Από τα λίγα, ή καλύτερα το μοναδικό, 3D που θα ήθελα να δω στον κινηματογράφο. Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε που παραπροχθές (sic) ήταν υποψήφια για τα περισσότερα Όσκαρ και έχασε τα σημαντικότερα από αυτά από το ‘The Artist’ (δεν το είδα ακόμα, θα επανέλθω…)
Ο Hugo είναι ένα ορφανό παιδί στο Παρίσι του 1930 και ζει στο σιδηροδρομικό σταθμό κυριολεκτικά μέσα στους τοίχους. Μπαινοβγαίνει σε ένα λαβύρινθο αεραγωγών, κλιματισμών, πορτών, ρολογιών και πάει λέγοντας. Στόχος είναι να μαζέψει υλικά για να θέσει σε λειτουργία ένα ρομπότ. Εκεί μπλέκεται ο πατέρας του, αλλά και ένας παππούς με παιδικά παιχνίδια, που έχει ένα μαγαζί στο σταθμό.
Ονειρική ταινία, τελεία και παύλα. Αποθέωση της εικόνας, της φωτογραφίας, των σκηνικών, ταινία που μυρίζει πολύ καλό κινηματογράφο. Δίκαια πήρε σχεδόν όλα τα τεχνικά βραβεία που διαγωνίστηκε. Χωλαίνει στην υπόθεση, που είναι λίγο κλισεδιάρικη, αλλά χαλάλι. Επειδή ο κινηματογράφος είναι κυρίως εικόνα (προσωπικά πιστεύω ότι η υπόθεση έχει τον κύριο λόγο στο βιβλίο και μετά στις υπόλοιπες τέχνες – διάβασε και δες Stephen King, και όχι μόνο, για να καταλάβεις...) λόγω λοιπόν της εικόνας, αξίζει με τα χίλια να δεις αυτή την ταινία, να τη βιώσεις σαν οπτικό υπερθέαμα. Ο κινηματογράφος είναι παραμύθι και ο Σκορτσέζε το αποδεικνύει με τους παπάδες που φτιάχνει για τα μάτια μας…
Υ.Γ. "Ανοίγει" η υπόθεση γιαούρτωμα, προφανώς θα "ανοίξει" και η υπόθεση προπηλακισμός. Αρχικά ήταν οι 300 ή τελοσπάντων οι διακόσιοιτριάνταβάλε που ψήφισαν το μνημόνιο, τώρα είναι και ο Νταλάρας και ακολουθεί και ο κάθε Νταλάρας. Προφανώς και κανένας δεν προσπαθεί να σκοτώσει με γιαούρτι (τουλάχιστον όσο είναι σε κεσέ και όχι σε πήλινο) ή με το νερό (αν και τον Νταλάρα τον αρρώστησαν και τίποτα δεν το έχει να πάθει μια πνευμονία, είναι και επιρρεπής από τότε που πήγαινε στα Γιάννενα χειμωνιάτικα με δυο παπούτσια πάνινα). Στόχος είναι, γιατί πρέπει να υπάρχει στόχος, ο διασυρμός του θύματος, να το δούμε γιαουρτωμένο, όπως το πλέον αλησμόνητο χιτ, τον Πρετεντέρη με το κάπρι το καλοκαίρι στην Ίο.
Όμως καλό το μπουγέλο και το γιαούρτωμα, αλλά αναπόφευκτα έρχεται ένα «γιατί» ή ένα «σε τι βοηθάει», αλλά επειδή είμαι λάτρης του σουρεαλισμού, δε γαμείς, μπορεί να γίνεται ως ψυχοθεραπεία, ποιος είμαι εγώ που θα το κρίνω, σιγά μην όσοι το κάνουν βγάλουν και προκήρυξη, έκλεισε και η Ελευθεροτυπία και που να τηλεφωνήσουν, έτσι θα μείνει στον κάδο και θα την πάρει το σκουπιδιάρικο.
Και το κράτος; Τι κάνει το κράτος; Όπως κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του καταδικάζει. Όμως επειδή «ακούει» και τον πολίτη, τον ακολουθεί. Διασυρμό θέλει ο πολίτης; Διασυρμό θα του δώσω. Εκατομμυριούχος βουλευτής; "ΟΝΟΜΑ ΤΩΡΑ!", έκραζαν τα τηλεοπτικά κανάλια αποτελούμενα από αθώες κορασίδες του κατηχητικού της Αγίας Αικατερίνης του Αιγάλεω. Τις προάλλες, ένας έκλεψε μια κάμερα και την πούλησε στην Ομόνοια και είδε τη φωτογραφία του φάτσα κάρτα από την αστυνομία, λες και ήταν το καταζητούμενο δεξί χέρι του Σικελού αρχινονού. Επιχειρηματίες φοροδιέφευγαν και μάθαμε τα ονόματα όλων τους τόσο καταιγιστικά που δεν θυμόμαστε κανένα. Και να θυμόμασταν τι θα τους κάναμε; Ντά; Εδώ δε θυμόμαστε ποιο προιόν απέσυραν από τα LIDL πριν από ένα μήνα και ψωνίζουμε το ίδιο! Το καλύτερο; Σήμερα δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία αυτών που υπεξαίρεσαν λεφτά από το ΙΚΑ της Καλλιθέας. Αποτελούν λοιπόν ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ, ΑΧΤΟΥΝΓΚ - ΑΧΤΟΥΝΓΚ για την αγνή, άσπιλη και αμόλυντη κοινωνία μας κάτι γιαγιάδες (Χ.Σ. έτος γέννησης 1944 και Μ.Θ. έτος γέννησης 1946) που έφαγαν λεφτά. ΘΑΝΑΤΟΣ!
Το θέμα είναι ότι το κράτος μπήκε στο τρυπάκι. Στον φαύλο κύκλο του διασυρμού, που λίγες διαφορές έχει από τον φαύλο κύκλο της βίας που το κράτος ξεκίνησε με επαχθή μέτρα και τώρα εξελίσσεται. Εκτός της βίας θέλει και διασυρμό λοιπόν. Ας μη καταδικάζει μετά τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου