Να και μια χαλαρή (αλλά συνειδητοποιημένη) κωμωδία, ότι πρέπει για Σαββατόβραδο. Η ταινία βασίζεται στη βιογραφία του τύπου που κατά λάθος έφερε το Woodstock στο χωριό του, όταν ξεσηκώθηκε μια κοντινή περιοχή 15 μέρες πριν τη διοργάνωση και τους έδιωξε. Ο νεαρός με σκοπό να βοηθήσει την ξενοδοχειακή μονάδα των γονιών του, μην έχοντας ιδέα περί τίνος πρόκειται, θεώρησε ότι αν πετύχει η συναυλία και έρθουν κανα… δύο χιλιάρικα κόσμος θα γεμίσει και το ξενοδοχείο του. Η ταινία δεν χρησιμοποιεί αυθεντικό υλικό εποχής, δεν δείχνει κανένα τραγουδιστή (έχει rock τραγούδια – όχι όσα περίμενα), ούτε καν την κεντρική σκηνή, ουσιαστικά το Woodstock είναι το φόντο και όχι η ιστορία. Ο Ανγκ Λι που σκηνοθετεί, πιστεύει (όπως φαίνεται) ότι η συναυλία ήταν η αφορμή και οι αιτίες ήταν τα (διαχρονικά) μηνύματα και αιτήματα εκείνου του τριημέρου. Και αυτά προβάλει ως στόρι και ως περιβάλλον. Βλέπει 40 χρόνια πίσω με νοσταλγία, αλλά και μια τάση απομυθοποίησης.
Και μπορεί η νοσταλγία για τέτοια γεγονότα να είναι περίσσεια, αλλά τελικά μόνο η απομυθοποίηση χρειάζεται. Τι άλλαξε τελικά το Woodstock; Οι πόλεμοι συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και το Βιετνάμ, έγινε καμιά δεκαριά άλλες χώρες όπου γης. Η σεξουαλική απελευθέρωση αναβλήθηκε εξαιτίας της συνεργασίας AIDS, υποκρισίας και εκκλησίας. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων και των λαών έγινε ανταγωνισμός, ρουφιανιά και ωχαδερφισμός. Όσο για το περιβάλλον, ψάξτε τι έγινε στην Κοπεγχάγη αυτές τις ημέρες, και δείτε την απάντηση. Στην ουσία τι έμεινε; Το Woodstock δεν γιόρτασε φέτος τα σαράντα του χρόνια. Η γενιά του γιόρτασε με ελίτσα και κονιακάκι το μνημόσυνο για τα σαράντα της ίδιας. Γιατί απέτυχε και κληρονόμησε την αποτυχία της και στην επόμενη γενιά.
Επομένως ας λείπουν και η νοσταλγία και τα επετειακά αφιερώματα. Γιατί αν γίνει πάλι ένα γεγονός τύπου Woodstock (και έχουν γίνει πολλά από το 70 και μετά ακόμα και στη χώρα μας) θα προβληματιστούμε, θα συζητήσουμε, θα ευαισθητοποιηθούμε, κανένα τριήμερο περίπου, όσο κράτησε και το Woodstock. Αν το πάρουμε χαμπάρι και σηκωθούμε από την τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Αν δεν μας πιάσουν τα φοβικά μας σύνδρομα ότι μπορεί να αλλάξουμε την υπέροχα δομημένη κοινωνία μας. Αν μείνουμε πάντως σπίτι, δόξα τω θεώ, υπάρχουν το MSN, το Facebook και το Twitter να σχολιάζουμε…
Υ.Γ.1 Ο νεαρός στο τέλος κάνει την ‘επανάστασή’ του. Αν όμως τα μεγάλα ανατρεπτικά γεγονότα γίνονται για να καταλήγουν σε μικρές, προσωπικές, μεμονωμένες επαναστάσεις, την έχουμε γαμήσει…
Υ.Γ.2 Με το προηγούμενο υστερόγραφο δεν έχω αποκαλύψει ούτε μισό στοιχείο για την ταινία, όπως δεν κάνω ποτέ.
Υ.Γ.3 Η ταινία βλέπεται ευχάριστα και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας (βλ. πρώτη πρόταση του post)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου