Χμμ… Από πού ξεκινάμε σε αυτή την ταινία… Από το ξεκαρδιστικό βρετανικό μαύρο χιούμορ ή από τα κοινωνικά μηνύματα… Η ταινία είναι φτιαγμένη αριστοτεχνικά. Πέντε πακιστανοί που ζούνε στη Βρετανία αποφασίζουν να κηρύξουν τζιχάντ και να ... ανατιναχθούν. Όμως υπάρχουν προβλήματα. Δεν έχουν στόχο, ούτε ξέρουν τον τρόπο. Οι σκηνές είναι τραγελαφικές. Κλάμα από τα γέλια. Διακωμωδείται η τζιχάντ μέχρι τέλους χωρίς ούτε κατά διάνοια να ακουμπά η σάτιρα την μουσουλμανική θρησκεία. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος. Τζιχάντ από όλους για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετική αφετηρία. Όμως μέσα στα τρελά γέλια σκάνε σιγά σιγά και διάφορα νοήματα. Και αν δεις και τα νοήματα, σκέφτεσαι ότι η ταινία προέρχεται από μια χώρα με νωπές τις μνήμες από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Λονδίνο, με την τρομουστερία των ΜΜΕ να συνεχίζεται μέχρι σήμερα προς το σύνολο της μουσουλμανικής κοινότητας και εκεί κυρίως απευθύνεται. Γελάς με πράγματα που δεν θα έπρεπε να γελάς και προβληματίζεσαι με αυτά που δεν θα περίμενες! Κινηματογραφική εμπειρία, must see οπωσδήποτε. Μια ταινία που αποδεικνύει μαζί ότι η τρομοκρατία έχει ιδεολογία αλλά είναι για ηλίθιους!
Υ.Γ. Σχεδόν στο ίδιο κλίμα της ταινίας, όταν αποκαλείς ‘μουτζαχεντίν’ τον μουτζαχεντίν της Θεσσαλονίκης και μετά, προς άγραν ψήφων, πας να του φιλήσεις το χέρι είσαι απλά μαλάκας. Ίσως όχι τόσο μαλάκας όσο ο μουτζαχεντίν, αλλά μαλάκας…
Συγγνωμη, αλλά νομίζω ότι δεν έχεις πιάσει το νόημα της ταινίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα μου φάνηκε μια θλιβερή διακωμώδηση των μουσουλμανικών "πιστεύω". Ολοι αυτοί οι φανατικοί είναι κάποιοι διαταραγμένοι - ηλίθιοι που σκοτώνονται για το τίποτα, μας λέει ο σκηνοθέτης. Δεν εξετάζει καθόλου το ρόλο του μάρτυρα-βομβιστή. Νομίζω ότι στο τέλος μου προκάλεσε πικρία και αγανάκτηση για την ελαφρότητα με την οποία εξετάζει το θέμα.
Δεν είναι όλα πραγματικά ασπρο-μαύρο. Αν και δεν τάσσομαι στο πλευρό των βομβιστών που σκοτώνουν αθώους. Σε καμία περίπτωση.
Δαιμόνιε, το να θεωρείς τους θρησκευτικά φανατισμένους διαταραγμένους και ηλίθιους είναι κάτι που με βρίσκει σύμφωνο. Δεν είναι ο φανατισμός που πηγάζοντας από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και χρίζει αναλύσεως των αιτίων. Εδώ τα αίτια είναι τόσο παλιά όσο και τα θρησκευτικά δόγματα (βλ. τζιχάντ, σταυροφορίες κ.ο.κ.). Από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι διακωμωδείται το κοράνι, ή η θρησκεία, όπως πιστεύω ότι βασικό αντικείμενο διακωμώδησης είναι και ο βρετανικός σνομπισμός και η βλακεία...
ΑπάντησηΔιαγραφή