‘Πόσες είναι οι πιθανότητες αυτό το πράγμα να είναι καλή ταινία’, αναρωτήθηκα μόλις διάβασα την πιο καμένη πλοκή ταινίας ever…
O Pόμπερτ είναι ένα λάστιχο αυτοκινήτου (μ’ αρέσει που έχει και όνομα), ξεχασμένο και θαμμένο στην έρημο της Kαλιφόρνια. Mια μέρα όμως ξυπνάει (!) και αρχίζει να κυλάει. Εντάξει το τελευταίο είναι ελαφρά φυσιολογικό. Μόνο του κυλάει, επομένως δεν είναι. Πατάει κάτι ζωάκια, αλλά μπροστά του βρίσκει ένα γυάλινο μπουκάλι που δεν μπορεί να συνθλίψει. Και εκεί καταλαβαίνει κάτι επίσης απόλυτα φυσιολογικό. Είναι ένα λάστιχο προικισμένο με τηλεπάθεια. Δολοφονική τηλεπάθεια. Και ξεκινάει ένα ταξίδι ανατινάζοντας μετά το μπουκάλι κεφάλια ζώων και ανθρώπων. Tαυτόχρονα, μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκεται επίσης στην έρημο, αλλά σε απόσταση τον παρακολουθεί με κιάλια και σχολιάζει τις κινήσεις του. Βλέπουν ταινία μέσα στην ταινία.
Τρελή εισαγωγή, σουρεαλισμός στο έπακρο, αδιαφορία για κάθε τύπο κινηματογραφικής αφήγησης, ιδιορρυθμία και εξυπνάδα. Μινιμαλιστική Γαλλική ταινία είναι, μη περιμένετε κανένα σκοτωμένο b-movie με σφαγές. Άλλος είναι ο λόγος ύπαρξής της (αν υπάρχει). Είναι ταινία με άλλη κεντρική πλοκή και άλλο κεντρικό θέμα. Πάντως βλέπεις κάτι που εμφανώς σε φτύνει και σε γράφει ως θεατή. Και ταυτόχρονα σε αποθεώνει. Κυρίως όμως σε ειρωνεύεται, άσχημα κιόλας. Το βρήκα απίστευτο, διασκεδαστικό, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι θα αρέσει σε πολλούς…
Υ.Γ. Οι κατσαρίδες κρύβονται σε χαραμάδες. Προκειμένου να βρουν τροφή, βγαίνουν από τις τρύπες τους όταν δεν τις καταλαβαίνεις, όταν δεν τις υποψιάζεσαι, όταν τα φώτα είναι σβηστά. Εδώ και δύο ημέρες οι πρώην συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων, κατέλαβαν το δημαρχείο ζητώντας επαναπρόσληψη. Δεν κρίνω το θέμα τους, δεν είναι αυτοί οι αιτία που τα γράφω αυτά. Από τις δημοτικές παρατάξεις, όλες αποχώρησαν από το δημοτικό συμβούλιο εκτός μίας. Η χρυσή αυγή μέσω του (λίγο μαυριδερού είναι η αλήθεια) αρχηγού της, κάλεσε τους διαδηλωτές να καταλάβουν το δημαρχείο, τονίζοντας ότι είναι στο πλευρό του Έλληνα εργαζόμενου. Και μόνο του Έλληνα, τι δεν καταλαβαίνετε. Κάτι σαν κομμουνιστικός εθνικισμός ένα πράγμα, που πέρασε μιας και ο τύπος αντιμετωπίστηκε ως λαικός ήρωας από τους συγκεντρωμένους. Την επόμενη ημέρα, ο δήμαρχος Αθηναίων αποκάλεσε τους συμβασιούχους 'χρυσαυγίτες'. Ακόμα ένα σημάδι ότι οι πολιτικοί, ακόμα και οι πιο νέοι και άφθαρτοι στην πολιτική, ζούνε κάπου αλλού. Είδε την κατσαρίδα, έβαλε ψιχουλάκια στο χέρι του και την τάισε. Και μάλιστα μέσα από τα ΜΜΕ, ώστε να είναι σίγουρο ότι θα υπερπροβληθεί και η κατσαρίδα θα γίνει ένα εκτρωματικό τέρας, ίδια με την αδερφή της που μένει λίγο παρακάτω στον Παντελεήμονα και μοιάζει σαν να βγήκε από τη Φουκουσίμα. Ας ανοίξουμε λοιπόν το γαμωφώς, να τη δούμε τη γαμημένη την κατσαρίδα. Όσο το κρατάμε σβηστό, έτσι θα κινείται. Ύποπτα, ύπουλα και πολύ πιθανόν αποτελεσματικά. Και μη ξεχνάμε να κρατάμε και μια παντόφλα στο χέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου