Σινεφιλιά μέχρι αηδίας. Ναι, με τον τόνο στη λήγουσα. Χειμώνιασε, ή τουλάχιστον μοιάζει να χειμωνιάζει, και αρχίζω να βλέπω πιο σοβαρές και ψαγμένες ταινίες. Αυτή είναι μια απίστευτη ευρωπαϊκή ταινία, γυρισμένη στην Ιαπωνία, που αποδεικνύει ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη που ζεις με το σύνολο των αισθήσεών σου (δεν γράφω, ζωγραφίζω). Σκηνοθέτης είναι ο Noe. Όχι αυτός με το καημένο το κροκοδειλάκι, αυτός του ‘Μη Αναστρέψιμος’ με Μπελούτσι, βιασμούς κτλ. Η υπόθεση. Νεαρός μικροέμπορος ναρκωτικών σκοτώνεται σε κακόφημη περιοχή του Τόκιο. Όμως μεταθανάτια, το πνεύμα του επιστρέφει για να φροντίσει την αδερφή του.
Έχουν γίνει πολλές ταινίες με κεντρικό άξονα τα ναρκωτικά. Όμως εδώ μιλάμε για ταινία - ναρκωτικό, ένα ταξίδι, ένα τριπάκι 135 λεπτών. Δες την αφίσα και θα καταλάβεις. Μια ταινία που απαγορεύεται για επιληπτικούς γιατί ο σκηνοθέτης παίζει με τα έντονα χρώματα σε όλη τη διάρκειά της. Ουσιαστικά αποτελείται από τρία μέρη (με ισάριθμες κινηματογραφικές τεχνικές) που μπερδεύονται αριστοτεχνικά. Η περιήγηση του ήρωα, φτιαγμένου, πριν τον θάνατο με χρήση πρωτοπρόσωπης κάμερας. Η μεταθανάτια εξωσωματική του πτήση πάνω από το Τόκιο παρακολουθώντας τους υπόλοιπους ήρωες και την εξέλιξη της ιστορίας. Οι ‘παραμυθένιες’ αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και το δέσιμο με την αδερφή του.
Αυτά τα λίγα γιατί οι εικόνες της ταινίας, το ταξίδι μεταξύ ζωής και θανάτου και η αυξανόμενη ψυχεδέλεια δεν μπορούν να περιγραφούν. Υπόθεση και ηθοποιία σε τέτοιες ταινίες δεν ενδιαφέρουν και πολύ, όχι ότι είναι άσχημες, αν και το τέλος της χωλαίνει. Απαραίτητη σύσταση. Να έχετε 135 συνεχόμενα λεπτά καιρό για να τη δείτε, μην τη κόψετε στη μέση, γιατί αποτελεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Για πιο hardcore καταστάσεις υπάρχει και η φεστιβαλική κόπια των Καννών στα 162 λεπτά…
Υ.Γ. Ξεκίνησα να γράφω το υστερόγραφο τουλάχιστον τέσσερις φορές, με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Έγραφα με μανία τέσσερις – πέντε προτάσεις. Στη μέση το έσβηνα γιατί δεν μου άρεσε. Γιατί δεν ήθελα να συνεχίσω. Όχι ότι δεν είχα κάτι να πω, αλλά όλα τα πράγματα δεν είναι για να τα μοιράζεσαι. Ιδιαίτερα τα συναισθήματα που μου γεννά αυτή η μέρα. Αύριο μάλλον θα τα ξαναπούμε, με ή χωρίς ταινία, μιας και υπάρχει και το twitter δίπλα (που έφτασα...διαφημίζω τον εαυτό μου…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου