BOY (2010)

Ταινία διαμάντι από τη … Νέα Ζηλανδία και μάλιστα με ερασιτέχνες ηθοποιούς από τη φυλή των Μαορί. Απλό μάθημα πως μπορείς να κάνεις μια καταπληκτική ταινία με τα πιο απλά συστατικά και χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Σε μικρό χωριό της Νέας Ζηλανδίας ο 10χρονος Boy ζει μαζί με τα αδέρφια του σε συνθήκες φτώχειας. Ο πατέρας του είναι φυλακή, αλλά για αυτόν είναι σούπερ ήρωας που λείπει για να σώσει τον κόσμο. Όταν ο πατέρας του (πρωταγωνιστής – σεναριογράφος – σκηνοθέτης της ταινίας) βγαίνει από τη φυλακή επιστρέφει για να ψάξει τα λεφτά που έκρυψε στο χωράφι του. Και απομυθοποιείται πλήρως στα μάτια του γιού του…


Όχι, δεν άρχισα να προτείνω δακρύβρεχτες οικογενειακές ιστορίες. Εδώ μιλάμε για καθαρή κωμωδία με δραματικά στοιχεία και σαφείς αγγλικές επιρροές. Γιατί μέχρι το τέλος εμφανίζονται από καρτούν και αναφορές στα έιτιζ, μέχρι συμμορίες και χασίσια. Και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν μια κατσίκα και ο … Michael Jackson!

Τσίμπησε το βραβείο του φεστιβάλ στο Βερολίνο και μάλλον θα βρίσκεται στα ξενόγλωσσα Oscars. Είναι η δεύτερη ταινία που βλέπω από τη Νέα Ζηλανδία μετά την επική κωμωδία τρόμου Black Sheep πριν από κανένα δίχρονο, με πρόβατα που γίνονται ζόμπι! Δύο στα δύο λοιπόν…

Υ.Γ. Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα media σήμερα, δεν είναι τεχνητό είναι υπαρκτό. Η πτώση της διαφημιστικής δαπάνης επιταχύνει τη φθορά αλλά δεν φέρνει από μόνη της τα λουκέτα. Η μείωση της δαπάνης και οι ζημιές δεν είναι η αιτία. Είναι ικανή συνθήκη, αλλά όχι και αναγκαία, όπως λένε στα μαθηματικά.

Η αιτία της πτώσης των εφημερίδων είναι το διαπλεκόμενο μοντέλο λειτουργίας. Πλούσιοι εκδότες , “με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου” ζημιογόνα media και χρυσοπληρωμένα στελέχη μέτριας αποδοτικότητας.

Οι εκδότες που σήμερα βάζουν οι ίδιοι λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, και υπόσχονται ξανά “ηλεκτρονικούς παραδείσους” είναι οι ίδιοι που έστειλαν τα media στο καναβάτσο.

Δεν πτώχευσαν διότι από το 1987, ως και σήμερα 23 χρόνια ανάπτυξης των ιδιωτικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ συσσώρευσαν πλούτο και πολιτική ισχύ. Αυτά τα λεφτά δεν είναι στην Ελλάδα.

Στις εφημερίδες επέλεξαν το μοντέλο των προσφορών για να απαντήσουν στο κανιβαλισμό του περιεχομένου τους, που έκαναν οι ραδιοφωνικοί και οι τηλεοπτικοί που ανήκουν στους ίδιους.

Στην τηλεόραση δημιούργησαν τη μεγαλύτερη φούσκα – η οποία ακόμη δεν έχει σπάσει- με αμοιβές στους αστέρες που ακόμη και σήμερα φτάνουν το 1,5 εκατ, ευρώ, αναρίθμητες άχρηστες παραγωγές και πανάκριβα τηλεοπτικά δικαιώματα που δεν δημιουργούν αρχείο.

Πήραν τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο , τα οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξαφανίστηκαν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στους μετόχους τους. Λάμβαναν επιδοτήσεις από το κράτος, έπαιρναν δουλειές από το δημόσιο που τώρα βρίζουν και ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν τις συχνότητες που είναι περιουσία του ελληνικού λαού, χωρίς να πληρώνουν.

Δίπλα τους οι δημοσιογράφοι, όχι μόνο αποδέχθηκαν αυτή την πραγματικότητα, άλλα πίστεψαν πως θα γίνουν ομοτράπεζοι! Γλυκάθηκαν από τις αστρονομικές αμοιβές των 500.000 ευρώ και εξακολούθησαν να δουλεύουν για το κράτος, δίπλα σε υπουργούς , νομάρχες και δημάρχους. Τώρα γίνεται η μετάθεση των βαρών σε όσους δεν αποφάσιζαν , στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων με το επιχείρημα πως “αυτοί δεν δουλεύουν, σε αντίθεση με τα στελέχη που αποδίδουν “.

Αν τα Μέσα στην Ελλάδα ήταν ένας σοβαρός κλάδος θα επιζητούσαν τη λύση βάζοντας στο παιχνίδι τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γιατί είναι ο πρώτος κρίκος στην παραγωγή των προϊόντων που πουλάνε σε αναγνώστες και θεατές. Αντ’ αυτού, αποδέχονται εισηγήσεις για καρατομήσεις , περικοπές και απολύσεις από τους ανθρώπους που όπως είναι φανερό έριξαν “το καράβι στη στεριά”.

Η επιλογή αυτή των εκδοτών είναι αδιέξοδη και καταστροφική, οδηγεί στο κλείσιμο όλων των επιχειρήσεων τους, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη τους, ότι ο κόσμος, περιμένει ενημέρωση και όχι μόνο προσφορές. Τα media λοιπόν είναι οι άνθρωποι τους, εκείνοι που πραγματικά εργάζονται.

Αναδημοσίευση από εδώ…