ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (2009)

Τέτοια ελληνική ταινία δεν ξανάγινε, δικαιολογημένη απόλυτα η διάκριση στις Κάννες και ο θόρυβος που έφτασε ως το CNN. Έχω φάει για πρώτη φορά μια ώρα να δω τι θέλω και πως θέλω να το πω. Να αφουγκραστώ επακριβώς τι είδα. Πάμε με τα εύκολα, την υπόθεση. Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ως και οι γλωσσικοί κανόνες έχουν αλλάξει. Το σημαινόμενο προσαρμόζεται στις επιταγές των γονιών. Τα παιδιά πιστεύουν ότι μουνί λέγεται η μεγάλη λάμπα, τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλεύει security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Στο σύμπαν των έξι ανθρώπων του ‘Κυνόδοντα’, οι ακραίες συμπεριφορές φαίνονται και είναι λογικές. Άλλωστε γίνονται στα πλαίσια του πρωταρχικού κοινωνικού συνόλου, αυτού της οικογένειας, με τους κανόνες που αυτή βάζει. Μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία λιτή, αγνή, βίαιη, αλληγορική, άρρωστη, αυτιστική, προκλητική, πρωτότυπη και πολλά άλλα μαζί, σινεμά που διχάζει, πολύ μακριά, πολύ μπροστά(;) από ό,τι έχετε δει μέχρι σήμερα. Ντυμένη με εκπληκτικά τεχνικά χαρακτηριστικά, που αναδεικνύουν την υπόθεση χωρίς να προσπαθούν να σε συγκινήσουν. Κυρίως σε κάνουν να γελάς και λίγο. Πριν νιώσεις ένοχος γιατί γελάς με πράγματα που δεν πρέπει. Μαζί με το επίσης αμφιλεγόμενο ‘Σπιρτόκουτο’, οι καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας.

Υ.Γ. Δείτε το με παρέα, κουβαλάει κιλά συζήτησης περί κυνόδοντος και συμβολισμών του…