SALT (2010)

Το καλοκαίρι δε λέει ακόμα να μας αφήσει, ακόμα κι αν η πόλη γέμισε. Όχι ως ζέστη, αυτήν με το φαινόμενο του θερμοκηπίου τη κονομήσαμε ως Οκτώβρη και βάλε, ως νοοτροπία εννοώ. Ακόμα και η ΔΕΘ που παραδοσιακά σημαίνει την αρχή του φθινοπώρου γίνεται φέτος μια εβδομάδα αργότερα. Έτσι και εμείς συνεχίζουμε με ταινιούλες που θυμίζουν θερινό, βλέπονται, να περνάμε καλά, να πίνουμε τα ποτάκια μας και τα ‘βαρύτερα’ έργα τα αφήνουμε για τον χειμώνα. Ή αυτό συμβαίνει, ή πρέπει να πάμε σε κανένα ψυχίατρο γιατί κολλήσαμε τελευταία την ασθένεια ‘Βλέπω Μόνο Περιπέτειες Που Θυμίζουν Αυτές Των 80’. Όπου 80 διαβάζουμε έιτιζ. ΄Μόλις περιέγραψα την ταινία μόνο που εδώ έχουμε γυναίκα πρωταγωνίστρια (έχουν ισοπεδωθεί πλέον όλα) και μάλιστα Ατζελίνα. Όχι στα ωραία της, σκοπός είναι να δείρει και όχι να μας φτιάξει. Πρόκειται για μια πετυχημένη πράκτορα της CIA μέχρι τη στιγμή που ένας πρώην πράκτορας ανακαλύπτει ότι πρόκειται για Ρωσίδα κατάσκοπο και την κατηγορεί ότι αυτή σχεδίασε τη δολοφονία του Ρώσου Προέδρου, για να δημιουργήσει αντιδικία και γενικότερα μπάχαλο στις σχέσεις των δύο χωρών. Οι ανώτεροί της στην CIA πείθονται ότι είναι αναμεμειγμένη σε μια διεθνή συνομωσία και τη βάζουν στο στόχαστρο ενός ασταμάτητου κυνηγητού. Παιδικό σενάριο, τραβηγμένες σκηνές (όχι τόσες ώστε να αξίζει να το δείτε σε σινεμά), Ρωσία – Αμερική το δίπολο, όλα μυρίζουν ειτίλα που μας γυρίζει στα ένδοξα χρόνια των one man show ταινιών (που εδώ είναι woman) όπου όλα ήταν αγνά και οι άνθρωποι ζούσαν με αγάπη μεταξύ τους, τουλάχιστον μέχρι να σκάσει μύτη ο Σταλόνε με κανένα φλογοβόλο και να αρχίσει το πάρτι. Υψηλά νοήματα, σινεφιλικοί στοχασμοί και μαλακίες…

Υ.Γ. Προχθές και σε ηλικία 104 ετών πέθανε ο Αυγουστίνος Καντιώτης, πρώην μητροπολίτης Φλώρινας. Η σωρός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και ακούσαμε διάφορα πολύ ωραία ρεπορτάζ για το θεάρεστο έργο του, πόσο καλός ήταν και πόσο πολύ πρόσφερε στην περιοχή και στην Ελλάδα ολόκληρη. Επειδή όμως ο νεκρός ΔΕΝ δεδικαίωται, αλλά κρίνεται ιδιαίτερα όταν έχει αξιώματα και επιρροή, για τον Καντιώτη η αλήθεια είναι μία. Ήταν ένας νοσηρός, διεστραμμένος άνθρωπος που γύρισε την Φλώρινα πολλά χρόνια πίσω, κάπου στο μεσαίωνα χρονικά και στο Ιράν τοπικά. Ήταν τρελός σύμφωνα με τον καθηγητή του στην εκκλησιαστική σχολή, αλλά και σύμφωνα με μητροπολίτες. Μάλιστα, το 1968 με απόρρητο έγγραφο του χουντικού υπουργού Παιδείας Παπακωνσταντίνου ορίζονται τρεις ψυχίατροι να εξετάσουν τον Καντιώτη. Όταν εμφανίστηκαν, αυτός τους έδιωξε. Την 'χριστιανική' του αγάπη την έδειξε από νωρίς. Το 1947 επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας στις πιο κρίσιμες περιοχές που διεξάγεται ο εμφύλιος. Αναλαμβάνει την εξομολόγηση των ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού που πιάνονται αιχμάλωτοι και οι πληροφορίες αξιοποιούνται στα στρατοδικεία. Το 1951 τοποθετείται ιεροκήρυκας στην Αθήνα, όπου οργανώνει παραεκκλησιαστικές ομάδες και αναπτύσσει έναν ορθόδοξο φονταμενταλισμό, ζητώντας την απαγόρευση της ψήφου των γυναικών, του καρναβαλιού, των χορών, των καλλιστείων, των γυμναστικών επιδείξεων στα σχολεία. Από το 1970 και μετά αρχίζει το πάρτι στη Φλώρινα. Κατεδαφίσεις ναών σλαβικού ρυθμού (με τη δικαιολογία ότι ήταν ετοιμόρροποι), δημιουργία επιτροπής λογοκρισίας ταινιών (βλ. αφορισμοί Αγγελόπουλου, Μαστρογιάννι),φραστικές επιθέσεις σε πολιτικούς, υποστήριξη των χουντικών και υποδοχή μετά τιμών του τέως το 1993. Ουσιαστικά μετέτρεψε την περιοχή σε ένα 'στρατόπεδο εθνικής διαπαιδαγώγησης'. Μέσα στα μέτρα που πήρε συμπεριλαμβάνονταν το κλείσιμο κινηματογράφων και η απαγόρευση της ντόπιας διαλέκτου 'για εθνικούς λόγους'. Είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατάργηση των εθίμων του καρναβαλιού και των φωτιών, που αποτελούσαν την κύρια τουριστική ατραξιόν της Φλώρινας και αυτό το κατάφερε με αφορισμούς σε συντελεστές και κατοίκους που συμμετείχαν. Το καρναβάλι της Φλώρινας ήταν το μεγαλύτερο της Μακεδονίας προ Καντιώτη. Μια απίστευτη πρακτική του ήταν η ιδιότυπη 'ευλογία' που έδινε στα ζευγάρια που επιθυμούσαν να παντρευτούν. Για να πάρει ένα ζευγάρι την άδεια να παντρευτεί, έπρεπε να μεταβεί στη μητροπολιτική κατοικία, ώστε να λάβει την ευλογία του. Τους έβαζαν στην αίθουσα αναμονής, τον άνδρα καθιστό και τη γυναίκα όρθια και τους έλεγαν να περιμένουν μέχρι ο μητροπολίτης να βρει χρόνο να τους δεχτεί, κάτι που συνήθως έπαιρνε πολλές ώρες. Αυτό γινόταν με σκοπό να σταθεί η υποψήφια σύζυγος όρθια για πολλή ώρα, ώστε να αντιληφθούν από το αν ζαλιστεί και πέσει την πιθανότητα να είναι έγκυος. Σε περίπτωση που η νεαρή κοπέλα λιποθυμούσε από την ορθοστασία, ο δεσπότης δεν έδινε την 'άδεια' του και η μόνη λύση ήταν να παντρευτούν εκτός της επικράτειάς του, κάτι που γινόταν κατά κόρον. Με μια φράση, όπως έκλεισε το ρεπορτάζ του κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, ‘ήταν ένας άγιος άνθρωπος'. Αν και για να ζήσει ως τα 104, τελικά ούτε ο θεός του δεν τον ήθελε κοντά του...