Διαμάντι από την Ισπανία, άνετα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μια απίστευτη αλληγορία πάνω στην ιστορία της Ισπανίας από τον εμφύλιο και μετά. Πρωταγωνιστές δύο παλιάτσοι. Ο χαρούμενος και ο θλιμμένος. Αυτός που κάνει τον κόσμο να γελάει και αυτός που πέφτει θύμα του άλλου. Όλα ξεκινούν όταν η παράσταση του τσίρκου διακόπτεται και ο πατέρας του πρωταγωνιστή παλιάτσου, παλιάτσος και αυτός, επιστρατεύεται για να αντιμετωπίσει τους αριστερούς. Η σκηνή που ο μπαμπάς είναι ντυμένος παλιάτσος και σφάζει με τη μασέτα δεν υπάρχει. Ο γιος ακολουθεί τα χνάρια του μετά από όρκο μίσους που δίνει στο μπαμπά που σαπίζει στη φυλακή. Στο τσίρκο που πάει ερωτεύεται την ακροβάτη. Που τα έχει με τον άλλο παλιάτσο. Και το πάρτι ξεκινάει…
Μια ταινία νοσηρή, αντισυμβατική, απρόβλεπτη και καλτ, που δεν μπορείς να εντάξεις σε είδος. Μια ταινία πνιγμένη στο συναίσθημα, αλλά και στη βία. Μια ταινία που όσο περνάει η ώρα παρακμάζει, όπως και η Ισπανία παρήκμασε αμέσως μετά τον εμφύλιο. Για τα τεχνικά δεν μιλάω γιατί είναι απλά τέλεια, με τις εικόνες να χαράσσονται στο μυαλό…
Υ.Γ. Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Τώρα που θα αρχίσουμε να την πίνουμε νόμιμα, ούτε τους άλλους 11 μήνες θα υπάρχουν ειδήσεις. Κρίση; Ποια κρίση;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου