Λίγο πριν από τη μεγάλη παγανιστική και κυρίως οργιαστική γιορτή των Σατουρναλίων (sorry, Χριστουγέννων από τότε που χάσαμε την επαφή μας με τη φύση κλείνοντας εισιτήριο για τη μετά θάνατον ζωή) και η διάθεσή μας ανεβαίνει. Όχι πολύ μιας και δεν μας παίρνει να ψωνίσουμε φέτος, αλλά ανεβαίνει. Κάποιοι κακοπροαίρετοι και παπάρες ισχυρίζονται ότι η διάθεσή μας έφτιαξε επειδή οι πολιτικοί στη μ.Χ εποχή (μετά Χατζηδάκη εννοώ), δεν τολμούν να ξεμυτίσουν, αλλά το αντιπαρέρχομαι. (Είμαι πολύ συγκινημένος που το Office Word δεν υπογράμμισε το ‘αντιπαρέρχομαι’ με εκείνο το εκνευριστικό κόκκινο κυματάκι ως λέξη με ορθογραφικό λάθος – μου πέρασε η συγκίνηση μόλις είδα ότι υπογράμμισε το ‘παπάρες’)
Ανεβαίνει λοιπόν η διάθεσή μας και γι αυτό σήμερα προτείνουμε φοβερή κωμωδία, μπλοκμπαστεριά, αλλά το καλό να λέγεται. 20χρονος nerd χοντρός που δουλεύει σε δισκογραφική προτείνει στο αφεντικό το μεγάλο κόλπο. Να ‘αναστήσει’ (Χα! Ούτε Πάσχα να ήτανε! Παρεπιπτόντως στο Mega τι ναρκωτικά παίρνουνε και παραμονή Χριστουγέννων δείχνουνε το ‘Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο’ που είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε παραλία...). Να αναστήσει λοιπόν ο χοντρός παρηκμασμένο και βυθισμένο στις εξαρτήσεις ροκ σταρ δέκα χρόνια μετά τη μεγάλη του επιτυχία. Πάει, τον παίρνει από την Αγγλία και αρχίζει το πάρτι.
Πρωταγωνιστής σε μια ψιλοαυτοβιογραφική ταινία, μιας και ο ίδιος τραβιόταν με εθισμούς, ο standup βρετανός κωμικός Russel Brand, ο οποίος το έχει. Και η ταινία το έχει. Σατιρίζοντας όλο το ροκ σύμπαν μαζί με την υστερία που δημιουργούν τα media γύρω από τους ροκ σταρζ. Απολαυστική η κωμωδία, τρελό το γέλιο, δεν είναι τυχαίο που κάπου στους τίτλους τέλους εμφανίζεται ο πατέρας της νεοκωμωδίας της τελευταίας πενταετίας, αυτός που έβγαλε όλους τους νέους κωμικούς, ο Apatow. Καιρό είχαμε να γελάσουμε τόσο με κωμωδία εξ Αμερικής. Όχι πολύ καιρό, αλλά είχαμε…
Υ.Γ.1 Μία λέξη εδώ και μία εβδομάδα είναι αυτή που χρίζει σχολιασμού. Η λέξη βία. Ερωτήματα για homework και θα επανέλθουμε. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι είναι βία; Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, αλλά και όποιας μορφής είναι; Μπορούν να αποτελέσουν βίαιη ενέργεια οι πράξεις μιας κυβέρνησης ή ενός εργοδότη; Η βία δικαιολογείται ως αντίδραση σε αυτόν που ασκεί βία; Η βία δικαιολογείται όταν στη δημοκρατία οι τρεις εξουσίες δεν λειτουργούν σωστά, δηλαδή δεν αποδίδεται ουσιαστικά Δικαιοσύνη; Αν ΟΛΟΙ αύριο πούνε να καεί η Βουλή και να λυντσαριστούν οι πολιτικοί, τι είναι νόμιμο και τι όχι, μιας και η νομοθετική εξουσία πηγάζει από την βουλευτική, ενώ από την άλλη υπάρχει το κοινό αίσθημα;
Υ.Γ.2 Βοηθητικό στο προηγούμενο υστερόγραφο. Ο ‘Νόμος του Λύντς’, ουσιαστικά η αυτοδικία, το ‘παίρνω τον νόμο στα χέρια μου’, εφαρμόστηκε παράνομα σε μέρη των ΗΠΑ, σε περιόδους που τα τακτικά δικαστήρια ήταν ανεπαρκή ή δεν τα είχε εμπιστοσύνη ο κόσμος. Το πλέον περίεργο είναι ότι τα δικαστήρια κατά κόρον δεν τιμωρούσαν τους δράστες λυντσαρίσματος (βλ. 1947 Greensville, South Carolina. 31 δράστες, εκ των οποίων πολλοί παραδέχθηκαν την συμμετοχή τους, αθωώθηκαν). Συνολικά στις ΗΠΑ από όσους συμμετείχαν σε λυντσάρισμα στα χρονικά τιμωρήθηκε το 1%!
Υ.Γ.3 Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το θέμα δεν είναι απλό, ούτε μάντης για να προβλέψεις ότι μετά από άντε δυο ταινίες λέω εγώ, σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε. Οι δρόμοι της σύγκρουσης, γίνονται πανευρωπαϊκά λεωφόροι…
Υ.Γ.4 Η επίταξη που καταστρατηγεί το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας είναι βία ή είναι βία και η απεργία; Αυτό μπορεί να απαντηθεί και σήμερα με τα λεωφορεία στην Αθήνα, μιας και αυτά είναι ο λόγος που η αγορά πάει κατά διαόλου. Μια αγορά που παρουσιάζει την ίδια μεγάλη πτώση με αυτή της Θεσσαλονίκης όπου δεν απεργεί κανένας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου