είναι το βάθος κάποιων διαλόγων. Έκπληξη είναι και οι ομοιότητες που έχουν πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην ταινία με μια μακρινή χώρα που απλώνεται, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φόβος για το διαφορετικό και οι θεωρίες συνωμοσίας…

Υ.Γ.1  Πριν από λίγο 16 ιερόδουλες κρίθηκαν προφυλακιστέες γιατί (ίσως να) κόλλησαν AIDS κάποιους μαλάκες που ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ είναι ιερόδουλες πλήρωσαν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για να πηδήξουν χωρίς προφυλακτικό. Οι ιερόδουλες βγήκαν από τα δικαστήρια με ΜΑΣΚΕΣ, όχι για να μην αναγνωριστούν, αλλά προφανώς για να μην αναπνεύσουν στον αέρα μας και κολλήσουμε AIDS. Το θέμα αποτελεί ξεκάθαρη και μαζί τραγική εξέλιξη του υστερόγραφου της 10^ης Μαρτίου…

Υ.Γ.2  Περί εκλογών, στην … επόμενη ταινία.

ΤΟ ΓΑΛΑ (2011)

«Το Γάλα» το είχα φάει στη μάπα σε τουλάχιστον 20 κυριακάτικες εφημερίδες τα τελευταία 4 χρόνια, σαν μία πολύ πετυχημένη θεατρική παράσταση, αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που σηκώνεται να πάει στο θέατρο, χάρηκα ιδιαίτερα όταν η θεατρική παράσταση ως άλλο βουνό έγινε κινηματογραφική ταινία προκειμένου να προσεγγίσει τον Μωάμεθ της.

Τελικά, μάλλον χάνω που δεν το είδα νωρίτερα στο θέατρο, ή καλύτερα θα έχανα αν δεν είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο, καθώς πρόκειται για ένα μεγαλειώδες έργο. Άρρωστο, πιεστικό, καταθλιπτικό, αλλά υπέροχο. Ουσιαστικά βλέπουμε το ψυχικό κόσμο μιας δεμένης τριμελούς οικογένειας (μητέρα και δύο γιοί) από την Τυφλίδα. Ο πρωτότοκος γιος ανακοινώνει ότι παντρεύεται και τότε όλα αλλάζουν.

Δεν ξέρεις που να σταθείς σε αυτήν την ταινία. Η υπόθεση είναι συγκλονιστική, ενώ ολόκληρη η παραγωγή μοιάζει με ταινία που δεν έχει γίνει στην Ελλάδα. Μοναδικές είναι και οι τέσσερις ερμηνείες. Ο μεγάλος γιος που προσπαθεί να φέρει στα συγκαλά του τον μικρό. Ο μικρός που προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία και στην οικογένειά του. Η μάνα που δεν παραδέχεται την αλήθεια που βλέπει. Η φίλη του μεγάλου αδερφού που μπαίνει σε μια οικογένεια αμήχανα, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.

Όπως και να έχει, είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, ισάξια σε καλλιτεχνική και νοηματική αξία ακόμα και με τον πολυβραβευμένο "Κυνόδοντα".

Υ.Γ. Δεν έχει...

SUPER (2010)

Ο Φρανκ ειναι ένας κλασσικός loser. Όταν η γυναικα του τον παρατά για εναν γοητευτικό έμπορο ναρκωτικών γίνεται σουπερ ήρωας - ο Φλογερος Κεραυνος - για να πατάξει το κακό και να την ξανακερδίσει. (Το σινεμά αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή αντιγράφει το σινεμά? ... κλασσική λάθος ερώτηση). Το ντοκιμαντερ Superheroes (2011) παρακολουθεί την καθημερινότητα και τη δράση αληθινών σουπερ ηρώων. Χωρίς υπερδυνάμεις οι αυτοαποκαλούμενοι μαχητές του εγκλήματος, με αυτοσχέδιες στολές και μάσκες, κυκλοφορούν στους δρόμους πολεμώντας το έγκλημα.

Ένας απο αυτούς είναι και ο Φρανκ (Rainn Wilson). Αγαθός, δειλός, αδέξιος, μίζερος και θρήσκος - το αντίθετο του awesome και cool τύπου - μια ζωή ανάμεσα στη ξεφτίλα και την απόρριψη. Επηρεασμένος απο μια άθλια χριστιανική τηλεοπτική εκπομπή - The Holy Avenger - μετατρέπεται σε ένα θεόσταλτο τιμωρό του εγκλήματος. Με όπλο ένα γαλλικό κλειδί ψάχνει να βρει αθώους και να τους προστατέψει από τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού σαν απομηχανής θεός. Μαζί του - όπως κάθε σωστός σουπερ ήρωας - έχει βοηθό την Boltie, μια νευρική αθυρόστομη 20αρα (Ellen Page) που δουλεύει σε κατάστημα με κόμικς -"Φράνκ, κάνε ομάδα μαζί μου, ορκίζομαι στον γαμημένο Θεό οτι θα πιάσουμε εκείνους τους ψωλορουφήχτρες που έκλεψαν την γυναίκα σου". Η χοτ ναρκομανής γυναίκα του Φράνκ είναι η Liv Tyler,ο μαφιόζος ειναι ο Kevin Bacon και το δεξί του χέρι είναι ο Michael Rooker (ο Henry απ'το Henry: Portrait of a Serial Killer.1986).

Ανήκει σε αυτό που αποκαλείται "indie cinema".Δεν έχει καμια σχέση ευτυχώς με το Kick-Ass.Αν και αστεία, έξυπνη, ψυχαγωγική, με τραγελαφικές σκηνές και μυθικές ατάκες, στον πυρήνα της κρύβει το δράμα ενός ταλαιπωρημένου απο τη ζωή ανθρώπου, που αποκαλύπτεται αιφνίδια και ευθρασώς προκαλώντας αμήχανο γέλιο στο θεατή. Το χιουμορ είναι τόσο μαύρο που κάποιες στιγμές ενοχλεί, ενω η απρόσμενη αυξάνουσα βία ξαφνιάζει θετικά μέχρι και το αποστομοτικό φιναλε που δεν χαρίζεται ούτε στον ήρωα ούτε στο θεατή..... Shut up, crime!

Υ.Γ. Όπως πάντα, με κόκκινο τα κείμενα είναι copy - paste. Ήθελα ούτως ή άλλως να γράψω για αυτή την ταινία, αλλά βρήκα αφορμή να "διαφημίσω", χωρίς να πάρω άδεια αναδημοσίευσης, ένα blog με απίστευτες και κυρίως ψαγμένες ταινίες. Keep writing ...     

http://cinetentas.blogspot.com/ 

HUGO (2011)

Από τα λίγα, ή καλύτερα το μοναδικό, 3D που θα ήθελα να δω στον κινηματογράφο. Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε που παραπροχθές (sic) ήταν υποψήφια για τα περισσότερα Όσκαρ και έχασε τα σημαντικότερα από αυτά από το ‘The Artist’ (δεν το είδα ακόμα, θα επανέλθω…)

Ο Hugo είναι ένα ορφανό παιδί στο Παρίσι του 1930 και ζει στο σιδηροδρομικό σταθμό κυριολεκτικά μέσα στους τοίχους. Μπαινοβγαίνει σε ένα λαβύρινθο αεραγωγών, κλιματισμών, πορτών, ρολογιών και πάει λέγοντας. Στόχος είναι να μαζέψει υλικά για να θέσει σε λειτουργία ένα ρομπότ. Εκεί μπλέκεται ο πατέρας του, αλλά και ένας παππούς με παιδικά παιχνίδια, που έχει ένα μαγαζί στο σταθμό.

Ονειρική ταινία, τελεία και παύλα. Αποθέωση της εικόνας, της φωτογραφίας, των σκηνικών, ταινία που μυρίζει πολύ καλό κινηματογράφο. Δίκαια πήρε σχεδόν όλα τα τεχνικά βραβεία που διαγωνίστηκε. Χωλαίνει στην υπόθεση, που είναι λίγο κλισεδιάρικη, αλλά χαλάλι. Επειδή ο κινηματογράφος είναι κυρίως εικόνα (προσωπικά πιστεύω ότι η υπόθεση έχει τον κύριο λόγο στο βιβλίο και μετά στις υπόλοιπες τέχνες – διάβασε και δες Stephen King, και όχι μόνο, για να καταλάβεις...) λόγω λοιπόν της εικόνας, αξίζει με τα χίλια να δεις αυτή την ταινία, να τη βιώσεις σαν οπτικό υπερθέαμα. Ο κινηματογράφος είναι παραμύθι και ο Σκορτσέζε το αποδεικνύει με τους παπάδες που φτιάχνει για τα μάτια μας…

Υ.Γ. "Ανοίγει" η υπόθεση γιαούρτωμα, προφανώς θα "ανοίξει" και η υπόθεση προπηλακισμός. Αρχικά ήταν οι 300 ή τελοσπάντων οι διακόσιοιτριάνταβάλε που ψήφισαν το μνημόνιο, τώρα είναι και ο Νταλάρας και ακολουθεί και ο κάθε Νταλάρας. Προφανώς και κανένας δεν προσπαθεί να σκοτώσει με γιαούρτι (τουλάχιστον όσο είναι σε κεσέ και όχι σε πήλινο) ή με το νερό (αν και τον Νταλάρα τον αρρώστησαν και τίποτα δεν το έχει να πάθει μια πνευμονία, είναι και επιρρεπής από τότε που πήγαινε στα Γιάννενα χειμωνιάτικα με δυο παπούτσια πάνινα). Στόχος είναι, γιατί πρέπει να υπάρχει στόχος, ο διασυρμός του θύματος, να το δούμε γιαουρτωμένο, όπως το πλέον αλησμόνητο χιτ, τον Πρετεντέρη με το κάπρι το καλοκαίρι στην Ίο.
Όμως καλό το μπουγέλο και το γιαούρτωμα, αλλά αναπόφευκτα έρχεται ένα «γιατί» ή ένα «σε τι βοηθάει», αλλά επειδή είμαι λάτρης του σουρεαλισμού, δε γαμείς, μπορεί να γίνεται ως ψυχοθεραπεία, ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω, σιγά μην όσοι το κάνουν βγάλουν και προκήρυξη, έκλεισε και η Ελευθεροτυπία και που να τηλεφωνήσουν, έτσι θα μείνει στον κάδο και θα την πάρει το σκουπιδιάρικο.
Και το κράτος; Τι κάνει το κράτος; Όπως κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του καταδικάζει. Όμως επειδή «ακούει» και τον πολίτη, τον ακολουθεί. Διασυρμό θέλει ο πολίτης; Διασυρμό θα του δώσω. Εκατομμυριούχος βουλευτής; "ΟΝΟΜΑ ΤΩΡΑ!", έκραζαν τα τηλεοπτικά κανάλια αποτελούμενα από αθώες κορασίδες του κατηχητικού της Αγίας Αικατερίνης του Αιγάλεω. Τις προάλλες, ένας έκλεψε μια κάμερα και την πούλησε στην Ομόνοια και είδε τη φωτογραφία του φάτσα κάρτα από την αστυνομία, λες και ήταν το καταζητούμενο δεξί χέρι του Σικελού αρχινονού. Επιχειρηματίες φοροδιέφευγαν και μάθαμε τα ονόματα όλων τους τόσο καταιγιστικά που δεν θυμόμαστε κανένα. Και να θυμόμασταν τι θα τους κάναμε; Ντά; Εδώ δε θυμόμαστε ποιο προιόν απέσυραν από τα LIDL πριν από ένα μήνα και ψωνίζουμε το ίδιο! Το καλύτερο; Σήμερα δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία αυτών που υπεξαίρεσαν λεφτά από το ΙΚΑ της Καλλιθέας. Αποτελούν λοιπόν ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ, ΑΧΤΟΥΝΓΚ - ΑΧΤΟΥΝΓΚ για την αγνή, άσπιλη και αμόλυντη κοινωνία μας κάτι γιαγιάδες (Χ.Σ. έτος γέννησης 1944 και Μ.Θ. έτος γέννησης 1946) που έφαγαν λεφτά. ΘΑΝΑΤΟΣ!
Το θέμα είναι ότι το κράτος μπήκε στο τρυπάκι. Στον φαύλο κύκλο του διασυρμού, που λίγες διαφορές έχει από τον φαύλο κύκλο της βίας που το κράτος ξεκίνησε με επαχθή μέτρα και τώρα εξελίσσεται. Εκτός της βίας θέλει και διασυρμό λοιπόν. Ας μη καταδικάζει μετά τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων…

MADE IN DAGENHAM (2010)

Λόγω αφίσας και ελληνικού τίτλου (με τον οποίο θα ασχοληθώ αργότερα) να διευκρινίσω κάτι. Δεν είναι μια γυναικεία ταινία τύπου "Sex And The City"!! Είναι μια αληθινή ιστορία που έρχεται από τη Μεγάλη Βρετανία του 1968 και είναι απίστευτα επίκαιρη για την Ελλάδα του 2012. Πρόκειται για τη μεγάλη απεργία που έκαναν 188 γυναίκες που έραβαν καθίσματα αυτοκινήτων στο εργοστάσιο της Ford στο Dagenham με ένα και μόνο αίτημα. Να παίρνουν μισθούς και επιδόματα ανάλογα με τους άνδρες εργαζόμενους. Θεωρείται ότι αυτή η απεργία ήταν ο σταθμός που σηματοδότησε την ισότητα στην μισθοδοσία των δύο φύλων στη Βρετανία.



Σαν ταινία είναι εκπληκτική, μιας και εξισορροπεί μεταξύ των πραγματικών γεγονότων και μικρότερων στιγμών στη ζωή των πρωταγωνιστών (στιγμές που δίνονται μάλιστα και με το γνωστό αγγλικό χιούμορ), με αποτέλεσμα το στόρι να έχει ένα ακόμα ελκυστικότερο περίβλημα. Ως αγγλική ταινία είναι ούτως ή άλλως άρτια τεχνικά.


Όμως ο βασικότερος λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι η συνειδητοποίηση της έννοιας Απεργία και κυρίως της απεργίας διαρκείας μέχρι την τελική δικαίωση. Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι πολιτικοί και τα media δεν έδιναν στις 188 γυναίκες καμία σημασία (το εργοστάσιο απασχολούσε χιλιάδες άντρες εργαζόμενους), η εργοδοσία, αλλά και οι σύζυγοι των γυναικών ήταν αντίθετοι. Τρομάζει η αποτύπωση των προσπαθειών να σταματήσει η απεργία μιας και ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται και στη χώρα μας 44 χρόνια μετά! Περισσότερα επί της οθόνης. Ιδιαίτερα για την περίοδο που διανύουμε, αξίζει τον κόπο μια ματιά σ' αυτήν την βαθιά πολιτικοκοινωνική ταινία.



Υ.Γ. Επειδή η μαλακία σε αυτή τη χώρα πάει σύννεφο και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν «Γυναίκες Έτοιμες Για Όλα», προφανώς ως αντιδιαστολή στο παντελώς άσχετο με αυτήν την ταινία «Full Monty». Εστιάσαμε δηλαδή στα πέντε κωμικά στοιχεία και αφήσαμε στην απέξω τα δεκάδες σοβαρά και επίκαιρα κοινωνικά νοήματα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έγινε συμπτωματικά…

THE DEVIL'S DOUBLE (2011)

Με την αλλαγή του χρόνου, εκτός από τη χρεοκοπία της χώρας μας, μας απασχόλησε και το πανηγυράκι γύρω από το θάνατο του βορειοκορεάτη δικτάτορα και τη διαδοχή του. Μάθαμε λοιπόν ότι την ηγεσία θα πάρει ο τρίτος γιος του ως πιο νορμάλ, μιας και ο πρώτος πούλησε την Επανάσταση για τη Ντίσνειλαντ και ο δεύτερος την πούλησε για τον Μπάμπη μιας και είναι … θηλυπρεπής, όπως πολύ διακριτικά αναφέρεται σε τέτοια καθεστώτα ο Μπάμπης. Μεταξύ μας ο φρικαρισμένος χοντρός με τα καρφάκια δεν με φαίνεται ότι είναι και πολύ καλά. Όχι πως ο νεκρός πλέον πατέρας του δεν ήταν τρελός. Έχοντας πάρει και αυτός την εξουσία από το μπαμπά του έκανε μνημειώδεις εξυπνάδες, όπως το να γράφει πολύωρες όπερες και να αναγκάζει το λαό να τις ακούει σε εθνικό δίκτυο. Κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα τα καμώματα κι άλλων παιδιών δικτατόρων, τόσο των παιδιών του Χουσείν, όσο και του Καντάφι για παράδειγμα.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Η ταινία έχει να κάνει με μια αληθινή ιστορία. Την εμπειρία του αξιωματικού του ιρακινού στρατού Λατίφ Γιαχία, τον οποίο ο γιος του Σαντάμ Ουντάι Χουσείν διέταξε να γίνει σωσίας του. Δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου στην ταινία την εξέλιξη των γεγονότων που άφησαν ιστορία (πόλεμος Ιράκ-Κουβέιτ και μετέπειτα πόλεμος του Κόλπου), αλλά την ιστορία χλιδής και παράνοιας του γιού του Σαντάμ. Ουσιαστικά βλέπεις μια ταινία για το Ιράκ χωρίς ίχνος αμερικανού στρατιώτη, αλλά και - δεδομένων των αναλογιών απλών πολιτών του Ιράκ!

Πάντως αξίζει μιας και έχει καταιγιστική δράση, πανέμορφη φωτογραφία, ατμόσφαιρα 80s και όλα αυτά γύρω από μια αληθινή και συναρπαστική ιστορία σε ένα low budget φιλμ, που γυρίστηκε στη Μάλτα σε φυσικές περιοχές της που άνετα τις περνάς για το Ιράκ. Η έκπληξη είναι και ο πρωταγωνιστής  (Dominic Cooper) που παίζει και τους δύο ρόλους εκπληκτικά, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι ότι δεν είναι δύο διαφορετικά άτομα. Αυτή η ταινία άλλωστε του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Hollywood.

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα αυτών των κατάπτυστων κληρονομικών δικτατορικών εξουσιών με ανάλογες ‘κληρονομικές’ καταστάσεις σε μακρινές, εξωτικές δημοκρατίες είναι τυχαία. Όποιος σκέφτεται ότι συμβαίνουν αυτά και σε πιο κοντινές «δημοκρατίες», είναι απλά κακοήθης και παπάρας…