Με την αλλαγή του χρόνου, εκτός από τη χρεοκοπία της χώρας μας, μας απασχόλησε και το πανηγυράκι γύρω από το θάνατο του βορειοκορεάτη δικτάτορα και τη διαδοχή του. Μάθαμε λοιπόν ότι την ηγεσία θα πάρει ο τρίτος γιος του ως πιο νορμάλ, μιας και ο πρώτος πούλησε την Επανάσταση για τη Ντίσνειλαντ και ο δεύτερος την πούλησε για τον Μπάμπη μιας και είναι … θηλυπρεπής, όπως πολύ διακριτικά αναφέρεται σε τέτοια καθεστώτα ο Μπάμπης. Μεταξύ μας ο φρικαρισμένος χοντρός με τα καρφάκια δεν με φαίνεται ότι είναι και πολύ καλά. Όχι πως ο νεκρός πλέον πατέρας του δεν ήταν τρελός. Έχοντας πάρει και αυτός την εξουσία από το μπαμπά του έκανε μνημειώδεις εξυπνάδες, όπως το να γράφει πολύωρες όπερες και να αναγκάζει το λαό να τις ακούει σε εθνικό δίκτυο. Κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα τα καμώματα κι άλλων παιδιών δικτατόρων, τόσο των παιδιών του Χουσείν, όσο και του Καντάφι για παράδειγμα.
Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Η ταινία έχει να κάνει με μια αληθινή ιστορία. Την εμπειρία του αξιωματικού του ιρακινού στρατού Λατίφ Γιαχία, τον οποίο ο γιος του Σαντάμ Ουντάι Χουσείν διέταξε να γίνει σωσίας του. Δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου στην ταινία την εξέλιξη των γεγονότων που άφησαν ιστορία (πόλεμος Ιράκ-Κουβέιτ και μετέπειτα πόλεμος του Κόλπου), αλλά την ιστορία χλιδής και παράνοιας του γιού του Σαντάμ. Ουσιαστικά βλέπεις μια ταινία για το Ιράκ χωρίς ίχνος αμερικανού στρατιώτη, αλλά και - δεδομένων των αναλογιών απλών πολιτών του Ιράκ!
Πάντως αξίζει μιας και έχει καταιγιστική δράση, πανέμορφη φωτογραφία, ατμόσφαιρα 80s και όλα αυτά γύρω από μια αληθινή και συναρπαστική ιστορία σε ένα low budget φιλμ, που γυρίστηκε στη Μάλτα σε φυσικές περιοχές της που άνετα τις περνάς για το Ιράκ. Η έκπληξη είναι και ο πρωταγωνιστής (Dominic Cooper) που παίζει και τους δύο ρόλους εκπληκτικά, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι ότι δεν είναι δύο διαφορετικά άτομα. Αυτή η ταινία άλλωστε του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Hollywood.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα αυτών των κατάπτυστων κληρονομικών δικτατορικών εξουσιών με ανάλογες ‘κληρονομικές’ καταστάσεις σε μακρινές, εξωτικές δημοκρατίες είναι τυχαία. Όποιος σκέφτεται ότι συμβαίνουν αυτά και σε πιο κοντινές «δημοκρατίες», είναι απλά κακοήθης και παπάρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου