Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

NEVER LET ME GO



Κυρίες και κύριοι έφτασε και αυτή η ώρα, που κανένας βλέποντας τις ταινίες που ποστάρω δεν θα περίμενε. Θα γράψω καλό λόγο για μελόδραμα. Και όχι για απλό μελόδραμα, αλλά για ταινία του κλάματος, που όταν τελειώνει σου έχει μαυρίσει τη ψυχή. Πιο μαύρη και από τα πνευμόνια της Λιάνας Κανέλλη, πιο μαύρη και από το αμέσως προηγούμενο αποτυχημένο χιούμορ…



Να διευκρινίσουμε κάτι. Η ταινία περιγράφεται σαν μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι μελλοντικό και δεν έχει σχέση με επιστημονική φαντασία όπως την εννοούμε συνήθως. Βασικά εμπλέκει πολλά είδη, αφήνοντας να υπεισέρχεται το μελό και το ρομαντικό σε ένα pure δράμα 100%. Θα το έλεγα περισσότερο δυστοπικό μιας και ο Καζούο Ισιγκούρο…


Όπα, όπα, όπα. Ποιος είναι ο Ισιγκούρο; Είναι ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ που έγινε αυτή εδώ η ταινία, ενώ έχει γράψει και τα απομεινάρια μιας μέρας. Ποια είναι η δυστοπία τώρα που έντεχνα τοποθετείται το 1978 (μόνος ρωτάω, μόνος απαντάω). Σε ένα ορφανοτροφείο μεγαλώνουν και συνδέονται φιλικοερωτικά οι τρεις πρωταγωνιστές, δύο γυναίκες και ένας άντρας. Όμως αυτό το ορφανοτροφείο είναι διαφορετικό από τα κανονικά όσον αφορά το μέλλον των παιδιών. Μέλλον εφιαλτικό, ζωή πολύ μικρή. Θα έλεγα γιατί αλλά δείτε το και θα το μάθετε στο πρώτο 20λεπτο και θα αρχίσει σιγά-σιγά να μαυρίζει η ψυχή σας.


Πάντως αναρωτιέμαι γιατί αυτή η βρετανική ταινία δεν ήταν πουθενά στα Όσκαρ. Είχε φοβερές ερμηνείες (ποιοι παίζουν βλέπε πάνω στην αφίσα), πρωτότυπο και περίεργο στόρι, πολύ καλή σκηνοθεσία, φωτογραφία και σκηνοθεσία. Ειδυλλιακά τοπία σε δυστοπική ταινία, σπάνια βλέπεις. Η αντίθεση τεράστια. Το αρνητικό είναι ότι το στόρι είναι κάπως αφελές μιας και δημιουργεί εξ αρχής κάποιες συμβάσεις που δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει. Αλλά τι σκατά… (πω πω επίπεδο…), ταινία είναι, οι συμβάσεις επιτρέπονται…


Υ.Γ. 1 Σε όποιον στο τέλος του δημιουργηθεί το μεγάλο και αυτονόητο ερωτηματικό, ας θυμηθεί τον Κυνόδοντα και θα με θυμηθεί (και μένα με τη σειρά μου)


Υ.Γ.2 Αν έγραφα το κείμενο αυτό στο ύφος της ταινίας, θα πάθαινα κατάθλιψη…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου