ΚΑΘΕ ευρωπαϊκή ταινία δεν είναι καλή. Ούτε κάθε ταινία που πάει και κερδίζει κάτι στις Κάννες. Βλέποντας αυτή τη βελγική ταινία βαρέθηκα οικτρά. Έχει τα νοήματά της, προβληματίζει, αλλά χάνει στη διαχείριση γιατί κυλάει πιο αργά και από το τίποτα. Άλλωστε πολλές ευρωπαϊκές ταινίες από την έλλειψη νεύρου πάσχουν και βραβεύονται για το περιεχόμενο. Με λίγα λόγια, Αλβανή μετανάστρια παντρεύεται με λευκό γάμο ναρκομανή και αποκτά βελγική υπηκοότητα. Οι σχέσεις τους είναι τυπικές μέχρι που εκείνος ζητά τη βοήθειά της για να αποτοξινωθεί. Παράλληλα, οι μαφιόζοι συνεργάτες της θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση.
Τι θέλει να περάσει η ταινία; Ότι έχει δημιουργηθεί στις μεγαλουπόλεις της Δύσης (δύση τοπικά και χρονικά μαζί) ένα δίκτυο εκμετάλλευσης ανθρώπων που γίνονται πιόνια άλλων. Ο μετανάστης εκμεταλλεύεται τον ναρκομανή, ο μαφιόζος τον μετανάστη. Ο ναρκομανής ξυπνάει, ο ιστός, το δίκτυο - ακόμα και αυτό του περιθωρίου – τον απορρίπτει. Η Πόλη έχει όφελος να τους κρατήσει όλους έτσι. Μετανάστες, ναρκομανείς, εγκληματίες, οι πόλεις ζούνε από το περιθώριο. Θες για να χει κάτι να φοβάται ο πολίτης, θες για να βρίσκει τρόπο να δείχνει την ανωτερότητά του βλέποντας τα ‘χειρότερα’ δίπλα του, θες για να είναι ευχαριστημένος στη μίζερη ζωή του με την 12ωρη δουλειά του και το 6ωρο μπροστά στην τηλεόραση…
Πάντως με την ταινία βαρέθηκα…
Υ.Γ. Στη γειτονιά μου το ΠροΠοτζίδικο ανακαινίστηκε. Νέα έπιπλα, νέα διακόσμηση ως και νέο όνομα στην πιάτσα, αλλά παλιός, σάπιος και νοσηρός ο αέρας. Τελικά, ο νέος ΠροΠοτζής προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες με τον παλιό. Φέρεται εξίσου αγενέστατα και βίαια στους πελάτες του. Μόνο που αυτός έχει πολύ καλές, μα πάρα πολύ καλές σχέσεις με τις κουτσομπόλες της γειτονιάς που κρατάνε το στόμα τους κλειστό. Μάλλον τις πηδάει και χαίρονται οι πουτάνες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου