Έξω κάνει πλέον πολύ καλοκαίρι για να γράφουμε μεγάλα κείμενα. Μη σε πω ότι Ιούλιο και Αύγουστο θα πετάω στο ποστ μια αφίσα και τέλος. Και σε τελική άντε και θέλω να γράψω σελίδες, θα με αφήσει η ΔΕΗ; (αφελή αναγνώστη του Αυγούστου και μετά, όχι δεν με βάρεσε ο ήλιος, αν θες, ανέτρεξε στην ειδησεογραφία της ημερομηνίας του ποστ για να καταλάβεις, άλλωστε πλέον ο θείος γούγλης τα έχει όλα, αν και πιστεύω ότι αυτό κι αν είναι συνομωσία, γιατί κατέστρεψε τη μνήμη μας, μας έκανε πιο χαζούς)
Αρχίζω με ένα statement που δε χωρά αμφισβήτησης. Με αρέσει ο Σιάμαλαν. Οι ταινίες του με θυμίζουν βιβλία του Stephen King. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γράφει και κάνα σενάριο, δεν σκηνοθετεί απλά. Καθημερινά πράγματα, ρουτινιάρικα που μετατρέπονται σε όργανα του τρόμου. Εδώ είναι ένα ασανσέρ. Πέντε άτομα εγκλωβίζονται, ο ένας είναι ο διάβολος προσωποποιημένος. Κυριολεκτικά. Δεν είναι τίποτα το μεγαλεπήβολο, μέχρι και το τέλος του ψιλοπροβλέψιμο είναι. Αλλά βλέπεται ως ταινία (περίπου) τρόμου. Όπως και να το κάνεις σπάνια πλέον βλέπεις θρίλερ της προκοπής…
Υ.Γ. Δεν έχει. Καλοκαίριασε. Δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Όλα κυλούν ομαλά. Δεν υπάρχει επικαιρότητα ουτέ για δείγμα. Η λοβοτομή μου πέτυχε, όπως και της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου