Είναι η πρώτη φορά που προτείνω ταινία για άλλους λόγους εκτός του περιεχομένου της. Το Metropia αξίζει για δύο λόγους που μάλιστα αλληλοσυνδέονται. Από την αφίσα και μόνο κάνει μπαμ η διαφορετική τεχνοτροπία στο animation. Πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα σε φωτογραφίες που επεξεργάστηκαν στον υπολογιστή για να αποκτήσουν μια χροιά animation και μετά ως δισδιάστατα, μπήκαν σε τρισδιάστατο χώρο. (δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, κόπι πέιστ το έκανα)
Το αποτέλεσμα είναι πανέμορφα άσχημο ή το ανάποδο. Εδώ έρχεται και ο δεύτερος λόγος που προτείνω την ταινία. Έχω μια απεριόριστη λατρεία για τις δυστοπικές ταινίες, ταινίες που παρουσιάζουν μελλοντικούς κόσμους της καταστροφής, στυλ Blade Runner, Metropolis, Gotham City και πάει λέγοντας. Στην ταινία αυτή (άσχετο, αλλά είναι Σκανδιναβική – συμπαραγωγή Σουηδίας, Δανίας, Νορβηγίας, Φινλανδίας, άλλη χώρα δεν έχει η χερσόνησος) βρισκόμαστε σε κοντινό μέλλον (2024) οπότε και τα αποθέματα πετρελαίου έχουν τελειώσει και η Ευρώπη κινείται μόνο υπόγεια, με το μετρό που τη συνδέει ολόκληρη. Κατά την περιήγηση σε αυτές τις σήραγγες, ο ήρωας ακούει φωνές, μία κάθε φορά. Αναζητώντας έναν τρόπο να απαλλαγεί από την φωνή οδεύει όλο και πιο βαθιά σε μια περίεργη συνωμοσία ελέγχου στο μυαλό και το σώμα.
Έξυπνη ιδέα με τους κλασικούς οργουελιανούς εφιάλτες, όχι τόσο καλή σεναριακά η εκτέλεσή της. Πάντως αξίζει τον κόπο ως πειραματική ματιά σε ένα πανέμορφο, ενήλικο animation με μέλλον, ένα κόσμο φτιαγμένο για να τον χαζεύεις…
Υ.Γ.1 Να γελάσεις ή να κλάψεις; Σήμερα έστησαν κάθετα κλούβες και παρέταξαν διμοιρίες απέναντι από τους ανάπηρους.Οι διανοητικά καθυστερημένοι...
Υ.Γ.2 Πότε πέρασαν κιόλας δύο χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου