CHRISTMAS (2009)

Σίκουελ που συνεχίζεται το ίδιο εδώ και 1900 και βάλε χρόνια με την ίδια μηδαμινή επιτυχία. Πριν από 2008 χρόνια και για τα 31 επόμενα λεγόταν απλά γενέθλια, μετά όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η ταινία είναι επανάληψη των προηγούμενων ταινιών του είδους. Φαί, ξύδια, μάσα, αλκοόλ, τραπεζώματα και μεθύσια (ούτε καν με εναλλαγή των λέξεων δεν φαίνεται πρωτότυπο). Σε μια πόλη ελεεινά στολισμένη (δηλαδή με αναμμένα τα λαμπάκια στο στολισμό που τη διακοσμεί όλο το χρόνο αφού κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να τα βγάλει – προτείνω δέντρο και καράβι να μείνουν στην Αριστοτέλους μέχρι να μαραθούν-σαπίσουν, ιδιαίτερα το καράβι μπορεί να γίνει μπαρ 'Το Ναυάγιο') που δεν θα θύμιζε χριστούγεννα αλλά μόνιμη σαββατιάτικη έξοδο αν δεν άκουγα 25 εκατομμύρια φορές το ομώνυμο τραγούδι της Βανδής και το σιχαμένο πλέον ‘Λαστ Κρίστμας’. Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν χειρότερα μιας και ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα κλου της πλατείας Συντάγματος ήταν και η φωτογράφιση με έναν … πύθωνα αγκαλιά! (μετά το προπατορικό αμάρτημα με το μήλο – το – λέμε - τώρα, οι πύθωνες πήραν χάρη και έστειλαν εκπρόσωπο στη φάτνη, κατά τας γραφάς, εξού και το κλού). Ψωνίσαμε για να σώσουμε την αγορά, ήπιαμε γιατί τα νυχτερινά κέντρα δηλώνουν πενιχρά εισοδήματα, φάγαμε για να ικανοποιήσουμε τα σόγια που μας φιλέψανε και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα ίδια αποχαιρετώντας τον παλιό το χρόνο σαν ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Ύστερα φταίνε οι μανιακοί, λες και η δική μας συμπεριφορά είναι φυσιολογική. Από την άλλη πλευρά μπορεί και να μας μένουν χριστούγεννα μετρημένα στα δάχτυλα του ποδιού μιας κότας μιας και το 2012 θα αναβληθούν λόγω αποκάλυψης. Στο κλίμα βλακείας των ημερών είδα και κάποιες ανάλογες ταινίες που εκτός μίας θα προσπεράσω γρήγορα γιατί αισθάνομαι άσχημα (που τις είδα).

 HE IS JUST NOT THAT INTO YOU (2009)

Ταινία με τίτλο επτά λέξεις που η μεγαλύτερη να είναι τέσσερα γράμματα δεν έχω ξαναδεί. Τέτοια καθυστέρηση ούτε ο Κοέλιο στον Αλχημιστή! Η ταινία είναι περισσότερο διαδεδομένη με τον τίτλο (με τον ίδιο αριθμό λέξεων) ‘Η Καινούργια Παπαριά Με Τη Τζένιφερ Άνιστον’. Τέτοια μίμηση του ‘To Πήδημα Και Η Πόλη’ (aka ‘Sex And The City’), ούτε ο Παπακαλιάτης δεν έχει κάνει. Ιδανικό για γυναίκες που θέλουν να εκδικηθούν το γκόμενό τους να κάτσουνε να δούνε μαζί την δίωρη και βάλε ταινία (οι τύποι είναι ανυποψίαστοι, ο τίτλος δεν τους λέει τίποτα) και μετά να χωρίσουν μετά βαίων και κλάδων αν και είναι άλλης γιορτής ανέκδοτο. Ταινία ότι πρέπει για χριστούγεννα, αφού όταν τη δεις δεν θα ξέρεις πλέον τι είναι πιο μάταιο.

FUNNY PEOPLE (2009)

Αν και πολλοί καλοί people παίζουν, δεν είναι καθόλου funny η ταινία του Apatow, που πολύ τον πήγα στις προηγούμενες κωμωδίες αλλά εδώ βαρέθηκα οικτρά. Τύπος που κάνει stand-up comedy μαθαίνει ότι πεθαίνει και αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του. Κωμωδία δεν είναι, δράμα δεν είναι, κοινωνική δεν είναι, διόμισι ώρες όμως είναι για εγγυημένη βαρεμάρα. Καλύτερα να έμπαινα στο διαδίκτυο και να έβλεπα την πορεία του Αι Βασίλη ανά τον κόσμο, πιο πολύ ενδιαφέρον θα είχε (δεν θα είχε, αλλά κουβέντα να γίνεται)

NUNTA MUTA (2008)

Μέσα στα σκουπίδια, ευτυχώς είδα και αυτή τη ταινία από τη Ρουμανία (Silent Wedding ο αγγλικός τίτλος). 1950 στην κομμουνιστική Ρουμανία και προγραμματίζεται σε ένα χωριό ο γάμος δύο νεαρών. Όμως πεθαίνει ο Στάλιν και σε ένδειξη πένθους ο γάμος πρέπει να αναβληθεί. Ή να γίνει στα κρυφά χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Απίστευτα ‘βαλκανική’ ταινία που θυμίζει Κουστουρίτσα στα καλά του, με τη χαρά να διαδέχεται τη λύπη και βασικό άξονα τον άνθρωπο. Ταινία που περιγράφει την όλη πολιτική κατάσταση της εποχής αυθεντικά και χωρίς ίχνος προκατάληψης. Και βγάζει και αρκετό γέλιο επίσης…

UP (2009)

Βαρέθηκα για πρώτη φορά με animation και βαρέθηκα πολύ. Είναι αναμφίβολο ότι η Pixar συνεχίζει να έχει μακράν το καλύτερο animation. Αλλά όταν κάθεσαι να δεις τέτοια ταινία θες κυρίως να περάσεις καλά και όχι τόσο να σκεφτείς. Εδώ η ταινία δεν βγάζει γέλιο αλλά θέτει μια σειρά ζητήματα που απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικίες και απασχολούν κοινωνικές ταινίες (η μοναξιά στην τρίτη ηλικία, τα όνειρα, η ματαιότητά τους και πως γίνονται πραγματικότητα). Δηλαδή τα παιδιά που θα δουν αυτές τις ταινίες δεν τα σκέφτεται κανείς; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι από μικρή ηλικία πρέπει το animation σινεμά να τους ‘μάθει’ ζητήματα όπως η απώλεια αγαπημένου προσώπου; Δεν θα τα βρούνε μπροστά τους; Ή μήπως βγαίνουμε από τη δύσκολη θέση να τα εξηγήσουμε οι ίδιοι;

Υ.Γ. Και του χρόνου τα ίδια και χειρότερα... Συγνώμη, αυτήν την εβδομάδα εννοώ....