SYMBOL (2009)

Με αρέσουν πολύ οι ταινίες που μόλις τελειώνουν κάθεσαι κανένα δεκάλεπτο μπροστά στην οθόνη – τηλεόραση – πανί κινηματογράφου – κινητό (για hardcore γκατζετάκηδες) και λες τώρα τι ακριβώς (ή έστω στο περίπου) είδα. Κάπως έτσι είμαι και τώρα. Η ταινία είναι ιαπωνική, και μιλάμε για το σπάνιο είδος της κωμωδίας φαντασίας. Ένας Ιάπωνας λοιπόν, ξυπνάει σε ένα άδειο, λευκό φωτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα και πόρτες. Το πως βρέθηκε εκεί δεν τον απασχολεί, μιας και κύριο μέλημα του είναι το πως θα βγει. Σιγά σιγά, αρχίζουν να εμφανίζονται στους τοίχους παιδικές φαλλικές αποφύσεις (θα με φάει η ευγένεια λέμε) που παίζουν τον ρόλο διακοπτών. Σύντομα ο φυλακισμένος Ιάπωνας, αρχίζει να τα πατάει, και κάθε φορά, εμφανίζονται και διαφορετικά τυχαία αντικείμενα: ένα σκοινί, μια βεντούζα τουαλέτας , ένα πήλινο δοχείο γεμάτο σούσι, μια οδοντόβουρτσα τα οποία θα μπορούσαν να είναι τα κλειδιά για την απόδρασή του ή και όχι. Αρχίζει λοιπόν μια τελείως παράλογη και σχιζοφρενικά ξεκαρδιστική προσπάθεια για να ξεφύγει από το λευκό δωμάτιο. Εν τω μεταξύ και στο άσχετο, σε μια πόλη του Μεξικού, ένας παλαιστής του κάτς, γνωστός ως ο "Άνθρωπος Σαλιγκάρι", ετοιμάζεται για ένα σημαντικό αγώνα. Και ενώ ο αγώνας ξεκινά και ο νικητής αρχίζει να διαφαίνεται, ο Ιάπωνας πατάει τον "διακόπτη", που πρόκειται να αλλάξει πολλά. Είναι ταινία περίεργη, τη λες σινεφίλ, τη λες αναρχική στα νοήματά της, ενώ σε βάζει σε σκέψεις και στο τέλος αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες του συμβολισμού που κρύβει, όπως λέει και ο τίτλος της.

Υ.Γ.1 Και πάμε άλλη μια φορά για να μη ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε… Εδώ και μια βδομάδα επειδή με σεναριολογία για κάτι μηδαμινές παροχές στη ΔΕΘ, και τις παντελώς αδιάφορες επερχόμενες τοπικές εκλογές και τους υποψηφίους τους, δελτία και εκπομπές δεν βγάζεις ασχολούμαστε με την κατάργηση της βάσης του 10 και τους μαθητές που πέρασαν σε σχολές με 0,9. Πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις (προς ΑΕΙ και ΤΕΙ), οι μαθητές της Γ’ Λυκείου δίνουν απολυτήριες εξετάσεις προκειμένου εξασφαλίζοντας το 10 σε κάθε μάθημα να αποκτήσουν το απολυτήριο. Ένα 10 που προέρχεται από το ΣΥΝΟΛΟ ΜΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ και όχι από τέσσερα ερωτήματα μιας εξέτασης. Ανεξάρτητα αν η εξέταση προηγείται ή έπεται των πανελληνίων, αυτό το απολυτήριο ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για να εγγραφούν τα παιδιά στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Επομένως το 10 υπάρχει, ζει και βασιλεύει όπως άλλωστε πρέπει. Τώρα, το 10 στις πανελλήνιες εξετάσεις μόνο προβλήματα δημιουργεί μιας και, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια, τα θέματα ήταν ευκολότερα με τη λογική της ευρύτερης πρόσβασης στα πανεπιστήμια. Όταν υπάρχει βάση μη στεναχωριέσαι και σε βγάζω θέματα που πάνω από 10 θα γράψουν 100 άτομα. Όμως το 10 τι πρόβλημα δημιουργεί τελικά; Δεν διαχωρίζει το 'στάρι' από το 'στάρι' (η ήρα διαχωρίζεται από μόνη της), δηλαδή κάνεις μεγάλο κακό στους άριστους, που δεν θα έρθουν αντιμέτωποι με το πολύ δύσκολο θέμα ενώ το έχουν να το λύσουν και να ξεχωρίσουν μιας και περισσότεροι ΠΡΕΠΕΙ να πάρουν 10 για να μπουν. Αυτό πρακτικά αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Περισσότεροι πάνω από 10 ίσον περισσότεροι αριστούχοι και άλλο είναι ο αριστούχος του 19.5 και άλλο του 18. Είναι καλύτερο να έχεις σε εξετάσεις που είναι ΚΑΤΑΤΑΚΤΗΡΙΕΣ (η σειρά και μόνο αυτή ενδιαφέρει) 20 κλίμακες (ή καλύτερα και περισσότερες) προκειμένου μετά με την ησυχία σου να αυξήσεις τη δυσκολία των θεμάτων. Επίσης, δεν είναι ενδιαφέρον αν ΕΝΑΣ και μόνο ΕΝΑΣ που έγραψε σε μια εξέταση 0.9 αποκτήσει ενδιαφέρον για το αντικείμενο της σχολής του και σπουδάσει; Άλλωστε, η πλειονότητα των σπουδαστών ΙΕΚ ή πανεπιστημίων του εξωτερικού έχει αποδειχθεί ότι ήταν αποτυχημένοι μαθητές του ελληνικού συστήματος και όχι αποτυχημένοι ως άνθρωποι. Και με την κατάργηση του 10 παραδέχεσαι εν μέρει αυτό. Ότι όλο το σύστημα πρέπει να αλλάξει, κάτι που συμφωνούμε όλοι, όπως συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Όσο για τον ένα που σπουδάζει με 0.9, οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν (ούτε εμάς) μιας και δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ τη σχολή. Ούτως ή άλλως τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολείο ώστε η τάξη να 'μένει πίσω' γιατί οι 'κακοί μαθητές' εμποδίζουν τον καλό. Ας μιλήσουμε λοιπόν αν μας βαστάει για το εκπαιδευτικό σύστημα ως δεκαεξάχρονη ολότητα (και η τριτοβάθμια πάσχει) και όχι στη βάση μιας στεγνής και στυγνής εξέτασης που καθορίζει το μέλλον παιδιών (για ανθρώπους μιλάμε ρε ζώα) και (δυστυχώς) το κοινωνικό status των γονιών τους. Οι οποίοι είναι και οι μόνοι που χάνουν από την κατάργηση της βάσης του 10 μιας και το ‘πέρασε το παιδί μου στο πανεπιστήμιο’ σα να λέει 'είμαι άξιος γονιός' είναι η μόνη εμετική ατάκα που ευτελίζεται…

Υ.Γ.2 Και κάτι ακόμα. Οι αστυνομικές σχολές έχουν εισακτέους που προέρχονται από την ίδια διαδικασία, από το ίδιο σύστημα που οδηγεί και στα πανεπιστήμια. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει κάθε σχέση που έχουν οι αστυνομικές σχολές και οι σπουδαστές τους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στο μηχανογραφικό...