Όπως είπα, θα γράψω για το σύνολο των ταινιών που έφτασαν στην δεκάδα των υποψηφίων για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ανεξάρτητα αν τις βρίσκω καλές ή όχι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε άλλους δεν θα αρέσουν μιας και συνήθως πρόκειται για ‘βαριές’ ταινίες και παίζουν ρόλο από τα βιώματα, ως και τη διάθεση και την παρέα που τις βλέπεις.
Εδώ δεν είχε τίποτα η διάθεση ή η παρέα λέω εγώ, αλλά η ταινία που είναι τρελά υπερεκτιμημένη, όπως και το Jennifer Lawrence που πρωταγωνιστεί επίσης. Το Τζένιφερ είναι ένα 17χρονο που ο πατέρας του έβαλε υποθήκη το σπίτι για εγγύηση αποφυλάκισης μέχρι να δικαστεί. Ήρθε η ώρα να δικαστεί αλλά είναι άφαντος. Η μικρή μεγαλώνει δύο μικρά αδέρφια μιας και η μάνα έχει πάθει λαλά. Τώρα αναγκάζεται μαζί να ψάξει και τον μπαμπά για να μη χάσει το σπίτι.
Στο ζουμί λοιπόν. Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα trailer park στον καθυστερημένο αμερικανικό νότο. Όλοι είναι σχεδόν βλαμμένοι και δεν φτάνει μόνο αυτό, κάνουν και χρήση κρακ (όπως και παραγωγή, από αυτό ζουν) για να αποτελειώσουν και το μοναδικό ζωντανό εγκεφαλικό κύτταρο. Ταυτόχρονα είναι καχύποπτοι, κλειστοί και εχθρικοί. Η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται περίφημα, όπως και περίφημες είναι σκηνοθεσία και φωτογραφία, εξού – φαντάζομαι – και οι αποθεωτικές κριτικές. Όμως η υπόθεση έχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει, αυτό είναι το πρόβλημά της. Δεν γίνεται στην ταινία τίποτα σχεδόν. Δεν απογειώνεται, δεν τρέχει, έχει την πρωτοτυπία που έχει η παρακολούθηση ενός ταχυδρόμου που πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και παραδίδει γράμματα. Ταχυδρόμου που ούτε σκύλος δεν καταδέχεται να δαγκώσει, άντε να τον κυνηγήσει λίγο...
Και εδώ γεννιέται ένα θέμα. Ο κριτικός κινηματογράφου που το αποθεώνει, γράφει για το κοινό ή για την κλειστή κλίκα των κριτικών που ούτως ή άλλως θα τη δουν την ταινία; Να είναι στα Όσκαρ οκ, μιας και στα βραβεία η ταινία κρίνεται ως ολότητα με τα τεχνικά της στοιχεία, αλλά η αποθέωση σε κάτι τόσο βαρετό σε ΜΜΕ, γιατί; Τι χρωστάει αυτός που πάει να ψυχαγωγηθεί (με όποιο τρόπο επιθυμεί, από το ψυχοπλακωτικό δράμα και τον τρόμο, μέχρι την χαζοκωμωδία) να δει ένα τίποτα;
Υ.Γ. Σε όλα τα ενημερωτικά sites, πρώτη είδηση είναι οι καθυστερήσεις στην επιστροφή από το τριήμερο. Καθυστερήσεις που προκλήθηκαν ως επική συμπαραγωγή ηλίθιας κυβέρνησης και καθυστερημένων πολιτών. Οι πρώτοι δεν είχαν τον παραμικρό σχεδιασμό (δεν απαγόρευσαν ως είθισται τις νταλίκες γιατί πλέον οι εκδρομείς είναι λιγότεροι!) και οι δεύτεροι δεν είχαν… αλυσίδες και, εζ γιούζουαλι, οδηγική συμπεριφορά. Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη είδηση, ενώ χθες χάθηκαν 13 άτομα στο Αιγαίο και πριν από κανένα δίωρο κάηκαν έξι σε βιοτεχνία στο Αιγάλεω. Οι μεν ήταν Μπαγκλαντεσιανοί, οι δε Κινέζοι και όλοι μετανάστες. Δεν πάνε να πεθάνουν και 300 σε μια μέρα… (έχω κάποιους στο μυαλό μου). Δε γαμείς… Χιόνισε, πάμε έξω να φτιάξουμε (καθ’ ομοίωσίν μας) χιονάνθρωπους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου