Χμμ… Από πού ξεκινάμε σε αυτή την ταινία… Από το ξεκαρδιστικό βρετανικό μαύρο χιούμορ ή από τα κοινωνικά μηνύματα… Η ταινία είναι φτιαγμένη αριστοτεχνικά. Πέντε πακιστανοί που ζούνε στη Βρετανία αποφασίζουν να κηρύξουν τζιχάντ και να ... ανατιναχθούν. Όμως υπάρχουν προβλήματα. Δεν έχουν στόχο, ούτε ξέρουν τον τρόπο. Οι σκηνές είναι τραγελαφικές. Κλάμα από τα γέλια. Διακωμωδείται η τζιχάντ μέχρι τέλους χωρίς ούτε κατά διάνοια να ακουμπά η σάτιρα την μουσουλμανική θρησκεία. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος. Τζιχάντ από όλους για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετική αφετηρία. Όμως μέσα στα τρελά γέλια σκάνε σιγά σιγά και διάφορα νοήματα. Και αν δεις και τα νοήματα, σκέφτεσαι ότι η ταινία προέρχεται από μια χώρα με νωπές τις μνήμες από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Λονδίνο, με την τρομουστερία των ΜΜΕ να συνεχίζεται μέχρι σήμερα προς το σύνολο της μουσουλμανικής κοινότητας και εκεί κυρίως απευθύνεται. Γελάς με πράγματα που δεν θα έπρεπε να γελάς και προβληματίζεσαι με αυτά που δεν θα περίμενες! Κινηματογραφική εμπειρία, must see οπωσδήποτε. Μια ταινία που αποδεικνύει μαζί ότι η τρομοκρατία έχει ιδεολογία αλλά είναι για ηλίθιους!
Υ.Γ. Σχεδόν στο ίδιο κλίμα της ταινίας, όταν αποκαλείς ‘μουτζαχεντίν’ τον μουτζαχεντίν της Θεσσαλονίκης και μετά, προς άγραν ψήφων, πας να του φιλήσεις το χέρι είσαι απλά μαλάκας. Ίσως όχι τόσο μαλάκας όσο ο μουτζαχεντίν, αλλά μαλάκας…