Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

MACHETE (2010)



Έπος απλά, αλλά θα το κάνω και λιανά. Ξεκινάω με κόπι – πέιστ παλιότερης εισαγωγής. 'Grindhouse' ονομάζονται οι σινεμάδες που έπαιζαν τις καλτ ταινίες της δεκαετίας του 70 κτλ, κτλ. Κάπου πριν από κάνα τρίχρονο οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ είπαν να μας το θυμίσουν με μια τρίωρη (και κυρίως μέτρια) ομώνυμη ταινία, στην οποία παρεμβάλλονταν ψεύτικα trailers από ανάλογες ταινίες που και καλά θα παίζονταν ‘προσεχώς’. Ο Ροντρίγκεζ ένα από τα δικά του trailer, το γύρισε ταινία. Και εξιλεώνεται για την προηγούμενη παπαριά με το Grindhouse πλήρως. Άσε που στην παραγωγή χωρίς να αναφέρεται στα credits (αλλά στο IMDB αναφέρεται) συνεργάζεται με Ταραντίνο. Το ‘Machete’ είναι επικό για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος είναι ότι για πρώτη φορά είναι πρωταγωνιστής σε ταινία (στα 66 του παρακαλώ) η τεράστια μορφή που λέγεται Trejo, ο μεξικανός που έκανε 11 χρόνια φυλακή πριν γίνει ηθοποιός και κέρδιζε μέσα στη στενή πρωταθλήματα μποξ φυλακισμένων! Παίζει τον μεξικάνο Machete του οποίου ο τοπικός βαρώνος ναρκωτικών (Steven Seagal) του σκοτώνει τη γυναίκα. Λίγα χρόνια μετά, μετανάστης πλέον στο Τέξας, βρίσκει τα χνάρια του βαρώνου, μέσα από το σχέδιο εξόντωσης των μεξικανών από τον φασίστα κυβερνήτη της πολιτείας (που είναι ο Ντε Νίρο). Και αποφασίζει να σκοτώσει το μισό τουλάχιστον Τέξας. Πολύ αίμα, κιλά όπλων, τόνοι μαχαιριών, γραφικές σκηνές, τραγικοί διάλογοι, τέλειο soundtrack και δώρο αντιρατσιστικό μηνυματάκι. Βάλε και Τζέσικα Άλμπα ως μπατσίνα και τη Λίντσει Λόχαν σε ρόλο έκπληξη. Μια από τις απολαυστικότερες περιπέτειες ever, μάλλον η καλύτερη της χρονιάς που ξεκίνησε…

Υ.Γ. Τελικά φέτος Δ.Ε.Θ. έγινε;

1 σχόλιο:

  1. Μου φαίνεται ότι αυτή η ταινία έχει σαφή στόχο το ισπανόφωνο αμερικάνικο κοινό.
    Ο μεγάλος και κακάσχημος Μασέτε, πηδάει όλες τις γκόμενες και σκοτώνει όλους τους κακούς λευκούς.
    Μάλιστα είοναι ο πιο ανέκφραστος καλός που έχω δει.
    Δεν περίμενα επίσης την μεξικανικής καταγωγής Τζέσικα Αλμπα σε τέτοιο ρόλο. Δεν με έπεισε.
    Αλλά η Λιντσει Λόχαν να κάνει την πουτάνα, δεν είναι και κάτι νέο.
    Ξεκαρδιστική ήταν η μονομαχία Μασέτε - Σηγκάλ.
    Σαν μάχη δεινοσαύρων.
    Τι ταχύτητα, τι ευελιξία, τι χάρη !!!
    Το μόνο που άξιζει είναι και πάλι οι γυμνές σκηνές με κορυφαία νομίζω την Τζέσικα αλλά και τη σκηνή της πισίνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή