500 DAYS OF SUMMER (2009)

Ξύπνησα ξημερώματα μετά από ένα δεκάωρο απογευματινό – βραδινό ύπνο. Πιασμένος και σίγουρος. Πιασμένος σκέτο και σίγουρος ότι κάτι μας ρίχνουν στο νερό που φέρνει υπνηλία (ίσως να είναι το αντίδοτο του εμβολίου της γρίπης, το οποίο δοκιμάζουνε απ' ότι έμαθα με φριχτά μέχρι τώρα αποτελέσματα, μεταλλάξεις, τερατογενέσεις και άλλα βιβλικά). Έτσι αποφάσισα (οι μεταλλάξεις που λέγαμε) να δω αισθηματική ταινία ή καλύτερα αισθηματική κομεντί.


Ξεκινάω διευκρινίζοντας. Ο ήρωας δεν περνάει καλοκαίρι 500 ημερών, Καλοκαίρι λένε το τσουλάκι που τραβιέται για 500 μέρες. Από εκεί και πέρα δύο είναι τα ζουμιά της ταινίας. Η μη γραμμική διήγηση της ιστορίας και το στόρι (σ.σ. όχι το παντζούρι, το άλλο) τα τελευταία 15 λεπτά. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να ξεπεράσεις βέβαια τα κλισέ της αισθηματικής κομεντί. Π.χ. δύο μέρες αφού γνωριστείς με μια γκόμενα, μπαίνεις στο ΙΚΕΑ και προσποιείσαι ότι κουζίνες, σαλόνια, κρεβάτια είναι το σπιτικό που άνοιξες. Χαμουρεύεσαι, κυνηγιέσαι και δεν σε πετάνε οι σεκιουριτάδες έξω. Στο πάρκο προσποιείστε με το ταίρι σας ότι έχετε σύνδρομο Tourette (αυτό που βρίζεις ασύστολα) και διαγωνίζεστε ποιος θα πει πιο δυνατά τη λέξη ‘πούτσος’. Και αστείο, και καθημερινό και ρομαντικό. Θα χρειαστεί λοιπόν το pause για να ξερνάτε πόυ και που, ένα γέλιο το έχει επίσης σε κάποιες φάσεις, αλλά και πάλι εστιάζω στις ανατροπές του τελευταίου τετάρτου. Η ταινία ούτως ή άλλως θα αρέσει γιατί για το είδος της είναι πολύ πρωτότυπη.

Αυτά, στέγνωσε το στόμα μου (μονολογώ όταν πληκτρολογώ), πάω να πιω λίγο νερό (με αντίδοτο γρίπης)

Υ.Γ.1 Πλίζ, όχι άλλο βιντεάκι από ντοκιμαντέρ συνωμοσίας για το εμβόλιο, τη γρίπη, τις εταιρίες, τους Εβραίους, το 2012, τη λέσχη Μπίλντεμπεργκ και τα τελετάμπις στο μέιλ μου…

Υ.Γ.2 32 χρόνια βίου, ανάθεμα άμα είχα ξαναγράψει τη λέξη παντζούρι.